Αγαπητοί αναγνώστες όπως σας είπα λαβαίνω μηνύματα με διάφορες απόψεις και ερωτήματα, έκανα και εγώ μια ερεύνα και τα έχω χαμένα, για το τι σημαίνει ομόλογα αμερικανικού δημοσίου ή τοξικά ομόλογα! Για αυτό θα ιεραρχήσω τα ερωτήματα που αντιπροσωπεύουν και τις δικές μου απορίες!
Ερώτημα πρώτον, προς τον κύριο Σώρρα, τα ομόλογα των 600 δις είναι τοξικά ομόλογα του αμερικανικού δημοσίου;
Ερώτημα δεύτερον, τα ομόλογα αυτά είναι μέρος των ομολόγων των 2,5 δις που μας έχετε πει;
Ερώτημα τρίτον, τα ομόλογα αυτά για εσάς είναι άχρηστα και ο μόνος που μπορεί να τα ενεργοποιήσει είναι κάποιο κράτος;
Ερώτημα τέταρτον χρησιμοποιείται την Ελλάδα και την Κύπρο με όλους τους κινδύνους που απορρέουν για να ενεργοποιήσετε τα άχρηστα τοξικά ομόλογα που έχετε άγνωστο πόσοι και ποιοι;
Ερώτημα πέμπτον για αυτό ενδιαφέρεστε και για άλλα κράτη ελπίζοντας ότι κάποιο κράτος θα πατήσει την πεπονόφλουδα να σας ενεργοποιήσει τα λεφτά σας;
Κύριε Σώρρα θέλω να πιστεύω ότι θα απαντήσετε για να λάμψει η αλήθεια, αφού λέτε με πάθος τίποτα κρυφό κάτω από τον ήλιο;
Και αν τα παραπάνω ερωτήματα αληθεύουν το επίσημο κράτος και τα ΜΜΕ γιατί δεν ενημερώνουν τον ελληνικό λαό τι πραγματικά συμβαίνει και ποιος ο κίνδυνος αν πούμε στην Αμερική σου χρωστάμε, σε πληρώνουμε με τα δικά σου ομόλογα που μας τα χάρισαν;
Παρακάτω έχω και τι σημαίνει τοξικά ομόλογα του αμερικανικού δημοσίου.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Δ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ
Λοιπόν, νομίζω ότι τα ομόλογα που έχει στα χέρια του είναι αληθινά, αλλά ουσιαστικά άχρηστα όσο θα μένουν στα δικά του χέρια. Για αυτό και θέλει να αλλάξουν χέρια και να πάνε σε χέρια κάποιων ΚΡΑΤΩΝ. Όσοι νομίζουν ότι ο Σόρας ήρθε από τον «Α» του Κενταύρου για να μας σώσει, απατούνται.
Αυτά πρέπει να είναι μερικά από τα λεγόμενα «τοξικά ομόλογα» του αμερικανικού κράτους. Δηλαδή όταν θα λήξουν, αν το αμερικανικό κράτος δεν έχει τα απαιτούμενα ντόλαρς, ή δεν θέλει να τα πληρώσει, αποσύρει το παλαιό ομόλογο εκδίδοντας ένα νέο, και ξανά το ίδιο… Αυτά τα ομόλογα που πάνε έτσι … και που το αμερικανικό κράτος δεν έχει καμία πρόθεση να τα πληρώσει, τελικά καταλήγουν να πωλούνται για δεκάρες. Όταν τα ομόλογα αυτά χάσουν τεράστιο μέρος της ονομαστικής τους αξίας, τότε το κράτος που τα εξέδωσε τα αγοράζει πίσω (με μυστικότητα σε ονόματα άλλων) αλλά με μηδαμινό πλέον κόστος.
