Του Κώστα Στούπα
Πριν
δυο τρία χρόνια ένας φίλος, στέλεχος στην εδώ θυγατρική κάποιας
πολυεθνικής, μου διηγιόταν πως έπεισε την μητρική να επιλέξει την
Ελλάδα για την δημιουργία μιας μονάδες παραγωγής λογισμικού υποστήριξης
των προϊόντων της. Η μητρική εταιρεία στις ΗΠΑ το δέχτηκε και τότε
άρχισε ο «Γολγοθάς» του. Το πρώτο πρόβλημα που αντιμετώπισε ήταν η
απουσία από την ελληνική αγορά τεχνικών λογισμικού της κατηγορίας που
είχε ανάγκη η μονάδα. Όταν κοίταξε τις σχετικές σχολές των ελληνικών
πανεπιστημίων διαπίστωσε την υπερεπάρκεια από wed designers κλπ., αλλά
ένδεια στην συγκεκριμένη κατηγορία. Αποφάσισε και επισκέφθηκε τον
πρύτανη ενός περιφερειακού πανεπιστημίου και του εξέθεσε το πρόβλημα
μαζί και την ιδέα της δημιουργίας σχετικού τμήματος. Ο ίδιος εγγυόταν
ότι η εταιρεία του είχε την ικανότητα με τα τότε δεδομένα να απορροφά
περί τους 15 απόφοιτους κάθε χρόνο. Όταν η εταιρεία του εγκαθιστούσε σε
κάποιον πελάτη το σχετικό προϊόν φρόντιζε να του συστήνει να προσλάβει
και τους τεχνικούς που θα συντηρούσαν και θα προσάρμοζαν το εργαλείο
στις καθημερινές μεταβολές των αναγκών του πελάτη.
Ο πρύτανης, του ξέκοψε πως η
διοίκηση του πανεπιστημίου αποφασίζει τι τμήματα θα δημιουργήσει με τα
δικά της κριτήρια και επιπλέον και μόνο που ο ίδιος είχε συναντήσει
εκπρόσωπο επιχείρησης και είχε συζητήσει τέτοιο θέμα, συνιστούσε
«πρόβλημα» σύμφωνα με τα ειωθότα του διδακτικού προσωπικού και των
φοιτητών, όπως εκπροσωπούνται από τις φοιτητικές παρατάξεις.
Φυσικά
η μητρική της πολυεθνικής μετέβαλε την απόφαση και δημιούργησε την
μονάδα παραγωγής λογισμικού για την ευρύτερη περιοχή στο Ισραήλ, όπου
καθηγητές, φοιτητές, κράτος και κοινωνία έχουν άλλη αντίληψη για το
επιχειρείν και βιοπορίζεσθαι.
Στην καθ΄ ημάς Ανατολή ή
«Κεντρική Αφρική» τα πανεπιστήμια κατά κύριο λόγο παραμένουν εκδοτήρια
πιστοποιητικών που εξασφαλίζουν τα σχετικά τυπικά προσόντα και επιδόματα
για τον δημόσιο τομέα.
Αυτό συνιστά μια πτυχή ενός από
τα χιλιάδες προβλήματα που μας καθιστούν μια φτωχότερη χώρα από τις
χώρες της Δύσης. Πολλά χρόνια τέτοιου είδους προβλήματα συγκαλύπτονταν
από τις συνέπειες για περιόδου επίπλαστης ευημερίας με δανεικά.
Φτωχότεροι προσεχώς
Χθες διάβαζα ένα ρεπορτάζ όπου
Ευρωπαίος αξιωματούχος περιέγραφε το πνεύμα των συζητήσεων που γίνονται
κεκλεισμένων των θυρών στην Ευρωζώνη για το μέλλον της Ελλάδας.
Το πνεύμα αυτό αποτυπωνόταν στην
εξής πρόταση: «Οι Έλληνες θα πρέπει να κερδίζουν λιγότερα, έτσι ώστε
να αγοράζουν δυσκολότερα εισαγόμενα προϊόντα και παράλληλα η εργασία
τους να είναι τόσο φθηνή ώστε τα αγαθά που θα παράγουν να εξάγονται
ευκολότερα».
Όποιος μπορεί να
συσχετίσει την φράση αυτή με την προηγούμενη ιστορία μπορεί να
καταλάβει, που είμαστε, γιατί είμαστε εδώ που βρεθήκαμε και τι μας
περιμένει;...
