Κάθε τρεις μήνες, ίσως και λιγότερο ο ελληνικός λαός ζει το ίδιο έργο, είναι θεατής
στο ίδιο μονόπρακτο. Έρχεται η τρόικα, συζητά με την κυβέρνηση, απαιτεί αλλαγές, προτείνει (ή διατάσσει) μέτρα, γίνεται λίγος τσαμπουκάς για το θεαθήναι και στη συνέχεια συμφωνούν σε όλα.
Εδώ και τρία χρόνια το ίδιο σκηνικό. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι τα πρόσωπα, άντε και ο τρόπος που «επικοινωνείται» κάθε φορά η συμφωνία.
Το ερώτημα είναι, όμως, μέχρι πότε η Ελλάδα θα βαδίζει σε ένα τέτοιο δρόμο; Είναι ευχαριστημένοι στην κυβέρνηση να γίνεται ακριβώς το ίδιο και η χώρα να «ζην επικινδύνως»; Δηλαδή να διαπραγματεύεται, να περνούν ατέλειωτες ώρες συσκέψεων, να τα «χώνει» ο πρωθυπουργός στους υπουργούς, να τα «χώνουν» οι υπουργοί στους αρμοδίους και τελικά ο Τόμσεν να κάνει πάρτι.
Μέχρι πότε άραγε μπορεί να αντέξει η χώρα και οι πολίτες της να περιμένουν την τρόικα και τι θα προκύψει από τα παζάρια; Είναι ευχαριστημένοι όλοι αυτοί από τη συνεχή πίεση, το πιστόλι στον κρόταφο, νέα μέτρα και μετά από λίγο και πάλι η τρόικα στην Αθήνα;
Τρία χρόνια τώρα ακούμε ότι πρέπει να γίνουν απολύσεις στο δημόσιο, να γίνουν αποκρατικοποιήσεις, να πουληθούν ακίνητα και ΔΕΚΟ, να ανοίξουν τα επαγγέλματα, να υπάρξουν παρεμβάσεις για μειώσεις των τιμών και το κυριότερο να υπάρξει ανάπτυξη. Κάθε φορά που η τρόικα μας επισκέπτεται επανέρχονται στο προσκήνιο τα θέματα, σα να είναι σκηνές από τις ταινίες του…Σεφερλή. Επιθεώρηση κακής ποιότητας κι από ουσία μηδέν.
Και ξανά έρχεται ο Τόμσεν, ξανά διαβουλεύσεις, πανικός, αγωνία, «γκάζια» από το Μαξίμου και ούτε κάθε εξής.
Ε, αυτό κράτησε πολύ. Κάποτε πρέπει να σταματήσει. Όπως λένε και στο χωριό «το πολύ το Κύριε Ελέησον, το βαριέται και ο παπάς».
Αν το όραμα της τρικομματικής κυβέρνησης για την Ελλάδα είναι απλά να τα βγάζουμε κουτσά στραβά πέρα με την τρόικα, τότε δεν είναι στραβός ο γιαλός, εμείς στραβά αρμενίζουμε.
Που είναι το ρεαλιστικό σχέδιο για έξοδο της χώρας από την κρίση; Που είναι το όραμα για την Ελλάδα; Που είναι η λύση για να δούμε φως στο τούνελ;
Έχει εκπονηθεί κάποιο σχέδιο για ανάπτυξη, για μεταρρυθμίσεις, αλλαγές στο πολιτικό και οικονομικό επίπεδο; Οι πολιτικοί ταγοί της χώρας έχουν κάνει προβολές στο μέλλον; Εκτός κι αν θέλουν να βλέπουν μετά από χρόνια την τρόικα να έρχεται στην Αθήνα. Σε λίγο θα πιστέψουμε ότι θέλουν να δουν μετά από 30 χρόνια τον Τόμσεν με μαγκούρα να έρχεται να κάνει διαπραγματεύσεις με τον Στουρνάρα του οποίου δε θα έχει μείνει τρίχα στο κεφάλι.
Όλο αυτό το σκηνικό μοιάζει με το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης». Ξέρετε εκείνο το σκηνικό όπου ο απαχθείς συνηθίζει και στο τέλος ερωτεύεται τον απαγωγέα του. Έτσι και η Ελλάδα, όπως πάει, θα ερωτευτεί τους δανειστές, θα αγαπήσει τόσο πολύ την τρόικα που δε θα θέλει να την αποχωριστεί. Σαν τα κακόμοιρα τα παιδιά που τα κλέβουν κάποιοι, τα φυλακίζουν στο υπόγειο, τα βιάζουν αλλά αφού έχουν περάσει 20-30 χρόνια όταν τους δίνεται η ευκαιρία να δραπετεύσουν, δεν το κάνουν από συνήθεια.
Κάπως έτσι και η Ελλάδα εμφανίζεται να μην είναι προετοιμασμένη να κάνει το άλμα στο μέλλον. Να ξεφύγει από τους καθημερινούς ελέγχους της τρόικας και να εκπονήσει ένα συνολικό σχέδιο απόδρασης από το «υπόγειο» των δανειστών.
Και δε φταίνε μόνο οι πολιτικοί, φταίνε ασφαλώς και οι πολίτες. Μεγάλη πλειοψηφία των οποίων είναι ακόμη στην… κοσμάρα τους. Νομίζουν ότι το πάρτι θα συνεχιστεί, λεφτά υπάρχουν κι επομένως οι ίδιοι δε χρειάζεται να κουνήσουν το δαχτυλάκι τους.
Κάποια στιγμή πρέπει να γίνει το βήμα που θα απεμπλέκει την Ελλάδα από την τρόικα. Και δεν εννοούμε μια ρήξη, έξοδο από το ευρώ ή κάτι τέτοιο. Εννοούμε την εκπόνηση ενός μακροπρόθεσμου σχεδίου που θα τηρηθεί κατά γράμμα και θα γίνει σεβαστό από όλους. Ένα σχέδιο που προϋποθέτει αλλαγή νοοτροπίας, δημιουργία ενός νέου παραγωγικού μοντέλου της χώρας, ένα «ντου» που θα διαλύσει το παλαιοκομματικό πολιτικοεπιχειρηματικό σύστημα.
Κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή. Θα είναι ο Σαμαράς ή κάποιος άλλος; Η ουσία είναι ότι πάνω από πρόσωπα και καταστάσεις υπάρχει το μέλλον των παιδιών μας. Οι χώρες δε βάζουν λουκέτο και δε χάνονται όπως οι επιχειρήσεις. Είναι εδώ, έστω και διαλυμένες. Επομένως, δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται η πατρίδα μόνο με προϋπολογισμούς, νούμερα, οικονομικές αναλύσεις.
Πάνω απ΄όλα χρειάζεται ένα νέο όραμα που θα πιστέψουν όλοι οι πολίτες και θα το υπηρετήσουν μέχρι κεραίας.
Α.Ψ.