Πρόσεξε! Το ομόλογο αυτό οι τράπεζες το αναγνωρίζουν ως αυθεντικό, γι αυτό και το δέχονται στα θησαυροφυλάκιά τους. Όμως δεν δέχονται να τα αγοράσουν γιατί ξέρουν … Έτσι λοιπόν εσύ έχεις μείνει με ένα χαρτί μιάς υπόσχεσης που θα πληρωθεί με … ένα άλλο χαρτί υπόσχεσης … Πίκρα!
Το Αμερικανικό Κράτος φοβάται ένα πράγμα. Μήπως κάποιος πάει να πληρώσει τα δικά του χρέη στο κράτος ή σε κάποια άλλη Αμερικανική Υπηρεσία με τέτοια ομόλογα. Αν δηλαδή η Ελλάδα προσκομίσει αυτά τα ομόλογα προς εξόφληση του χρέους της στο ΔΝΤ, τότε το ΔΝΤ υποχρεούται να τα δεχθεί! Δεν μπορεί να αρνηθεί τα ομόλογα του Αμ. Δημοσίου! Αλλά τότε θα δεχθεί ομόλογα για τα οποία δεν υπάρχουν τα χρήματα για την εξόφλησή τους. Είναι σαν να πεί η Ελλάδα: «ορίστε κύριοι θα πάρετε τα χρήματα που σας χρωστάμε από το Αμερικανικό Κράτος»! Μπάμ!
Το κατάλαβες;
Ο Σόρας λοιπόν πάει να βάλει στο παιγνίδι (χοντρό παιγνίδι) τα κράτη γιατί μόνον έτσι τα ομόλογα αυτά θα πάρουν ξανά την ονομαστική τους αξία (μέσω της επιστροφής στο ΔΝΤ) και αυτός θα πάρει κάποια προσυμφωνημένα οικονομικά ανταλλάγματα κάποιων εκατομμυρίων. Από την άλλη θα φανεί ως εθνοσωτήρας και ευεργέτης, πράγμα που του ανοίγει τις πόρτες στην πολιτική. Είναι έξυπνος!
Φυσικά, αμέσως ήρθαν και οι ανάλογες διαταγές από την Αμερική: «Μη τολμήσετε και πιάσετε στα χέρια σας αυτά τα ομόλογα παλιοέλληνες, γιατί θα σας κόψω τον κώλο»
Γι αυτό και βλέπεις όλους τους 300 αμήχανους και μουδιασμένους να προσπαθούν να τον βγάλουν απατεώνα. Αν ήταν απατεώνας θα τον είχαν χώσει μέσα, και θα τον είχαμε ξεχάσει κιόλας.
Τι να πούν οι πολιτικοί της Ελλάδος και των άλλων κρατών στους πολίτες τους; Να πούν ότι αυτά τα ομόλογα είναι κομπίνα, που όμως άμα τα βάλουμε εμείς στο χέρι θα σωθούμε όλοι, αλλά δεν θέλουν τα αφεντικά μας;
……………………………………………………
Τοξικά ομόλογα
Τι είναι λοιπόν αυτά τα περιβόητα τοξικά ομόλογα που οδήγησαν την παγκόσμια οικονομία σε καταστροφή; Πώς γίνεται άνθρωποι να χάσουν ΟΛΕΣ τους τις οικονομίες από τη μια μέρα στην άλλη; Και το κυριότερο, μπορεί κάτι τέτοιο να συμβεί και σε σένα;
O Μπους ενθάρρυνε όλους τους Αμερικάνους ν
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, ας υποθέσουμε πως έχετε πάρει τη σύνταξη σας, το εφάπαξ για το οποίο δουλέψατε μια ολάκερη ζωή, ας υποθέσουμε πως έχετε ένα σταθερό εισόδημα το οποίο απλά σας περισσεύει, ας υποθέσουμε πως έχετε μαζέψει μερικές αποταμιεύσεις στην άκρη. Το φαινομενικά ασφαλέστερο μέρος να βάλει κανείς τα λεφτά του θα λέγαμε πως είναι η τράπεζα. Οχι ακριβώς. Βλέπετε, η τράπεζα δεν είναι το