Πάνω από 15 χρόνια σκυλοκαβγάδων στα τηλεοπτικά παράθυρα, διαπαιδαγώγησαν τους Έλληνες να ακούνε μονάχα τη δική τους φωνή. Τα talk show κέρδιζαν πόντους καλώντας πολιτικούς που φημίζονται για την εριστικότητά τους. Για να γίνεται τζέρτζελο. Οι πάντες φωνασκούσαν: πολιτικοί, συνδικα-ληστές, τηλεαστέρες, πολίτες. Διότι, όπως έλεγε ένας Ιρλανδός στο ντοκιμαντέρ του "Εξάντα", "είχαμε δύο στόματα και ένα αφτί".
Και, ξαφνικά, γέμισε με ανθρώπους κάθε ηλικίας και φύλου η Πλατεία Σιχτίρ -όπως την αποκαλεί εύστοχα ο "Καιρός" της Ελευθεροτυπίας. Κι ένας άλλος άνεμος φύσηξε πάνω από την υστερική πόλη και μέσα στα μυαλά μας.
Την Τετάρτη τη θεώρησα άλλο ένα σύμπτωμα του μιμητισμού μας. Την Πέμπτη χαμογελούσα υπό βροχήν. Χθες η πλατεία δεν χωρούσε το πλήθος. Και γύρω από το συντριβάνι εξελισσόταν η λαϊκή συνέλευση. Μου έλεγαν σήμερα για μια γιαγιά 103 ετών, που πήρε το λόγο και σύστησε στα πιτσιρίκια να αγαπούν την Ελλάδα, να πηγαίνουν κάπου κάπου στην εκκλησία και να καλλιεργούν τη γη! Και για έναν πατέρα, που -εκ μέρους της γενιάς του Πολυτεχνείου- ζήτησε συγγνώμη από τη νέα γενιά!
Εδώ πρέπει να ζητήσω κι εγώ συγγνώμη. Από τον Αλέκο Αλαβάνο. Διότι, στις 25 Φεβρουαρίου, σε ανάρτησή μου με τίτλο "Η Ταχρίρ κι η Αχρεί-ρ" (http://lotofagus.blogspot.com/2011/02/blog-post_25.html), ειρωνευόμουν την προτροπή του να μετατραπεί η Πλατεία Συντάγματος σε Πλατεία Ταχρίρ. Αν θυμάστε, κατά τη διάρκεια εκείνης της διαδήλωσης έπεσαν τόσα χημικά και τόσες μπούφλες, που πολλοί από εμάς δεν καταφέραμε καν να στρίψουμε τη Σταδίου! Συγκεκριμένα, έγραψα: "Η επανάσταση δεν προαναγγέλλεται, αδέλφια. Γίνεται. Όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου".
Δεν ξέρω αν έφτασε το πλήρωμα του χρόνου. Εκείνο που ξέρω είναι πως, από την πρώτη μέρα, οι καταληψίες έδιωξαν τους Χρυσαυγίτες και τους μπαχαλάκηδες με την ύποπτη προέλευση. Όρισαν επιτροπές, έστησαν ιατρεία και σκηνές και δείχνουν μια πρωτόγνωρη ωριμότητα. Ναι μεν την Τετάρτη αρνήθηκαν την "είσοδο" στους συνδικαληστές της ΓΕΝΟΠ, αλλά σήμερα την επέτρεψαν στους απεργούς του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, ενώ την Πέμπτη περιμένουν καθηγητές και απεργούς του ΟΤΕ. Χωρίς κομματικές ταυτότητες.
Τα κόμματα βρίσκονται σε μεγάλη αμηχανία. Απολίτικους τους αποκαλούν. Άσ' τους να λένε. Γερασμένα και στείρα πλέον, δεν παράγουν πολιτική, δεν έχουν προτάσεις και αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν έναν κόσμο που αλλάζει γοργά. Ούτως ή άλλως, είχαν καταδικάσει και την εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Όταν σου τραβάνε το χαλί κάτω από τα πόδια, αρπάζεσαι από κάτι σταθερό. Και η μοναδική σταθερά που υπάρχει είναι ο Άλλος, ο διπλανός σου. Όχι αυτά που σου είχαν μάθει να υπολογίζεις και να εκτιμάς. Διότι, όπως τραγουδούσε κάποτε ο Νιόνιος,
"κι έρχεται η στιγμή για να αποφασίσεις, με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις". Οι άνεργοι νέοι της Πλατείας Σιχτίρ δείχνουν να έχουν αποφασίσει. Εσύ;
