πραγματικό συσχετισμό δυνάμεων στο εκλογικό σώμα". Τώρα όμως που ο βενιζέλος δεν είναι ο εκλογικός νικητής, αλλά ο ηττημένος κυβερνητικός συνεταιρος, δε υπάρχει κανένα *εκ των πραγμάτων* ζήτημα εκλογων, αλλά υποκρύπτεται απλως στο αποτέλεσμα λαική *επιθυμία* για lifting στην κυβέρνηση με μετασχηματισμό.
Γίνεται,
λοιπόν και ο μετασχηματισμός. Και καίγεται το πελεκούδι. Διεστραμμένοι
πολιτικοί εγκέφαλοι "διάβασαν" το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών ως στροφη
του εκλογικού σώματος προς τον λαικισμό. Την ώρα λοιπόν που θεωρητικά
αρχίζουμε να απομακρυνόμαστε από το μάτι του κυκλώνα και μία ώριμη
κυβέρνηση με συναίσθηση της ευθύνης της χρησιμοποιεί το πλέον αξιόλογο
έμψυχο δυναμικό της για να σωθεί η η χώρα από τα βράχια, η εθνοσωτήριος
κάνει τη διαφορά. Ανοίγει το τεφτέρι με τους καταχωνιασμένους στα
αζήτητα, διώχνει τα υπολείμματα σοβαρών που τη συγκροτούσαν και βγάζει
από το καπέλο, αντί για κυβέρηση, ένα πάνελ με παρατράγουδα πρωινού του
αυτιά. Σοκ και δέος. Πρώτη φορά αστράφτει για τα καλά το φλας ότι οι
τύποι δεν είναι ακριβώς εθνοσωτήριοι, αλλά απλώς αποφασισμένοι πάση
θυσία να κυβερνούν. Δεν ξορκίζουν με αυτοθυσία και κόστος τους την
καταστροφή από την κρίση. Ξορκίζουν με κόστος μας και με θυσία μας μόνο
την πιθανότητα εκλογών.
Λίγο νωρίτερα, έχουν αντικαταστήσει αναγκαστικά τον θεοχάρη από τη γγε, εναν ανθρωπο που, παρά το αχαρο έργο του, δημιουργούσε την εντύπωση ότι σκίζεται για να γίνει όσο καλύτερα μπορεί η δουλειά και ήταν αγαπητός. Λίγο αργότερα μαθαίνουμε ότι ο ανεκδιήγητος λαζαρίδης παρίσταται στις διαπραγματεύσεις της τρόικας με τον χαρδούβελη γιατί "ξέρει τους αριθμούς". Ενδιάμεσα έχουμε υποστεί όλες τις εκπυσοκροτήσεις της βούλτεψη, τις σπέκουλες του γεωργιάδη, τις πατάτες του χαρδούβελη και τα "τις πταίει; Πταίνε οι κομμουνισταί" όλων των ανωτέρω όταν κάνουν ταμείο για τα δικά τους λάθη. Ο κοινοβουλευτικός έλεγχος είναι, πια, σύντομο ανέκδοτο, η βουλή ανοιγοκλείνει αναλόγως σκοπιμοτήτων και όχι αναγκών, στα θερινά τμήματα περνάει η μιση sos νομοπαραγωγή της κυβέρνησης, οι βουλευτές αγνοούν τι ψηφίζουν και διαμαρτύρονται όταν αναδρομικά το συνειδητοποιούν, ενώ ο πρωθυπουργός σχεδόν κρυμμένος αποφεύγει τη βουλή όπως ο διάολος το λιβάνι και προτιμά να κυβερνά με "εντολές". Ειναι πια πιο οριστικό από ποτέ: δεν είμαστε ακυβέρνητο καράβι αλλά κάτι ακόμα χειρότερο. Είμαστε καράβι που το κυβερνάει (στα ρεπό του μπαλτάκου) το δίκτυο 21 -και ο βενιζέλος.
Τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει ότι η χώρα υποχρεωτικά θα φάει στο κεφάλι όλες τις θολοεθνικές εμμονές μεγαλείου και αυτοδιάσωσης του καθενός τους. Πρώτη και καλύτερη την αναγέννηση της αντιμνημονιακής υστερίας της μνημονιακής κυβέρνησης (ακριβώς τόσο σουρρεάλ, όσο ακούγεται). Θεωρητικά το μνημόνιο έφτανε σιγά σιγά στη λήξη του και φυσιολογικοί άνθρωποι θα προετοιμαζόντουσαν για την ομαλή μετάβαση στην επόμενη μέρα. Το εθνικό νηπιαγωγείο της συγγρού, όμως, είχε άλλη εικόνα στο μυαλό του: τον σαμαρά να σκοτώνει σαν αη γιώργης τον μνημονιακό δράκο και μετά δαφνοστεφανωμένος να εισέρχεται στα εκλογικά ιεροσόλυμα. Ξεκίνησαν να χτίζουν αυτη την εικόνα, φυσικά τους ξέφυγε και ετσι καταληξαμε να ζούμε τη μέρα της μαρμότας στης άρτας το γεφύρι.
