Αυτή η χώρα λίγο πριν από τη συμπλήρωση διακοσίων χρόνων από την Επανάσταση του 1821 για την απελευθέρωση της από τον Οθωμανικό ζυγό, βρίσκεται στις μέρες μας πραγματικά στο χείλος της αβύσσου. Μερικοί που δεν καταλαβαίνουν την κρισιμότητα της περιόδου αυτής, ίσως νομίζουν τα περί αβύσσου αποτελούν δημοσιογραφικές υπερβολές.
Άλλοι μπορεί να σκεφθούν ότι... περάσαμε και χειρότερα, άρα και πάλι θα την σκαπουλάρουμε μια και στο τέλος πάντα υπάρχει ο από μηχανής Θεός που μας τραβάει από τα μαλλιά και γλυτώνουμε από τον πνιγμό.
Όμως το πρόβλημα το μεγάλο και το σοβαρότερο, δεν είναι ούτε η κατάσταση της οικονομίας, ούτε οι δανειστές, ούτε η επιθετικότητα της Τουρκίας, ούτε η τρόικα και το ΔΝΤ ή η Μέρκελ και η παρέα της.
Το αληθινό πρόβλημα είμαστε εμείς οι ίδιοι, που δεν λέμε να μονιάσουμε και τρωγόμαστε σαν τα σκυλιά. Με πάθος και μίσος επιτίθεται ο ένας εναντίον του άλλου. Ήδη οι ακραίες ομάδες της μιας και της άλλης πλευράς έχουν προχωρήσει σε δολοφονίες πράγμα που δημιουργεί έντονες ανησυχίες.
Στο επίπεδο των κομμάτων έχουμε επίσης αντίστοιχες μάχες, που διεξάγονται με εχθρική διάθεση, που δεν έχουν σχέση με την συνήθη κοινοβουλευτική αντιπαράθεση, που έχει στόχο το κοινό καλό.
Σε αυτό το εχθρικό περιβάλλον κινείται η χώρα μας. Σε σχέση με το χρέος και την οικονομία γενικότερα, έχουμε τώρα απειλές που «αποκαλύπτουν» γερμανικές εφημερίδες, σύμφωνα με τις οποίες, θα διακοπεί η χρηματοδότηση από τον Ιανουάριο αν δεν υπάρξει συμφωνία με την τρόικα.
Από την πλευρά τους οι τροϊκανοί φτάνουν στα άκρα επιδιώκοντας να καταργήσουν πλήρως την ελληνική κυβέρνηση, ζητώντας και πάλι επίμονα να αποσυρθεί ο νόμος για τη ρύθμιση χρεών νοικοκυριών και επιχειρήσεων. Με άλλα λόγια πλήρης κατάλυση της όποιας εθνικής κυριαρχίας έχει απομείνει.
Ταυτόχρονα κάποιοι στο εσωτερικό μέτωπο επιχειρούν με αφορμή την υπόθεση Ν. Ρωμανού και την επέτειο της δολοφονίας του Α. Γρηγορόπουλου να μετατρέψουν το κέντρο της Αθήνας σε φλεγόμενη πόλη αδιαφορώντας για τις συνέπειες, μιας τέτοιας οδυνηρής για τη χώρα εξέλιξη. Παράλληλα φυλακισμένοι για ληστείες τραπεζών, που κατά τους γονείς τους είναι πολιτικοί κρατούμενοι, απειλούν με επιστολή τους με τον υπουργό Δικαιοσύνης φράσεις του τύπου «θα σου φάω το λαρύγγι».
Στο προσκήνιο της πολιτικής όλο αυτό το διάστημα η εκλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας. Αφορμή για την αντιπολίτευση, να ρίξει την κυβέρνηση και πρόβλημα για τη χώρα, μια και το timing δεν είναι το καλύτερο για την προσφυγή στις κάλπες. Πάντως οι δημοσκοπήσεις δεν πρέπει να… ρίχνουν κυβερνήσεις και το ελληνικό αυτό φαινόμενο είναι πρωτόγνωρο σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο.
