Στην ελληνική κοινωνία τα συναισθήματα απογοήτευσης και θυμού της κοινής γνώμης, που ξεκίνησαν με τα σκάνδαλα «Βατοπέδι» και «Siemens», κλιμακώνονται επικίνδυνα σε λαϊκή οργή.
Οι «εκατομμυριούχοι» βουλευτές, που σε δύσκολους καιρούς κάνουν εμβάσματα στο εξωτερικό και επιδίδονται σε ποικίλα άλλα σκάνδαλα, κάνουν τη κοινωνία να συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχουν θεσμοί, αλλά πρόσωπα που δημιουργούν τη...
πελατεία τους.
Ότι τα κόμματα έχουν αλυσοδεμένη τη Δικαιοσύνη, της οποίας η ηγεσία εκλέγεται από το κυβερνών κόμμα, κατά παράβαση βασικής αρχής λειτουργίας των δημοκρατιών που τη θέλουν ανεξάρτητη εξουσία. Και ότι η διατήρηση σε ισχύ του άρθρου 68 του Συντάγματος, που κατοχυρώνει την ασυλία των Υπουργών , ακυρώνει το αίτημα της «τιμωρίας».
΄Ετσι η «Ύβρις» παραμένει χωρίς την αναγκαία «Κάθαρση», με σοβαρή παρενέργεια τις συμπεριφορές Όχλου. Σύμφωνα με το έργο του γιατρού και κοινωνιολόγου Γκυστάβ Λεμπόν «Η ψυχολογία των μαζών», που εκδόθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα ο όχλος και το εξαγριωμένο πλήθος επιτρέπει την είσοδο στη βαρβαρότητα. Αυτός που μετέχει στον όχλο αποκτά συλλογική ψυχή. Η ανωνυμία και η διάχυση της ατομικής ευθύνης στη μάζα ελευθερώνουν τα ένστικτα.
Η συνάθροιση πολλών ατόμων κάτω από ψυχολογική φόρτιση μεταμορφώνουν το άτομο σε ένα εύπιστο παρορμητικό πλάσμα, ικανό για κάθε ακρότητα. Το εξαγριωμένο πλήθος δεν συλλογίζεται, ούτε διαβουλεύεται. Η προσέγγιση της συμπεριφοράς του με πολιτικούς όρους είναι άτοπη, αφού η πολιτική είναι η έλλογη προσπάθεια μετριασμού της βίας στη κοινωνία, ενώ ο όχλος κάνει ακριβώς το αντίθετο. Αλλά ας μην έχουμε αυταπάτες. Τη βαρβαρότητα εξέθρεψε το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Δημιούργησε μια ανάλγητη κοινωνία, έρμαιο στη βαρβαρότητα των αγορών, που λειτουργούν σήμερα μέσα σε ένα περιβάλλον άκρατου ατομικισμού και καταναλωτισμού.
Η κατάσταση χειροτερεύει με την ατιμωρησία του πολιτικού συστήματος. Αποτέλεσμα τα πάσης φύσεως ξεσπάσματα της κοινής γνώμης. Παραβιάσεις των διοδίων, διαπομπεύσεις πολιτικών προσώπων, καταπάτηση καπνιστικών απαγορεύσεων. Όλα έρχονται σαν φυσικό επακόλουθο. Δεν περιμένεις ώριμη συμπεριφορά από πολίτες προδομένους πάνω στο βασικό τους αίσθημα της εμπιστοσύνης στους θεσμούς. Φθάσαμε σε σημείο που η εκφορά δημόσιου λόγου έχασε κάθε αξιοπιστία.
«Οι ένοχοι θα τιμωρηθούν». «Το μαχαίρι θα φθάσει στο κόκκαλο».
