Χαμένοι, μέσα στην ομίχλη, δίχως χάρτες, με χαλασμένη πυξίδα και έναν πλοίαρχο που δεν έχει καπετανέψει ποτέ να μη γνωρίζει τι του γίνεται. Ενδεχομένως περισσότερες ελπίδες θα έχουμε να σωθούμε αν πηδήξουμε στο νερό.
Αυτή είναι η Ελλάδα τούτη την ώρα. Δίχως πλάνο, δίχως στρατηγική, δίχως τίποτε οδηγείται καρφί να τσακιστεί στα άγρια βράχια. Νομοθετούμε μέτρα που δεν μπορούν να εφαρμοστούν. Βάζουμε...
κι άλλο το μαχαίρι στο κόκκαλο ενώ έχουμε ήδη πετάξει έξω όλο το μεδούλι.
Πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Και τελικά ο στόχος ποιος είναι; Να κάνει ο καθένας από λίγο καπετάνιος ή αξιωματικός; Να γίνει απλά πρωθυπουργός, υπουργός ή βουλευτής; Αυτή είναι η φιλοδοξία; Η δαιχείριση του χάους με σειρά προτεραιότητας;
Θα μου πείτε, πως το ποτό της εξουσίας είναι γλυκό όταν το γεύεσαι. Ίσως ακόμη πιο γλυκό όταν οι άλλοι πονούν. Σε θωρακισμένες λιμουζίνες, ακριβά γραφεία, γυμναστήρια και restaurants η δυστυχία δεν μπορεί να εισέλθει. Δεν την αφήνει η μυρωδιά των αρωμάτων και των εδεσμάτων.
Ταυτόχρονα κανείς δε συγκινείται. Κανείς δεν αισθάνεται τόση πίεση μέσα του ώστε να τα βροντήξει και να πάει στην ερημιά μακριά από όλους και όλα.
Όμως η ιστορία έχει διδάξει πως αυτές οι ανακολουθίες δεν μπορούν να διατηρηθούν για πολύ. Τρανό παράδειγμα η Μαρία Αντουανέτα που στο “ο λαός δεν έχει ψωμί να φάει” απαντούσε “ας φάει παντεσπάνι”.
Λίγο καιρό μετά έβλεπε το κεφάλι να κατρακυλάει σαν μπάλα στους λιθόστρωτους δρόμους του Παρισιού.
Πηγή: freepen.gr