Εντάσεις υπήρξαν στον Πειραιά όταν εκατοντάδες ιδιοκτήτες ταξί προχώρησαν από νωρίς το πρωί στον αιφνιδιαστικό αποκλεισμό μέρους του λιμανιού, εμποδίζοντας και την έξοδο λεωφορείων που μετέφεραν τουρίστες οι οποίοι είχαν φθάσει με κρουαζιερόπλοια. Αστυνομικές δυνάμεις επιχείρησαν να τους απομακρύνουν και υπήρξαν μικροεπεισόδια. Σύμφωνα με την αστυνομία μάλιστα άγνωστοι έριξαν λάδια στο οδόστρωμα, επιχειρώντας με τον τρόπο αυτό να εμποδίσουν την έξοδο των λεωφορείων από το λιμάνι. Στη συνέχεια ομάδα αυτοκινητιστών κατευθύνθηκε προς τα γραφεία τηλεοπτικού σταθμού φωνάζοντας συνθήματα εναντίον του και προξενώντας μικρές υλικές ζημιές.
Την “καλύτερη” εικόνα της χώρας μας δείχνουν ορισμένοι ανεγκέφαλοι ταξιτζήδες που δεν διστάζουν να επιτεθούν σε τουριστικά λεωφορεία που έχουν μέσα τουρίστες. Ένα ακραίο περιστατικό έγινε χθες στην Εθνική Οδό Ηρακλείου – Ρεθύμνου και συγκεκριμένα στον κόμβο Παπαναστασίου. Άτομα που επέβαιναν σε μοτοσικλέτες και ταξί ακολούθησαν και ακινητοποίησαν ένα τουριστικό λεωφορείο στο οποίο μάλιστα ήταν μέσα 58 Γάλλοι τουρίστες. Τότε ακολούθησε φραστικό επεισόδιο μεταξύ του οδηγού του λεωφορείου και των οδηγών ταξί. Τότε ορισμένοι οδηγοί ταξί που είχαν αποκλείσει την είσοδο του αεροδρομίου Ηρακλείου επιτέθηκαν στο λεωφορείο με πέτρες και έσπασαν αρκετά τζάμι του λεωφορείου με αποτέλεσμα να τραυματισθεί ελαφρά ο οδηγός ενώ ευτυχώς κανένας από τους τουρίστες δεν έπαθε τίποτα.
“Κάνω έκκληση ψυχραιμίας και νηφαλιότητας αυτή την ώρα. Από τον τουρισμό ζει κάθε ελληνική οικογένεια και νομίζω ότι είναι ο χώρος τον οποίο πρέπει όλοι να προστατεύσουμε. Δεν είναι ώρα να γίνει ο τουρισμός πεδίο μαχών, και για να προστατεύσουμε αυτό το οποίο έχουμε πρέπει να δουλέψουμε όλοι συλλογικά”
Παύλος Γερουλάνος Υπουργός Τουρισμού και Πολιτισμού
Και γιατί παρακαλώ να μην πληγεί ο τουρισμός;
Στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 και στις αρχές της δεκαετίας του ’90, το PKK καθώς και άλλα αριστερά κόμματα και οργανώσεις στην Τουρκία έκαναν μεγάλες καμπάνιες κατά της επίσκεψης τουριστών στο συγκεκριμένο κράτος. Η σκέψη τους ήταν απλή: δεν μπορεί να έρχονται τουρίστες από τις πλούσιες ευρωπαϊκές χώρες ή τη Βόρεια Αμερική και να ακουμπούν τα φράγκα τους σε ένα κράτος όπου υπάρχουν χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι, απίστευτη καταστολή στους δρόμους, μηδαμινά στοιχειώδη πολιτικά δικαιώματα και ανομολόγητη φτώχεια σε ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού. Σταδιακά, αυτή η καμπάνια υποχώρησε και η τουριστική βιομηχανία της Τουρκίας άρχισε να ακμάζει βρίσκοντας πολλές χιλιάδες δυτικούς κατά βάση πελάτες που επιδιώκουν να βρεθούν ακόμα και στις υποβαθμισμένες αγροτικές περιοχές της νοτιοανατολικής Τουρκίας.
