“'Eπεφτε
χιόνι και κόντευε να νυχτώσει. Ήταν η τελευταία βραδιά του χρόνου, η
παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Μέσα σ' εκείνο το κρύο και σ' εκείνο το
σκοτάδι, ένα φτωχό κοριτσάκι περπατούσε στο δρόμο, χωρίς να φοράει
τίποτα στο κεφάλι του, ούτε στα πόδια του.Η αλήθεια είναι πως, όταν
βγήκε από το σπίτι της, φορούσε παντούφλες, αλλά δεν της κράτησαν πολύ:
ήταν κάτι μεγάλες παντούφλες, που τις είχε λιώσει η μητέρα της, τόσο
μεγάλες ώστε η μικρή τις έχασε, καθώς έτρεξε να περάσει το δρόμο,
ανάμεσα σε δυο αμάξια που λίγο έλειψε να την χτυπήσουν...
Τη μια την έχασε. Την άλλη, τη βρήκε ένα παιδί και την πήρε μαζί του,
για να τη δώσει στην αδερφούλα του, να την κάνει κούνια για την κούκλα
της.Το κοριτσάκι βάδιζε ξυπόλητο και τα πόδια του είχανε μελανιάσει από
το κρύο. Μέσα στην τσέπη της κουρελιασμένης ποδιάς της είχε ένα σωρό
σπίρτα. Στο χέρι της κρατούσε κι άλλα κουτιά γεμάτα, γιατί αυτή τη
δουλειά έκανε: πουλούσε κουτιά με σπίρτα στους δρόμους.'Oμως εκείνη την
ημέρα δεν είχε πουλήσει ούτε ένα κουτί, γιατί οι άνθρωποι έτρεχαν να
προφυλαχτούν από το κρύο κι από το χιόνι, και κανείς δε στεκόταν για ν'
αγοράσει σπίρτα. Δεν είχε πουλήσει ούτε ένα κουτί και δεν είχε ούτε μια
δεκάρα στην τσέπη της. Το κοριτσάκι πεινούσε και κρύωνε κι ήταν αδύνατο,
κι έτρεμε ολόκληρο.Η καημένη η μικρούλα! Οι νιφάδες του χιονιού έπεφταν
στα ξανθά της μαλλιά, που σχημάτιζαν μπούκλες γύρω απ' το λαιμό της. Τα
φώτα έκαναν να λάμπουν τα τζάμια των παραθυριών κι έφτανε ως το δρόμο η
μυρωδιά από τα πουλερικά που έψηναν στις κουζίνες. Ήταν παραμονή της
Πρωτοχρονιάς, σε μια γωνιά, ανάμεσα σε δυο σπίτια.Το κοριτσάκι πάγωνε
όλο και πιο πολύ, αλλά δεν τολμούσε να γυρίσει σπίτι της: θα πήγαινε τα
κουτιά με τα σπίρτα, κι ούτε μια δεκάρα. Ο πατέρας της θα τη μάλωνε κι
άλλωστε, μήπως και μέσα στο σπίτι της δεν έκανε τόσο κρύο; 'Eμεναν ψηλά,
σε μια σοφίτα, κι ο άνεμος φυσούσε ανάμεσα απ' τις τρύπες της σκεπής,
μ' όλο που τις πιο μεγάλες τις είχανε βουλώσει με άχυρο και με
κουρέλια.Τα καημένα τα χεράκια της δεν τα' νιωθε πια από το πολύ το
κρύο. 'Eνα σπίρτο θα τα ζέσταινε λιγάκι. Αν τολμούσε να βγάλει ένα,
μονάχα ένα, απ' το κουτί και να τ' ανάψει να ζεστάνει τα δάχτυλά της;
Τράβηξε ένα: κριτς! Πώς έλαμψε! Πώς άναψε! Ήτανε μια φλογίτσα καθαρή και
ζεστή κι έμοιαζε με κεράκι, καθώς τη σκέπασε με τις χούφτες της. Τι
παράξενο φως! 'Eμοιαζε τώρα μ' ένα κοριτσάκι, καθισμένο μπροστά σε μια
μεγάλη σιδερένια σόμπα, που το σκέπασμά της ήτανε γυαλιστερό.Η φωτιά
έκαιγε εκεί μέσα τόσο υπέροχα και ζέσταινε τόσο καλά! Αλλά τι έγινε;
Μόλις το κοριτσάκι άπλωσε τα ποδαράκια του για να τα ζεστάνει, η φλόγα
έσβησε και η σόμπα εξαφανίστηκε. Η μικρούλα βρέθηκε καθισμένη στη γωνιά
της, ανάμεσα σε δυο σπίτια, και κρατούσε στο χέρι της ένα σπίρτο
καμένο.'Aναψε και δεύτερο σπίρτο, και, καθώς η λάμψη έπεσε πάνω στον
τοίχο του σπιτιού, το κοριτσάκι μπορούσε τώρα να δει ένα μεγάλο δωμάτιο,
όπου ήταν στρωμένο ένα τραπέζι, με κάτασπρο τραπεζομάντιλο, με πιάτα
από πορσελάνη που αστραφτοκοπούσαν και ο τοίχος έγινε διάφανος σαν
ατμός. με μια μεγάλη πιατέλα, όπου μια χήνα ψητή άχνιζε και σκόρπιζε μια
ορεχτική ευωδιά.Τι έκπληξη! Τι ευτυχία! Ξαφνικά, η ψημένη χήνα πήδησε
από την πιατέλα και κύλησε στο πάτωμα, με το πιρούνι και το μαχαίρι
καρφωμένα απάνω της. Κι η ψημένη χήνα κύλήσε ως εκεί που καθότανε το
φτωχό κοριτσάκι. Αλλά το σπίρτο έσβησε και, μπροστά στη μικρούλα,
ορθώθηκε πάλι ο χοντρός και κρύος τοίχος των σπιτιών. 'Aναψε αμέσως και
τρίτο σπίρτο. Και τότε το φτωχό κοριτσάκι είδε πως καθόταν κάτω από ένα
υπέροχο Χριστουγεννιάτικο δέντρο.”
Ήτανε πιο μεγάλο και
πιο πλούσια στολισμένο, από κείνο που είχε δει, τα περασμένα
Χριστούγεννα μέσα από τη τζαμένια πόρτα, στο μέγαρο του πλούσιου
εμπόρου. Χίλια κεράκια ήταν αναμμένα πάνω στα πράσινα κλαδιά του και
κάτι πολύχρωμες εικόνες, σαν εκείνες που στολίζουν τις βιτρίνες των
μαγαζιών, θαρρείς και της χαμογελούσαν. Το φτωχό κοριτσάκι σήκωσε τα δυο
του χεράκια. Το σπίρτο έσβησε.'Oλα τα κεράκια του Χριστουγεννιάτικου
δέντρου ανέβαιναν, ανέβαιναν και τότε είδε πως δεν ήταν κεράκια, αλλά
αστέρια. 'Eνα απ' αυτά τ' αστέρια έπεσε και χάραξε μια φωτεινή γραμμή
στον ουρανό. «Κάποιος πεθαίνει» μουρμούρισε το κοριτσάκι. Γιατί η γιαγιά
του, που μόνο εκείνη ήτανε καλή γι' αυτό, αλλά δεν ζούσε πια, έλεγε
συχνά: «'Oταν πέφτει ένα αστέρι, μια ψυχούλα ανεβαίνει στο Θεό.»Το φτωχό
κοριτσάκι άναψε άλλο σπίρτο. Μέσα στη λάμψη του, παρουσιάστηκε η γιαγιά
της που της χαμογελούσε. «Γιαγιά», φώναξε η μικρούλα, «πάρε με μαζί
σου».«'Oταν θα σβήσω το σπίρτο, ξέρω πως δε θα είσαι πια εδώ. Θα χαθείς,
όπως χάθηκαν η αναμμένη σόμπα, η ψημένη χήνα και το Χριστουγεννιάτικο
δέντρο.» Πήρε το κοριτσάκι στην αγκαλιά της η γιαγιά, και πέταξαν κι οι
δυο χαρούμενες, μέσα σ' εκείνη τη λάμψη. Δεν υπήρχε πια ούτε κρύο, ούτε
πείνα, ούτε αγωνία. Ήταν κοντά στο Θεό!
Σε απάντηση όλων
αυτών που θέλουν τους Έλληνες να μην έχουν δικαίωμα πλέον ούτε καν να
ονειρεύονται το κοριτσάκι με τα σπίρτα να μας θυμίσει ότι Έχουμε
δικαίωμα να κάνουμε όνειρα έστω και εάν είναι τα τελευταία μας .
Είναι χιλιάδες τα
νοικοκυριά που θα κάνουν γιορτές χωρίς θέρμανση ,χωρίς δώρα κάτω από το
Χριστουγεννιάτικο δένδρο ,χωρίς φαγητό . Έλληνες που έχουν χάσει την
δουλεία του η πρόκειται να την χάσουν μέσα στο 2012 ,οι
λιγοστές οικονομίες τους έχουν δοθεί στους φόρους του κράτους ενός
κράτους που πλέον εκβιαστικά και καταχρηστικά μας ληστεύει εν ψυχρό ….
Εν έτη 2011 προς 2012 Τα παραμύθια παίρνουν σάρκα και οστά!
Ο μολυβένιος στρατιώτης, μια ζωή τον συναντώ μπροστά μου...αδικημένος, περιθωριοποιημένος, άτυχος, μοναχός.....
Η καλύβα του μπάρμπα
Θωμά, μόνον εκεί στο βιβλίο είχε μια ζεστή απλότητα.... τώρα, μένει σαν
μακρινό όνειρο. 'Ενα καλυβάκι που δεν θα μας αφήσουν ποτέ να χαρούμε!
Η Χιονάτη που την
κοίμισε με δόλο η Μητριά της προκειμένου ανεμπόδιστη να θέση σε
εφαρμογή τους σκοτεινούς σκοπούς της έρχεται να μας θυμίσει την
Ελλάδα η οποία έχει πέσει σε λήθαργο από την Μητριά Ε.Ε Πρέπει να
καταλάβουμε όλοι εμείς οι Έλληνες ότι ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ,
Το λεγόμενο «κράτος»
αδιαφορεί πλήρως για εμάς , είμαστε αναλώσιμοι απόλυτα !!και
αδιάφοροι σε όλους αυτούς που αποφασίζουν για τα χρήματα μας ,για την
δουλειά μας,για την ιδιοκτησίας μας ,για την υγεία μας ,για την ύπαρξη
μας την ίδια.
Θυσιάσαμε την Ελευθερία μας για την Ασφάλεια μας και τελικά δεν έχουμε αλλά και δεν αξίζουμε ούτε το ένα ούτε το άλλο.......
Εύχομαι το νέο έτος,
με ψυχραιμία και καθαρό μυαλό (και χωρίς κομματικές ακρότητες), να
αποφασίσει ο κόσμος μόνος του, και μαζικά ακολούθως, να απορρίψει νόμους
άγριους, όπως είναι εκείνοι που εφευρίσκονται υπό την ταμπέλα «έκτακτα
μέτρα», και υπό την απειλή της πτώχευσης.
Αθανασία-Ελένη Ζώτου
http://skeftomasteellhnika.blogspot.com/