Άρθρο "ειδικού συνεργάτη" της Ημερησίας
Είναι αξιοθαύμαστη και πρωτόγνωρη στην Ευρώπη η ταχύτητα με την οποία η ΕΚΤ επενέβη στην ιταλική κρίση αγοράζοντας ομόλογα από τη δευτερογενή αγορά και ταυτόχρονα στηρίζοντας τη δημοπρασία νέων ιταλικών ομολόγων της εβδομάδας αυτής, γιατί ήταν σε όλους αποδεκτό ότι χωρίς την παρέμβαση της ΕΚΤ η δημοπρασία δεν θα μπορούσε να καλυφθεί, δηλαδή, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, η Ιταλία θα είχε εισέλθει σε προ-πτωχευτική διαδικασία.
Η πυρόσβεση της ΕΚΤ υπήρξε άμεση και αποτελεσματική. Ταυτόχρονα, η ιταλική Βουλή βεβαίωσε με ομοφωνία ότι θα περάσει τα απαιτούμενα μέτρα λιτότητας -τα οποία θα ισχύουν μετά το 2014!- τα προβλεπόμενα από τον εισαγόμενο νόμο και θεωρητικά μπορούμε να δούμε ότι έληξε το γεγονός.
Είναι, επίσης, αξιόλογο το πως στην ιταλική περίπτωση κανένας Ευρωπαίος Εταίρος δεν έδειξε επιτιμητικά την Ιταλία, θεωρούμενης της μέχρι τώρα διαχείρισης του Καβαλιέρε ως άσπιλης και άψογης(;). Ακόμη και η λαλίστατη στα ελληνικά θέματα κ. Μέρκελ δήλωσε την πίστη της στην αποφασιστικότητα της ιταλικής κυβέρνησης να πράξει το απαιτούμενο.
Δεν μπορεί κανείς παρά να συγκρίνει την αντίστοιχη συμπεριφορά των εταίρων στο ελληνικό πρόβλημα. Όμως, δεν είναι πρόθεση του παρόντος να βρει δικαιολογίες για τα ελληνικά λάθη, ούτε να εκφράσει λύπη για άνιση συμπεριφορά.
«Ο Θεός είναι με τα μεγάλα Συντάγματα» έλεγε ο Ναπολέων και η Ιταλία είναι μεγάλο Σύνταγμα.
Σε ό,τι αφορά, όμως, τους «λοιπούς οπλίτες», όπως η Ελλάς, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, η μεταχείριση είναι διαφορετική. Γιατί είναι διαφορετική; Γιατί μπορεί να είναι.
Αν, όμως, δούμε, πέραν της ψευδοκαλβινιστικής συλλογιστικής, τα προτεινόμενα, τουλάχιστον μέχρι στιγμής, δεν στέκουν, παρά την εκφρασθείσα ικανοποίηση του υπουργείου Οικονομικών. Το Eurogroup της περασμένης Δευτέρας είπε ότι σκέπτονται να μας επιμηκύνουν το παρόν δάνειο και να μας μειώσουν τους τόκους. Και τα δύο ευπρόσδεκτα, αλλά δεν είναι η λύση. Η Ελλάς θα εμφανίσει πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα ελπίζεται το 2015. Μέχρι τότε χρειάζονται νέα δάνεια για να καλύψουν τα λήγοντα παλιά, μισθούς και συντάξεις, ακόμη έως και τρόφιμα, διότι και εκεί το ισοζύγιο είναι αρνητικό, αφού εισάγουμε 2 δισ. ευρώ το χρόνο από κρέατα Ολλανδίας έως κρεμμύδια Τουρκίας, ντομάτες Βελγίου και ελιές Χιλής.
Προτείνεται, λοιπόν, ενθουσιωδώς και ανυποχωρήτως από τους «συνήθεις ύποπτους» εταίρους μας να συμμετάσχει ο ιδιωτικός τομέας έστω κι αν οι Κέρβεροι του αγγλοσαξωνικού οικονομικού κατεστημένου το θεωρούν πιστωτικό γεγονός που θα σημάνει (επιλεκτική, μικρή, δομική, ελεγχόμενη) χρεοκοπία.
Άνετα ο Ολλανδός υπουργός Οικονομικών είπε ότι δεν είναι και σπουδαίο και θα είναι μικρής διάρκειας.
Ο κύριος Σόιμπλε είπε ότι η Ευρώπη μπορεί να αντιμετωπίσει μια τέτοια χρεοκοπία.