χρηματοφυλάκιο που όλοι φανταζόμαστε, είναι ένας επενδυτικός μηχανισμός που στηρίζεται στην εξής απλή φιλοσοφία: Έχοντας ένα αποθεματικό πλούτο ως εγγύηση μια τράπεζα αποκτά τον όγκο μέσα στον οποίο μπορεί να κινηθεί και να δανείσει (με τόκο) αυτούς που χρειάζονται το ρευστό. Παλαιότερα η Τράπεζα έπρεπε απλά να εγγυάται σε εσένα πως δεν θα χάσεις τα λεφτά σου τα οποία θα δάνειζε σε τρίτους. Ως εγγύηση υπήρχαν τα περιουσιακά στοιχεία της εταιρείας, επιπλέον οι τράπεζες δάνειζαν πάντα με εγγυητές και υποθήκες. Με την πάροδο των χρόνων όμως όλα αυτά έπρεπε να αλλάξουν και να εμπλουτισθούν με δημιουργικότερες ιδέες (creative banking). Με την έλευση πχ του διαδικτύου και των ηλεκτρονικών υπολογιστών καθώς και του ηλεκτρονικού χρήματος οι Τράπεζες απέκτησαν για πρώτη φορά τη δυνατότητα να συνεργάζονται σε ένα παγκόσμιο επίπεδο δανείζοντας η μία στην άλλη συνεργαζόμενοι όλοι οι μεγάλοι παίχτες αναμεταξύ τους. Το κοινό νόμισμα έκανε ακόμη πιο εύκολη τη διαδικασία.
Με λόγια απλά :
Τι είναι τα ομόλογα; Τι μπορεί να συμβαίνει όταν αγοράζει κανείς ένα τέτοιο προϊόν;
Η ιστορία ξεκινάει με ένα διαφημιστικό φυλλάδιο, μια τηλεοπτική διαφήμιση που ακολουθεί ένα Colgate χαμόγελο ενός γεμάτου αυτοπεποίθηση χαρισματικού τραπεζίτη που θα σας πάρει τηλέφωνο ενημερώνοντας σας για τα νέα επενδυτικά προϊόντα της τράπεζας του. Θα σας βάλει σε ένα ξέχορο «ιδιωτικό» γραφείο, μακρυά από τις γραμμές αναμονής για να σας κάνει να νιώσετε ξεχωριστοί, σε ένα χώρο ανοιχτού γραφείου για να μην αισθανθείτε πίεση ή κλειστοφοβία και προσφάτως προσθέσαμε και μερικά φυτά που είναι και της μόδας. Θα σας πληροφορούσα πως παρέχουμε αυξημένα επιτόκια υψηλές αποδώσεις και πλούσιες απολαβές που αγγίζουν το 40-50%, Και θα πάρω και εγώ με τη σειρά μου το bonus μου αν καταφέρω να σας πείσω να επιβιβαστείτε στην win win situation. Και το μόνο που θα χρειαστεί να κάνετε είναι να αφήσετε τα χρήματα σας για 5-10-15 χρόνια στο γραμμάτιο/ ομόλογο / πακέτο/ πρόγραμμα ή όπως αλλιώς θα ονομαστεί το προϊόν για να ξεχωρίσει από τη μάζα. Στην ουσία αυτό που συμφωνείτε εκείνη την στιγμή είναι να δανείσετε τα λεφτά σας σε κάποιους άλλους, δίνετε εντολή στη τράπεζα να διαχειριστεί τις οικονομίες σας με αντάλλαγμα επιτόκια. Η λέξη κλειδί ενίοτε είναι «Θα ζείτε με τους τόκους» αφού το γραμμάτιο θα σας αποστέλλει 1 επιταγή κάθε τόσο πχ 5% του αρχικού ποσού το οποίο θα επενδύσετε. Όσο περισσότερα επενδύσετε τόσο μεγαλύτερα τα επιτόκια αλλά παράλληλα τόσο μεγαλύτερη και η «ασφάλεια» του πακέτου. Το γιατί θα το δούμε λίγο αργότερα.
