Καθημερινά βλέπουμε το κύμα της λαϊκής οργής να φουσκώνει. Μπορεί να μην είναι έντονα ορατό σε παραδοσιακές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας όπως διαδηλώσεις και συλλαλητήρια, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Η οργή της κοινωνίας είναι τεράστια και εκδηλώνεται από τις λαϊκές αγορές μέχρι τους χρηματιστηριακούς κύκλους. Μπορεί και στο παρελθόν ο λαός να ήταν δυσαρεστημένος με κυβερνήσεις και να ήθελε να “πέσουν”, αλλά σήμερα αυτό δεν του φτάνει…
θέλει να πέσουν στα χέρια του.
Το ερώτημα είναι πώς είναι δυνατόν να βοά μία ολόκληρη κοινωνία και οι μόνοι που να μην έχουν καταλάβει τίποτα να είναι οι βουλευτές; Γιατί αν το μόνο που έχουν καταλάβει είναι οι εκδηλώσεις οργής που δέχθηκαν μερικοί από αυτούς, τότε πραγματικά έχουν διανοητικό πρόβλημα ή το σύνδρομο της Μαρίας Αντουανέτας.
Είναι σίγουρο πως όταν μία χώρα φτάνει ένα βήμα πριν την άλωση, υπάρχουν κάποιοι που έχουν φροντίσει συνειδητά από πριν να ανοίξουν την κερκόπορτα. Οπαδοί της Νέας Τάξης που λίγο πολύ τους ξέρουμε. Φυσικά δεν έχουμε την αφέλεια να πιστεύουμε ότι θα σταματήσουν τώρα, που είναι ένα βήμα πριν την επίτευξη του στόχου τους. Θα δεχθούν και θα ψηφίσουν την άλωση της χώρας και την εξόντωση του λαού.
Μα είναι δυνατόν να είναι όλοι προδότες; Όχι, δεν είναι όλοι προδότες εκ νεοταξίτικης πεποιθήσεως. Αλλά σε ένα πολιτικό σύστημα που η διαφθορά είχε υπερβεί κάθε φαντασία, πιστεύει κανείς ότι οι διαφθορείς δεν έχουν εξασφαλίσει στοιχεία που να ενοχοποιούν τους διεφθαρμένους. Ας σκεφτούμε, ποιοι ήταν αυτοί που μοίραζαν τις γενναίες μίζες και ποιοι είναι αυτοί που σήμερα μας πιέζουν να πάρουμε τις “γενναίες” αποφάσεις;
Τώρα πια καταλαβαίνουμε τη χρησιμότητα της διαφθοράς, που διαπερνούσε και τα δύο κόμματα εξουσίας. Από τη μία φόρτωνε με τεράστια χρέη τη χώρα και από την άλλη εξασφάλιζε χρήσιμους εκβιάσιμους, για την τελική φάση του σχεδίου. Κάποιοι λοιπόν είναι φυσικό να εκβιάζονται για εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου. Η επιλογή για αυτούς είναι απλή… ή περιστοιχισμένοι από ΜΑΤ ή από σωφρονιστικούς υπαλλήλους. Ίσως έτσι εξηγείται και η ευκολία διαφυγής του Χριστοφοράκου. Αλήθεια, πού βρίσκεται σήμερα; Μήπως κοντά σε τίμιους ανθρώπους που απλά θέλουν να πάρουν πίσω τα λεφτά που τους έφαγαν όλοι μαζί οι διεφθαρμένοι και τεμπέληδες Έλληνες;
Δηλαδή είναι όλοι ή νεοταξίτες εφιάλτες ή εκβιαζόμενοι; Όχι, υπάρχει και μία τρίτη κατηγορία, των ηλίθιων. Σ’ αυτή τη κατηγορία εντάσσονται δύο υποκατηγορίες, οι κομματικά λοβοτομημένοι που δεν τους ενδιαφέρει τίποτε άλλο από το κόμμα τους, την προσωπική επανεκλογή τους και την βουλευτική τους αποζημίωση και κάποιοι άλλοι που αισθάνονται ήρωες που σώζουν την Ελλάδα αφού έτσι τους είπαν οι άλλοι, που ανήκουν στις δύο παραπάνω κατηγορίες.
Οι μεν πρώτοι ηλίθιοι δεν έχουν πάρει χαμπάρι τον πολιτικό μετασχηματισμό που πραγματοποιείται στη χώρα. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι τα κόμματα της μεταπολίτευσης είναι ζήτημα αν θα καταφέρουν να φτάσουν στις εκλογές, που σημειωτέον θα γίνουν μετά από δυο χρόνια. Δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι το δίπολο μεταξύ ΠΑΣΟΚ – ΝΔ μετασχηματίζεται σε Ευρωπαϊστές κολαούζους και Έλληνες πατριώτες. Είναι αστείο που ακόμα βλέπουμε κάποιους – όχι μόνο βουλευτές, αλλά και πολίτες – να υποστηρίζουν τα υπό εξαφάνιση κόμματα. Σαν να λέμε υποστηρικτές δεινοσαύρων την εποχή των παγετώνων.
