Διαβάζοντας τμήματα της συνέντευξης του υπερήρωα και οσιομάρτυρος –«Δεν εύχομαι ούτε στον χειρότερο εχθρό μου να περάσει όσα περνώ»- πρωθυπουργού στο «Βήμα», μου κατεβαίνουν στην άκρη της γλώσσας όλοι οι μη πολιτικοί χαρακτηρισμοί (κοινώς μπινελίκια) που γνωρίζω, το μυαλό μου μπαίνει...
στον πειρασμό να εφεύρει κι άλλα, μου ρχεται να σπάσω τον υπολογιστή, αν όχι τον υπολογιστή να σπάσω κάτι επειγόντως, ψάχνω τα χάπια μου συνειδητοποιώ ότι δεν παίρνω (ακόμα) και ταλαιπωρούμαι λίγα λεπτά με όλη αυτή την κατάσταση της μη ικανοποιητικής εκτόνωσης τερατώδους ποσότητας οργής.
Μία σκέψη μόνο κάπως χαλαρώνει την κατάσταση:
Ο κόσμος τρώει για πρωινό, για μεσημεριανό και για βραδινό, εφτά μέρες την εβδομάδα απειλές, εκβιασμούς, εκφοβισμούς, τρομοκρατία και συκοφάντηση. Και όπως είναι φυσικό με τέτοια μεταχείριση, βράζει! Η ανακοίνωση του Μεσοπρόθεσμου έκανε κάθε οικογένεια να ανησυχεί όχι ότι θα περάσει δύσκολα απλώς αλλά ότι αύριο δεν θα ‘χει να θρέψει τα παιδιά της, ένας φόβος πολύ ισχυρός που απελευθερώνει ενέργεια και αδυνάμεις άγνωστες και στον εκάστοτε φορέα τους. Ποια πατρίδα, ποια οικονομία, ποια κοινωνία, ο Παπανδρέου τα έχει αποδομήσει όλα αυτά εδώ μιλάμε για επίθεση στην ανθρώπινη ύπαρξη.
Οι κυβερνητικοί βουλευτές εμφανίζονται σαν τα ζαλισμένα κοτόπουλα , όταν προσπαθούν να αποφασίσουν που βρίσκεται η σωτηρία τους ,με τον λαό ή με τον πρωθυπουργό, Εκφράζουν τη διαφωνία τους, σε καμία περίπτωση συνολική και στα επίπεδα της ρήξης, τις υποσημειώσεις και τους αστερίσκους τους, μετά «ανακρινόμενοι» στα δελτία στρογγυλεύουν, ανασκευάζουν, ζυγίζουν,έχουν κι ένα φόβο μη σταθούν η αιτία και γκρεμιστεί το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Τόσος κλαυθμός και οδυρμός για τη χρεοκοπία από αυτούς που την επιβάλλουν κι εξακολουθούν να ζουν χωρίς θυσίες σε αυτούς που ήδη τη βιώνουν και τη νιώθουν να κλιμακώνεται μέρα με τη μέρα, δεν ανησυχούν όλοι αυτοί (ο πρωθυπουργός, το σύστημα, οι τροικανοί, οι βουλευτές); Δεν ανησυχούν ότι τόσο που έχουν «διαφημίσει» την καταστροφή που θα φέρει η χρεοκοπία, ότι μπορεί κάποια στιγμή να την κάνουν ελκυστική, ότι μπορεί ο κόσμος να τη δει ως λύτρωση, ως μια terra incognita που τον καλεί να την εξερευνήσει αφού κανείς δεν τον διαφωτίζει περί αυτής; Δεν ανησυχούν μήπως η βαρβαρότητα που έχουν επιλέξει για την αποφυγή της χρεοκοπίας (των τραπεζών) οδηγήσει τον κόσμο να προτιμήσει τη φτώχεια; Δεν ανησυχούν μήπως κάποια στιγμή ο κόσμος στις πλατείες αρχίζει και φωνάζει «χρεοκοπία τώρα»;
Είναι άραγε αυτό σενάριο επιστημονικής φαντασίας; Ο πολύς ο κόσμος, έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα δεν έχει να χάσει και πολλά. Το μόνο μέλλον που βλέπει μπροστά του είναι του φτωχού, του περιθωριοποιημένου και του παρείσακτου, της ψείρας στο πέτο μιας αιμοβόρας ελίτ. Γιατί κάποιοι πιστεύουν ότι δεν θα προτιμήσει να είναι φτωχός και κύριος του εαυτού του, χωρίς κάποιος να του ληστεύει τον κόπο κάθε μήνα;
topontiki.gr