Το σύστημα εξουσίας έχει ήδη υποστεί μια μεγάλη ήττα. Αν θα είναι το Βατερλό του ή αν θα καταφέρει να ανακάμψει μέσα από τις στάχτες του συν/πλην (πλην..) 50% θα το γνωρίζουμε σε λίγες ημέρες. Οσα, όμως, βιώνουμε ως προεκλογική περίοδο, αλλά και όσα φαίνονται ως πολύ πιθανά πια να ακολουθήσουν, συνιστούν μια πρωτοφανή απώλεια ισχύος για αυτό που η γενιά μας γνώρισε (και ανέθρεψε) ως.... εγχώριο πολιτικό και εξουσιαστικό σύστημα.
Η ήττα αυτή οφείλεται στην αδυναμία του συστήματος να προβλέψει τις εξελίξεις. Παρά το ότι:
- γνώριζε τι έχει συμβεί οπουδήποτε αλλού οι δανειστές επέβαλαν πολιτικές λιτότητας και βίαιες αλλαγές στο επίπεδο ζωής της κοινωνίας
- είχε άμεση αντίληψη των ικανοτήτων και δυνατοτήτων της πολιτικής ελίτ, αλλά και της ποιότητας της βάσης…
Εν τούτοις δεν κατόρθωσε να δείξει προνοητικότητα και να προετοιμάσει την επόμενη ημέρα. Ήτοι, να βρει και να αναδείξει εγκαίρως προσωπικότητες και δυνάμεις τέτοιες, που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως «μαξιλάρι». Πρόσωπα νέα, χωρίς εμφανείς κομματικές και οικονομικές εξαρτήσεις, με λόγο σύγχρονο και εικόνα φυσιολογικού ατόμου. Με στοιχεία, που θα συγκινούσαν κατ’ αρχάς τους νέους, αλλά και μεγαλύτερους σε ηλικία ψηφοφόρους: εκείνους που είτε δεν έχουν τι και ποιον να ψηφίσουν (και ίσως δεν ψηφίσουν), είτε προτιμούν να «τη ρίξουν» έστω και για μία φορά στα άκρα, για να στείλουν το μήνυμα στα κόμματα εξουσίας.
Πιθανόν το σύστημα να προσπάθησε, αλλά ήταν πλέον αργά για να επιβάλει οτιδήποτε. Οι δε συμπάθειές του, όσες τουλάχιστον παίζουν τα τελευταία χρόνια στο πολιτικό ταμπλό, προέρχονται από το «βαθιά» των δύο κυρίαρχων, έως πρότινος, κομματικών σχηματισμών – και έχουν ανάλογη με αυτούς μοίρα.
Τώρα φαίνεται να έχει χάσει τον έλεγχο και να μην μπορεί να καθορίσει την επόμενη ημέρα. Αυτό θα μπορούσε να (είχε) αλλάξει με δύο τρόπους:
- το σύστημα να είχε παραδεχθεί τα λάθη του, να είχε κάνει την αυτοκριτική του και να προχωρήσει, έστω την ύστατη ώρα, στις δέουσες αποστρατείες και προαγωγές. Τα λόγια και οι πράξεις του, όμως, το αντίθετο μαρτυρούν. Αντιστέκεται, βεβαίως, αλλά οι δυνάμεις του κάθε μέρα το εγκαταλείπουν όλο και πιο πολύ.
- οι πολίτες να προκαλέσουν δια της ψήφου τους την κατάρρευση των δύο μεγάλων κομμάτων και να επιβάλουν είτε την εκ βάθρων ανασύνθεσή τους είτε την κατάργησή τους, οριστικά και τελεσίδικα.
Αυτό μοιάζει πιο πιθανό. Για αρκετούς εχέφρονες πολίτες είναι και το ευκταίο, υπό την έννοια ότι αναγκαστικά πλέον θα γεννηθούν νέοι σχηματισμοί, νέες επιλογές, νέες ελπίδες…
Βεβαίως, η δεύτερη επιλογή ενέχει τον κίνδυνο να καταρρεύσει ολοκληρωτικά και η χώρα. Τούτο είναι και το κυρίαρχο επιχείρημα του συστήματος εξουσίας για να παραμείνει εκεί. Προφανώς έχει βάση. Προφανέστατα, δεν «πουλάει». Όχι διότι οι ψηφοφόροι θέλουν να αυτοκτονήσουν. Αλλά διότι ΚΑΙ γι’ αυτό, η ευθύνη βαρύνει το ίδιο το σύστημα. Που πρώτο πτώχευσε. Και έριξε τον εαυτό του στο κενό.
Την μεθεπόμενη Κυριακή το βράδυ κάτι θα πεθάνει. Κάτι άλλο θα γεννηθεί. Από την «ανατροφή» που θα του δώσουμε ώσπου να μεγαλώσει, θα κριθεί το μέλλον της χώρας. Και αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από τους ψηφοφόρους.
Ας ελπίσουμε ότι το επόμενο σύστημα εξουσίας, θα αποδειχθεί ανώτερο του απερχόμενου. Και πάντως πιο προνοητικό.
Από: tovima.gr