Εσύ θα κρίνεις αν πρέπει να απολυθώ; Για πρώτη φορά, εταιρείες αξιολόγησης προσωπικού αναμένεται να μπουν στον δημόσιο τομέα προκειμένου να αξιολογήσουν εργαζόμενους, όχι όμως για προσλήψεις στελεχών όπως είχε ισχύσει κατά περιπτώσεις μέχρι σήμερα, αλλά για μέρος των επικείμενων αποχωρήσεων εν όψει και της «εργασιακής εφεδρείας».
Μέχρι σήμερα, τις αξιολογήσεις των εργαζομένων τις έκαναν οι... ίδιες οι διοικήσεις των εκάστοτε φορέων. Πλέον, ιδιωτικές εταιρείες θα κρίνουν τους εργαζομένους σε ΝΠΔΔ & ευρύτερο δημόσιο τομέα, όμως πανεπιστημιακοί υποστηρίζουν πως «είναι πρακτικά αδύνατο να υπάρξει έγκυρη αξιολόγηση του συνόλου τους» καθώς επίσης ότι «η αξιοπιστία της συμπεριφοριστικής συνέντευξης αγγίζει μόνο ένα 30% των πραγματικών δυνατοτήτων του εξεταζομένου. Στο 100% με καμία μεθοδολογία δεν μπορούμε να φτάσουμε. Μέχρι ένα 80%».
Από την άλλη, στελέχη των παραπάνω εταιρειών αναλύουν την πολυπλοκότητα της αξιολόγησης του εργαζομένου.
Επιπλέον, με τους εργαζομένους σε υπό κατάργηση ή συγχώνευση φορείς του δημόσιου να ανέρχονται στους περίπου 200.000, είναι πρακτικά αδύνατο να αξιολογηθούν όλοι.
Δεν έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε που παρακολούθησα τη «Μέθοδο Grönholm», μια εξαίσια παράσταση του Θεάτρου Τέχνης που γνώρισε επιτυχία για 4 συνεχόμενες θεατρικές σεζόν. Η πλοκή της μου ήρθε στο νου, τώρα που η κουβέντες περί αξιολογήσεων (παντός τύπου) δίνουν και παίρνουν.
Το έργο του καταλανού Γκαλθεράν Τζόρντι παρουσιάζει τον σκληρό -και σε ορισμένες περιπτώσεις απάνθρωπο- τρόπο που εφαρμόζουν οι πολυεθνικές εταιρείες για την πρόσληψη των υποψηφίων στελεχών τους. Τέσσερα άτομα συναντιούνται στην αίθουσα συνεντεύξεων μιας εταιρείας. Εμφανίζονται ως υποψήφιοι που έφτασαν στη τελική φάση επιλογής για μια θέση. Όμως, δεν πρόκειται να υποβληθούν σε μια απλή συνέντευξη. Εδώ χρησιμοποιείται μια συγκεκριμένη μέθοδος.
Στην εφαρμογή όσων σχεδίασε ο Grönholm, κατά τη διάρκεια διαφόρων ψυχοφθόρων δοκιμασιών, οι υποψήφιοι θα ανακαλύψουν πόσο ευάλωτοι, ανταγωνιστικοί & μοναχικοί είναι, θα τεστάρουν τις αντοχές τους, θα εκφράσουν την άποψή τους για τις ιδιαιτερότητες του εργασιακού συστήματος, τους υπάρχοντες κανόνες δεοντολογίας του εργασιακού χώρου.
Μόνο που στην πορεία θα αναδείξουν ποικίλες πτυχές του εαυτού τους, δημιουργώντας ένα μωσαϊκό ανθρώπινων χαρακτήρων που φαίνονται να μην έχουν τίποτα κοινό μεταξύ τους στο κυνήγι της σταδιοδρομίας …ή μήπως τελικά έχουν;
Θέλω, όπως άλλωστε συνηθίζω, να προβώ σε παραλληλισμό των καταστάσεων του έργου με αυτές του –εν πολλοίς απαράδεκτου- ελληνικού δημοσίου, παρόλο που στο πρώτο πρόκειται για προσλήψεις ενώ στο δεύτερο για απολύσεις. Στην προκειμένη περίπτωση δεν δύναμαι εύκολα, ξέρω ότι θα προπηλακιστώ λεκτικά, αλλά θα το τολμήσω:
- Ανταγωνιστικοί δημόσιοι υπάλληλοι δεν ξέρω αν συναντώνται εύκολα, δεδομένης της απραξίας μεγάλου αριθμού τους. Ουσιαστικά το «παιχνίδι» του ανταγωνισμού εδώ συχνά «χρωματίζεται» με κομματικές «πινελιές» – ή και γκραβούρες ολόκληρες.