Ο τραπεζίτης λοιπόν θα σας διαβεβαιώσει πως ανα πάσα στιγμή θα μπορείτε να σπάσετε το γραμμάτιο και τα λεφτά σας θα είναι ες αεί εγγυημένα.
Ως εδώ όλα καλά
..Δυστυχώς όχι ακριβώς.
Διότι πριν μερικά χρόνια (το 2009) όταν πρωτοξεκίνησε η οικονομική κρίση, μέσα σε ένα βράδυ άνθρωποι απο όλο τον κόσμο πληροφορήθηκαν από τις τράπεζες τους πως ομόλογα τα οποία μέχρι πρωτινός άξιζαν πχ $700.000 δεν άξιζαν πλέον ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΕ και πως τα λεφτά τους, οι συντάξεις τους, τα εφάπαξ τους ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΛΕΟΝ. Τα ελκυστικά πακέτα βαφτίστηκαν από τη μια μέρα στην άλλη ΤΟΞΙΚΑ ΟΜΟΛΟΓΑ άνθρωποι έχασαν τις οικονομίες μιας ζωής. Πρώτοι και καλύτεροι οι υπάλληλοι της τράπεζας, οι τραπεζίτες με τα colgate χαμόγελα, βλέπετε δεν ήταν και αυτοί τίποτε περισσότερο από ασήμαντα πιόνια στη σκακιέρα του συστήματος.
ΤΟΞΙΚΑ ΟΜΟΛΟΓΑ.
Ακούγαμε συνεχώς από την τηλεόραση και είμαι σίγουρος ελάχιστοι από όσους χρησιμοποιούσαν την εκφραση ήξεραν περι τίνος πρόκειται.
Για όσους έχουν καλή μνήμη θα θυμούνται πως η φούσκα των ομολόγων έσκασε λίγο μετά την κατάρρευση της οικοδομικής βιομηχανίας. Στην πραγματικότητα όμως έσκασαν ταυτόχρονα.
Τράπεζες από όλο τον κόσμο μεταξύ των οποίων η Goldman Sachs η Bank Of Scotland η Μαρφίν η Ασπις Πρόνοια και ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ άλλες συνεργάζονταν αναμεταξύ τους δημιουργώντας μια «κοινή δεξαμενή χρημάτων» η οποία κατευθυνόταν επί το πλείστον στην οικοδομική βιομηχανία των ΗΠΑ ή καλύτερα στο housing program του Bush «Σπίτι για κάθε Αμερικανο” και τελικά.. πολλά σπίτια για τις τράπεζες.
α δανειστούν λεφτά επιχορηγώντας την πρώτη δόση του δανείου (με λεφτά φορολογούμενων) άλλαξε τις ασφαλιστικές δικλίδες, χαμήλωσε/ αφαίρεσε το εγγυητικό όριο που έπρεπε να έχει μία τράπεζα για να μπορεί να εγγυηθεί με ασφάλεια τα λεφτά των πελατών της, και αφαίρεσε και τους εγγυητές μαζί με διάφορους άλλους «αποτρεπτικούς παράγοντες» καλώντας τους φτωχούς Αμερικάνους που δεν είχαν το «δικό τους σπίτι» να γίνουν πελάτες των τραπεζών. Μοναδική εγγύηση ήταν το σπίτι το οποίο θα κληρονομούσε η Τράπεζα σε περίπτωση αδυναμίας του πελάτη. Αυτή η οικονομική πολιτική εφαρμόστηκε λίγο πολύ παγκόσμια όμως τα μεγάλα οικονομικά μεγέθη παίζονταν κυρίως στην Αμερική και για αυτό όλα ξεκίνησαν από εκεί όταν έσκασε η φουσκα. Η Αμερική καλύπτει το 50% της παγκόσμιας οικονομίας ή καλύτερα το 50% του παγκόσμιου τζίρου προέρχεται από το Αμερικανικό παζάρι.
