Σε μια χώρα δεν μπορούν να συγκατοικούν η Υβρις και η Νέμεσις.
Ή η μια θα κατέχει του Ανακτος το Μέγαρο ή η άλλη θα το ξεθεμελιώνει.
Μπορούν όμως να αλληλοδιαδέχονται ή μία την άλλη σε ένα σπιράλ θανάτου που, αν δεν το διακόψει η Κάθαρση, οδηγεί στα Τάρταρα.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα που προσπαθεί νεκροζώντανη να επιβιώσει, αποφεύγοντας την…Κάθαρσήτης.
Ταγένητουδικομματισμούμίαναντηχώραυπεράγαν. Από άγος σεάγος πορεύτηκαν, δίνοντας ο ένας ταγός στον άλλον την όλο και πιοσάπιασκυτάλη. Τα ίδια γένη του δικομματισμού
έχουντώραανεβάσει (ξανά) στη σκηνή την ίδια Υβριν ως είδωλοΚάθαρσης. Τους ίδιους φόνους κάνοντας, τώρα τους ονομάζουν θυσίες. Οι ίδιοιληστές
με τις ίδιες κι ακόμα μεγαλύτερες κοιλιές, το ίδιο και πιοπολύακόμα αίμα χύνουν, εξιλεώνοντας (τάχα μου) τα έργα τους με παρενδεδυμένεςλέξεις:
περικοπή μισθών, ελευθέρωση επαγγελμάτων, δικαιοποίηση (sic, διότι
είναι και τρισβάρβαροι) των φόρων κι άλλα, που δεν τα αντέχουν ούτε οι
πέτρες, παρά μόνο αν υψωθούν σε ανάθεμα.
Αδίκαστος ο Γιωργάκης, ξανά στα πράγματα ο Βενιζέλος, των Μήδων έξαρχος ο Σαμαράς, λάφυρο ο λαός. Κάθε μέρα το Κράτος και η Βία οδηγούν τον Προμηθέα στον Γολγοθάτου, άλλος τοκογλύφος να του φάει τη σπλήνα, άλλος αρπάχτρας το συκώτι, άλλος να βουτήξει του Μήτσουτοσπίτι, άλλος τουπαππού να ρουφήξει κι άλλο τη σύνταξη, άλλος να γελάει με το κλάμα των μανάδων για την καχεξία των παιδιών τους.
ΕλλάδαενΤαύροις, όχι για να πάρει αλλά για να δώσει το Χρυσόμαλλο Δέρας. Και μια χαβούζαΥβρεωςη χώρα. Σφυρίζουν στο πέρασμά τους μέσα στις νύχτες άγγελοιψυχοπομποί κι αρπάζουν τις ψυχές που δεν άντεξαν άλλο τονψυχοβγάλτηφόρο, το χρέος, το παράλογο που θεριεύει γύρω μας.
Κιόμως τα θηρία, τα ανδρείκελαθηρία, εκεί, στα Ανάκτορα, σταπόστατους! κλαίνε στους λόγους τους για τα χάλια που μας έφεραν κι ύστερα κατ’ ιδίαν γελάνε για τα κέρδη που βγάζουν απ’ αυτά τα χάλια - ομηρικοί
γέλωτες τραντάζουν τα δώματατωνΑνακτόρων, όταν λογαριάζουν οι χοντρές κοιλιές πόσοξίγκι βγάλανε σήμερα απ’ τον θάνατο, τον εξευτελισμό, την απόλυση, την ατίμωση, την πλύσηεγκεφάλου.
Γελάνε και αποφασίζουν,
γελάνε και διατάσσουν,
τόσανέακαρφιά για τόσους νέουςσταυρούς, τόσους τόνουςαλυσίδες, γελάνε και τα λένε, ο Αντωνάκης φέρ’ ειπείν με τον κυρ Ψυχάρη - [θυμάσαι που ήθελα να σε εξορίσω; τι βλάκας ήμουν! Και τώρα βλάκας είσαι! κι εσένα θα σε φάω!] Γελάνε
και τρώνε! Ο Γιωργάκης τις αντιοξειδωτικές του ψαρούκλες στη Σέριφο, η κυρία Σακελλαρίου τον χρυσό της μισθό, κάνει
τον ΕΟΠΥΥ ο Ράιχενμπαχ γερμανικό Λυσσιατρείο, κάτι Ρώσοι σκέφτονται να βουτήξουν τα τραίνα, πλιάτσικο παντού. Εστιν ουν τραγωδία
μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας – εδώ όμως η τραγωδία δεν έχειτέλος, ούτε η πράξη προηγούμενο, παρά εκείνο το θεοστυγές στα βαθιά σκότη της Κατοχής.
Τώρα η τραγωδία επαναλαμβάνεται σαν όπερα μπούφα, τώρα στα μάτια μας οι μπουφόνοι δεν φαντάζουν αιμοσταγείς, αλλά γελοία κι αδέξια ανθρωπάκια.
Τίποτα τυραννικότερο απ’ τα γελοία κι αδέξια ανθρωπάκια – αυτοί οιδουλικοί αλαζόνες είναι η χαρά της Υβρεως.
Αυτοί που κάνανε τη χώρα κομματάκια και τώρα τα πουλάνε, ακούστε τους πώς σας μιλάνε. Εκβιαστικές μεγαλοστομίες και μελίρρυτες μεγαληγορίες: Ιφιγένεια το παιδί σου, Μήτσο, και να το θυσιάσεις,
για να πάει η χώρα μπροστά, ολοσούμπιτη στο στόμα των Γερμανών, των Αμερικανών, των Ρωσοκινέζων! Σου μιλάνε, σε απειλούν και γελάνε, έτσι ωραία που τα χάφτεις, ρε Μήτσο.
Δεν είναι ο Θεός, αδερφέ μου, που σου ζητάει τον Ισαάκ για θυσία, είναι ο Σόιμπλε που σ’ τον ζητά γιαδούλο. Ούτε εξάλλου είναι ο Ισαάκ
για θυσία, αδερφέ μου, δεν χρειάζεσαι Θεό που ζητάει τέτοιες θυσίες.Αλλωστε γιατί να τις ζητάει από σένα κι όχι απ’ τον Σόιμπλε; Στην τραγωδία μας, Μήτσο μου, ούτε θεοί υπάρχουν, ούτε από μηχανής θεοί. Και ούτε με έλεος θα τελειώσει τον κύκλο της αυτή η συμφορά, ούτε με φόβο. Παρά μόνον είτε με τηνΚάθαρση, είτε με την Νέμεσιν. Κι αν η Κάθαρση διαθέτει Δίκης οφθαλμό , η Νέμεσις είναι θεόστραβη, μόνον τον χθόνιο βρυχηθμό της τον ίδιο ακούει. Δεν παίρνει από λόγια. Αν η Υβρις σκοτώνει τον Λόγο, άλλο τόσο τον σκοτώνει και η Νέμεσις.
Η Ελλάδα, πολλά χρόνια τώρα, υφίσταται αλλεπάλληλα την Υβριν και την Νέμεσιν. Και χωρίς την Κάθαρση, αυτότοαλγεινό άχθος θα συνεχίσει να την κατασπαράσσει, όχι στο διηνεκές, αλλά ως το εγγύς τέλος της…