Ο πολίτης καγχάζει. Νιώθει ότι τον κοροϊδεύουν, και αγωνίζεται να αποδείξει ότι δεν ανήκει σε πρωτόγονη φυλή που ο φύλαρχος προσπαθεί να τον υποτάξει με μαγικά καθρεφτάκια. Στο τόπο μας τα αλλοτινά εγκλήματα τιμής, που κάποτε αντιμετωπίζονταν με ελαφρυντικά, αντικαταστάθηκαν με τα άτιμα εγκλήματα του σήμερα, που είναι χωρίς τιμωρία. Χαρακτηριστικό της κοινωνίας μας είναι ότι αυξήθηκαν τα «ξεσπάσματα» του κοινού, και σ’ αυτά συμμετέχουν όχι ελεύθεροι πολίτες, αλλά η «μάζα» και ο λεγόμενος «μαζάνθρωπος».
Η μάζα και το άτομο της μάζας, ο μαζάνθρωπος, δεν βλέπει, δεν ακούει, δεν σκέφτεται, δεν κρίνει. Η κατάρρευση του ταξικού συστήματος έφερε την κατάρρευση του κομματικού συστήματος. Η διαπίστωση της κατάρρευσης του κομματικού συστήματος δεν είναι η διαρροή μελών των κομμάτων, αλλά η αδυναμία τους να στρατολογήσουν τις νέες γενιές. Η πτώση των προστατευτικών τειχών των τάξεων , μετέτρεψαν τις κομματικές πλειοψηφίες σε άμορφη μάζα έξαλλων ατόμων.
Το κύριο χαρακτηριστικό του ατόμου στη μάζα αυτή είναι η απομόνωση, και η έλλειψη κανονικών κοινωνικών σχέσεων. Είναι ο μαζάνθρωπος της εποχής της Τρόικας και των Μερκοζύ. Ειδικότερα στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, αφού η εθνική ιδέα προδόθηκε, εμφανίστηκε σαν «απελευθέρωση» η μεταπολιτευτική ασυδοσία. Τα πολιτικά τέκνα όσων εγκατέλειψαν τη Κύπρο και όσων καταβαράθρωσαν τη παραγωγική βάση της χώρας αρνούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους, και δίνουν μαθήματα εξόδου από τη κρίση, παρέα με εργολάβους και μεγαλοεκδότες που θέλουν να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους.
Αντικοινωνικός και παρασιτικός καθώς είναι αυτός ο μαζάνθρωπος, είναι επιζήμιος για το ίδιο το καθεστώς. Τα δήθεν εκσυγχρονιστικά μέσα ενημέρωσης εκστρατεύουν τώρα εναντίον του, αν και σ’ αυτόν οφείλουν την ύπαρξη τους. Ζούμε με αφορμή το μνημόνιο έναν εμφύλιο ανάμεσα στις κάστες του μεταπολιτευτικού καθεστώτος. Είναι η διαμάχη ανάμεσα στους ανθρώπους του τύπου και των κομμάτων από τη μια μεριά και στους συνδικαλιστές του δημοσίου από την άλλη.
Και οι δύο είναι ανυπόφοροι πολιτικά. Διότι όλοι μαζί τα φάγανε. Και όλοι μαζί εγκατέστησαν και λειτούργησαν το σύστημα της καλοπέρασης, χωρίς να αναλογίζονται για τις συνέπειες. Επίκαιρες όσο ποτέ είναι και οι περιγραφές των εναλλαγών των πολιτευμάτων που κάνει ο Πλάτων στην «Πολιτεία» του. Περιγράφει τα συμπτώματα της δημοκρατίας της εποχής, ίδια και απαράλλαχτα με τα συμπτώματα της σημερινής εποχής. Εμπαιγμός στους ενάρετους και τίμιους πολίτες, έπαινος και τιμές στους εξυπνάκηδες και διεφθαρμένους.
