Μιλούσα
με σύμβουλο του Πρωθυπουργού. «Έχετε σκεφτεί τι θα κάνουν οι 150-200
χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι που θα απολύσετε;» ρώτησα. «Ότι κάνουν και
οι εκατοντάδες χιλιάδες του ιδιωτικού τομέα!» μου απάντησε κοφτά. Το
σκεπτικό κατανοητό. Ή μήπως όχι; Ας θέσω μερικά ερωτήματα για
προβληματισμό.Επειδή απολύονται ιδιωτικοί υπάλληλοι πρέπει να απολυθούν και δημόσιοι; Το θέμα είναι εξίσωση προς τα πάνω όχι προς τα κάτω. Νομίζω δηλαδή.
Πάμε παρακάτω:
Ποιός δημιούργησε το πελατειακό κράτος; Τον αδηφάγο, υπετροφικό αλλά συνάμα και αναποτελεσματικό δημόσιο τομέα; Το πολιτικό σύστημα από γενέσεως του. Θα την πληρώσουν ανεξέλεγκτα όλοι; Επί δικαίων και αδίκων;
Πάμε σε όσους πρόκειται να απολυθούν. Δημόσιοι και ιδιωτικοί – εγώ δεν μπαίνω στον ψευδεπίγραφο διαχωρισμό, νεοφιλελεύθερης λογικής. Ο άνεργος δεν γνωρίζει διαχωρισμούς. Παραμένει άνεργος. Και νιώθει ευτελισμένος, ανήμπορος, καταθλιπτικός.
Όλοι αυτοί λοιπόν, που θα βρουν δουλειά; Σου δίνει το κράτος τις δυνατότητες π.χ. να ανοίξεις δική σου επιχείρηση; Όχι. Η Μέρκελ το είπε ειρωνικά: «Λεφτά υπάρχουν», εννοώντας τα δεκάδες δις ευρώ που λιμνάζουν στο ΕΣΠΑ. Ποιός φταίει που δεν απελευθερώνονται; Μήπως οι κυβερνώντες; Μήπως το έλλειμμα ρευστότητας που προήλθε από τη συνταγή ύφεσης που ακολουθούμε; Μπορείς να πας στην τράπεζα να δανειοδοτηθείς; Ούτε. Ποιός έκλεισε τις στρόφιγγες;
Επιπλέον: Πληρώνουμε ή όχι τόσα χρόνια (όσοι είμαστε φορολογικά συνεπείς τουλάχιστον) αυτό το κράτος για να μας εξασφαλίζει κάποια βασικά στοιχεία μιας ευνομούμενης δημοκρατίας; Υγεία, Παιδεία, δικαίωμα στην εργασία. Η δουλειά δεν είναι ντροπή. Είναι ή όχι, στοιχειώδης υποχρέωση του κράτους να σου προσφέρει ευκαιρίες για να δραστηριοποιηθείς;
Εν κατακλείδι: Ναι, να κλείσουν δημόσιοι οργανισμοί που είναι ανύπαρκτοι. Ναι να φύγουν όσοι θεωρούνται πλεονάζον προσωπικό. Ναι, πρέπει – είναι αδήριτη ανάγκη – να αλλάξουν οι δομές της οικονομίας. Αλλά ταυτόχρονα, μια κυβέρνηση και ένα κράτος που σέβεται τον εαυτό του, θα έπρεπε να έχει δημιουργήσει τις προϋποθέσεις αλλαγής επαγγελματικού προσανατολισμού έστω και στον σημερινό 45άρη. Να φύγει από τη σιγουριά του Δημοσίου, να πλεύσουν στις σκοτεινές και αβέβαιες θάλασσες τις επιχειρηματικότητας. Αλλά να έχει και ένα σωσίβιο. Αλλιώς, φοβούμαι ότι οι εικόνες της Αργεντινής θα ωχριούν στα όσα συμβούν εδώ...
http://kostasxan.blogspot.com/