Οι ίδιοι έχουν την ευθύνη του αποδεκατισμού τους κύρους τους. Οι ίδιοι έκαναν ή δέχτηκαν τον φοιτητή ως εταίρο στη διοίκηση των Πανεπιστημίων, προκειμένου να εξασφαλίζουν πρυτανικές θέσεις. Ο νόμος του 1982 τους έδειξε το δρόμο της συνδιοίκησης των Ανωτάτων Ιδρυμάτων με τις κομματικές φοιτητικές παρατάξεις και εκείνοι τον ακολούθησαν με μεγάλη ευχαρίστηση.
Και τώρα... όλοι μαζί θρηνούμε επί των ερειπίων. Τα Πανεπιστήμια, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, είναι αντανάκλαση της χρεοκοπημένης δημόσιας διοίκησης.
Και κάτι τελευταίο: Δεν ξέρω ούτε έναν, ο οποίος να έχει την οικονομική δυνατότητα, και να μη στέλνει το παιδί του στο εξωτερικό να σπουδάσει.
Κι αυτό παρότι στη δική μας παρέα οι περισσότεροι φοιτήσαμε σε ελληνικά Πανεπιστήμια και συνεχίσαμε τις μεταπτυχιακές μας σπουδές σε Πανεπιστήμια του εξωτερικού.
Ας το καταλάβουμε: Η Ελλάδα δεν θα ξεφύγει από τη δίνη της χρεοκοπίας αν δεν ανατρέψει εκ θεμελίων ΚΑΙ την ολέθρια κατάσταση μέσα στα Πανεπιστήμια.
Αν δεν προστατεύσει τους χώρους μάθησης και διακίνησης ιδεών. Αν δεν ξαναδώσει σε καθηγητές και φοιτητές τους φυσικούς τους ρόλους. Αν δεν ξεδοντιάσει το πελατειακό και κομματικό σύστημα. Αν δεν υψώσει αδιαπέραστα τείχη απέναντι σε κάθε λογής κακοποιά στοιχεία, που έχουν μετατρέψει ΑΕΙ και ΤΕΙ σε γιάφκες…"