Oι
τέσσερις συστημικές τράπεζες έλαβαν συνολικά για την ανακεφαλαιοποίησή
τους περίπου 52 δις ευρώ. Ο σκοπός της χρηματοδότησης τους ή, άλλως, της
ανακεφαλαιοποίησής τους, σύμφωνα με ταάρθρα 27α και 28 του Ν. 3601/2007, ήταν η αποκατάσταση των ζημιών των ιδίων κεφαλαίων τους, τις οποίες υπέστησαν και από τα μη εξυπηρετούμενα ληξιπρόθεσμα δάνεια των φυσικών προσώπων....
Με την προβλεπόμενη από το νόμο 4093/2012 (ΦΕΚ Α' 222/12-11-2012 - 3ο Μνημόνιο) και την από 13/11/2012 σχετική (με αρ. 38) απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου (ΦΕΚ Α' 223/12-11-2012) διαδικασία ανακεφαλαιοποίησής των τραπεζών από το Ελληνικό Δημόσιο, οι τράπεζες έχουν καλύψει πλήρως τις ζημίες και το κενό των «ιδίων κεφαλαίων» τους έως και την 31/12/2012.
Αυτές οι ζημίες προήλθαν και
από τα ληξιπρόθεσμα και απαιτητά δάνεια των οφειλετών τους.
Συνεπώς οι τράπεζες δεν έχουν έννομο συμφέρον να απαιτούν τα ληξιπρόθεσμα δάνεια διότι -όπως προανέφερα- για όλο το απαιτητό κεφάλαιο και τους τόκους έχουν εξοφληθεί πλήρως από το Ελληνικό Δημόσιο, στο οποίο, κατά τους υφιστάμενους ακόμα κανόνες Δικαίου, περιήλθε η πλήρης κυριότητα των τραπεζών.
Για να αντικρουστεί το εν λόγω επιχείρημα από τις τράπεζες, αυτές οφείλουν να επιδείξουν στους Έλληνες δανειολήπτες ότι τα συγκεκριμένα ΔΙΚΑ τους δάνεια δεν καλύφθηκαν πλήρως από τις δόσεις αυτές, παραμένουν δηλαδή ανεξόφλητα. Τούτο μπορούν και οφείλουν να πράττουν κάθε φορά που απαιτούν από τους Έλληνες δανειολήπτες να αποπληρώσουν την ανεξόφλητη οφειλή τους, επιδεικνύοντας τους στοιχεία της ύπαρξης της οφειλής τους από τα «Βιβλία των λογαριασμών των επισφαλών απαιτήσεων» (ζημίες), την Τράπεζα της Ελλάδος, το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, το Ελεγκτικό Συνέδριο και το υπουργείο Οικονομικών. Θα πρέπει να αποδείξουν δηλαδή ότι η συγκεκριμένη οφειλή δεν έχει καλυφθεί από τις δόσεις της ανακεφαλαιοποίησής.
Περαιτέρω, ενώ οι τράπεζες ανακεφαλαιοποιήθηκαν, κάλυψαν τις ζημίες τους και αποκατέστησαν τα ίδια κεφάλαια των Cor Tier I με τα 45 δις ευρώ της ανακεφαλαιοποίησής, διατήρησαν ταυτόχρονα και τις μετοχές τους αλλά και τη διοίκηση τους. Συγχρόνως όμως -και παράνομα- απαιτείται η αναγκαστική είσπραξη των ποσών της ανακεφαλαιοποίησής από τους Έλληνες πολίτες (και δανειολήπτες των τραπεζών), οι οποίοι έχουν ήδη εγγυηθεί τα ποσά της ανακεφαλαιοποίησής με την εγγύηση που χορήγησε το Ελληνικό Δημόσιο στα ομόλογα CosCos (που έδωσαν οι τράπεζες στο ΤΧΣ και υπέρ του ΕSΜ).
Με τον τρόπο αυτό οι Έλληνες πολίτες (και δανειολήπτες των τραπεζών) καθιστάμεθα οι τωρινοί εγγυητές και, δυνητικά, οι τελικοί δανειστές των τραπεζών, σε περίπτωση που τα CosCos δεν επαναγοραστούν από τις τράπεζες σε τρία (συν δύο) χρόνια και οι εγγυήσεις του Ελληνικού Δημοσίου εκπέσουν υπέρ του ΕSΜ, με αποτέλεσμα οι εγγυήσεις (στα CosCos) να γίνουν πλέον ελληνικό δημόσιο χρέος υπέρ του ΕSΜ.
Συνεπώς, οι τράπεζες, ενώ ουδεμία ζημία έχουν υποστεί από τα «ληξιπρόθεσμα» δάνεια (οι ζημίες τους αποκαταστάθηκαν με την ανακεφαλαιοποίησή τους), απαιτούν την αναγκαστική είσπραξη των δανείων αυτών από τους εγγυητές και, δυνητικά, τελικούς δανειστές των τραπεζών, ήτοι τους Έλληνες πολίτες!
Τέλος, από τη συμφωνία ανακεφαλαιοποίησής των τραπεζών, όπως αυτή τελικά κατακυρώθηκε με την υπ' αριθμ. 38/9-11-2012 πράξη Υπουργικού Συμβουλίου (ΦΕΚ Α', 223/12-11-2012), προκύπτει ότι όλες οι συστημικές τράπεζες περιέρχονται από το Νοέμβριο του 2012 στην πλήρη κυριότητα (ιδιοκτησία) του Ελληνικού Δημοσίου και του ΕFSP, παρά το γεγονός ότι διατήρησαν τη διαχείριση τους, η οποία ασκείται από τα παλαιά (υφιστάμενα) μέλη των Δ.Σ., διότι μπόρεσαν (με εξαίρεση τη Εurobank) και κάλυψαν από τα ιδιωτικά τους κεφάλαια το 10% της ανακεφαλαιοποίησής τους.
Οι τράπεζες αυτές θα περιέλθουν και πάλι στην κυριότητα των νυν ιδιωτών ιδιοκτητών της μόνον εάν εντός πενταετίας οι τελευταίοι επαναγοράσουν από το Ελληνικό Δημόσιο, και κατ' επέκταση από τον ΕFSF, τα μετατρέψιμα ομόλογα CosCos, τα οποία κατέχει ο ΕFSF με την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου.
Συνεπώς, καμία τράπεζα δεν έχει έννομο συμφέρον να απαιτεί την εξόφληση των ήδη εξοφλημένων από την ανακεφαλαιοποίηση δανείων.
της Ευαγγελίας Αμπάζη - δικηγόρος Αθηνών