Τι μας περιμένει;
Μας περιμένει μια δραματική
μείωση του βιοτικού επιπέδου, όχι γιατί κάποιος δεν διαπραγματεύτηκε
σωστά το μνημόνιο ένα ή το μνημόνιο δυο, αλλά γιατί επί τριάντα χρόνια
εθιστήκαμε στην νοοτροπία πως τα λεφτά δεν τα φέρνει η εργασία, αλλά ο
«πελαργός».
Όπως ακριβώς στην νοοτροπία πως
το μισθό τον φέρνει ο «πελαργός» είχαν εθιστεί υπήκοοι των σοβιετικών
καθεστώτων. Όταν τα καθεστώτα αυτά κατέρρευσαν, όλοι περίμεναν με την
υιοθέτηση των κανόνων της αγοράς, πως θα προκύψει οικονομική απογείωση.
Τίποτα
τέτοιο δεν προέκυψε. Αυτό που προέκυψε ήταν η συνέχιση του συστήματος
της κλεπτοκρατίας με άλλο μανδύα. Αυτοί που έκλεβαν την κοινωνία σαν
κομισάριοι του κόμματος συνέχισαν να την κλέβουν σαν κομισάριοι της
«αγοράς».
Είναι προφανές πως ισχύει αυτό
που έγραφε πρόσφατα ο συνάδελφος κ. Τάσος Τέλλογλου, πως του είχε
απαντήσει κάποτε ο Λεχ Βαλέσα σε σχετική ερώτηση. «Με το περιεχόμενο
ενός ενυδρείου μπορείς να φτιάξεις ψαρόσουπα. Με το περιεχόμενο μιας
ψαρόσουπας δεν μπορείς να φτιάξεις ενυδρείο».
2) Ο κάθε λαός έχει το μισθό που του αξίζει
Για την ακρίβεια κάθε λαός έχει
τους μισθούς που αξίζουν στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας του. Ενώ
λοιπόν το μνημόνιο της τρόικας για την Ελλάδα προβλέπει κατώτερο μισθό
περί τα 586 ευρώ, το μνημόνιο για την Ιρλανδία προβλέπει κατώτερο μισθό
περί 1.462 ευρώ. Αυτό γιατί άλλα τα προβλήματα της Ιρλανδίας και άλλα
της Ελλάδας, που μοιάζουν με αυτά της Βουλγαρίας. Βλέπε: Γιατί ο
Έλληνας 586 ευρώ και ο Ιρλανδός 1.462 ευρώ;
3) Η αγορά βλέπει υψηλότερα μετά τη διόρθωση...
Μετά την ψήφιση της δανειακής
μένει, το ακόμη δυσκολότερο, έργο της εφαρμογής της, σε ένα περιβάλλον
διάλυσης του μεταπολιτευτικού πολιτικού σκηνικού.
Οι δηλώσεις Σόϊμπλε και
Βεστερεβελε του τελευταίου Σαββατοκύριακου ήταν σαφείς, δεν αρκεί οι
Έλληνες να ψηφίσουν αλλά και να υλοποιήσουν τις μεταρρυθμίσεις. Τούτο
δηλώνει πως στους επόμενους μήνες οι επιλογές είναι δύο είτε το
ξεθεμελίωμα του παρασιτικού πελατειακού μορφώματος ή η δρομολόγηση της
εξόδου από το ευρώ...
Με όσα
στελέχη εξαγωγικών επιχειρήσεων έχω μιλήσει τους τελευταίους μήνες
διακρίνω σοβαρούς προβληματισμούς για τα προβλήματα που συναντούν οι
θυγατρικές τους όταν πάνε να κλείσουν συμφωνίες, όταν πρέπει να
διευκρινίσουν πως ανήκουν σε ομίλους με έδρα την Ελλάδα. Αυτό ωθεί
πολλές διοικήσεις ελληνικών πολυεθνικών να μεταφέρουν την έδρα των
ομίλων εκτός Ελλάδας.
Αυτά σε ό,τι αφορά την
πραγματική οικονομία όπου φαίνεται πως το πικρό ποτήρι έχει και άλλο
περιεχόμενο που πρέπει να πιούμε μέχρι να τελειώσει.
www.capital.gr