Μακριά από τη Μεσόγειο και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η τουριστική βιομηχανία του μεξικανικού κράτους αποτελεί έναν από τους βασικούς μοχλούς πίεσης για την εξόντωση του ιθαγενικού ζαπατιστικού κινήματος. Σε μία περιοχή που η φυσική ομορφιά και οι αρχαιολογικοί χώροι βρίσκονται σε αφθονία, η οργανωμένη κρατική βία και οι παραστρατιωτικοί του βραχίονες χτυπούν τις ζαπατιστικές κοινότητες, προσπαθώντας να ξεριζώσουν κάθε μορφή αντίστασης και να βάλουν τους ιθαγενείς να πουλάνε χαϊμαλιά και σουβενίρ στους τουρίστες.
Τα έσοδα λοιπόν της τουριστικής βιομηχανίας πάνε και στις τσέπες των αρμόδιων κατασταλτικών μηχανισμών προκειμένου να εκκαθαρίσουν από μία περιοχή ή και από μία ολόκληρη κοινωνία κάθε μορφή ουσιαστικής κοινωνικής αντίστασης.
Η υπόθεση με τους ταξιτζήδες, μετά τις μεγάλες συγκρούσεις της 28ης και 29ης Ιούνη, ξαναφέρνει στο προσκήνιο της επικαιρότητας το θέμα των “πληγμάτων” στον τουρισμό. Οι δημοσιογράφοι λυσσάνε για το “κακό” που γίνεται από τις συγκεντρώσεις και τις πορείες. Κι όλα αυτά γιατί θέλουν, μέσα από τη μνημονιακή πολιτική, να μετατρέψουν τη χώρα σε τόπο αλωμένο από τους ντόπιους και ξένους βιομήχανους του τουρισμού και να καταστήσουν τους εργαζόμενους δουλάκια τους που να παρακαλάνε για ένα κόκκαλο.
Το νομικό πλαίσιο που ετοιμάζει ο Παπακωνσταντίνου είναι χαρακτηριστικό: με απίστευτη ξετσιπωσιά, “αδειάζει” ουσιαστικά την υποχρέωσή τους να υποβάλλεται περιβαλλοντική μελέτη για μία σειρά οικοδομικών έργων, προκειμένου να μην κωλυσιεργεί η “ανάπτυξη” με αιτήσεις ακύρωσης έργων στο ΣτΕ. Φερέφωνα όπως ο Πορτοσάλτε βιάζονται να επικροτήσουν επενδύσεις για πλούσιους περαστικούς τουρίστες σε “φιλέτα” όχι μόνο στα γνωστά και μη εξαιρετέα ήδη χτισμένα νησιά αλλά και σε περιοχές όπως η Στερεά Ελλάδα και η Θεσσαλία.
Τη στιγμή λοιπόν που παίζουν το πιο βρώμικο παιχνίδι έναντι όλων, τη στιγμή που βάλθηκαν να φάνε ακόμα και αυτούς που δεκαετίες τώρα αποτελούν την εκλογική και ρουσφετολογική τους πελατεία, τα κανάλια μάς μιλάνε για τα “πλήγματα” στον τουρισμό. Και λίγα είναι…
Σε μία χώρα που το κράτος επιχειρεί να ξεπουλήσει τα πάντα, διαλύει την εργατική νομοθεσία, σπάει χωρίς να υπολογίσει ανθρώπινες ζωές κεφάλια διαδηλωτών, πνίγει τους δρόμους με χημικά, ξαμολάει παντού όλο και περισσότερους μπάτσους για εκφοβισμό, ρίχνει δεκάδες χρόνων φυλάκισης σε νέους αγωνιζόμενους ανθρώπους με ανυπόστατα στοιχεία, σε μία χώρα που τα αφεντικά έχουν ξεσαλώσει απολύοντας, μειώνοντας μισθούς και τρομοκρατώντας, σε μία τέτοια χώρα τί αξίζει κανείς να επισκεφθεί; Με ποιο θράσος ή ποια αδιαφορία κάποιος περνάει από εδώ χωρίς να βιώσει τον πόλεμο που δέχεται μία ολόκληρη κοινωνία από την πολιτική και οικονομική ελίτ;
Δεν μας ενδιαφέρει κανένας τουρίστας, μας ενδιαφέρουν μόνο οι άνθρωποι που θέλουν να επισκεφθούν τους τόπους μας για να μάθουν πως ζούμε και τι αντιμετωπίζουμε. Μας ενδιαφέρουν οι άνθρωποι που θέλουν να σταθούν αλληλέγγυοι στον αγώνα μας και να μας πουν τον τρόπο να σταθούμε αλληλέγγυοι στον δικό τους αγώνα.
