μέσα του το πολιτικό DNA του Ευάγγελου Αβέρωφ.
Είναι ίσως... εκείνη η πολυτάραχος εφηβεία που τους ενώνει με τον σημερινό πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά.
Η κ. Κέζα είχε γράψει το επίμαχο άρθρο το 2010, όταν ο σημερινός υπουργός Πολιτισμού εξελέγη πανηγυρικά Γραμματέας της Κ.Ο της Νέας Δημοκρατίας.
Εξουσία, κατάχρηση εξουσίας
Βρέθηκαν στο ίδιο λίκνο. Ο κ. Αντώνης Σαμαράς και ο κ. Κώστας Τασούλας άκουσαν τα πρώτα πολιτικά ταχταρίσματα από τον Ευάγγελο Αβέρωφ. Ο πρώτος σαν απλό μαθητούδι, ο δεύτερος, πιο τυχερός, ως ιδιαίτερος γραμματέας, σε κλεινή εποχή, όταν δηλαδή ο Αβέρωφ εξελέγη πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Ηταν μόλις 22 ετών τότε, με τη Νομική Σχολή στο μονόγραμμο βιογραφικό του.
Εμεινε κοντά του ως το τέλος, με το προνόμιο της διακριτικής προσέγγισης επιφανών του δημόσιου βίου. Τα δύο πνευματικά τέκνα του εκλιπόντος είχαν εντελώς διαφορετική πορεία. Ο Αντώνης έκανε το μεγάλο «μπαμ» αμέσως μόλις μπήκε στην πολιτική, ενώ ο Κώστας ανέβηκε ένα ένα τα σκαλοπάτια της δόξας. Πήγε σε υπουργεία ως ειδικός σύμβουλος και κατόπιν εκδήλωσε τα πρώτα ελαφρά συμπτώματα από το μικρόβιο της πολιτικής. Δημοτικός σύμβουλος στην Κηφισιά, κατόπιν δήμαρχος (1994), μετά βουλευτής (2000) και υφυπουργός Αμυνας. Αν έβγαινε μια βόλτα στη Σταδίου, είναι αμφίβολο αν θα τον σταματούσε ο κόσμος για να τον χαιρετίσει. Σε ένα μήνα από τώρα όμως θα είναι διάσημος στο πανελλήνιο. Η νέα θέση, ως Γραμματέας της Κ.Ο της Νέας Δημοκρατίας, θα του φέρει, αν μη τι άλλο, τη μεγάλη δημοσιότητα.
Ο κ. Κώστας Τασούλας ήταν χθες ο μοναδικός υποψήφιος για τη θέση του Γραμματέα και εξελέγη πανηγυρικά.
Υπερψήφισαν 82, διαφώνησαν 7. Ηταν τυχερός που προτιμήθηκε η κάλπη αντί της διά βοής εκλογής, γιατί τα νούμερα προσέδωσαν άλλο κύρος. Εδειξε ότι δεν είναι απλώς μια επιλογή του προέδρου. Εχει συμπάθειες και στο αντίπαλο στρατόπεδο. Λέγεται ότι είναι ευλογητός και της κυρίας Ντόρας Μπακογιάννη. Επικοινώνησε μαζί της αμέσως μόλις έλαβε το χρίσμα για να εισπράξει βοήθεια του επιπέδου «δεν βαριέσαι, καημένε μου, θα σε στηρίξω». Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Σαμαράς έκανε εσωκομματικό μπίνγκο με την επιλογή του κ. Τασούλα. Είναι ένας στρογγυλεμένος πολιτευτής, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τις επαφές με τους συναδέλφους του. Αυτό είναι ένα από τα προσόντα των νομικάριων, γίνονται μαλαγάνες.
Ο κ. Τασούλας τα πάει καλά με τους συναδέλφους του, είναι προσηνής όταν βρίσκονται αναμεταξύ τους. Δεν έχουν την ίδια άποψη οι κάτοικοι της Κηφισιάς. Θα χρειαζόμασταν σεντόνια για να καταγράψουμε τα πεπραγμένα του, οπότε θα σταθούμε σε δύο χαρακτηριστικές στιγμές από την τετραετή θητεία του στον δήμο. Στο Κεφαλάρι, εντός του πάρκου, στεγαζόταν από τη δεκαετία του ΄50 η καφετέρια «Αλάσκα» με μίσθωμα 3.788.000 δρχ. μηνιαίως. Ο κ. Τασούλας αναπαλαίωσε και επέκτεινε το κτίριο: από 100 τ.μ. το έκανε 380 (χωρίς τις απαραίτητες άδειες), αλλά το ενοικίασε φθηνότερα, προς 1.350.000 δρχ.
Μηνύθηκε για τη ζημιά στον δήμο, αλλά η διαδικασία δεν προχώρησε καθώς ο κ. Τασούλας φόρεσε φωτοστέφανο. Εξελέγη βουλευτής Ιωαννίνων.
