Πριν ξεκινήσει η περιβόητη πλέον χρηματοπιστωτική κρίση, οι διαμάχες και ο σκεπτικισμός ήταν καθημερινότητα στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ). Στην Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 δεν ήταν ξεκάθαρο καθώς το μεγαλείο της αναβίωσης αυτού του υπέρτατου αθλητικού γεγονότος των ΟΑ θόλωνε την κρίση. Οι Έλληνες πολίτες έβλεπαν γέφυρες να στήνονται, δρόμους να απλώνονται, αεροδρόμια να κατασκευάζονται, μετρό να επεκτείνονται και επιχειρήσεις να ξεφυτρώνουν σα τα ραπανάκια σε γόνιμο έδαφος. Μετά ξέσπασε η κρίση. Στην αρχή η διάχυσή της στην Ευρώπη ήταν αργή, όμως όπως το τσουνάμι που βαθειά στον Ωκεανό δεν φανερώνει τη δυναμική του και όταν πλησιάσει στην ακτή μεταμορφώνεται σε γιγαντιαία κύματα που σαρώνουν τα πάντα με ταχύτητες ασύληπτες, έτσι και οι συνέπειες της κρίσης χρειάστηκαν λιγότερο από έ
Μήπως τελικά η Ερώπη είναι ακόμη μία αυτοκρατορία που καταρρεέι μπροστά στα μάτια μας; Ο Wayne Madsen στο Strategic Culture αναλύει την σοβούσα κατάσταση που ίσως οδηγήσει στην διάλυση του οικοδομήματος της ΕΕ που πήρε σχεδόν 50 χρόνια για να στηθεί.
Η ιστορία της Ευρώπης συνίσταται από μια αλληλουχία αυτοκρατοριών που σκάνε προς τα μέσα. Μερικές, όπως η Ρωμαϊκή, η Αγία Ρωμαϊκή, η Οθωμανική και η Αυστρο – Ουγγαρική υπήρξαν απλά υπερμεγέθεις και κατέρρευσαν από εθνικιστικές εξεγέρσεις ως αποτέλεσμα μιας εσωτερικής πολιτικής και οικονομικής αδράνειας. Άλλες, όπως η ναζιστική της Γερμανίας, η σοβιετική της Ρωσίας, η φασιστική της Ιταλίας, η γαλλική του Ναπολέοντα, η ισπανική και η πορτογαλική, κατέρρευσαν ως συνέπεια της στρατιωτικής επιθετικότητας και των αδιάλλειπτων μηχανορραφιών των εξωτερικών δυνάμεων.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση μοιάζει να υποφέρει από τα συμπτώματα της πρώτης κατηγορίας των ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών που απέτυχαν: το μεγάλο μέγεθός της, μια άκαμπτη και πλεονάζουσα γραφειοκρατία και η οικονομική κατάρρευσή της. Καθώς η Ευρώπη παλεύει να μετασχηματιστεί σε ένα πιο εννιαίο και ομοσπονδιακό οργανισμό, η διάρρηξη των σχέσεων των κρατών μελών με ένα διαχωρισμό Βορρά – Νότου και την οικονομία σε άσχημη κατάσταση απειλούν να την τινάξουν στον αέρα σα χάρτινο πύργο.
Η άνοδος των εθνικιστικών πολιτικών κομμάτων στα κράτη που μέχρι πρότινως ήταν οι υποστηρικτές της Ένωσης και η κατάρρευση μερικών εθνικών οικονομιών εξαιτίας των αρπακτικών τραπεζικών πολιτικών και της πλημμυρας δολαρίων από το παγκόσμιο πιστωτικό σύστημα – ένας μηχανισμός των κεντρικών τραπεζιτών που καλείται quantitative easing – δημιούργησαν τις ρωγμές που όχι μόνο απειλούν να αποδομήσουν το ευρώ και να εξαφανίσουν την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αλλά εξωθούν και ορισμένα μελή να εγκαταλλείψουν οικειοθελώς την Ευρωπαϊκή Ένωση.Παρόλο που από ανέκαθεν υπήρχε σε κάποιο βαθμό ευρωσκεπτικισμός από την έναρξη ισχύος της Συνθήκης του Μάαστριχτ το 1993, που μετασχημάτισε την ΕΟΚ στην ΕΕ δημιουργώντας το ευρώ, τα αντι – ευρωπαϊκά συναισθήματα είναι τώρα παρόντα τόσο στην Δεξιά όσο και στην Αριστερά. Η αντι – ευρωπαϊκή ζέση όχι μόνο αυξήθηκε σε παραδοσιακά ευρωσκεπτικιστικά κράτη, την Δανία, το Ην. Βασίλειο και την Γαλλία, αλλά διαχύθηκε και στους πιο πρόσφατους υποστηρικτές της, μεταξύ των οποίων η Ιρλανδία, οι Κάτω Χώρες, η Φιλανδία, η Ελλάδα και κυρίως η Γερμανία.