Το κόλλημά τους με το σκισμένο μνημόνιο πέρασε από διάφορα στάδια με πολλά αρνητικά προειδοποιητικά σημάδια, αλλά προτίμησαν να τα αγνοήσουν. Ας πούμε ο πρέσβης στο βερολίνο έφτασε, λένε, στην παραίτηση επειδή υπογράμμιζε ότι δεν ήταν κατάλληλο το κλίμα για να επισκεφτεί τη μέρκελ ο σαμαράς τον σεπτεμβριο για ανακοινώσεις, αλλα αρχικά τον έγραψαν, μετά του ζήτησαν τα ρέστα και στο τέλος πλακώθηκε και με τον πανταχού παρόντα λαζαρίδη και παραιτήθηκε. Αποτέλεσμα της επιλογής να μη λάβουν υπ όψιν τον πρέσβη, μια πολική συνέντευξη μέρκελ-σαμαρά που ο δικός μας εξήγησε ότι δεν υπάρχει ακριβώς διαζύγιο με το δντ αλλά φάση "θα κρατήσουμε καλές σχέσεις για το καλό των παιδιών" και η μέρκελ έλεγε κάτι άλλα-λόγια-να-αγαπιόμαστε για γερμανούς τουρίστες που πάνε με χαρά στην ελλάδα. Επίσης, πτώση του χρηματιστηρίου.
Στη συνέχεια, προχωρησαν τις διαπραγματεύσεις αλλά ζητηθηκαν απο την τρόικα μέτρα που δεν ήθελε η κυβέρνηση να λάβει, ενόψει και προεδρικής εκλογής τον φεβρουάριο (τότε), άρα επίσης πιθανων εκλογών και μαύρου από τον μπαιλντισμένο κοσμάκη. Σταματάν τις διαπραματεύσεις, πέφτει το χρηματιστήριο. Ακούγονται ξανά σενάρια για grexit, δραχμή, πτώχευση. Επισπεύδουν τις διαδικασίες για εκλογή προέδρου, πέφτει το χρηματιστήριο. Ανακοινώνουν την υποψηφιότητα δήμα, πέφτει το χρηματιστήριο.
Μέσα σε όλο αυτό το σύστριγκλο, επιχαίρουν κιόλας: εχουν, λέει, σχέδιο: αν εκλεγεί πρόεδρος, ωραία, τις γλίτωσαν τις εκλογές. Αν δεν εκλεγεί, και πάμε τελικά σε κυβέρνηση αριστεράς, ο συριζα θα πρέπει σε dt να υπογράψει τα μέτρα που ζητάει η τρόικα, τα οποία είναι αβάσταχτα σκληρά. Αρα θα θυμώσει ο κόσμος με τον συριζα (που εύχονται γενικώς να τα θαλασσώσει όσο καλύτερα μπορεί), δε θα έχουμε αριστερή κυβέρνηση αλλά αριστερή παρένθεση, η πτώση του θα γίνει εντός λίγων μηνών και να, η εθνοσωτήριος σε κάποια αλλη ίσως version θα είναι πάλι "σύντομα κοντά μας μετα από τις διαφημίσεις". Για να είναι σίγουροι ότι θα ευδοκιμήσει ένα από τα δύο σενάρια, με το δεξί χέρι περνάν ευνοικές τροπολογίες για συγκεκριμένες συνομοταξίες εκλογικά ενδιαφέρουσες και με το αριστερό σπέρνουν πανικό για bank run, λιμό, λοιμό, σεισμό και καταποντισμό αν πέσουν τούτοι οι "ικανοί" και μας έρθουν οι αλλοι που "δεν τους εμπιστεύονται οι αγορές". Και μετράμε κουκιά για τους 180 και κοιτάμε σενάρια για αλλαγή δήμα στην τρίτη ψηφοφορία και πέφτει, πέφτει, πέφτει το χρηματιστήριο.