Η τουριστική βιομηχανία είναι μία βιομηχανία που κατέστρεψε τη χώρα. Έφερε φράγκα αλλά κατέστρεψε κάθε κοινωνικό ιστό και ηθική αξία υποβάλλοντας τα πάντα πολύ πιο κάτω από την αξία του χρήματος. Όμως οι τόποι αυτοί, η χώρα -και όχι το εθνικό κράτος τους- δεν ανήκει ούτε στους κρατικούς άρχοντες ούτε στους μεγαλοεπενδυτές.
Γι΄ αυτό λοιπόν, κάθε πλήγμα στον τουρισμό, όχι βέβαια με την έννοια της απειλής των ίδιων των ανθρώπων αλλά με την έννοια της παρακώλυσης της αλυσίσας παραγωγής του, είναι πράξη που αποδυναμώνει τις κρατικές επιλογές και τους επιχειρηματικούς εντολείς του.
Δεν οφελεί να περιμένουμε τίποτα από το μοντέλο οικονομίας τους. Το ξεχαρβάλωμά του και η αυτοαξιοποίηση της εργασίας μας μέσα από νέα δίκτυα κοινοτικοποιημένης οικονομίας, μέσα στα οποία η επιλογή της περιήγησης και του ταξιδιού θα είναι μία ακόμα και όχι η κυρίαρχη παράμετρος της ζωής μίας κοινωνίας, είναι ένα από τα ζητήματα που βρίσκονται μπροστά μας.
Βρέθηκε στο site της Ομάδας ελευθεριακών κομμουνιστών
Ακολουθεί κείμενο αριστερής φυλλάδας που το παραθέτουμε χωρίς παρεμβολές.
Σε μηχανή ενοικιαζόμενων υπαλλήλων έχει μετατραπεί η τουριστική βιομηχανία για να καλύψει τις ανάγκες σε ξενοδοχεία κατά την παραθεριστική περίοδο. Υπολογίζεται ότι περίπου 40.000 άτομα εργάζονται σε ξενοδοχειακές επιχειρήσεις και αμείβονται με 200-300 ευρώ μηνιαίως για ωράριο πλήρους απασχόλησης.
Ταυτόχρονα οι θέσεις που υπολογίζονται πως θα χαθούν φέτος λόγω οικονομικής κρίσης ανέρχονται στις 70.000, τη στιγμή που πέρσι ο ίδιος αριθμός υπολογιζόταν στις 55.000.
Η “μαύρη” ενοικίαση υπαλλήλων στηρίζεται στα κενά της νομολογίας που προβλέπει την διεξαγωγή πρακτικής άσκησης από φοιτητές τουριστικών σχολών. Τα ξενοδοχεία, λοιπόν, αντί να προσλάβουν φοιτητές με τους νόμιμους όρους συνθηκών εργασίας που ισχύουν για όλους, καταφεύγουν σε εταιρείες που “προσφέρουν ασκούμενους ή υπαλλήλους για προσωρινή απασχόληση” που τις περισσότερες φορές δεν κατέχουν κάποιο τίτλο σπουδών σχετικό με τα τουριστικά επαγγέλματα ή δεν φοιτούν σε καμιά αντίστοιχη σχολή. Έτσι, στις πλέον τουριστικές περιοχές της χώρας, το 40%-50% των υπαλλήλων ενός ξενοδοχείου εμφανίζονται ως μαθητευόμενοι.
Η επιθεώρηση εργασίας αρνείται να πάρει θέση και να δράσει, καθώς δηλώνει αναρμόδια, παρά το γεγονός ότι γνωρίζει πως οι παραπάνω εργαζόμενοι προσλαμβάνονται συνήθως για διάστημα 1-2 μηνών κατά την τουριστική περίοδο και απολύονται χωρίς αποζημίωση, χωρίς ένσημα και χωρίς προϋποθέσεις για να λάβουν επίδομα ανεργίας.