Η Δανία πρώτη δεν επικύρρωσε το πρωτόκολο του Μάαστριχτ και ένα δημοψήφισμα για την Συνθήκη στην Γαλλία για λίγο δεν είχε αρνητική έκβαση. Η Δανία, πριν την επικύρωση, είχε επιμείνει σε 4 τροποποιήσεις. Το 1985 η Συνθήκη του Σένγκεν, που κατήργησε τους συνοριακούς ελέγχους μεταξύ των κρατών μελών συμπεριλαμβανομένων την Σουηδίας και της Νορβηγίας που δεν ήταν μέλη της Ένωσης, είχε προηγηθεί του Μάαστριχτ. Παρόλα αυτά το Ην. Βασίλειο και η Ιρλανδία δεν προσεχώρησαν ποτέ στην Συνθήκη του Σένγκεν.Με την άνοδο των εθνικιστικών και αντι – ευρωπαϊκών κομμάτων στα εθνικά Κοινοβούλια και στο Κοινοβούλιο της ΕΕ, σε συνδυασμό με την αύξηση της παράνομης μετανάστευσης από την Β. Αφρική ως συνέπεια των λαϊκών εξεγέρσεων στην Τυνησία, την Αίγυπτο και την Λιβύη, η Συνθήκη του Σένγκεν επανεξετάζεται σε πολλά κράτη, από την Δανία μέχρι την Φιλανδία, και από την Γαλλία μέχρι την Ιταλία. Η πολιτκή αστάθεια της Β. Αφρικής πυροδοτήθηκε αρχικά από το γονάτισμα των βορειοαφρικανικών οικονομιών εξαιτίας των δυτικών τραπεζικών πολιτικών που προκάλεσαν πληθωρισμό, έλλειψη τροφίμων και ένα υψηλό επίπεδο ανεργείας. Έτσι οι συνδυασμένες δυνάμεις των δυτικών τραπεζιτών και των πολυεθνικών, σε συντονισμό με τις δυτικές υπηρεσίες πληροφοριών και το σμήνος των μη κυβερνητικών οργανισμών, επιχειρούν να εκμεταλλευτούν τις αλλαγές που δρομολογούνται με την υλοποίηση των δογμάτων σοκ του αρπακτικού καπιταλισμού: σε κάθε κρίση υπάρχει κέρδος και κρατικές επιχειρήσεις για ιδιωτικοποίηση.
Ένα από τα από ανέκαθεν ευρωσκεπτικιστικά κράτη, η Δανία, ανακοίνωσε πρώτη την επανενεργοποίηση των συνοριακών ελέγχων για να απωθήσει τους βορειοαφρικανούς μετανάστες που εγκαταλείπουν τους εμφυλίους και τις συγκρούσεις των χωρών τους. Η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία διαμαρτυρήθηκε, όμως η Δανία βρήκε υποστηρικτές στην Ιταλία και την Γαλλία, που επίσης είχαν αυξημένη ροή παράνομης μετανάστευσης.Εντωμεταξύ το πακέτο διάσωσης της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας και της Ισπανίας προκάλεσε τις διαμαρτυρίες των οικονομικά πιο υγειών κρατών – της Γερμανίας, της Φιλανδίας, των Κάτω Χωρών και της Σουηδίας – για τα μέτρα διάσωσης που παραχωρήθηκαν σε αυτά τα κράτη μέλη, τα οποία κυνηγημένα από τους παγκόσμιους τραπεζίτες, βίωσαν την μείωση της αξιολόγησης των ομολόγων τους μέχρι του σημείου που να θεωρούνται ‘junk’, δηλ. σκουπίδια. Τα αντιλαϊκά μέτρα που επιβλήθησαν από την ΕΕ και το ΔΝΤ στην Ελλάδα, στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία και στην Ισπανία – η μείωση των Δημοσίων Υπαλλήλων, η αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, η μείωση των συντάξεων και των επιδομάτων των εργαζομένων – τροφοδότησαν την απέχθεια του κόσμου για τους τραπεζίτες και τους γραφειοκράτες της ΕΚΤ, για την την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και για το ΔΝΤ. Στην Ελλάδα οι βίαιες διαδηλώσεις των εργαζομένων κατεστάλησαν επίσης βιαίως από τις δυνάμεις της αστυνομίας και των παραστρατιωτικών.
Οι αντιλαϊκές μειώσεις της κρατικής δαπάνης που εισήχθησαν από την, φιλική προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, βρετανική κυβέρνηση απαντήθηκαν με ογκώδεις φοιτητικές και εργατικές διαδηλώσεις στο Λονδίνο και σε άλλες πόλεις. Τα αντι – ευρωπαϊκά συναισθήματα ενισχύθηκαν και στις γραμμές του Συντηρητικού Κόμματος. Στα νέα μέλη της Ανατολικής Ευρώπης, στα οποία η εισχώρηση στην ΕΕ θεωρήθηκε αρχικά ως μία, μετά από μακρά προσμονή, αλλαγή από τα κομμουνιστικά καθεστώτα του παρελθόντος, τα αντί – ΕΕ συναισθήματα ανέβηκαν στα ύψη στην Λετονία και στην Ουγγαρία, που μαζί με την Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Ισλανδία, αισθάνονται να στραγγαλίζονται από τις απαιτήσεις του ΔΝΤ όπως η καμαριέρα του ξενοδοχείοου του Μανχάταν που δέχθηκε σεξουαλική επίθεση από τον Στρος Καν.