Τα προβλήματα λοιπόν ξεκίνησαν όταν οι άνθρωποι που δανείστηκαν για να αγοράσουν το σπίτι των ονείρων τους συνειδητοποίησαν πως δεν μπορούσαν τελικά να αντεπεξέλθουν στα δάνεια-προσφορές του Μπούς, συνειδητοποίησαν ίσως πως ήταν ευχαριστημένοι και με το παλιό τους σπίτι, συνειδητοποίησαν πως τους συνέφερε απλά να σταματήσουν να πληρώνουν τις δώσεις και να χάσουν τα σπίτια και τα λεφτά που έδωσαν ως τώρα (strategic default) παρά να βρίσκονται μια ζωή στα δίχτυα της τράπεζας. Κάποιοι φυσικά – ίσως οι περισσότεροι- δεν είχαν και άλλη επιλογή, απλούστατα δεν μπορούσαν να αντεπεξέλθουν στο .. Αμερικανικό όνειρο
Ετσι λοιπόν παρατηρήθηκε το εξής «παράδοξο»
Βλέπετε οι τόκοι από το γραμμάτιο σας, προέρχονταν από τα επιτόκια των δανειοληπτών, και τα «εγγυημένα» λεφτά σας είχαν μετατραπεί σε σπίτι. Και επειδή τα σπίτια μετά από το σκάσιμο της οικονομικής φούσκας (εξάλειψη της ζήτησης και παραμονή της μεγάλης προσφοράς) έχασαν και από την αρχική τους αξία μέχρι και 60% οι τράπεζες ακόμη και αν μπορούσαν να πουλήσουν τα σπίτια σε καμία περίπτωση δεν μπορούσαν να επιστρέψουν το αρχικό ποσό πίσω στον επενδυτή ο οποίος μπορούσε να βρίσκεται και χιλιάδες μίλια μακρυά στην αλλη άκρη του πλανήτη, ΠΧ στο Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γερμανία ή την Ελλάδα αναλόγως που υπήρχαν τράπεζες εκτεθειμένες σε αυτά τα «τοξικά ομόλογα» τα ομόλογα που χρηματοδότησαν το.. Αμερικανικό όνειρο του Μπους. Και σε τι βαθμό ήταν εκτεθειμένες. Στη πραγματικότητα λίγο πολύ είναι όλες οι τράπεζες εκτεθειμένες απλά στο τέλος βυθίστηκαν αυτές που κολυμπούσαν ξεβράκωτες, αυτές δηλαδή που δάνειζαν περισσότερο από όσο μπορούσε να εγγυηθεί το μετοχικό τους κεφάλαιο.
