Όπου Αντώνης, ένας άνθρωπος που είναι τιμή να σε θεωρεί φίλο. Τον
γνώρισα στο twitter κι από τότε τα λέμε στα μέιλ και κάνουμε ανταλλαγή
στις πίκρες. Βέβαια, εκείνος είναι αισιόδοξος. Όμως, ποιος είναι τέλειος
σε αυτό τον κόσμο; Χτες, λοιπόν, του έγραψα «Αντώνη, χάσαμε…». Και για
πρώτη φορά τον διάβασα να λέει «μάλλον».
Ο πρώτος στόχος ήταν η αποβλάκωσή μας μέσω του πανικού. Τον πέτυχαν. Θα
μας πάρουν τα σπίτια οι κουμουνιστές, θα πεινάσουμε αν βγούμε από το
ευρώ, οι 7 πληγές του Φαραώ θα εγκατασταθούν για πάντα στην Ελλάδα αν...
δε γίνει κυβέρνηση η ΝΔ, η Μέρκελ θα μαζέψει τα παιδιά μας και θα τα κάνει ευνούχους στο παλάτι της και άλλα πολλά.
Η αποβλάκωση είχε σαν αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει γύρω
μας κι έτσι, άλλοι έτρεχαν να ψηφίσουν τη ΝΔ κι άλλοι να στηρίξουν τη
Χρυσή Αυγή για να εκδικηθούν, λέει, τους κλέφτες. Κι έτσι, η αποβλάκωσή
μας εδραίωσε το καθεστώς, η βαρβαρότητα έγινε επίσημη κυβερνητική
πολιτική και νέα μέτρα – αλυσοπρίονα θα ψηφιστούν για να κόψουν κι άλλα
κεφάλια πολιτών.
Ο δεύτερος στόχος ήταν ο αποπροσανατολισμός. Τον πέτυχαν. Φτάσαμε
σήμερα, ύστερα από τρία χρόνια εξαθλίωσης και ταπείνωσης να μαλώνουμε
για τον αν ένας καλόγερος που πέθανε πριν από 18 χρόνια ήταν καλός ή
κακός άνθρωπος λες κι εκείνος σηκώθηκε από τον τάφο του για να κάνει
μήνυση σε κάποιον που τον τρόλαρε στο fb! Λες και το πραγματικό πρόβλημα
δεν είναι πλέον ο φασισμός της καθημερινότητας που προσπαθεί να ελέγξει
την κάθε σκέψη μας πριν ακόμη εκφραστεί.
Φτάσαμε σήμερα, εξαθλιωμένοι και ταπεινωμένοι να μαλώνουμε για το αν ο
Μεϊμαράκης πλούτισε νόμιμα ή παράνομα και για το πόσοι πολιτικοί έβγαλαν
με νόμιμο τρόπο εκατομμύρια ευρώ στο εξωτερικό. Ναι! Αυτοί οι ίδιοι
πολιτικοί που δηλώνουν ότι φυτοζωούν, ότι δεν τους αρκεί η βουλευτική
αποζημίωση, ότι δεν αντέχουν άλλες περικοπές επειδή οι προεκλογικές τους
εκστρατείες είναι πανάκριβες, έχουν βγάλει εκατομμύρια ευρώ στο
εξωτερικό.
Και τώρα, ασχολείται μαζί τους το ΣΔΟΕ και … κοτζάμ πρωθυπουργός ώστε
«να ξεκαθαρίσει το τοπίο». Μα ποιο τοπίο να ξεκαθαρίσει; Τόσα τα έξοδα,
τόσα τα δηλωμένα εισοδήματα από το βουλευτιλίκι. Όπως και να τα
μετρήσεις, δε γίνεται να βάλεις στην άκρη 700.000 και 800.000 ευρώ.
Δηλαδή, τι ακριβώς ερευνούν; Αν είμαστε λίγο ή πολύ ηλίθιοι; Κι όμως,
όλο αυτό το αντιμετωπίζουμε με σοβαρό ύφος, αντί να εξοργιστούμε για την
κοροϊδία.
Ο τρίτος στόχος ήταν να μας διαλύσουν. Τον πέτυχαν. Κανένα ενιαίο
μέτωπο, καμία επιτυχία των κινημάτων που τα έρμα μαζεύουν το πολύ χίλια
άτομα σε κάθε τους κινητοποίηση, κανένα ίχνος κοινωνικής αλληλεγγύης.
Διαλυμένοι και ζαλισμένοι τριγυρνάμε παραμιλώντας για επαναστάσεις και
ξεσηκωμούς, μην έχοντας καμιά ανάγκη τα «όπια του λαού» καθώς καταφέραμε
να μαστουρωθούμε μόνοι μας με το ναρκωτικό της αδράνειας.
Το ειρωνικό της υπόθεσης είναι, ότι μόνο σ’ ένα πράγμα απογοητεύσαμε τα
καθεστώτα της μετά ΔΝΤ εποχής. Στο ότι ενώ αυτά κάθε φορά φοβόταν μια
κοινωνική έκρηξη με την ψήφιση νέων μέτρων, δεν τους κάναμε το «χατίρι».
Η κοινωνική έκρηξη δεν ήρθε ούτε από τους άνεργους, ούτε από όσους
εργάζονται απλήρωτοι και εκβιαζόμενοι, ούτε απ’ όσους καταστράφηκαν
βάζοντας λουκέτο στα μαγαζιά τους. Το αντίθετο, μάλιστα, κάποιοι νιώθουν
και ένοχοι για την καταστροφή τους.
Όσο για τους πολλούς, αυτή την πλειοψηφία που έδωσε την άδεια στα τρία
κόμματα της κυβέρνησης να μας αποκεφαλίσουν και στη Χρυσή Αυγή το
δικαίωμα να τρομοκρατεί «νόμιμα», πιστεύω ότι και σήμερα αν γινόταν
εκλογές πάλι το ίδιο θα έκαναν.
Αντώνη, χάσαμε. Χάσαμε κι από εκείνον που σου είπε «Αυτό που θέλω δεν
είναι ν’ αλλάξει το σύστημα. Θέλω να ξαναγυρίσουμε στην προηγούμενη
κατάσταση». Μεταξύ μας χάσαμε…
Στ’ αστεία παίζαμε!
Δε χάσαμε μόνο τον τιποτένιο μισθό μας
Mέσα στη μέθη του παιχνιδιού σάς δώσαμε και τις γυναίκες μας
Tα πιο ακριβά ενθύμια που μέσα στην κάσα κρύβαμε
Στο τέλος το ίδιο το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα.
Nύχτες ατέλειωτες παίζαμε, μακριά απ’ το φως της ημέρας
Mήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τα φύλλα του ημεροδείχτη
Δε βγάλαμε ποτέ καλό χαρτί, χάναμε χάναμε ολοένα
Πώς θα φύγουμε τώρα; πού θα πάμε; ποιος θα μας δεχτεί;
Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας
Kλέφτες!
Στα ψέματα παίζαμε!
Μανώλης Αναγνωστάκης (από Tα Ποιήματα, Πλειάς 1975)
Από ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ
