Ακούστηκαν πολλές βαριές φράσεις εναντίων του πρωθυπουργού και της κυβέρνησής του, με βασικό στόχο τον Παπακωνσταντίνου, σε όλες τις πρόσφατες συνεδριάσεις με τους διαφόρους τίτλους, (τα διάφορα συμβούλια), που οργανώθηκαν από τους κυβερνώντες. Σε άλλη εποχή, θα είχαν πέσει, πιθανότατα, διαγραφές. (Ο Ανδρέας, απέλυε υπουργούς, ακόμη και όταν τους είχε στείλει για αποστολή, στο εξωτερικό.) Ο Γιώργος, ήπιος και υπομονετικός, αρκέσθηκε να χτυπήσει μια φορά το χέρι στο τραπέζι, εκνευρισμένος. Αλλά τα λόγια έμειναν. Χωρίς, ωστόσο, να προκαλέσουν κάποιο ρήγμα.
Είναι εύκολο να παίρνεις άριστα στα προφορικά. Αλλάζουν τα πράγματα, όμως, όταν φτάσει η ώρα των «γραπτών». Θέλω να πω ότι ήμουν βέβαιος, πως όλοι οι βουλευτές, παλιοί και νέοι, που ξιφούλκησαν κατά του υπουργού Οικονομικών, όταν θα ερχόταν η ώρα του «μεγάλου ναι» ή του «μεγάλου όχι» θα ξεχνούσαν την οργή τους και θα συντάσσονταν με τον Παπακωνσταντίνου. Και είναι λογικό αυτό: κανείς δεν φορτώνεται την ευθύνη να ανατρέψει την κυβέρνηση του κόμματός του, όσες διαφωνίες και να χει, τόσο για λόγους ιδεολογικούς και δημοσίου – κατά τη συνείδησή του – συμφέροντος, όσο και για προσωπικούς (χάνει τη βουλευτική του έδρα και είναι αμφίβολο αν θα την ξανακερδίσει στις εκλογές που θα προκηρυχθούν).
Την δριμύτερη επίθεση κατά του Παπακωνσταντίνου, με τα «ούφο» και λοιπά, πιστεύω ότι την έκανε η Βάσω Παπανδρέου. Έχει μια ιστορία, βέβαια, η Βάσω στο Κίνημα, υπήρξε κατ’ επανάληψη υπουργός, ξέρει οικονομικά. Άρα, δεν είναι εύκολο να διασταυρώσει το ξίφος του με το δικό της, ένας υπουργός Οικονομικών όπως ο Παπακωνσταντίνου. Σε δύσκολη θέση, όμως, όπως διαβάζω, βρέθηκαν πολλοί βουλευτές, όταν η «προεδρική» Χρυσάνθη Κισκήρα, είπε όσα τόνισα κι εγώ στην αρχή. Ότι δηλαδή, στις νομαρχιακές επιτροπές λέγονται απαράδεκτα πράγματα. Όπως, ότι ο Πρόεδρος είναι ανίκανος να διαπραγματευτεί και έχει την πιο ηλίθια κυβέρνηση!
Εγώ πάντως, ξεχώρισα, μερικές δυνατές κουβέντες, που είπε ο Γιώργος Λιάνης στο ΚΤΕ Οικονομικών. Για παράδειγμα:
«…Ήταν χρέος μας να παραδεχτούμε ότι η πολιτική μας δεν απέδωσε και θα έπρεπε να διορθώσουμε τα λάθη της. Δεν το παραδεχτήκαμε ποτέ. Θα ‘πρεπε. Κι όχι μόνο αυτό. Θα ‘πρεπε, ταυτοχρόνως, να ζητήσουμε και μια συγνώμη από τον ελληνικό λαό. Δεν είναι μόνο ότι οι Έλληνες έχασαν μισθούς, δώρα, συντάξεις. Οι Έλληνες έχασαν δύο πολυτιμότερα αγαθά που είναι σύμφυτα με την ιδιοσυγκρασία τους εδώ και αιώνες: την Ελπίδα και την Πίστη.
Πώς λέμε ότι πιάσανε τόπο οι θυσίες του Ελληνικού λαού όταν ξαφνικά από παντού μαθαίνουμε τα χείριστα; Τι σημαίνει να έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα, την ώρα που τα 9/10 των Ελλήνων πνίγονται; Δεν πετύχαμε στο πρόγραμμα δημοσιονομικής πολιτικής. Διάβασα πως έχουμε μείνει πολύ πίσω από τους στόχους μας. Τουλάχιστον κατά 6δισ. Ευρώ.
Οι Έλληνες θα άντεχαν ακόμα και μια σκληρότερη πολιτική, που δεν θα ήταν, όμως, αναποτελεσματική. Αρκεί να τους το λέγαμε εγκαίρως και αρκεί να είχαμε συνέπεια σε αυτή την πολιτική. Η πολιτική που ακολουθήσαμε ήταν μονόχνωτη και δεν παρείχε κανένα ίχνος προοπτικής ανάπτυξης για τη χώρα».
Αυτά.