Στη τελική τελική όμως, τη νύφη δεν πλήρωσαν οι τράπεζες καθ’αυτές, ούτε οι μεγάλοι παίχτες. Βλέπετε στο τραπεζικό σύστημα υπάρχει η λεγόμενη ιεραρχία στις καταθέσεις,
Οι μεγάλοι παίχτες έχουν και μεγαλύτερη ασφάλεια, διότι τα πρώτα ομόλογα/χρήματα που χαρακτηρίζονται ΤΟΞΙΚΑ είναι σαν τα πρώτα στρώματα που πλημμυρίζουν στο καράβι βουλιάζει. Είναι τα χαμηλά. Οσο μικρότερο δηλαδή ήταν το ποσό που επενδύσατε στα συγκεκριμένα πακέτα με υψηλές αποδώσεις τόσο μεγαλύτερο κίνδυνο είχατε να το χάσετε. Θα μπορούσαν φυσικά οι τράπεζες να σβήσουν το τοξικό χρέος με ποσόστωση (αφαιρώντας δηλαδή λίγο από όλους τους παίχτες) όμως η ποσόστωση Πχ να χάσουμε όλοι 1% από τις επενδύσεις μας για να σωθεί η τράπεζα θα σήμαινε πως ένας με 1.000.000.000.000 θα έχανε πολλά εκατομμύρια ενώ ένας με 1000 ευρώ θα έχανε μονάχα 10 ευρώ. Ετσι λοιπόν η οικονομική κρίση ξεκίνησε να τρώει από κάτω και να ανεβαίνει προς τα πάνω. Ηταν όμως τόσο μεγάλο το κτύπημα που άνθρωποι έχασαν μέχρι και εκατομμύρια μέσα από όλη αυτή την ιστορία. Κτυπήθηκαν δηλαδή και σχετικά μεγάλοι παίχτες. Τη μεγαλύτερη ζημιά όμως την έπαθαν τα συνταξιοδοτικά προγράμματα, οι τράπεζες βλέπετε πήραν αυτά τα πακέτα μετοχικών ομολόγων (ντεριβετιβς) και τα τροφοδότησαν με διάφορες μεθοδεύσεις στο συνταξιοδοτικό, στοχεύοντας στην ουσία δεκάδες εκατομμύρια συνταξιούχους ανα τον κόσμο. Το αξιοσημείωτο της υπόθεσης είναι στο ότι σύμφωνα με τον Αμερικανικό νόμο απαγορεύεται η επένδυση συνταξιοδοτικών πακέτων σε ριψοκίνδυνες καταθέσεις που δεν έχουν τουλάχιστο βαθμό τύπου Α. Οι οίκοι αξιολόγησης όμως φρόντισαν να κάνουν το θαύμα τους αφού αξιολόγησαν αυτά τα πακέτα ως χαμηλού ρίσκου. Ενα αθώο στατιστικό λάθος ήταν φυσικά – μη πάει το μυαλό σας σε συνωμοσίες. Α, και το σπίτι τελικά έμεινε στη τράπεζα. Επειδή βλέπετε το δάνειο από το οποίο προήλθε τροφοδοτήθηκε από χιλιάδες ομόλογα χιλιάδων ανθρώπων που αν επιχειρήσουμε να το μοιράσουμε θα πάρουμε όλοι από ένα τούβλο. Η τράπεζα κράτησε το σπίτι, οι επενδυτές που ήταν εκτεθειμένοι στα τοξικά ομόλογα έχασαν τα χρήματα τους και οι τράπεζες πήραν και από πάνώ οικονομική ενίσχυση μέσω του λεγόμενου ξελασπώματος (bailout). Αν οι κυβερνήσεις δεν έδιναν αυτή τη βοήθεια Το οικονομικό σύστημα θα κατέρρεε συθέμελα καθότι μια τέτοια κρίση θα ξεσκέπαζε το κοινό μυστικό …ότι οι τράπεζες όχι απλά διακινούν χρήμα που δεν υπάρχει στη πραγματικότητα αλλά επίσης το δημιουργούν μέσω των επιτοκίων στα επιτόκια των επιτόκιων – χρημάτων που πήραν δωρεάν ή με ελάχιστο επιτόκιο από την Κεντρική Τράπεζα. Το παράδοξο της αέναης ανάπτυξης τους καπιταλισμού. Το παράδοξο της μουσικής καρέκλας.
Μετά από όλο αυτό τον Σοσιαλισμό για τους πλούσιους η αγορά στέρεψε από χρήμα, το πρώτο 1% κατέχει το 50% του παγκόσμιου πλούτου, το πρώτο 20% το 96% του παγκόσμιου πλούτου και το υπόλοιπο 94% μοιράζεται το εναπομείναν 4% του παγκόσμιου πλούτου και επίσης είναι καταχρεωμένο μέχρι το κόκκαλο. Ιδού λοιπόν και ο πραγματικός λόγος της Υφεσης, Απλούστατα δεν υπάρχει πλέον χρήμα από τα φτωχότερα «μεσαία» εισοδηματικά στρώματα που κινούσαν την αγορά για να μετακυληθεί.