Ακόμη πιο ενδιαφέρουσες είναι οι μηνύσεις για εκβίαση και κατάχρηση εξουσίας που έχουν κατατεθεί σε βάρος του. Κτηματομεσίτης ισχυριζόταν ότι ο δήμαρχος σε κατ΄ ιδίαν συνάντηση του είχε ζητήσει 70 εκατ. δρχ. προκειμένου να ανακαλέσει μια απόφαση που απαγόρευε ανέγερση εμπορικού κέντρου. Φυσικά η Βουλή άνοιξε την αγκαλιά της και αρνήθηκε την άρση της ασυλίας. Ο κ. Τασούλας δεν αρκέστηκε σε αυτό: κατέθεσε μήνυση εναντίον του πολίτη. Ο κτηματομεσίτης καταδικάστηκε για ψευδή καταμήνυση, για μήνυση που δεν είχε εκδικαστεί. Τουλάχιστον το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων καταδίκασε την Ελλάδα για την άρνηση άρσης της βουλευτικής ασυλίας του κ. Τασούλα.
Αυτός λοιπόν είναι ο νέος Γραμματέας της Νέας Δημοκρατίας. Ενας άνθρωπος που τα πάει καλά με τη συντεχνία του, αλλά κοιτάζει αφ΄ υψηλού τον πολίτη, ανεβασμένος εκεί ψηλά στον βουλευτικό θώκο του. Η επιλογή του κ. Τασούλα ήταν μάλλον ατυχής. Εχει μεγαλύτερη αξία η οριακή εκλογή ενός νέου και άφθαρτου προσώπου από την πανηγυρική εκλογή ενός αμφισβητούμενου. Ο κ. Τασούλας εξελέγη πανηγυρικά.
O KΩΣΤΑΣ ΤΑΣΟΥΛΑΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΚΙΚΑ
(1-2-2012)
Ο γραμματέας της ΚΟ της ΝΔ Κώστας Τασούλας μοιράζεται μαζί μας αλήθειες όχι για την πολιτική, αλλά για τα παιδικά του χρόνια.
«Γεννήθηκα
το 1959 στα Γιάννενα. Θυμάμαι την τεράστια βιβλιοθήκη του σπιτιού μας
και τα Ηπειρώτικα Παραμύθια του Χρηστοβασίλη που μου διάβαζαν… Αν
μελαγχολώ; Πιστεύω πως ο μόνος παράδεισος από τον οποίο κανείς δεν
μπορεί να σε διώξει είναι οι αναμνήσεις σου. Γιατί συνεπώς να μελαγχολώ,
ιδιαίτερα σήμερα που μάλλον μας παρηγορούν αυτοί οι παράδεισοι των
αναμνήσεων;»Ήσασταν ένα παιδί με ένα βιβλίο στο χέρι; Ήμουν ένα παιδί με μια μπάλα στο χέρι! Μάλιστα, σε ηλικία 12-15 ετών κόντεψα να πιστέψω πως θα γίνω ποδοσφαιριστής! Είχαμε ήδη φύγει από τα Γιάννενα, μεσολάβησε η Κρήτη, και ζούσαμε στην Κηφισιά. Είχαμε μεγάλο έρωτα με τη ΧΑΝ, στα γήπεδα της οποίας ξημεροβραδιαζόμαστε. Μια συζήτηση, όμως, με τον πατέρα μου με ταρακούνησε και άρχισα, κάπως καθυστερημένα, στα 16, να σοβαρεύομαι και να μελετώ. Με στόχο τη Νομική.
Δύσκολα χρόνια; Ακόμη και όταν υπήρξαν περίοδοι δυσκολίας για τους γονείς, εμείς δεν το πολυκαταλαβαίναμε. Γενικά, όμως, δεν πέρασα δύσκολα χρόνια. Ανήκω στις πιο τυχερές γενιές Ελλήνων. Καμία σχέση με τις δυσκολίες των γονέων…
Τι θέλετε να ξεχάσετε; Δεν θέλω να ξεχάσω τίποτε! Ακόμη τουλάχιστον! Απεναντίας, θέλω να θυμηθώ περισσότερα? γι’ αυτό, με αφορμή αυτήν τη συνέντευξη, θα επιδιώξω να συναντήσω παλιούς φίλους. Σας ξαναείπα, ανήκω στη γενιά που ισχύει το «όταν οι θεοί ευλογούσαν». Σήμερα πρέπει να αποτρέψουμε το «όταν ξεχνούσαν οι θεοί».
Η πρώτη ανάμνηση; Ο Τσόρτσιλ στο σπουδαίο βιβλίο του για τα νεανικά του χρόνια μιλά για την πρώτη του ανάμνηση. Νομίζω αφορά την γκουβερνάντα του. Σημασία συνεπώς δεν έχουν οι αναμνήσεις, αλλά για τις αναμνήσεις ποίων μιλάμε. Και φοβάμαι πως, παρά τη διάθεσή σας, καμία σημασία δεν έχουν αυτά όσον με αφορά.
