Όθων ΙακωβίδηςΤο στρατηγικό σχέδιο της αναίμακτης κατάληψης των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας (ΠΠΧ), προχωρά κανονικά και στις μέρες μας, ολοκληρώθηκε. Και, για να συνεννοούμαστε, όταν λέμε “πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας”, εννοούμε:
- το ανθρώπινο δυναμικό (με τον βαθμό παραγωγικής ικανότητας που διαθέτει)
- τις (αξιοποιήσιμες για τον διεθνή τουρισμό) φυσικές καλλονές της χώρας
- τον ((αξιοποιήσιμο για τον διεθνή τουρισμό) μοναδικό ιστορικό πλούτο του τόπου
- τα νερά
- το κλίμα
- τον (άφθονο και σπάνιο) ορυκτό και υποθαλάσσιο πλούτο
Οι προϋποθέσεις αυτής της κατάληψης, μία-μία, πραγματοποιήθηκαν ως εξής:
1. Η πρώτη προϋπόθεση,
ήταν η εξασφάλιση της “Εξάρτησης”. Αυτό εξασφαλίστηκε με το να υπάρχει
διαρκώς στην Ελλάδα μία πολιτική ηγεσία με δεδομένη την μονομερή
αφοσίωσή της στους εκπροσώπους των συμφερόντων που στόχευαν στην
κατάληψη των ΠΠΧ. Και για να συνεννοούμαστε, όταν λέμε “εκπροσώπους
συμφερόντων”, εννοούμε τις κυβερνήσεις που φροντίζουν για τα συμφέροντα
των γιγαντιαίων οικονομικών επιχειρήσεων της χώρας τους.
Η πραγματοποίηση αυτής της προϋπόθεσης, τεκμηριώνεται από τα παρακάτω αδιαμφισβήτητα γεγονότα:
- Τη ρήση “ανήκομεν εις την Δύσιν” του Κων/νου Καραμανλή
- το Πασοκικό σύνθημα “΄Εξω από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ, που είναι το ίδιο συνδικάτο” ενώ, ταυτόχρονα, στην πράξη, οι κυβερνήσεις του Πα.Σο.Κ δυνάμωσαν στο έπακρο τους δεσμούς της χώρας με αυτούς τους δύο οργανισμούς,
- το “Ευχαριστούμε τις ΗΠΑ” του Σημίτη, κατά την “κρίση στα Ίμια”,
- το Νεοταξικό “Χρειαζόμαστε μία παγκόσμια διακυβέρνηση και τη χρειαζόμαστε τώρα” , του ΓΑΠ
- και, το “θα πέσετε στα τέσσερα και θα κάνετε ότι σας λέει η Τρόϊκα” του Αντώνη Σαμαρά, δίνοντας πρωθυπουργικές εντολές σε υπουργό του για τη συμμόρφωσή του στις επιταγές εκπροσώπων της “Νέας Τάξης” που ευαγγελίζεται ο ΓΑΠ.
2. Η δεύτερη προϋπόθεση, ήταν, αυτή η πολιτική ηγεσία να φροντίσει (με ενέργειες ή παραλήψεις της) για τη δημιουργία μίας ισχυρής, αλλά αφανούς δέσμευσης της χώρας, μεγαλύτερης των εμφανών δεσμεύσεών της που προκύπτουν από τις διεθνείς συμφωνίες της.
Αυτό έγινε με τον υπερδανεισμό τής χώρας, (που ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε κατά το διάστημα της “μεταπολίτευσης”), σύμφωνα με τη ρήση του παλιού προέδρου των ΗΠΑ Τζών Άνταμς, που διατύπωσε λακωνικά την πραγματικότητα: “Δύο τρόποι υπάρχουν να κατακτήσεις μία χώρα: Το σπαθί και το χρέος”.
Η πραγματοποίηση αυτής της προϋπόθεσης, τεκμηριώνεται από τα παρακάτω αδιαμφισβήτητα γεγονότα:
(α) Το Δημόσιο Χρέος της χώρας, σύμφωνα με τα στοιχεία του Υπ. Οικονομικών, κατά τη διάρκεια της “μεταπολίτευσης”, ακολούθησε την εξής πορεία (ανά 5ετία):
- 1974: 19,9 % ΕΠΙ ΤΟΥ ΑΕΠ
- 1980: 24,1% ΕΠΙ ΤΟΥ ΑΕΠ
- 1985: 43,3% ΕΠΙ ΤΟΥ ΑΕΠ
- 1990: 74,9 % ΕΠΙ ΤΟΥ ΑΕΠ
- 1995: 105,7 % ΕΠΙ ΤΟΥ ΑΕΠ
- 2000: 110,2% ΕΠΙ ΤΟΥ ΑΕΠ
- 2005: 107,5% ΕΠΙ ΤΟΥ ΑΕΠ
- 2009: 116,3% ΕΠΙ ΤΟΥ ΑΕΠ
- 2012: 150,3 % ΕΠΙ ΤΟΥ ΑΕΠ (μετά το κούρεμα)
(β) Πέραν αυτού, δεν πρέπει να διαφεύγει κανενός το ότι, τα κορυφαία ανά τον κόσμο “χρηματοπιστωτικά ιδρύματα”, (με τους κορυφαίους επιστήμονες του είδους)επέτρεπαν τον συνεχή (επί μία 30ετία!!!) υπερδανεισμό μίας αναξιόχρεης χώρας !!!! (αφού συνεχώς ξόδευε περισσότερα από τα έσοδά της), πρακτική που ακολουθεί μόνον ο τοκογλύφος που έχει βάλει στο μάτι και θέλει το “οικόπεδο” του αναξιόχρεου “πελάτη” του.