Και μην περιμένετε από τη φορολογία να αναδιανέμει τον πλούτο και να επαναφέρει τις ισορροπίες που διαταράχθηκαν. Κάτι τέτοιο είναι εκτός συζήτησης καθότι οι πλούσιοι είναι αυτοί που δημιουργούν θέσεις εργασίας, αν τους φορολογήσεις δεν θα μπορούν να επενδύσουν τα λεφτά τους στην αγορά για να δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας, προς θεού μη νομίσετε πως θα τα κρατήσουν για πάρτι τους τα λεφτά. Και αν ακόμη θελήσετε να κινηθείτε νομικά ενάντιων της τράπεζας που προφανώς σας εξαπάτησε, ακόμη και αν καταφέρετε το αδύνατο: να βρείτε μέσα στο προσύμφωνο κάτι που να σας δικαιώνει, τα λεφτά που θα πάρετε θα είναι από τη τσέπη των παιδιών σας καθότι οι τράπεζες που εκτέθηκαν σε αυτά τα ομόλογα εξαγοράσθηκαν «υποχρεωτικά» από τα εκάστοτε κράτη στα οποία εδρεύαν, μέσω των περιβόητων bailouts. Τον σοσιαλισμό για τους πλούσιους.
http://eshie3i3i.blogspot.gr/
Για όσους ενδιαφέρονται για περαιτέρω ας παρακολουθήσουν την εκπομπή «Νέοι Φάκελοι» του Αλέξη Παπαχελά που ασχολήθηκε με μια μικρή πτυχή αυτού του ατέλειωτου θέματος: την Ασπις Πρόνοια.
……………………………………………….
ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΟ VS BANK OF AMERICA …
Αγωγή με την οποία ζητεί να καταβληθούν αστικές αποζημιώσεις λόγω απάτης κατέθεσε το αμερικανικό δημόσιο κατά της Bank of America Corp, τονίζοντας ότι μέσω της θυγατρικής της Countrywide δόθηκαν πολλές χιλιάδες τοξικά δάνεια που ζημίωσαν το αμερικανικό Δημόσιο. Στην αγωγή επισημαίνεται ότι «μεταξύ 2007-2009, με τρόπο εσφαλμένο και παραπλανητικό» και «αποφεύγοντας κάθε έλεγχο της πιστοληπτικής ικανότητας των δανειζόμενων» παρήγαγε και κατόπιν πούλησε χιλιάδες τοξικά ενυπόθηκα δάνεια, τα οποία οδήγησαν μεταγενέστερα τα ομοσπονδιακά στεγαστικά ταμιευτήρια Fannie Mae και Freddie Mac «σε δεινή θέση». Ο εισαγγελέας της περιφέρειας του Μανχάταν, Πριτ Μπαράρα, τόνισε σχετικά ότι αυτά τα τοξικά δάνεια «επέφεραν συνολική ζημιά άνω του 1 δισ. δολαρίων», καθώς και «αναρίθμητες κατασχέσεις». Παρόμοια δικαστική διαδικασία δρομολογήθηκε στις αρχές Οκτωβρίου κατά της τράπεζας Wells Fargo, αλλά και από την πολιτεία της Νέας Υόρκης εναντίον της JPMorgan Chase, για τοξικά δάνεια της εξαγορασθείσας το 2008 Bear Stearns, τα οποία τιτλοποίησε και κατόπιν κατέστησε απαιτητά. Τα τοξικά ενυπόθηκα δάνεια υψηλού ρίσκου πυροδότησαν την αμερικανική και παγκόσμια οικονομική κρίση το 2008.