Το
ότι θα επαναστατήσουμε κάποια στιγμή, έτσι όπως πάνε τα πράγματα, αυτό
είναι το μόνο βέβαιο, αλλά άγνωστο ακριβώς το πότε; Προφανώς όχι τώρα
αμέσως. Ο ξεσηκωμός των «αγανακτισμένων», στον οποίο συμμετείχαμε, ήταν
τελικά μια περισσότερο εκτονωτική και γι’ αυτό προβεβλημένη από τα
καθεστωτικά ΜΜΕ και ενθαρρυμένη μάλλον από το καθεστώς, ενέργεια. Όταν
το καθεστώς αποφάσισε ότι αυτή η λαϊκή εκδήλωση δεν το εξυπηρετεί άλλο
πλέον,....
μας σκόρπισε εύκολα, γιατί απλά δεν υπήρχε από μέρους του πλήθους η διάθεση για αιματηρή και αποφασιστική σύγκρουση.
Για να
σηκωθεί όμως κάποιος από τον καναπέ και να βγει στο δρόμο για να
συγκρουστεί με τις μονάδες καταστολής του καθεστώτος, με κίνδυνο να
σκοτωθεί και να μην ξαναδεί το σπίτι του, θα πρέπει να συντρέχουν δύο
παράγοντες: Πρώτον, θα πρέπει να έχει στοχοποιηθεί κάποιος απόλυτα
μισητός εχθρός και δεύτερον να υπάρχει κάποιο σημαντικότατο αγαθό που
πρέπει να προστατευτεί από αυτόν τον εχθρό ή μας το στερεί αυτός ο
εχθρός.
Ποιος
όμως είναι αυτή τη στιγμή ο μισητός εχθρός και για ποιο αγαθό αξίζει να
σκοτωθούμε;; Εμείς έχουμε καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα, αλλά
καλύτερα ας κρίνει ο καθένας μόνος του, τι θα τον κάνει να θυσιάσει ό,τι
πολυτιμότερο έχει. Όμως, αργά ή γρήγορα, αναγκαστικά θα υπάρξει η
κατάλληλη εκρηκτική σύγκλιση.
Εκείνο
που έχουμε μόνο, προς το παρόν, να πούμε προς το πολιτικό κατεστημένο
του τόπου, είναι: Να αφήσουν το πολιτικό θέατρο και να αποφασίσουν από
κοινού να φέρουν την πραγματική δημοκρατία στον τόπο. Το πρόβλημα είναι
πολιτικό.
Δεν θέλουμε την συγκυβέρνησή τους. Την δημοκρατία μας θέλουμε.
Μόνο αυτή μπορεί να μας βγάλει από το αδιέξοδο, πριν να είναι τραγικά αργά. http://hassapis-peter.blogspot.com/