«Το φαινόμενο αυτό ξεκίνησε το 2000 από συγκεκριμένα ξενοδοχεία της Βόρειας Ελλάδας, που προχώρησαν μεμονωμένα σε συμφωνίες με τουριστικές σχολές του εξωτερικού και πολύ σύντομα γιγαντώθηκε», τονίζει ο κύριος Λεωνίδας Καραθανάσης, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων στον Τουρισμό-Επισιτισμό, στην εφημερίδα Αυγή. «Πολλοί από τους δήθεν εργαζομένους δεν είναι καν μαθητές σχολών, ζουν μέσα σε υπόγεια δωμάτια ή αποθήκες σαν τα ζώα, δεν έχουν ασφάλιση, περίθαλψη, και επιπλέον, από τα χρήματα που λαμβάνουν (περί τα 500 ευρώ), το πρακτορείο κρατά τα μισά, με αποτέλεσμα να βγάζουν το πολύ 300 ευρώ το μήνα. Τα άτομα αυτά έρχονται στη χώρα μας με τρεις τρόπους: είτε μέσω των πρακτορείων αυτών, είτε απευθείας από ξενοδόχους που έχουν ανακαλύψει τέτοια γραφεία στο εξωτερικό, είτε μέσω συμβάσεων που έχουν συνάψει τα ΤΕΙ Θεσσαλονίκης με σχολές του εξωτερικού. Και στις τρεις περιπτώσεις, δεν διασφαλίζεται ότι οι εισερχόμενοι μαθητές έχουν τις απαιτούμενες γνώσεις για να δουλέψουν στα ελληνικά ξενοδοχεία.
Για παράδειγμα, το καλοκαίρι, σε επίσκεψή μας στη Ρόδο, βρήκαμε ξενοδοχεία που είχαν ασκούμενους μαθητές που φοιτούσαν σε σχολή που δεν είχε καμιά σχέση με τον τουρισμό», υπογράμμισε.
Η μόνη λύση στο πρόβλημα, που εκτός των άλλων απειλεί και την ποιότητα του ελληνικού τουριστικού προϊόντος, όπως τονίζει ο κ. Καραθανάσης, είναι να υπάρξει «κρατικός έλεγχος των προϋποθέσεων εργασίας των μαθητευόμενων και της ποσόστωσής τους μέσα σε μια ξενοδοχειακή επιχείρηση, που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ξεπερνά το 10%, αντί του 50% που φθάνει σήμερα σε εκατοντάδες ξενοδοχεία».
Τρεις βόμβες εξερράγησαν την Κυριακή στην πρωτεύουσα της Μαγιόρκα, χωρίς να υπάρξουν αναφορές για θύματα.
Η πρώτη έκρηξη σημειώθηκε στο παραλιακό εστιατόριο La Rigoletta, στην Πάλμα ντε Μαγιόρκα, και η δεύτερη κοντά σε αυτό, στο εστιατόριο Enco. Η τρίτη έγινε σε ένα υπόγειο σουπερμάρκετ και ήταν ασθενέστερη των δύο προηγουμένων.
Η οργάνωση των βάσκων αυτονομιστών ΕΤΑ είχε προειδοποιήσει με τηλεφώνημά της. Μάλιστα, ο άγνωστος είχε μιλήσει για τρεις εκρήξεις βομβών.
Στην περίπτωση του La Rigoletta ο εκρηκτικός μηχανισμός ήταν τοποθετημένος σε σακίδιο, μέσα σε μία από τις τουαλέτες του εστιατορίου.
Η επίθεση αποτελεί άλλο ένα πλήγμα στην τουριστική βιομηχανία του νησιού και συμπίπτει με την ανάληψη της ευθύνης από την οργάνωση των βάσκων αυτονομιστών για τις πρόσφατες βομβιστικές επιθέσεις – μεταξύ των οποίων και η επίθεση στη Μαγιόρκα, κατά την οποία σκοτώθηκαν δύο αστυνομικοί. Η ανάληψη της ευθύνης έγινε την Κυριακή με επιστολή που έστειλε η ΕΤΑ στη βασκική εφημερίδα Gara.
