Οπως έγινε γνωστό στα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων, ο Ιταλός
πρόεδρος της Δημοκρατίας Τζόρτζιο Ναπολιτάνο ακύρωσε συνάντηση με τον
σοσιαλδημοκράτη υποψήφιο για την καγκελαρία της Γερμανίας Πέερ
Στάινμπρουκ. Οι δύο άντρες θα γευμάτιζαν, αλλά ο κ. Ναπολιτάνο έδειξε
έμπρακτα τη δυσφορία του όταν ο Γερμανός πολιτικός δήλωσε ότι ένιωσε
«φρίκη» επειδή «δύο κλόουν» κέρδισαν τις εκλογές της Ιταλίας.
Ο ηλικιωμένος πρόεδρος με ευγένεια μεν αλλά αγέρωχο ύφος δε, δήλωσε:
«Οταν μιλάει κανείς για ορισμένα πράγματα που αφορούν μια φίλη χώρα και το αποτέλεσμα των εκλογών, τότε θα πρέπει να είναι πραγματικά πολύ ισορροπημένος στην επιλογή των λέξεων». Στη συνέχεια εξήγησε ότι «δεν υφίσταντο πλέον οι προϋποθέσεις για την πραγματοποίηση της προγραμματισμένης συνάντησης».
Δυστυχώς, η είδηση έκανε μεγάλη εντύπωση στην Ελλάδα. Ειδικά σε εκείνους που θα έπρεπε να θεωρούν αυτονόητη τη στάση του κ. Ναπολιτάνο. Οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες. Από τη μία βλέπουμε σύσσωμο τον πολιτικό κόσμο της Ιταλίας -ακόμα και τον αρεστό στη Γερμανία κ. Μόντι- να αντιστέκεται σθεναρά στη λεκτική και οικονομική υποτίμηση της πατρίδας του. Ουδείς Ιταλός παρέδωσε γη και ύδωρ στους υποψήφιους δανειστές του. Ουδείς ανέχτηκε αρνητικά σχόλια που προσβάλλουν την εθνική αξιοπρέπεια των Ιταλών πολιτών. Ουδείς θεώρησε φυσιολογικό να συνομιλεί και να συντρώγει με τους υβριστές του.
Στην πατρίδα μας, οι εμπειρίες που έχουμε αποκομίσει από τους διαχειριστές των υλικών και άυλων «τίτλων» του έθνους είναι αποκαρδιωτικές. Η ανοχή τους στις προκλήσεις των ξένων και στις παρεμβάσεις τους στα εσωτερικά μας έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Σε πολλές περιπτώσεις έσπευδαν να σκύψουν δουλικά το κεφάλι, την ίδια στιγμή που οι μηχανισμοί αναπαραγωγής της όποιας εξουσίας τους έλεγαν με στόμφο «οι επαίτες δεν μπορούν να πουλάνε... τσαμπουκά. Δεν γίνεται να είσαι ζητιάνος και να κρατάς το κεφάλι σου ψηλά».
Ο νεοραγιαδισμός, που εξελίχθηκε σε επιστήμη με τη διακυβέρνηση Σημίτη, εκδηλώθηκε σχεδόν θριαμβικά με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και την υπαγωγή της χώρας μας στη δικαιοδοσία των «δάνειων δυνάμεων». Η συστηματική προσπάθεια εκείνων που ωφελούνται από τη διάχυση της ηττοπάθειας στον λαό είναι να αναχαιτιστεί η ιδέα της αντίστασης εν τη γενέσει της. Χρησιμοποιώντας ως επικοινωνιακό τρικ την οσφυοκαμψία των εκπροσώπων της ελληνόφωνης «ελίτ» θέλουν να πείσουν τους πολίτες ότι η φυσιολογική κατάσταση είναι η δουλοπρέπεια και όχι η υπερηφάνεια.
Θέλουν να διαιωνίσουν το στερεότυπο του φόρου υποτέλειας στον εκάστοτε «σουλτάνο» για να εξυπηρετήσουν εκτός Ελλάδος συμφέροντα.
