ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΑΠΛΑ…ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η (αμεση) ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Στην άμεση δημοκρατία (χωρίς
εισαγωγικά) οι «αντιπρόσωποι» του λαού είναι «εκτελεστές» της βούλησής
του. Ούτε… «μετα-αντιπρόσωποι» ούτε «ημι-αντιπρόσωποι». Ας δούμε,
λοιπόν, έστω συνοπτικά κάποιους από αυτούς τους θεσμούς της λεγόμενης «άμεσης» δημοκρατίας:
α) Το δημοψήφισμα: Είναι ο μόνος θεσμός «άμεσης» δημοκρατίας για τον οποίο έχει μια κάποια αόριστη άποψη ο λαός. Και είναι, επίσης, ο μόνος από τους θεσμούς που προβλέπεται στο αστικό μας Σύνταγμα, αλλά στην πράξη τελεί εν υπνώσει. Στην περίπτωση δημοψηφίσματος ο «λαός» (όσοι έχουν δικαίωμα ψήφου) αποφαίνεται μ’ ένα «ναι» ή μ’ ένα «όχι» επί ενός συγκεκριμένου θέματος. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να είχε αποφανθεί ο λαός για τη… δανειακή σύμβαση που σύναψε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με την τρόικα ερήμην του λαού και σε βάρος του.
β) Η λαϊκή νομοθετική πρωτοβουλία: Όπου προβλέπεται στις αστικές έννομες τάξεις, μπορεί ένας ορισμένος αριθμός πολιτών(30.000) να υποβάλει είτε αίτηση προς τα κοινοβούλια για την ψήφιση, κατάργηση ή τροποποίηση ενός νόμου, είτε να υποβάλει πρόταση νόμου, πάνω στην οποία καλούνται στη συνέχεια οι πολίτες να αποφανθούν με δημοψήφισμα.
γ) Η λαϊκή αρνησικυρία (veto): Αν ψηφιστεί κάποιος νόμος από τη Βουλή, μπορεί ο λαός να τον ανατρέψει, π.χ., με τη συγκέντρωση ορισμένου αριθμού υπογραφών(30.000) και τη μεταβίβαση της εκφρασμένης αυτής βούλησης στο κοινοβούλιο.
δ) Η ανάκληση βουλευτών: Θεσμός που επιτρέπει σ’ έναν καθορισμένο αριθμό των πολιτών(30.000) να ανακαλέσουν με απόφασή τους το βουλευτή που εξέλεξαν για να τους αντιπροσωπεύσει. Οπότε καταλαβαίνετε γιατί δυσανασχετούν οι χειροκροτητές της Βουλής και των μνημονίων, όταν ακούν για δυνατότητα ανάκλησης. Προτιμούν τα γιουχαΐσματα εκείνων που τους εξέλεξαν, γιατί είναι απλώς… σκόνες στα εξουσιαστικά τους… «όργανα». Ενώ η ανάκληση θα συνιστούσε έστω ένα συμβολικό ευνουχισμό τους.
Isidor Alegro
Στην άμεση δημοκρατία (χωρίς
εισαγωγικά) οι «αντιπρόσωποι» του λαού είναι «εκτελεστές» της βούλησής
του. Ούτε… «μετα-αντιπρόσωποι» ούτε «ημι-αντιπρόσωποι». Ας δούμε,
λοιπόν, έστω συνοπτικά κάποιους από αυτούς τους θεσμούς της λεγόμενης «άμεσης» δημοκρατίας:α) Το δημοψήφισμα: Είναι ο μόνος θεσμός «άμεσης» δημοκρατίας για τον οποίο έχει μια κάποια αόριστη άποψη ο λαός. Και είναι, επίσης, ο μόνος από τους θεσμούς που προβλέπεται στο αστικό μας Σύνταγμα, αλλά στην πράξη τελεί εν υπνώσει. Στην περίπτωση δημοψηφίσματος ο «λαός» (όσοι έχουν δικαίωμα ψήφου) αποφαίνεται μ’ ένα «ναι» ή μ’ ένα «όχι» επί ενός συγκεκριμένου θέματος. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να είχε αποφανθεί ο λαός για τη… δανειακή σύμβαση που σύναψε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με την τρόικα ερήμην του λαού και σε βάρος του.
β) Η λαϊκή νομοθετική πρωτοβουλία: Όπου προβλέπεται στις αστικές έννομες τάξεις, μπορεί ένας ορισμένος αριθμός πολιτών(30.000) να υποβάλει είτε αίτηση προς τα κοινοβούλια για την ψήφιση, κατάργηση ή τροποποίηση ενός νόμου, είτε να υποβάλει πρόταση νόμου, πάνω στην οποία καλούνται στη συνέχεια οι πολίτες να αποφανθούν με δημοψήφισμα.
γ) Η λαϊκή αρνησικυρία (veto): Αν ψηφιστεί κάποιος νόμος από τη Βουλή, μπορεί ο λαός να τον ανατρέψει, π.χ., με τη συγκέντρωση ορισμένου αριθμού υπογραφών(30.000) και τη μεταβίβαση της εκφρασμένης αυτής βούλησης στο κοινοβούλιο.
δ) Η ανάκληση βουλευτών: Θεσμός που επιτρέπει σ’ έναν καθορισμένο αριθμό των πολιτών(30.000) να ανακαλέσουν με απόφασή τους το βουλευτή που εξέλεξαν για να τους αντιπροσωπεύσει. Οπότε καταλαβαίνετε γιατί δυσανασχετούν οι χειροκροτητές της Βουλής και των μνημονίων, όταν ακούν για δυνατότητα ανάκλησης. Προτιμούν τα γιουχαΐσματα εκείνων που τους εξέλεξαν, γιατί είναι απλώς… σκόνες στα εξουσιαστικά τους… «όργανα». Ενώ η ανάκληση θα συνιστούσε έστω ένα συμβολικό ευνουχισμό τους.
Isidor Alegro