Το λιμάνι της ανίας
Το ταξίδι ανέκαθεν συνέβαλε στο μπόλιασμα πολιτισμών. Όποιος και να ήταν αυτός, πάντοτε υπήρχε ένας λόγος για τη μετακίνηση και ακόμη και όταν αυτός ήταν το εμπόριο, η τελικώς διενεργούμενη δοσοληψία ποτέ δεν ήταν αμιγώς οικονομική, καθώς πάντοτε το φορτίο του πλοίου περιελάμβανε επίσης άγνωστα στον τόπο προορισμού ήθη, κουλτούρα, ιδέες. Η πρόσμιξη τους με τα αντίστοιχα ντόπια όταν το πλοίο έδενε σε νέα λιμάνια, απέρρεε στην ανάδυση δημιουργιών ολοκληρωτικά νέων, μη αναγώγιμων στα στοιχεία εκ των οποίων συνετέθησαν, μη αποτελούντων απλό άθροισμα αυτών των τελευταίων. Αυτός ο καρπός της ευτυχούς συγκυρίας, το απροσδόκητο ευτύχημα υπήρξε σύμφυτο με την αλλοτινή φύση του ταξιδιού, τότε όπου το γεγονός ότι η πορεία ήταν συνήθως αποφασισμένη εκ των προτέρων, χαραγμένη επάνω σε ναυτικούς χάρτες, δεν απέκλειε μια ενδ εχόμενη παρέκκλιση από αυτήν. Ο αστρολάβος θα μπορούσε να λαθέψει. Έτσι, ο προσανατολισμός ο βασιζόμενος στην τροχιά των ουράνιων σωμάτων, θα μπορούσε κάλλιστα να καταστήσει τους ίδιους τους ταξιδιώτες πλάνητες. Ούτε βέβαια ήταν ο σχεδιασμός του ταξιδιού ικανός να ξορκίσει το ενδεχόμενο να μην υπάρξει επιστροφή.
Ξέρουμε πλέον ότι στην άκρη του κόσμου δεν απλώνεται η άβυσσος. Η Γή δεν είναι επίπεδη. Μόνο η εποχή μας είναι μονοδιάστατη. Σήμερα όπου το ταξίδι έχει σχεδόν εκλείψει, υποκαθιστάμενο από τον τουρισμό, κάθε πτυχή της μετακίνησης είναι προγραμματισμένη σε κάθε της λεπτομέρεια και η όποια απόκλιση από το σχέδιο, όπως επί παραδείγματι μία καθυστέρηση στην αναχώρηση, εγείρει ζήτημα αποζημίωσης του καταναλωτή για την απώλεια του χρόνου του. Όσο για τις αποσκευές που είναι το μόνο –πέραν, βέβαια, του πολυπόθητου συναλλάγματος– που ο ταξιδιώτης κομίζει, πρέπει να τακτοποιηθούν επίσης με ιδιαίτερη μέριμνα, μεταξύ άλλων λόγων και για να χωρέσουν τα made in China σουβενίρ που θα είναι το μόνο που θα πάρει μαζί του επιστρέφοντας. Και βέβαια το ταξίδι δεν είναι πια πολύμηνο. Η τεχνική πρόοδος μεριμνεί, ούτως ώστε οι αποστάσεις να εκμηδενίζονται, ακόμη και οι πλέον απομακρυσμένες περιοχές να είναι προσβάσιμες. Τίποτα πλέον δεν απομένει ανεξερεύνητο. Καμιά γωνιά του κόσμου δεν μέλει να ανακαλυφθεί και μόνο οι διαφημιστικές καμπάνιες των τουριστικών πρακτορείων βρίθουν ισχυρισμών περί του αντιθέτου, με μόνους τους πελάτες τους να το πιστεύουν.
Το ανέξοδο των μετακινήσεων, η ευκολία αυτή που πλέον τις διέπει μοιάζει να υπεραναπληρώνει, να προωθείται μάταια ως αντιστάθμισμα για το γεγονός ότι κανείς πλέον, ακόμη και αν φτάσει ως την άκρη του κόσμου, δεν μπορεί να πάει πουθενά αλλού. Για τη διαπίστωση ότι σήμερα η μετακίνηση δεν έχει καμία απολύτως συνέπεια για τον ταξιδιώτη, θετική ή αρνητική, καθώς ακόμα και στη σπάνια περίπτωση όπου αυτός αναζητεί κάτι άλλο, το μόνο που θα συναντήσει θα είναι μια φολκλόρ εκδοχή των προϊόντων της βιομηχανίας της κουλτούρας. Και αυτό για έναν επιπλέον λόγο. Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν ταξιδεύει με κάποιο σκοπό, υποκινούμενος έστω από μια «εσωτερική» ανάγκη. Το κάνει απλά επειδή μπορεί, επειδή η συνθήκες το επιτρέπουν, επιδιδόμενος ενίοτε σε μια σαφώς μάταιη αναζήτηση στο χώρο, εκείνου που έχει εξοριστεί από το χρόνο μιας καθημερινότητας, διακρινόμενης από την κοινοτυπία και την κενότητα.