Το χιούμορ το είχατε από παιδί; Σας βοήθησε στη ζωή σας; Χιούμορ έχουν αυτοί που γελάνε με τα αστεία μας. Συνεπώς δεν με έχει βοηθήσει καθόλου. Στη χώρα μας το χιούμορ είναι περισσότερο δείγμα «ελαφρότητας» και σε απομονώνει, γιατί η σοβαροφάνεια δεσπόζει. Παρά ταύτα, επιμένω, γιατί νομίζω πως πολλές αλήθειες μπορείς να τις λες μέσω του σαρκασμού ή και του αυτοσαρκασμού. Ο αυτοσαρκασμός είναι κάτι σαν τον μαραθώνιο. Σε λαχανιάζει και οι περισσότεροι τον αποφεύγουν.
Πώς ήταν η σχέση σας με τους γονείς σας; Ρωτούσατε αυτά που θέλατε; Διδαχθήκατε από αυτήν για τη σχέση που αναπτύξατε με τα παιδιά σας; Ήμουν πάντα εκτός εποχής, θα έλεγα ντεμοντέ. Περιέργως θεωρούσα πως εμείς καταπιέζαμε τους γονείς μας, που ανήκαν στους πρωταθλητές της υλικής προσφοράς προς τα βλαστάρια τους. Δεν θυμάμαι να ένιωθα απόσταση προς τους γονείς μου, ιδίως προς τον πατέρα μου, που ήταν πιο αυστηρός. Μια φορά, 6 ή 7 ετών, είχα χάσει ένα εικοσάρικο και έτρεχα όλη μέρα να το βρω γιατί δεν ήξερα πώς να το πω. Μια άλλη φορά είχα ρωτήσει τον πατέρα μου να μου πει μία σοβαρή ερώτηση για μεγάλους (βιαζόμουν προφανώς να μεγαλώσω) και θυμάμαι πως μου είχε πει: «Ποια η γνώμη σου για την εξωτερική πολιτική του Μπενελούξ;» και βάλαμε τα γέλια. Γι’ αυτά που ντρεπόμασταν, ρωτούσαμε τους φίλους μας. Θυμάμαι πόσο άπληστα διάβασα, νωρίς, τον Πρωτάρη! Ασφαλώς έχω επηρεασθεί από τη συνεχή φροντίδα της μητέρας μου και από τη σοβαρή και αυστηρή στοργή του πατέρα μου.
Ποια ήταν η πιο επαναστατική πράξη που είχατε κάνει ως παιδί; Μεγάλωσα στην Κρήτη, όπου ο πατέρας μου υπηρέτησε ως νομάρχης στο Λασίθι και στο Ηράκλειο. Επαναστατική πράξη; Κήρυξα τον πετροπόλεμο στα παιδιά της διπλανής γειτονιάς και ηγήθηκα της επίθεσης. Ασπίδες από σκληρό χαρτόνι, κράνη από λυγισμένη λαμαρίνα. Συνηθισμένα πράγματα τότε, αδιανόητα σήμερα ακόμη και για μένα. Επεμβαίνετε στις επιλογές των παιδιών σας;
Ο γιος μου είναι ήδη πρωτοετής στο Μαθηματικό Αθηνών. Η κόρη μου είναι στη δευτέρα λυκείου. Βεβαίως και υπάρχει κατανόηση και συναναζήτηση του προσανατολισμού. Περισσότερο με τη μητέρα τους, το ομολογώ.
Οι ψυχολόγοι λένε πολλά για τις σχέσεις των παιδιών με τους γονείς.Αφιερώνετε χρόνο στα παιδιά σας;Δεν ξέρω τι λένε οι ψυχολόγοι, εγώ αγαπούσα τη μητέρα μου και θαύμαζα τον πατέρα μου. Ασχολούμαι με την πολιτική χρόνια, ζω στην Κηφισιά και πολιτεύομαι 430 χιλιόμετρα βορειότερα, στα Γιάννενα. Συνεπώς, χωρίς αναστεναγμούς, συνδυάζω πολλά, όπως κάνει ένα σωρό κόσμος. Έχω ένα παράπονο ωστόσο από τον γιο μου. Δεν με ακολούθησε ποτέ στο ποδόσφαιρο!
Τι είναι πιο δύσκολο: να είσαι γονιός ή παιδί;
Ασφαλώς το πρώτο, γιατί εγώ έχω την ευθύνη. Θυμίζω πως η ευθύνη στη χώρα μας θεωρείται κατάρα. Το βλέπετε παντού. Κανείς δεν τη θέλει και όλοι τη φορτώνουν κάπου. Η κρίση που περνάμε ίσως συμβάλει στην επιστροφή της ευθύνης στη ζωή μας. Για το καλό όλων.
http://kourdistoportocali.com/post/35826/tasoulas