Εμείς φτάσαμε να το συζητάμε.
Το σύνολο των συλλογισμών αυτών σκοπεύει σε ένα και μοναδικό στόχο. Να μην βάλει ευθέως και πολύ το χέρι στην τσέπη η Γερμανία και οι άλλες χώρες, και να επιτευχθεί το ηθικοδιδακτικό ώστε να τιμωρηθούν οι τράπεζες του ιδιωτικού τομέα.
Η μέχρι στιγμής προτεινόμενη τιμωρία δίνει στις τράπεζες περισσότερα από ότι θα παίρνανε σήμερα στην αγορά, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση!
Γιατί το EFSF, αντί να γίνουν όλα τα ανωτέρω, δεν αρχίζει να αγοράζει ελληνικό χρέος από τη δευτερογενή αγορά, πράγμα που συζητήθηκε αλλά δεν έγινε αποδεκτό, δεν έχει ικανοποιητική απάντηση, πλην του γεγονότος ότι σ' αυτήν την περίπτωση θα απαιτηθεί να μπει το χέρι στην τσέπη είτε σε μορφή δανείων, είτε εγγυήσεων, πράγμα που είναι το «άβατο» της γερμανικής οικονομικής σκέψης.
Είναι προφανές ότι εδώ ετοιμάζεται ένα σχέδιο που θα χρεοκοπήσει «ελεγχόμενα» την Ελλάδα, αλλά αργότερα και την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, τώρα που (νομίζουν) ότι οι συνέπειες για τις ευρωπαϊκές τράπεζες δεν είναι τόσο μεγάλες.
Είναι προφανές, επίσης, ότι ετοιμάζεται στην αξιολόγηση της Ελλάδας, μέχρι το Σεπτέμβριο, η δικαιολογία ότι και η Ελλάδα δεν τήρησε τα υποσχεθέντα.
Σωρεία υπευθύνων προσωπικοτήτων, όπως ο Γκάιτνερ και ο Γκούρια, επισημαίνουν ότι η ζημιά στις τράπεζες θα είναι πολύ μεγαλύτερη, αλλά βέβαια τότε θα σώζουμε τις δικές μας τράπεζες και όχι τους τεμπέληδες της περιφέρειας, διότι έτσι θα στηθεί το επικοινωνιακό παραμύθι.
Είναι βέβαιο ότι οι Γερμανοί θέλουν να ροκανίζουν το χρόνο και βεβαίως δεν πρέπει να διαταραχθούν τα μπάνια του Αυγούστου, ασχέτως αν φέρουν τα κανόνια το Σεπτέμβρη, γιατί είναι η γνώμη του γράφοντος ότι θα αρχίσει μια αλυσιδωτή αντίδραση που θα οδηγήσει σε πολύ επικίνδυνες καταστάσεις όλη την Ευρώπη. Όπως γράψαμε παλαιότερα, η Ιταλία και νοσεί δομικά και ταυτόχρονα έχει μία πολύ κατώτερη των περιστάσεων πολιτική τάξη, χωρίς να εννοούμε με αυτό ότι περηφανευόμαστε για τη δική μας. Η επερχόμενη ύφεση θα χειροτερέψει το χρέος, αν το 120% είναι ακριβές, και δεν έχουν κάνει «λάθος» στο μέτρημα.
Η αιμοδοσία της ΕΚΤ δεν μπορεί να συνεχισθεί επί μακρόν. Η Ισπανία τρέμει και γι' αυτό ο πρωθυπουργός της φλέγεται να λυθεί το ελληνικό ζήτημα. Η Βρετανία, η Δανία και το Βέλγιο δεν είναι ουσιωδώς καλύτερα από τις χώρες του νότου. Τα οικονομικά των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών είναι ένα ατύχημα που περιμένει να συμβεί.
Τα δεινά των χωρών αυτών δεν θα θεραπευθούν με μια χρεοκοπία άλλων χωρών. Όσο υπάρχει ο κ. Τρισέ είναι «πολύ δογματικός» και δεν επιτρέπει έστω και μικρές χρεοκοπίες, ενώ ο διάδοχός του κ. Ντράγκι είναι πιο «πραγματιστής».
Αυτά όλα θυμίζουν την άποψη εκείνων που νομίζουν ότι αν πάρουν φωτιά μερικά πουρνάρια δεν κινδυνεύει το δάσος. Δυστυχώς, πολλά δένδρα του δάσους έχουν πολύ ρετσίνι.