3. Η τρίτη προϋπόθεση ήταν η μετατροπή της αφανούς δέσμευσης σε εμφανή
Ξαφνικά, ο Ελληνικός λαός (στό τέλος του 2009) έμαθε κάτι που ούτε φανταζόταν : ότι η Ελλάδα είναι χρεωκοπημένη (!!!) καθώς δεν μπορεί να πληρώσει ένα Ομόλογό της (που έληγε τότε).
4. Η τέταρτη προϋπόθεση (και η τελευταία, που “κλείνει” τον κύκλο των προϋποθέσεων της αναίμακτης κατάληψης των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας ), ήταν η παράδοση της διαχείρισης της “πτωχευτικής περιουσίας” ( δηλαδή των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας) στους “κατόχους των χρεωστικών τίτλων” (Ομολόγων) που δεν είναι άλλοι από τους προαναφερόμενους “εκπροσώπους των συμφερόντων” των πολυεθνικών εταιρειών που απαρτίζουν τη “Διεθνή του Χρήματος”.
Αυτό έγινε με την τεχνογνωσία (know-How) και πείρα του ΔΝΤ,(“Διεθνές Νομισματικό Ταμείο”) που επιστρατεύτηκε για την εξασφάλιση της τέλειας εκτέλεσης της κατάληψης αυτής .
O κύκλος ολοκλήρωσης της προϋπόθεσης αυτής, ξεκίνησε με την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου και, μέσα από την (επιστημονικά μελετημένη) πορεία που οδηγήθηκε η χώρα ώστε να εγκαταλείψει κάθε οχύρωσή της, νομική και φυσική, ολοκληρώθηκε προχθές με την ψήφιση της “Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου” (του ΦΕΚ 240/2012) από τη “Βουλή” των άβουλων βουλευτών, που αντιπροσωπεύουν τους (αιχμάλωτους της προπαγάνδας), “πολίτες” της χώρας....
Η περιληπτική καταγραφή αυτού του, λίγο-πολύ, γνωστού οδοιπορικού, που καταλήγει στην αιχμαλωσία της Ελληνικής κοινωνίας, (αφού έχει εκχωρηθεί σε τρίτους το δικαίωμα του “αποφασίζειν” για τον τρόπο διαβίωσής της μέσα στην ίδια της τη χώρα), δεν θα προσφέρει τίποτε στον αναγνώστη, αν δεν κινητοποιήσει τη σκέψη του για να αρθρώσει δύο ερωτήσεις:
Η πρώτη, είναι : - Είναι αλήθεια αυτά;
Το αν (γι' αυτόν) είναι αλήθεια ή όχι, θα το βρεί, σύμφωνα με τη δική του κριτική ικανότητα.
Αν, από την παραπάνω επιχειρηματολογία και τεκμηρίωση, πεισθεί ότι μπορεί να είναι και έτσι τα πράγματα, τότε η (λογικά) επόμενη ερώτηση που προκύπτει, είναι:
Μπορεί αυτή η κατάσταση, όπως έχει διαμορφωθεί, να αλλάξει;; Μπορούμε, σαν κοινωνία, να δραπετεύσουμε από την αιχμαλωσία στην οποία μας έχουν οδηγήσει;;
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό, βρίσκεται σε μία άλλη μεγάλη Αλήθεια, επιβεβαιωμένη μέσα στην ιστορία πολλών λαών και, ιδίως, του δικού μας: Η δύναμη που οδηγεί την πορεία της ανθρώπινης κοινωνίας, είναι η θέληση του λαού.
Αυτό γράφει και το Σύνταγμά μας (άρθρο 1, παρ.2): “Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η Λαϊκή Κυριαρχία”.
Κανείς δεν εκφράζει πιστότερα το εθνικό συμφέρον από τον ίδιο τον λαό.
Έτσι, όσοι δεν συμφωνούμε σε αυτή την αιχμαλωσία (που μόλις περιγράψαμε παραπάνω, το πώς συνέβη), δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτε παραπάνω, από το να συσπειρωθούμε σε μία κοινωνική δύναμη, ικανή να απαιτήσει την παύση αυτής της αιχμαλωσίας.
Βρίσκω πως η πρόταση που διατυπώνεται μέσα στο www.2013marathon.org περιγράφει και εξηγεί με μεγάλη σαφήνεια το οδοιπορικό της δραπέτευσης αυτής.