- Μοναχικοί –μάλλον- δύσκολα υπάρχουν κάποιοι, αφού το σύστημα των εκάστοτε κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών φροντίζει πάντα να τους «κρατάει συντροφιά». Ορισμένες δε φορές, χωρίς καν να τους ζητηθεί.
- Ως προς την έκφραση άποψης, δεν νομίζω ότι τη στερούνται πολλοί, με περιπτώσεις μάλιστα όπου αυτή μετουσιώνεται σε συχνότατες στάσεις εργασίας ή απεργίες ορμώμενοι κάποιου κοντινού π.χ. 3μέρου. Και, προφανώς, δεν αναφέρομαι σε πρόσφατες κινητοποιήσεις που στο μεγαλύτερο βαθμό είναι δικαιολογημένες λόγω της ακατάσχετης φοροεπιδρομής που πλήττει κάθε κοινωνική ομάδα (αν και όχι με τον ίδιο πάντα τρόπο).
- «Αγγίζοντας» τους κανόνες δεοντολογίας του εργασιακού χώρου, σχεδόν βάζω τα γέλια όταν θυμάμαι την περυσινή επίσκεψή μου στην ΔΟΥ που υπάγομαι. Εκεί, η υπάλληλος που θα μου εξέδιδε φορολογική ενημερότητα μου ζήτησε (κατα τ’ άλλα ευγενικά) να της πετάξω στον διπλανό κάδο το σακουλάκι από την σπανακόπιτα που μόλις είχε κολατσίσει. Έπειτα, μου ζήτησε να μεταβώ ο ίδιος στον επόμενο όροφο για να φωτοτυπήσω το δελτίο της αστυνομικής μου ταυτότητας, τονίζοντάς μου, μάλιστα, ότι ήρθα «δύσκολη ώρα».
- Έτσι, για ποια ανάδειξη πτυχών του εαυτού & ποιο κυνήγι σταδιοδρομίας μιλάμε;
Για να είμαι δίκαιος, προφανέστατα, δεν είναι όλοι το ίδιο, ούτε –ασυζητητί- αξίζει σε κανέναν εργαζόμενο, δημοσίου είτε ιδιωτικού τομέα, η ανωτέρω σκληρή δοκιμασία. Σε τι περιβάλλον όμως, οι έχοντες διάθεση να «κυνηγήσουν» σταδιοδρομία ή να «χτίσουν» καριέρα θα δραστηριοποιηθούν; Η ατονία και ο ωχαδερφισμός είναι έννοιες που δυστυχώς, ταιριάζουν γάντι στο ελληνικό δημόσιο…
Κλείνοντας, αναπολώ τη δράση του έργου, όπου ο συγγραφέας συνδυάζει με μαεστρία το χιούμορ με το δραματικό, το λυπηρό με το γελοίο και με ευφυέστατους διαλόγους, μέσα από απρόβλεπτες ανατροπές, ο θεατής καθηλώνεται μέχρι το τέλος… που είναι κι αυτό εξίσου απρόβλεπτο.
Με τις σημερινές συνθήκες, έννοιες όπως το χιούμορ εκλείπουν, ενώ τέτοιες όπως το δραματικό, το λυπηρό και το γελοίο της σημερινής κατάστασης, δυστυχώς περισσεύουν. Επιπλέον, δεν γνωρίζω πόσο απρόβλεπτο –αν όχι δεδομένο- είναι το τέλος…
Ενώ πιθανά επερχόμενα (νέα) φορολογικά «τέλη»… έρχονται;
"http://www.aixmi.gr/