Αυτή η κατάσταση ανατρέπεται κάποια φορά βίαια από τους εξαθλιωμένους, που στην προσπάθεια τους να επιβάλλουν τις αρχές της ισότητας και ισονομίας επιφέρουν στη πολιτεία χάος, με αποτέλεσμα να επικρατήσει η τυραννία του ενός απ’ αυτούς. Το ιδεολογικό υπόβαθρο των διαμαρτυρομένων στη χώρα μας είναι παρόμοιο μ’ αυτό που περιγράφει ο Πλάτων.
Οι διάφοροι επιτήδειοι εκμεταλλεύονται το συναίσθημα και πετυχαίνουν το μίσος εναντίον του κράτους και των οργάνων του.
Δημιούργησαν οργισμένη μαζοψυχή, που δεν είναι λίγες φορές που καταστρέφει κτίρια και προβαίνει σ’ άλλες ανατρεπτικές πολιτικές ενέργειες. Σε κάθε περίπτωση αυτό που δεν πρέπει να μας διαφεύγει είναι ότι σε εποχές πολιτικής και οικονομικής αβεβαιότητας και αναταραχής οι μοναδικές επιταγές που μπορεί να εμπιστευθεί κάποιος είναι οι λαϊκές. Και ότι οι συμφωνίες ερήμην της κοινωνίας πολύ σύντομα αυτοακυρώνονται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η συμφωνία που υπέγραψε με τον Χίτλερ ο Άγγλος πρωθυπουργός Τσάμπερλεν στο Μόναχο.
Ο άτυχος πρωθυπουργός πίστευε ότι με μία υπογραφή θα εξασφάλιζε την ειρήνη στην Ευρώπη. Τα σημεία των καιρών όμως ήταν έντονα κραυγαλέα. Όσα έγραφε η συμφωνία ήταν ανέφικτα και άκυρα πριν καλά στεγνώσει το μελάνι των υπογραφών. Οι εποχές αλλάζουν. Αυτό που μένει σταθερό είναι η γεωγραφία και η μαζοψυχή κάθε εθνικού συνόλου. Είναι αυτό που οδηγεί στην καταδίκη και ακυρότητα κάθε συμφωνίας, συνθήκης ή πρωτοκόλλου που γίνεται υπό καθεστώς απειλής και δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες των κοινωνιών.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι την μεγάλη ευθύνη για την χρεοκοπία της χώρας και την υποτίμηση των εισοδημάτων μας την έχει το πολιτικό σύστημα. Το κράτος διαλύθηκε από τις κομματικές και συνδικαλιστικές συμμορίες, και ο πλούτος της χώρας στη κυριολεξία πετάχτηκε στους δρόμους. Σήμερα οι πολιτικοί μας διαπραγματεύονται με όρους κομματαρχών της επαρχίας.
Κρύβονται πίσω από την Τρόικα και τον διορισμένο πρωθυπουργό χωρίς να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι τα μικροκομματικά συμφέροντα και η διατήρηση της εξουσίας, γι’ αυτό και όλη η προσπάθεια τους καταναλώνεται σε περίτεχνες επικοινωνιακές πρακτικές. Πολλοί φοβούνται ότι το πολιτικό σύστημα δεν ανταποκρίνεται πλέον στις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας.
Τα κόμματα έχουν χρεωκοπήσει και στη πραγματικότητα είναι άθροισμα συντεχνιών κάθε είδους. Οι βίαιες προσαρμογές στο οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον που μας επιβάλλουν οι δανειστές μας θα αποδομήσει όλα τα κόμματα , προκαλώντας οριζόντια επανίδρυση.
Πολλά στελέχη τους θα κινηθούν προς αντίθετη κατεύθυνση, για να λυτρωθούν από τις αντιφάσεις από τις οποίες διακατέχονται.-
* Ο Γιώργος Γκορέζης είναι Υπτγος ε.α, Πρόεδρος της Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Ιωαννίνων-Θεσπρωτίας, μέλος της Εταιρίας Λογοτεχνών και Συγγραφέων Ηπείρου.-
http://www.epirus-ellas.gr/