Έχουμε, λοιπόν, το οξύμωρο μιας κοινωνίας, όπου, ενώ διαμέσου της μαζικής κουλτούρας στην οποία προαναφερθήκαμε, φαντασιώνεται το ταξίδι στο χρόνο ή την κατάκτηση του διαστήματος, παραμένει τελικά καθηλωμένη, εβρισκόμενη στην πλήρη ακινησία. Εν τέλει είναι το μέσο –η τεχνική πρόοδος– που εξυμνείται, όντας διαχωρισμένο από το σκοπό. Το σημείο καμπής σε αυτήν τη διαδικασία αποτυπώνεται στο έργο του Ιουλίου Βερν «ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες». Η ταχύτητα είναι που μετράει. Τελικά εν μέσω αυτής της δίνης, της ζάλης ποιός είναι, αλήθεια, ο σκοπός – πέραν, ίσως, του να επιβεβαιώσει ο άνθρωπος την εικόνα του ως κυρίου του κόσμου; Τι αξία μπορεί να έχει ο στίχος του ποιητή «σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη να εύχεσαι να ΄ναι μακρύς ο δρόμος»; Αλλά, όπως είπε ένας άλλος ποιητής, η εποχή μας δεν είναι εποχή για ποίηση. Είναι εποχή για σουβλάκια. Και τέτοια οι τουρίστες που θα επιλέξουν να «ζήσουν το μύθο τους στην Ελλάδα» θα έχουν την ευκαιρία να γευθούν πολλά. Τους λωτούς τους έχουν, προφανώς, ήδη καταβροχθίσει.
Καθώς η ιλιγγιώδης ταχύτητα σκορπίζει στη λήθη κάθε αίσθηση του χώρου και του χρόνου, αναπόφευκτα ο εαυτός ξεμένει πίσω, αδυνατώντας να ακολουθήσει στην ξέφρενη κούρσα. Άλλωστε αυτός είναι και ο στόχος. Να αφεθούν οι ένν οιες να σκορπίσουν, ο τουρίστας να «γεμίσει τις μπαταρίες του» απερίσπαστος. Γι’ αυτό οι σύγχρονες ενσαρκώσεις του Φιλέα Φογκ μεριμνούν να τεκμηριώσουν την παρουσία τους στο «μοναδικό» μέρος που επισκέπτονται. Να εξασφαλίσουν πειστήρια, όπου θα αποδεικνύουν ότι «ήταν και αυτοί εκεί». Τεκμήρια προοριζόμενα να πείσουν πρωτίστως τους ίδιους. Έχουμε, ας μην το ξεχνάμε, προ πολλού εγκαταλείψει την εποχή, όπου οι εμπειρίες βιώνονταν, έχοντας εισέλθει σε αυτή, όπου τα βιώματα απλά καταγράφονται. Οι άνθρωποι «βιώνουν» πλέον τη ζωή στο σύνολο της ως τουρίστες, ζώντας σε ένα διαρκές παρόν. Η σχέση τους με το μέλλον είναι αυτή της κατάστρωσης σχεδίων για απόκτηση εμπορευμάτων, επιθυμίας για «μικρές αποδράσεις», διακοπές κλπ. Μια σχέση κατ’ εξοχήν καταναλωτική. Όπως, άλλωστε, και η σχέση με το παρελθόν, το οποίο υποβαθμίζεται, περιορίζεται σε άλμπουμ φωτογραφιών και ψηφιακά home videos. Ο Γκυ Ντεμπόρ έλεγε –και εμείς δεν κουραζόμαστε να επαναλαμβάνουμε– πως το θέαμα είναι ο κατακερματισμός κάθε κοινωνικά βιωμένης εμπειρίας και η αυθαίρετη ανασύσταση της ως αναπαράσταση. Και η ψηφιοποίηση συνιστά την ιδανική αλληγορία για τη διαδικασία αυτή, καθώς ευαγγελίζεται την υψηλή πιστότητα, τη ρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικότητας, τη στιγμή που επαγγέλλεται το θρυμματισμό της σε αναρίθμητα ψηφία. Η εικόνα φαντάζει αψεγάδιαστη. Αλλά μια απλή μεγέθυνση είναι αρκετή για να συντρίψει κάθε ψευδαίσθηση.