Κι όμως, η αξιοπρέπεια δεν αποτελεί «προαιρετική» επιλογή ή «πολυτέλεια» για τους λαούς. Είναι απαραίτητο συστατικό, προαπαιτούμενο της καθημερινότητάς τους. Οι Ιταλοί προσέφεραν μια πρόσφατη απόδειξη...
http://www.dimokratianews.gr/
Ο ηλικιωμένος πρόεδρος με ευγένεια μεν αλλά αγέρωχο ύφος δε, δήλωσε:
«Οταν μιλάει κανείς για ορισμένα πράγματα που αφορούν μια φίλη χώρα και το αποτέλεσμα των εκλογών, τότε θα πρέπει να είναι πραγματικά πολύ ισορροπημένος στην επιλογή των λέξεων». Στη συνέχεια εξήγησε ότι «δεν υφίσταντο πλέον οι προϋποθέσεις για την πραγματοποίηση της προγραμματισμένης συνάντησης».
Δυστυχώς, η είδηση έκανε μεγάλη εντύπωση στην Ελλάδα. Ειδικά σε εκείνους που θα έπρεπε να θεωρούν αυτονόητη τη στάση του κ. Ναπολιτάνο. Οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες. Από τη μία βλέπουμε σύσσωμο τον πολιτικό κόσμο της Ιταλίας -ακόμα και τον αρεστό στη Γερμανία κ. Μόντι- να αντιστέκεται σθεναρά στη λεκτική και οικονομική υποτίμηση της πατρίδας του. Ουδείς Ιταλός παρέδωσε γη και ύδωρ στους υποψήφιους δανειστές του. Ουδείς ανέχτηκε αρνητικά σχόλια που προσβάλλουν την εθνική αξιοπρέπεια των Ιταλών πολιτών. Ουδείς θεώρησε φυσιολογικό να συνομιλεί και να συντρώγει με τους υβριστές του.
Στην πατρίδα μας, οι εμπειρίες που έχουμε αποκομίσει από τους διαχειριστές των υλικών και άυλων «τίτλων» του έθνους είναι αποκαρδιωτικές. Η ανοχή τους στις προκλήσεις των ξένων και στις παρεμβάσεις τους στα εσωτερικά μας έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Σε πολλές περιπτώσεις έσπευδαν να σκύψουν δουλικά το κεφάλι, την ίδια στιγμή που οι μηχανισμοί αναπαραγωγής της όποιας εξουσίας τους έλεγαν με στόμφο «οι επαίτες δεν μπορούν να πουλάνε... τσαμπουκά. Δεν γίνεται να είσαι ζητιάνος και να κρατάς το κεφάλι σου ψηλά».
Ο νεοραγιαδισμός, που εξελίχθηκε σε επιστήμη με τη διακυβέρνηση Σημίτη, εκδηλώθηκε σχεδόν θριαμβικά με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και την υπαγωγή της χώρας μας στη δικαιοδοσία των «δάνειων δυνάμεων». Η συστηματική προσπάθεια εκείνων που ωφελούνται από τη διάχυση της ηττοπάθειας στον λαό είναι να αναχαιτιστεί η ιδέα της αντίστασης εν τη γενέσει της. Χρησιμοποιώντας ως επικοινωνιακό τρικ την οσφυοκαμψία των εκπροσώπων της ελληνόφωνης «ελίτ» θέλουν να πείσουν τους πολίτες ότι η φυσιολογική κατάσταση είναι η δουλοπρέπεια και όχι η υπερηφάνεια.
Θέλουν να διαιωνίσουν το στερεότυπο του φόρου υποτέλειας στον εκάστοτε «σουλτάνο» για να εξυπηρετήσουν εκτός Ελλάδος συμφέροντα.
Κι όμως, η αξιοπρέπεια δεν αποτελεί «προαιρετική» επιλογή ή «πολυτέλεια» για τους λαούς. Είναι απαραίτητο συστατικό, προαπαιτούμενο της καθημερινότητάς τους. Οι Ιταλοί προσέφεραν μια πρόσφατη απόδειξη...
http://www.dimokratianews.gr/
