Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Η χώρα έχει φθάσει στο κρίσιμο σημείο πέρα από το οποίο, αν γίνουν οι λάθος επιλογές, δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής – και κινήσεις σωτηρίας βέβαια. Η κυβέρνηση απέτυχε στην μέχρι τώρα εφαρμογή του Μνημονίου. Για τον απλούστατο λόγο πως δεν είχε την διάθεση (για ιδεολογικούς λόγους) αλλά ούτε και το στομάχι (λόγω φόβου πολιτικού κόστους) να το εφαρμόσει. Δεν έγιναν ιδιωτικοποιήσεις, δεν απελευθερώθηκαν επαγγέλματα, δεν καταργήθηκαν δημόσιοι φορείς, δεν εξορθολογίσθηκαν οι δαπάνες των νοσοκομείων, δεν μπήκε νυστέρι στις ΔΕΚΟ.
Είναι χαρακτηριστικό πως μετά τα διαφημισμένα μέτρα περικοπών στον ΟΣΕ υπογράφτηκε συλλογική σύμβαση με τους εκεί εργαζόμενους με την προσθήκη διάταξης για την αποκατάσταση των όποιων εισοδηματικών απωλειών της προηγούμενης χρονιάς! Ενώ μειώθηκαν οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων, σε πολλά Υπουργεία οι δαπάνες μισθοδοσίας παρέμειναν ίδιες η και αυξήθηκαν! Αυτό έγινε μέσω νέων η αυξημένων υπερωριών. Ώστε κάποιοι Υπουργοί να μην γίνουν δυσάρεστοι στους υπαλλήλους των φορέων που προΐστανται. Η χώρα έχει φθάσει στο κρίσιμο σημείο πέρα από το οποίο, αν γίνουν οι λάθος επιλογές, δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής – και κινήσεις σωτηρίας βέβαια. Η κυβέρνηση απέτυχε στην μέχρι τώρα εφαρμογή του Μνημονίου. Για τον απλούστατο λόγο πως δεν είχε την διάθεση (για ιδεολογικούς λόγους) αλλά ούτε και το στομάχι (λόγω φόβου πολιτικού κόστους) να το εφαρμόσει. Δεν έγιναν ιδιωτικοποιήσεις, δεν απελευθερώθηκαν επαγγέλματα, δεν καταργήθηκαν δημόσιοι φορείς, δεν εξορθολογίσθηκαν οι δαπάνες των νοσοκομείων, δεν μπήκε νυστέρι στις ΔΕΚΟ.
Με τέτοια καραγκιοζιλίκια βέβαια δεν υπήρχε περίπτωση να πετύχει το όποιο πρόγραμμα εξυγίανσης και ανάκαμψης. Ανεξάρτητα πόσο καλό η ορθολογικό είναι. Ακόμα και η τέταρτη δόση δεν έπρεπε κανονικά να μας είχε δοθεί. Όπως λοιπόν ο κρατισμός, που οδήγησε τον ελληνικό δημόσιο τομέα στην χρεοκοπία, βαφτίσθηκε «νεοφιλελεύθερη πολιτική των δύο μεγάλων ελληνικών κομμάτων» έτσι και η ανικανότητα και η δειλία της σημερινής κυβέρνησης βολικά από κάποιους ονοματίσθηκε «αποτυχία των μέτρων του Μνημονίου». Ό,τι βολεύει τον καθένα βέβαια.
Και τώρα βρισκόμαστε μπροστά σε ένα καινούργιο εφιάλτη. Επιμένοντας στην άρνηση να κόψει πραγματικά δημόσιες δαπάνες καταργώντας φορείς και κρατικές υπηρεσίες η κυβέρνηση επιλέγει την εξοντωτική φορολογία. Δημεύοντας ουσιαστικά την ατομική ιδιοκτησία και συνθλίβοντας με τον κεφαλικό φόρο τα εισοδήματα, οδηγεί πλέον την αγορά αλλά και τους πολίτες στον οριστικό οικονομικό θάνατο. Δίχως αγορά, αλλά με το κράτος μεγάλο και την γραφειοκρατία πανίσχυρη, από πού θα έλθει η ανάκαμψη; Από εισοδήματα εξοντωμένα το κράτος θα εισπράξει ελάχιστα. Και με το κράτος ανέπαφο να πληρώνει μισθούς υπαλλήλων και να απομυζά πόρους, ετήσιο πρωτογενές πλεόνασμα δεν πρόκειται να υπάρξει.
Το συμπέρασμα είναι πως το λεγόμενο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα -με τα μέτρα βέβαια που έχουν αναγγελθεί- απλά αναβάλει για μήνες ή στην καλύτερη περίπτωση, για ένα η δύο χρόνια, την αναπόφευκτη εθνική και οικονομική πτώχευση. Αν όραμά μας είναι, και αυτοσκοπός, η επόμενη δόση τότε το Πρόγραμμα είναι χρήσιμο να ψηφισθεί. Αν στόχος είναι η σωτηρία της χώρας, το εξαγγελθέν Μεσοπρόθεσμο ισοδυναμεί με καταστροφή… Απλούστατα, με την οικονομία διαλυμένη και την δημόσια διοίκηση υπερτροφική η ώρα της τελικής κρίσης, εφ’ όσον πλεονάσματα δεν πρόκειται να δημιουργηθούν, θα βρει την ελληνική κοινωνία σε διάλυση κι αδύναμη να αυτοσυντηρηθεί. Η προοπτική αυτή είναι εφιάλτης.
Εφ’ όσον η κυβέρνηση επιμένει στην φοροεπιδρομή (που κάποιοι αφελείς αποκαλούν μέτρα «νεοφιλελεύθερα»!) κι αρνείται τον περιορισμό του κράτους, λύση αποτελεί μοναχά η καταψήφιση του Μεσοπρόθεσμου ή ο σχηματισμός μιας άλλης κυβέρνησης με ανοιχτές όλες τις δυνατές επιλογές. Αφού η μελλοντική πτώχευση με βάση τις προτεινόμενες ρυθμίσεις δεν μπορεί να αποφευχθεί, η απειλή της χρεοκοπίας λόγω μη καταβολής της επόμενης δόσης και του νέου πακέτου δανεικών παύει να είναι απειλή. Καλύτερα το αδιέξοδο τώρα, με μικρότερο χρέος και μεγαλύτερο διαθέσιμο λαϊκό εισόδημα, παρά αργότερα, με υποχρεώσεις κοντά στα 500 δισ. ευρώ και με εντελώς εξανεμισμένες τις λαϊκές οικονομίες.
Αν Ευρώπη και ΗΠΑ ανησυχούν για την ευρωζώνη και για ευρύτερες οικονομικές επιπτώσεις ας θέσουν όρο για την όποια εκταμίευση χρημάτων την μη επιβολή φόρων και την δραστική περικοπή δημοσίων δαπανών. Έχουμε φθάσει στο σημείο δίχως επιστροφή. Αν τώρα δεν οριοθετηθούν με ακρίβεια οι κινήσεις της Ελλάδας για να αποφύγει την χρεοκοπία, άλλη ευκαιρία στο μέλλον δε θα υπάρξει. Και με τις τρέχουσες ρυθμίσεις του Μεσοπρόθεσμου αυτό δεν εξασφαλίζεται. Η οικονομική κατάρρευση με όλα τα εφιαλτικά κοινωνικά της συνακόλουθα θα είναι αδύνατον να αποτραπεί…
www.andrianopoulos.gr