Ήταν απορροφημένη με το βιβλίο της όταν... παρατήρησε, ότι ο άνδρας που καθόταν δίπλα της, θρασύτητα της έπαιρνε ένα ή δύο μπισκότα από το κουτί που βρισκόταν ανάμεσα στα καθίσματα. Στην αρχή προσπάθησε να αδιαφορήσει για το γεγονός.
Έτσι παρατηρούσε λοξά το κουτί με τα μπισκότα αλλά και το ρολόι καθώς ο κλέφτης μείωνε τα μπισκότα. Όσο περνούσε η ώρα τόσο ο θυμός της γινόταν όλο και μεγαλύτερος, μέσα της σκεφτόταν, “ Αν δεν ήμουν τόσο καλή, θα του μαύριζα το μάτι.”
Με κάθε μπισκότο που έπαιρνε, εκείνος έπαιρνε ακόμα ένα, μέχρι που έμεινε ένα τελευταίο και αναρωτιόταν τι θα έκανε ο τύπος. Με ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο εκείνος έκοψε το τελευταίο μπισκότο στα δύο.
Όλο χαρά της προσέφερε το μισό, τρώγοντας το άλλο μισό. Εκείνη το άρπαξε και σκέφθηκε… “ μην δίνεις σημασία, δεν αξίζει τον κόπο.” Ο τύπος είναι τόσο ανάγωγος και αγενής που δεν έδειξε μια στάλα ευγνωμοσύνη!
Δεν θυμόταν ποτέ να είναι τόσο ανακουφισμένη όταν άκουσε την αναγγελία της πτήσης της. Μάζεψε γρήγορα τα πράγματά της και έφυγε προς την πύλη εξόδου, αρνούμενη να ρίξει ούτε μια τελευταία ματιά στον ανάγωγο κλέφτη.
Επιβιβάστηκε στο αεροπλάνο και κάθισε στην θέση της. Έβαλε το χέρι στην τσάντα της να πιάσει το βιβλίο που είχε αγοράσει νωρίτερα και σχεδόν είχε ολοκληρώσει. Καθώς το χέρι της έψαχνε την τσάντα, αναφώνηση με τεράστια έκπληξη, όταν έπιασε ένα γεμάτο κουτί με μπισκότα. Ήταν τα μπισκότα που είχε αγοράσει.
Αν τα δικά μου είναι εδώ, είπε όλο απογοήτευση, τα άλλα ήταν δικά του και προσπαθούσε να τα μοιραστεί μαζί μου. Όμως είναι πολύ αργά για συγνώμη. Εκείνη ήταν τελικά η ανάγωγη και κλέφτρα.
Valerie Cox – Aπόσπασμα απο το βιβλίο ” A matter of perspective”
