Τριάντα χρόνια μετά τις αιματηρές ταραχές του Brixton και του Toxteth, οι πόλεις της Αγγλίας συγκλονίζονται και πάλι από την αστική βία.
Υπάρχουν κάποιες ομοιότητες του σήμερα με το 1981: Ένας πλούσιος βασιλικός γάμος, λιτότητα, και ανεργία των νέων. Και αυτή τη φορά, η βία πυροδοτήθηκε από μια αστυνομική αυθαιρεσία.
Η μητροπολιτική αστυνομία έχει
βελτιωθεί σημαντικά από τη δεκαετία του `80, αλλά η αντίδρασή της στον θάνατο του Mark Duggan στο Tottenham από κάποια όργανά της ήταν ανεπαρκής. Ήταν μεγάλο λάθος το ότι η οικογένεια του νεκρού έπρεπε να περιμένει 36 ώρες για να δει τη σωρό του, και να αφήσει να εξαπλωθεί η διχογνωμία για το αν το θύμα είχε πυροβολήσει πρώτο ή όχι.
Υπάρχουν και κάποιες σημαντικές διαφορές από τα γεγονότα του 1981. Σύμφωνα με το επίσημο πόρισμα της εξέγερσης του Brixton, τα τότε επεισόδια οφείλονταν «σε ξέσπασμα θυμού και αντίδρασης των νεαρών μαύρων εναντίον της αστυνομίας». Η τρομακτική ταχύτητα με την οποία τα σημερινά επεισόδια εξαπλώθηκαν και σε άλλες πόλεις, αποδεικνύει το τεράστιο μέγεθος της κοινωνικής αποξένωσης.
Κάποιες διαφορές αντανακλούν και μια αλλαγή στην διαθέσιμη τεχνολογία. Η ανάπτυξη της κοινωνικής δικτύωσης όπως είναι το Twitter και η κινητή πλατφόρμα του BlackBerry Messenger, επιτρέπουν τον ταχύτατο συντονισμό των διαδηλώσεων, σε βαθμό που η αστυνομία δεν τις προλαβαίνει, και όπως παραδέχεται η ίδια αναγκάζεται να διασκορπιστεί σε αφάνταστο βαθμό. Βέβαια, δεν θα πρέπει να συγχέουμε το μέσο με το κίνητρο.
Επιστρέφοντας από τις διακοπές του, ο πρωθυπουργός χαρακτήρισε τα επεισόδια ως μια καθαρά εγκληματική συμπεριφορά κάποιων. Δεν προχώρησε σε ανάλυση. Αν και ο δισταγμός του να προσφέρει μια εξήγηση είναι απόλυτα κατανοητός, στο τέλος θα πρέπει να δώσει την εξήγηση που πρέπει, και την οποία είναι ικανός να αντιληφτεί.
Σε μια ομιλία του το 2006, ως αρχηγός της αντιπολίτευσης, είπε: «Το πρώτο πράγμα που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι δεν θα βρούμε τη σωστή απάντηση αν δεν δούμε τι πήγε λάθος. Πρέπει να ψάχνουμε τις αφορμές, να ανιχνεύουμε τις αιτίες. Αυτό δεν σημαίνει πως δικαιολογούμε το έγκλημα, αλλά μας βοηθά στο να το αντιμετωπίσουμε…». Τότε, μιλούσε για την αντικοινωνική συμπεριφορά, αλλά θα μπορούσε να αναφέρεται και σε όλα όσα συμβαίνουν σήμερα.
Αν η αριστερά θέλει να προχωρήσει σε μια τέτοια συζήτηση, θα πρέπει να είναι πιο σαφής όσον αφορά στις αιτίες της βίας. Οι ταραχές δεν είναι, όπως λένε κάποιοι, μια εξέγερση εναντίον των περικοπών της κυβέρνησης. Πολλές από τις περικοπές, στις οποίες αποδίδεται η βία, δεν άρχισαν καν να ισχύουν. Αυτό δεν σημαίνει πως όταν ισχύσουν δεν θα χειροτερέψουν τα πράγματα. Αλλά το να το να τις θέτουμε ως μια πολιτικά βολική εξήγηση για τις φασαρίες, σημαίνει και να καμουφλάρουμε τις οικονομικές και κοινωνικές παραμορφώσεις που κρύβονται πίσω από την βία.
Η ταραγμένη και άνιση βρετανική κοινωνία είναι μια κοινωνία στην οποία πολλά μέλη της θεωρούν πως δεν τους πέφτει λόγος. Το νεανικό έγκλημα είναι κυρίαρχο σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες, αλλά σαν πρόβλημα είναι ιδιαίτερα μεγεθυμένο σε κοινωνίες με μεγάλο χάσμα μεταξύ φτωχών και πλουσίων.
Το πλιάτσικο ήταν ως ένα βαθμό καθαρός μηδενισμός. Κατά τα άλλα, ήταν μια πρόχειρη απόπειρα των πλιατσικολόγων να μιμηθούν τον υπέρμετρο και εμφανή καταναλωτισμό των προνομιούχων. Ήταν μια έκφραση των αξιών μιας κοινωνίας στην οποία μαθαίνουμε από μικροί, πως μια καλή ζωή σημαίνει «να βγάζουμε χρήματα και να αποκτάμε υλικά αγαθά».
Οι εργατικοί, και γενικά η αριστερά, θα πρέπει να δώσουν έμφαση σε εκείνους τους κοινωνικούς παράγοντες, όπως είναι η διάλυση της οικογένειας, που συνήθως υποβαθμίζουν. Οι πολιτικοί της Αγγλίας θα πρέπει να σκεφτούν σοβαρά για την εξαθλίωση των φτωχών των πόλεων, εξαιτίας της παγκοσμιοποίησης. Να σκεφτούν για το πώς η εγγλέζικη κοινωνία έχει σκληρύνει και έχει αποσαρθρωθεί από την ελευθεριότητα του λάιφ στάιλ.
Αν ο πρωθυπουργός θέλει να αντιμετωπίσει τις αιτίες της νεανικής παραβατικότητας, και όχι μόνο τα συμπτώματα, θα πρέπει να ηγηθεί μιας συζήτησης ανάλογης με αυτήν που η σημερινή βίαιη πραγματικότητα απαιτεί.
http://www.antinews.gr/2011/08/12/117576/
