Ο Μάκης Βορίδης έδωσε το έναυσμα και… το ματς άρχισε. Ένας αγώνας για να αναδειχτεί ο χειρότερος πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο οποίος ευθύνεται στον μεγαλύτερο βαθμό για τον σημερινό ξεπεσμό της χώρας. Η κάθε πλευρά - ως συνήθως- έχει την δική της οπτική για να κρίνει την ιστορία.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με χρονολογική σειρά. Πάμε στον πρώτο πρωθυπουργό, από τους 3 που μονοπώλησαν τις σχετικές πολιτικές συζητήσεις, τις τελευταίες μέρες. Τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ανέβηκε… με φόρα στην εξουσία το 81’ φωνάζοντας το σύνθημα της «αλλαγής». Η αλήθεια είναι ότι από τις πρώτες κιόλας στιγμές διακυβέρνησης του Ανδρέα, υπήρξαν –ανάμεσα σε άλλα- κοινωνικές παροχές στους οικονομικά αδύναμους. Μισθοί και συντάξεις αυξήθηκαν, ενώ δημιουργήθηκε το Ε.Σ.Υ. και το ΑΣΕΠ. Όμως, ως χώρα της υπερβολής που είμαστε, από το «να βοηθηθούν οι αδύναμοι» τελικά φτάσαμε στο αξέχαστο… «Τσοβόλα δώστα όλα». Κάπου εκεί η μπάλα χάθηκε, σε όλα τα επίπεδα, και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε σε βάθος χρόνου, μέχρι και σήμερα.
Συγκριτικά με τους άλλους δύο «υποψήφιους καταστροφείς» ο Ανδρέας Παπανδρέου, έχει πάντως κάποια ελαφρυντικά. Όταν ανέβηκε στην εξουσία, παρέλαβε μια μαζεμένη οικονομία, άρα μπορούσε να κάνει κάποια «ανοίγματα» χωρίς άμεσο κίνδυνο χρεωκοπίας, ενώ μπορούσε να στηριχτεί και στους Ευρωπαϊκούς πόρους που δίνονταν εκείνα τα χρόνια. Επιπλέον, ο συγκεκριμένος πολιτικός είχε αναμφίβολα ένα σημαντικό διεθνές εκτόπισμα, αφού του άνοιγαν διάπλατα τις πόρτες σχεδόν όλοι. Από τον τότε πλανητάρχη Μπιλ Κλίντον μέχρι τον Μουαμάρ Καντάφι. Ίσως να μην είναι τυχαίο, ότι αμέσως μετά την αποχώρηση του από την πρωθυπουργία το 1996, είχαμε την γνωστή κρίση στα Ίμια.
Αυτός που έκανε… ποδαρικό ως πρωθυπουργός με την κρίση των Ιμίων ήταν ο Κώστας Σημίτης. Και μάλλον η γνωστή φράση «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός» επιβεβαιώθηκε. Είναι ο άνθρωπος που έβαλε την Ελλάδα στο Ευρώ. Προσωπικά δεν το θεωρώ κακό το ότι η Ελλάδα μπήκε στο ευρώ, ωστόσο όπως αποδείχτηκε ήταν λάθος η στιγμή που έγινε αυτό. Η χώρα μας δεν ήταν έτοιμη στην συγκεκριμένη φάση να «τρέξει» με τα δεδομένα του Ευρώ. Είναι πολλοί αυτοί που υποστηρίζουν μάλιστα ότι υπήρξε «μαγείρεμα» στα οικονομικά στοιχεία της Ελλάδας, έτσι ώστε να μπορέσει να μπει στο ευρωπαϊκό νόμισμα. Επιπλέον, η περίοδος πρωθυπουργίας του Κώστα Σημίτη επισκιάστηκε και από το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου.
Επί ημερών του, έγιναν κάποια μεγάλα έργα τα οποία υπάρχουν μέχρι σήμερα. Όπως το Μετρό, η Αττική Οδός, το αεροδρόμιο στα Σπάτα και η γέφυρα Ρίου- Αντιρρίου. Μεγάλα έργα που όμως, στα περισσότερα από αυτά, έγινε υπέρκοστολόγηση, με τα λεφτά να πηγαίνουν σε διάφορα χέρια. Και δεν νομίζω ο τότε πρωθυπουργός να πλήρωσε από την τσέπη του τις υπερκοστολιγήσεις αυτές. Πάλι οι πολίτες πλήρωσαν τα σπασμένα. Αρνητική εντύπωση προκαλεί επίσης το γεγονός, ότι εμφανίζεται ως σχολιαστής κατά καιρούς, κάνοντας υποδείξεις για το πώς πρέπει να κινηθεί τώρα η Ελλάδα. Μη μιλώντας για τα δικά του λάθη, όταν ήταν πρωθυπουργός.
Κάπου στο 2004 φτάνουμε στην περίφημη… αναδιοργάνωση του κράτους από τον Κώστα Καραμανλή, που όπως φάνηκε έμοιαζε στον παλιό Καραμανλή μόνο στο όνομα. Έγινε πρωθυπουργός με το σύνθημα «σεμνά και ταπεινά» και κατέληξε μπλεγμένος με σκάνδαλα, Βατοπέδια, και αναξιοκρατικές προσλήψεις στο Μετρό και σε διάφορους οργανισμούς. Σύμφωνα μάλιστα με χτεσινό δημοσίευμα της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ», από τις 7 Μαρτίου του 2004 έως και τις 30 Ιουνίου του 2009 πραγματοποιήθηκαν συνολικά 865.132 (!) γαλάζιες προσλήψεις με την υπογραφή του Προκόπη Παυλόπουλου.
Στα θετικά της διακυβέρνησης Καραμανλή μπορούμε να βάλουμε την πρόθεση του να κάνει άνοιγμα προς την Ρωσία, σε ενεργειακό επίπεδο. Ένα άνοιγμα που ωστόσο δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Γιατί στην πολιτική δεν μετράνε μόνο οι καλές προθέσεις. Μετρά και το πολιτικό εκτόπισμα (που λέγαμε και πιο πάνω). Και αυτό δυστυχώς ο Κώστας Καραμανλής δεν το είχε, για να μπορέσει να επιβληθεί τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.
Γίνεται εύκολα κατανοητό, ότι για την σημερινή οικονομική κατάσταση της Ελλάδας δεν ευθύνεται αποκλείστηκα ένας πρωθυπουργός ή μια κυβέρνηση. Όλοι όσοι βρέθηκαν στην εξουσία έχουν ευθύνες στον βαθμό που τους αναλογούν.
Για να μην λαϊκίζουμε όμως, ευθύνες δεν έχουν μόνο οι πολιτικοί. Οι τρείς προαναφερθέντες πρωθυπουργοί, είχαν όλοι ένα κοινό δεδομένο: όταν μιλούσαν, γεμίζανε πλατείες με κόσμο που ζητωκραύγαζε, κουνώντας κομματικές σημαίες. Ο Παπανδρέου κέρδισε σε 3 εκλογικές αναμετρήσεις, ενώ Σημίτης και Καραμανλής από 2 ο καθένας. Όλοι τους με τεράστια ποσοστά. Ας προσέχαμε και εμείς.