Φυσικά οι ξενόδουλοι φιλομνημονιακοί θα θελήσουν να εμφανιστούν ως ευρωπαϊστές δημοκράτες, νηφάλια σκεπτόμενοι, ρεαλιστές τεχνοκράτες και αντιρατσιστές προοδευτικοί, κάτι σαν τη Δημοκρατική Αριστερά, η οποία μάλιστα – για την ώρα – δείχνει να προκρίνεται από το σύστημα ή απλά θα αποτελέσει τον προπομπό του τελικού σχήματος. Ήδη βλέπουμε να αρχίζει ο “συνωστισμός” στο νέο σχήμα στελεχών που καλύπτουν τις κατάλληλες προδιαγραφές. Φυσικά ελάχιστοι, από τα κόμματα της συγκυβέρνησης των προθύμων, θα γίνουν δεκτοί σε έναν τέτοιο σχηματισμό. Άλλωστε το νέο σχήμα θα αναλάβει το δύσκολο έργο να “περάσει” το λαό μέσα από τον ευρωπαϊκό μονόδρομο, δεν θα φορτωθεί και τις αμαρτίες του παρελθόντος, που σέρνουν όλοι αυτοί μόνο και μόνο με τη συμμετοχή τους στο φθαρμένο μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα. Ιστορικά, το ακριβώς ανάλογο έγινε στη μεταπολίτευση με το ΠΑΣΟΚ και την Ένωση Κέντρου. Το πιθανότερο μάλιστα είναι ο συγκεκριμένος σχηματισμός να βάλει φυλακή και κάποιους, από αυτούς που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή, για να πετύχει την συμπάθεια του λαού. Έτσι κι’ αλλιώς είναι πια άχρηστοι.
Η πραγματικά αστεία περίπτωση είναι αυτών που πιστεύουν πραγματικά ότι με αυτό που κάνουν προσπαθούν να σώσουν τη χώρα. Καλά να λες ότι ψηφίζεις με πόνο ψυχής για να σώσεις τη χώρα, καλά να λες ότι αποφασίζεις με βαριά καρδιά… αλλά να το πιστεύεις κιόλας; Αν τη συγκεκριμένη κατηγορία την ερευνούσε ψυχίατρος, ο χρόνος που θα χρειαζόταν θα του εξασφάλιζε σύνταξη, ακόμα και με το ασφαλιστικό της νέας τάξης.
Οι άνθρωποι αυτοί πραγματικά δεν έχουν αντιληφθεί τίποτα. Οι μόνοι ενδοιασμοί που έχουν προκαλούνται μόνο από το φόβο της κοινωνίας. Είναι αυτό που λέμε : «καταλαβαίνουν μόνο από ξύλο». Αλλά ούτε αυτό φέρνει αποτέλεσμα, γιατί αν δεν ανήκουν στις δύο πρώτες κατηγορίες που δεν έχουν περιθώριο (Εφιάλτες και εκβιαζόμενοι), πάσχουν από το ψυχολογικό σύνδρομο του ήρωα, κατά το οποίο ο «ήρωας» κάτω από συνθήκες πίεσης, ζει σε μια άλλη πραγματικότητα στερούμενος κάθε λογικής.
Επίσης είναι προφανές ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους σε σύγχυση με την ψυχιατρική έννοια του όρου. “Η σύγχυση είναι η κατάσταση εκείνη όπου ο ασθενής δεν αντιλαμβάνεται σωστά το περιβάλλον και τα πρόσωπα γύρω του, με αποτέλεσμα να φέρεται με τρόπο ανορθόδοξο”.
Είναι βέβαια αλήθεια ότι η πίεση με τη μορφή τρομοκράτησης που δέχονται οι βουλευτές, όπως και η ελληνική κοινωνία, έχει πάρει το τελευταίο διάστημα διαστάσεις καταιγίδας. Πραγματικά δεν τους προλαβαίνεις.
Μιλούσαν, στην αρχή, ότι η επιστροφή στη δραχμή θα επιφέρει μείωση αγοραστικής δύναμης κατά 50%. Όταν φτάσαμε στο ποσοστό αυτό με την μνημονιακή πολιτική (μειώσεις μισθών, φόροι, αυξήσεις προϊόντων), τότε είπαν ότι η επιστροφή στη δραχμή θα επιφέρει μείωση αγοραστικής δύναμης 85%.