Εξίσου επίπλαστη είναι η εικόνα της Κέρκυρας που ξεδιπλώνεται μπροστά στα έκπληκτα μάτια του επισκέπτη. Πλήθος διευκολύνσεων πασχίζεται να του παρασχεθούν, προκειμένου να την επιλέξει έναντι των ανταγωνιστικών τουριστικών προορισμών, όπως το υπό κατασκευή καταφύγιο τουριστικών σκαφών που αλλοιώνει την όψη της περιοχής της Σπηλιάς, ενώ ενδέχεται να αποτρέπει σε εμάς τους κατοίκους την ελεύθερη πρόσβαση. Σε αυτό το «μνημείο» το εβρισκόμενο υπό την προστασία της unesco –και το οποίο ολοένα και περισσότερο φέρνει στο νου τη Disneyland, κάνοντας μας να ανησυχούμε για το ενδεχόμενο να υποχρεωθούμε να φέρουμε παραδοσιακές φορεσιές, προκειμένου να μας επιτραπεί να εξακολουθούμε να ζούμε εδώ– μάταια κάνεις θα αναζητήσει οτιδήποτε το αυθεντικό. Και σε αυτόν τον τόπο που απετέλεσε άλλοτε χάρη στο ταξίδι το θέατρο πολιτιστικής ζύμωσης, με μόνα τα διάσπαρτα σκηνικά να έχουν απομείνει πια, τα ψηφιακά μέσα, οι κάμερες δεν πρόκειται να συλλάβουν τη νεκραναστημένη «πολιτιστική μας κληρονομιά», γιατί απλούστατα τα φαντάσματα, οι βρικόλακες δεν έχουν είδωλο ως γνωσ τόν. Είναι μόνο η κερκυραϊκή κοινωνία που βαυκαλίζεται κοιτώντας ναρκισσιστικά το στρεβλό είδωλο της που ανακλάται στην επιφάνεια ενός παραμορφωτικού καθρέφτη.
Οι μόνοι μάρτυρες της πραγματικής εικόνας της Κέρκυρας που θα μπορούσαν να αφηγηθούν την πολυκύμαντη διαδρομή, διαμέσου της οποίας συντελέστηκε ετούτη η παραμόρφωση, η μετάλλαξη των κατοίκων του νησιού, αλλά και του τοπίου, δεν είναι άλλοι από τις ελιές που στέκουν στη θέση τους για αιώνες. Και ίσως είναι η ασυνείδητη επίγνωση αυτού του ρόλου του τόσο χαρακτηριστικού για το νησί δέντρου εκείνη που ωθεί τους κατοίκους του στην αποψίλωση του, για να ανοικοδομηθούν εξοχικές κατοικίες και ενοικιαζόμενα δωμάτια.
Οι ελιές στη συνέχεια θα πωληθούν ως καυσόξυλα στην Ιταλία, ούτως ώστε να εξαφανιστεί κάθε ίχνος. Βλέπετε, στο γνωστό παραμύθι, οπού ο νεαρός πιλοποιός ομολόγησε το φοβερό μυστικό, ότι δηλαδή ο βασιλιάς έχει γαϊδουρινά αφτιά, στην κουφάλα ενός δέντρου, το λαούτο που κατασκευάστηκε από το ξύλο του τραγούδησε και είπε τα πάντα. Τι θα έλεγε άραγε στην περίπτωση μας η κουφάλα μιας ελιάς; Ότι ο λαμπρός ήλιος που τόσα χρόνια εμπορευόμεθα έχει πλέον εξαντλήσει την ενέργεια του και πως όλοι όσοι έχουν τυφλωθεί από τη λάμψη του κοιτάζοντας τον απερίσκεπτα όλα αυτά τα χρόνια, αδυνατούν να δουν ότι δύει, νεκρός πια; Διαγράφοντας για τελευταία φορά την τροχιά του στον ουρανό; Ίσως απλά να έλεγε ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός…
απο Πρωτοβουλία Αυτόνομων Κέρκυρας
http://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com/