Ο ευρωσκεπτικισμός που απλώνεται από την σκληρή γραμμή της άκρας δεξιάς του British UK Independence Party, του Εθνικού Μετώπου στην Γαλλία και του Κόμματος της Ελευθερίας στην Αυστρία μέχρι τις πιο μαλακές θέσεις του Συντηρητικού Κόμματος του Ην. Βασιλείου και των Δανών και Σουηδών Πρασίνων, έχει σιγά σιγά μετασχηματιστεί σε μία θέση που δεν αναζητά έναν μετασχηματισμό της ΕΕ αλλά την συνολική διάλυσή της ή κάτι παρεμφερές. Υπήρξαν πιεστικά αιτήματα στην Ιταλία για την εγκατάλειψη του ευρώ και επιστροφή στη Λίρα, στην Γερμανία για επιστροφή στο Μάρκο, στην Ελλάδα στην Δραχμή και στην Ισπανία στην Πεσέτα.
Υπήρξαν φήμες ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να είναι το πρώτο κράτος μέλος που θα έβγαινε από την ευρωζώνη. Τα αντιευρωπαϊκά συναισθήματα στην Ελλάδα είναι στα άστρα και ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, έχει μικρά περιθώρια ελιγμών στις υπαγορεύσεις μέτρων για την χρεοκοπημένη ελληνική οικονομία που φθάνουν από την Γαλλία – τα κεντρικά της ΕΚΤ – και από τις Βρυξέλλες. Η Γερμανία, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ φοβούνται ότι μία ανεξάρτητη πιστωτικά Ελλάδα θα μπορούσε να καταρρεύσει εξαιτίας των χρεών της.
Σε κάθε περίπτωση, οι ομάδες των εργαζομένων, των συνταξιούχων και των φοιτητών υποστηρίζουν την μη τήρηση των δανειακών υποχρεώσεων στο χρέος των ίδιων των τραπεζών που τώρα ξεζουμίζουν την Ελλάδα, την Ισλανδία, την Ιρλανδία, την Ισπανία και την Πορτογαλία τιμωρώντας τες με δρακόντειες μειώσεις δαπανών. Τα αριστερά λαϊκά κινήματα που είναι σε ανάκαμψη στην ΕΕ θεωρούν την μη τήρηση των δανειακών υποχρεώσεων προς τις τράπεζες – βαμπίρ ως το πρώτο βήμα για την επανεθνικοποίηση των βασικών υπηρεσιών και των άλλων επιχειρήσεων που αρχικά ήταν κρατική ιδιοκτησία και την αποδόμηση του καπιταλιστικού συστήματος των παραγώγων, των CDO και των άλλων πιστωτικών αλχημειών που απεδείχθησαν ονειρικά ξωτικά που απολαμβάνουν την αποζημίωση των όλων και άπληστων τραπεζών και πολυεθνικών.
Οι πρόσφατες εκλογικές επιτυχίες του αντι – ΕΕ κόμματος των Αληθινών Φιλανδών εξώθησε την Φιλανδία πιο κοντά στα αντι – ΕΕ συναισθήματα που προυπήρχαν στους Φιλανδούς και Νορβηγούς γείτονές της. Η Νορβηγία δεν προσεχώρησε ποτέ στην ΕΕ και οι βορειοευρωπαίοι σύντροφοί της θέλανε πάντα να παραμείνει η ισχυρή της οικονομία εκτός ΕΕ, εκτός του δαιδαλώδους αυτού γραφειοκρατικού λαβύρινθου που απομυζεί τα οικονομικά των κρατών.
[...] Οι ΗΠΑ θεωρούν την ΕΕ ως ένα φυσικό συμπλήρωμά τους στην μυστήρια στρατιωτική συμμαχία του ΝΑΤΟ. Η συμμαχία ΕΕ-ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, που βοήθησε να συγκαλυφθούν τα προτεκτοράτα της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης και του Κόσοβο κάνοντάς τα να μοιάζουν ανεξάρτητα κράτη, θα προσπαθήσει με κάθε κόστος να διατηρήσει το status quo στην Ευρώπη.
Σε κάθε περίπτωση, με τους Ευρωπαίους πολίτες που βγαίνουν στους δρόμους για να διαδηλώσουν και με τους καπνούς από τις μολότοφ και τα δακρυγόνα στους δρόμους της Αθήνας, του Λονδίνου και πολύ σύντομα και σε άλλες πρωτεύουσες, οι ΗΠΑ, μία χάρτινη τίγρης σε πτώση, θα έχει μικρή αποτρεπτική επιρροή στην παρεμπόδιση της διάλυσης της ΕΕ. Είτε τους αρέσει είτε όχι, οι ΗΠΑ θα δουν σύντομα την κατάρρευση του πρότζεκτ ενός ευρωπαϊκού υπερκράτους με έδρα στις Βρυξέλες και την επακόλουθη επιστροφή στην εθνική κυριαρχία των κρατών της Ευρώπης.