Σε μια στιγμή που απαιτείται εθνική συνεννόηση για την εκλογή του ΠτΔ, όπως άλλωστε απαιτεί τόσο το γράμμα όσο και το πνεύμα του το Σύνταγμα, οι αντιπολιτευόμενες πολιτικές δυνάμεις κάνουν σημαία την άρνηση, για να σύρουν τη χώρα σε εκλογές. Ας ελπίσουμε ότι η πρωτοβουλία βουλευτών που βρίσκεται σε εξέλιξη για εκλογή Προέδρου και συμφωνία για εκλογές τον Ιούνιο ή το Νοέμβριο θα είναι η λογική, που θα πρυτανεύσει.
Από την άλλη πλευρά το μείζον θέμα της συνταγματικής αναθεώρησης με προτάσεις από την πλευρά της Ν.Δ. που αποτελούν σχεδόν στο σύνολο τους, σύσσωμο αίτημα του ελληνικού λαού, είναι ένα πολύ σοβαρό θέμα μια και δεν θα προχωρήσει, αν προκύψουν εκλογές από την αδυναμία εκλογής ΠτΔ.
Η μείωση των βουλευτών από 300 σε 150 ή 200, η κατάργηση της αποσβεστικής προθεσμίας για ποινικά αδικήματα υπουργών, που σημαίνει υπαγωγή στους κοινούς κανόνες παραγραφής, δηλ. η δίωξη τους απευθείας από την δικαιοσύνη, χωρίς την παρέμβαση της Βουλής, η κατάργηση επίσης της βουλευτικής ασυλίας, το Συνταγματικό Δικαστήριο, η μέχρι οκτώ χρόνια θητεία του εκάστοτε Πρωθυπουργού, η ενίσχυση της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης και τέλος η απόδοση των αρμοδιοτήτων στον ΠτΔ που προέβλεπε το Σύνταγμα του 1975, είναι κρίσιμα θέματα που οφείλουν να μην πετάξουν στον κάλαθο των αχρήστων οι σημερινοί 300 του ελληνικού κοινοβουλίου.
Όλα αυτά τα θέματα, δεν απασχολούν διόλου αυτούς που με ευκολία καταλαμβάνουν ένα ανώτατο ίδρυμα και ξυλοφορτώνουν αναίτια τον επικεφαλής του ιδρύματος και σχίζουν τα πτυχία των αποφοιτησάντων. Ούτε αυτούς που πετούν σκουπίδια στο γραφείο του Πρύτανη ή εισβάλουν στη Σύγκλητο και διαλύουν την συνεδρίασή της. Όλα αυτά που απαξιώνουν τα δημόσια Πανεπιστήμια διόλου δεν απασχολούν τους πάσης φύσεως «προοδευτικούς».
Δεν βλέπουν την κατάντια των δημοσίων σχολείων της μέσης εκπαίδευσης και θέλουν κάτι ανάλογο να επιβάλλουν και στα ΑΕΙ. Οι καταλήψεις για ψήλου πήδημα από μικρές μειοψηφίες, οι απεργίες που αποφασίζονται από λίγους ερήμην των πολλών, δεν αποτελούν επ’ ουδενί δημοκρατικές συμπεριφορές. Το κακό είναι ότι τις επικαλούνται ως πρόσχημα όσοι προβαίνουν σε τέτοιες ενέργειες.
Η χώρα δεν αντέχει πλέον το υφιστάμενο εμφυλιοπολεμικό κλίμα. Ας αναλογισθούμε, ότι ο εμφύλιος μετά την κατοχή ισοπέδωσε ότι είχε μένει όρθιο από την βαρβαρότητα των ναζί με νεκρούς περισσότερους από αυτούς του πολέμου που προηγήθηκε. Δεν είμαστε εχθροί. Έχουμε κοινή μοίρα και τύχη. Οφείλουμε όλοι να προστατεύσουμε με την υπεύθυνη συμπεριφορά μας αυτή την χώρα.
Καιρός να πρυτανεύσει η λογική…
Πηγή
