Πίσω από το προσκήνιο της πολιτικής αποσταθεροποίησης, κρύβεται η κατάρρευση του αποτυχημένου, θνησιγενούς μοντέλου δανειοδίαιτης ευημερίας της Μεταπολίτευσης.
Τα δύο κόμματα εξουσίας κυβέρνησαν επί δεκαετίες με παροχές και διορισμούς, που χρηματοδοτήθηκαν με εξωτερικό δανεισμό και πακτωλούς κοινοτικών επιδοτήσεων. Η επιφανειακή πολιτική σταθερότητα οφειλόταν στην εισροή πόρων από το εξωτερικό, παράπλευρο δε αποτέλεσμα του πλουτισμού που δεν οφειλόταν σε υψηλή παραγωγικότητα και κόπο, ήταν η γενικευμένη διαφθορά, των κομμάτων και των παρατρεχάμενων.
Όταν το
κράτος χρεωκόπησε, και τα δάνεια και οι επιδοτήσεις σταμάτησαν, όλο αυτό
το σκηνικό κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος. Τα διαδοχικά μνημόνια
αποδόμησαν την κοινωνία και κατέστρεψαν την μεσαία τάξη, τους εμπόρους,
τους ιδιοκτήτες ακινήτων, και οδήγησαν την ελληνική νεολαία στην ανεργία
και στην μετανάστευση. Η στροφή 180 μοιρών της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ (είχε
προηγηθεί η υπαγωγή της χώρας στην τρόϊκα από το ΠΑΣΟΚ) υπέρ του
μνημονίου οδήγησε την μεγάλη μάζα των πολιτών εκτός του δικομματισμού,
σε αντισυστημικές κατευθύνσεις. Η πελατεία
των κομμάτων έμεινε μετέωρη και στράφηκε σε πολιτικές επιλογές
απόγνωσης ή και εκδίκησης. Αρχικά, το 2011, δημιουργήθηκε το κίνημα των
“Αγανακτισμένων”, που επεχείρησε να ανατρέψει το πολιτικό σύστημα με
επαναστατικό τρόπο, αλλά απέτυχε, διότι δεν υπήρχε ενιαία ιδεολογία,
κοινά αποδεκτή ηγεσία και πολιτική στρατηγική. Καθοριστικό ρόλο έπαιξε
βέβαια και η ρίψη χημικών στους διαδηλωτές. Στην αποτυχία της ανατροπής
του συστήματος έπαιξε, επίσης, ρόλο η απροθυμία του Μίκη Θεοδωράκη να
μεταβάλει την “Σπίθα” σε πολιτικό κόμμα και να διεκδικήσει την εξουσία
στις εκλογές.
Στην συνέχεια, το 2012, οι πολίτες αντέδρασαν αποδομώντας εκλογικά τα
δύο μεγάλα, μέχρι τότε, κόμματα εξουσίας και μετατρέποντάς τα σε μικρό
(το ΠΑΣΟΚ) και μεσαίο (την ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ). Ταυτόχρονα, η οργισμένη
εκλογική μάζα κατασκεύασε νέα κόμματα όλων των ιδεολογικών κατευθύνσεων,
όλα όμως κόμματα ηχηρής διαμαρτυρίας εναντίον των μνημονίων.
Από τις
διπλές εκλογές του 2012, και υπό την πίεση εκβιαστικών διλημμάτων,
σχηματίσθηκε τελικώς μία κυβέρνηση συνεργασίας των υπολειμμάτων του
δικομματισμού, με την προσθήκη της ανανεωτικής αριστεράς, αλλά χωρίς
ευρεία λαϊκή νομιμοποίηση. Αυτή η αρχικά τρικομματική κυβέρνηση εξέπεσε
στην συνέχεια σε δικομματική. Στις διαδοχικές ψηφοφορίες η
κοινοβουλευτική της πλειοψηφία συνέχισε να συρρικνώνεται, μέχρι που
έφθασε σήμερα να παραμένει στην εξουσία με πλειοψηφία μίας έδρας.
To πραγματικό, λοιπόν, πρόβλημα, που κρύβεται πίσω από τα πρωτοφανή
γεγονότα των τελευταίων ημερών, που δημιουργούν σκηνικό αστάθειας. είναι
ότι ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΒΡΕΘΕΙ ΑΚΟΜΑ ΜΟΝΤΕΛΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ
ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΜΦΑΝΙΣΤΕΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ
ΣΧΕΔΙΑΣΕΙ, ΘΑ ΤΟ ΔΙΑΤΥΠΩΣΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΕΚΦΡΑΣΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ. Μέχρι τότε, η
πολιτική ζωή θα κινείται στον αστερισμό των κουτσομπολιών και των
ψιθύρων, των υποκλοπών και των “αποκαλύψεων”, των κουτσαβακισμών, των
ύβρεων, των γελοιοτήτων. Το τοπίο θα ξεκαθαρίσει όταν θα τεθούν στον
Ελληνικό λαό τα πραγματικά διλήμματα και οι πραγματικές λύσεις, και η
ώρα αυτή δεν θα αργήσει.