Μας μίλησαν για εμφύλιο, άραγε ποιοί με ποιούς; Φτάσανε στο σημείο να μας πουν ότι θα έχουμε ρεύμα μόνο για δύο ώρες την ημέρα, όταν οι εισαγωγές ρεύματος μαζί με την πετρελαϊκή εξάρτηση καλύπτουν μόλις το 13,5% της κατανάλωσης. Φυσικά οι προπαγανδιστές τρομοκράτες δεν έβγαλαν μιλιά που 500 χιλιάδες νοικοκυριά κινδυνεύουν άμεσα να μείνουν χωρίς ρεύμα, γιατί δεν έχουν να πληρώσουν τους λογαριασμούς με τα χαράτσια. Ούτε ότι οι υπόλοιποι έφτασαν στο σημείο να φοβούνται να ανάψουν ακόμα και λάμπα.
Μας απείλησαν ότι η επιστροφή στη δραχμή θα εκτόξευε το χρέος, κάτι που όχι μόνο δεν τεκμηριώνεται οικονομικά και νομικά αλλά αντίθετα η επιστημονική άποψη υποστηρίζει και τεκμηριώνει το ακριβώς αντίθετο. (άρθρο «ΕΥΡΩ, Χρέος και Τρομοκρατία»)
Μας υπόσχονταν επιστροφή στις αγορές και στην ανάπτυξη το 2012 και όταν έφτασε το 2012 μας λένε ότι δεν το βλέπουν πριν το 2020. Το χρέος, ενώ ξεκληρίζεται ολόκληρη η χώρα, αυξάνεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, φτάνοντας το 159% του ΑΕΠ. Θυμίζω ότι μπήκαμε στο ΔΝΤ για να σωθούμε με χρέος στο 115% και μάλιστα μετά τα μαγειρέματα στην ΕΛΣΤΑΤ. Τώρα προβλέπουν ότι το 2020 θα φτάσει το 135% του ΑΕΠ, αφού πρώτα θα έχει ξεπουληθεί όλη η δημόσια περιουσία και εκχωρηθεί κάθε κυριαρχικό δικαίωμα της χώρας. Μάλιστα το αξιοσημείωτο είναι πως ενώ στους 17 της Ευρωζώνης το χρέος μειώθηκε στο τρίτο τρίμηνο του 2011, ακριβώς το αντίθετο συνέβη για τις τρεις χώρες που έχουν λάβει δάνεια από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ.
Φτάσανε μάλιστα οι αθεόφοβοι να μας απειλούν ότι η επιστροφή στη δραχμή ισοδυναμεί με επιστροφή στην εποχή των σπηλαίων. Εντωμεταξύ με δεδομένο ότι οι άνεργοι αυξάνονται, οι άστεγοι αυξάνονται, σύντομα θα καταντήσουν κάποιοι συνάνθρωποί μας να μένουν στα σπήλαια κυριολεκτικά. Ακόμα και τότε όμως θα μας απειλήσουν ότι αν δεν κάνουμε υπομονή, θα φτάσουμε στην εποχή των δεινοσαύρων.
Ο λαός εξαθλιώνεται συνεχώς και από την άλλη έχουμε καταντήσει επαίτες και ρεντίκολα του πλανήτη. Στην ιστορία και άλλοι λαοί έφτασαν σε επίπεδα εξαθλίωσης, όμως είχαν τουλάχιστον τη συμπάθεια των υπολοίπων λαών. Για πρώτη φορά στην ιστορία, μια χώρα φτάνει σε τόσο δεινή κατάσταση, ο πληθυσμός εξαθλιώνεται και οι υπόλοιποι από πάνω τους βρίζουν και τους λοιδορούν.
Ας χαρακτηρίσει λοιπόν ο κάθε πολίτης μόνος του, αυτούς που μετά απ’ όλα αυτά πιστεύουν ακόμα ότι μας σώνουν.
Δεν έχω αγωνία, γιατί δεν έχω καμία ελπίδα ότι δεν θα ψηφίσουν. Μόνο ερώτημα θα έχω που να κατατάξω τον καθένα. Στους συνειδητά προδότες δωσίλογους, τους εκβιαζόμενους δωσίλογους ή τους ηλίθιους δωσίλογους; Όχι όμως ότι αλλάζει και κάτι.
Υ.Γ. Αν τύχει το κείμενο να το διαβάσει κάποιος βουλευτής που δεν ανήκει στις δύο πρώτες κατηγορίες, ας σκεφθεί τουλάχιστον με τη λογική τού χαρτοπαίκτη: “αν δεν έχεις αντιληφθεί ποιός είναι το κορόιδο στο τραπέζι, τότε είσαι εσύ”.