Συμπέρασμα. Ακόμα και με κίνδυνο ο σοφός ελληνικός λαός να ξαναεκλέξει αυτούς τους ανεκδιήγητους τύπους, ένα είναι πια το αίτημα: απελευθέρωση των εκλογών. Δεν είναι τοξική η προσφυγή στη λαική βούληση. Προβλεπόμενη ειναι. Η παρούσα κυβέρνηση απέδειξε ότι είναι ικανή να κάνει ό, τι περνάει από το χέρι της για να σώσει το τομάρι της.
Θα ήθελα να μας δοθεί η ευκαιρία να ελέγξουμε μήπως υπάρχει κυβέρνηση που θα έκανε ό, τι περνάει από το χέρι της για να σώσει τη χώρα.
Λίγο νωρίτερα, έχουν αντικαταστήσει αναγκαστικά τον θεοχάρη από τη γγε, εναν ανθρωπο που, παρά το αχαρο έργο του, δημιουργούσε την εντύπωση ότι σκίζεται για να γίνει όσο καλύτερα μπορεί η δουλειά και ήταν αγαπητός. Λίγο αργότερα μαθαίνουμε ότι ο ανεκδιήγητος λαζαρίδης παρίσταται στις διαπραγματεύσεις της τρόικας με τον χαρδούβελη γιατί "ξέρει τους αριθμούς". Ενδιάμεσα έχουμε υποστεί όλες τις εκπυσοκροτήσεις της βούλτεψη, τις σπέκουλες του γεωργιάδη, τις πατάτες του χαρδούβελη και τα "τις πταίει; Πταίνε οι κομμουνισταί" όλων των ανωτέρω όταν κάνουν ταμείο για τα δικά τους λάθη. Ο κοινοβουλευτικός έλεγχος είναι, πια, σύντομο ανέκδοτο, η βουλή ανοιγοκλείνει αναλόγως σκοπιμοτήτων και όχι αναγκών, στα θερινά τμήματα περνάει η μιση sos νομοπαραγωγή της κυβέρνησης, οι βουλευτές αγνοούν τι ψηφίζουν και διαμαρτύρονται όταν αναδρομικά το συνειδητοποιούν, ενώ ο πρωθυπουργός σχεδόν κρυμμένος αποφεύγει τη βουλή όπως ο διάολος το λιβάνι και προτιμά να κυβερνά με "εντολές". Ειναι πια πιο οριστικό από ποτέ: δεν είμαστε ακυβέρνητο καράβι αλλά κάτι ακόμα χειρότερο. Είμαστε καράβι που το κυβερνάει (στα ρεπό του μπαλτάκου) το δίκτυο 21 -και ο βενιζέλος.
Τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει ότι η χώρα υποχρεωτικά θα φάει στο κεφάλι όλες τις θολοεθνικές εμμονές μεγαλείου και αυτοδιάσωσης του καθενός τους. Πρώτη και καλύτερη την αναγέννηση της αντιμνημονιακής υστερίας της μνημονιακής κυβέρνησης (ακριβώς τόσο σουρρεάλ, όσο ακούγεται). Θεωρητικά το μνημόνιο έφτανε σιγά σιγά στη λήξη του και φυσιολογικοί άνθρωποι θα προετοιμαζόντουσαν για την ομαλή μετάβαση στην επόμενη μέρα. Το εθνικό νηπιαγωγείο της συγγρού, όμως, είχε άλλη εικόνα στο μυαλό του: τον σαμαρά να σκοτώνει σαν αη γιώργης τον μνημονιακό δράκο και μετά δαφνοστεφανωμένος να εισέρχεται στα εκλογικά ιεροσόλυμα. Ξεκίνησαν να χτίζουν αυτη την εικόνα, φυσικά τους ξέφυγε και ετσι καταληξαμε να ζούμε τη μέρα της μαρμότας στης άρτας το γεφύρι.
Το κόλλημά τους με το σκισμένο μνημόνιο πέρασε από διάφορα στάδια με πολλά αρνητικά προειδοποιητικά σημάδια, αλλά προτίμησαν να τα αγνοήσουν. Ας πούμε ο πρέσβης στο βερολίνο έφτασε, λένε, στην παραίτηση επειδή υπογράμμιζε ότι δεν ήταν κατάλληλο το κλίμα για να επισκεφτεί τη μέρκελ ο σαμαράς τον σεπτεμβριο για ανακοινώσεις, αλλα αρχικά τον έγραψαν, μετά του ζήτησαν τα ρέστα και στο τέλος πλακώθηκε και με τον πανταχού παρόντα λαζαρίδη και παραιτήθηκε. Αποτέλεσμα της επιλογής να μη λάβουν υπ όψιν τον πρέσβη, μια πολική συνέντευξη μέρκελ-σαμαρά που ο δικός μας εξήγησε ότι δεν υπάρχει ακριβώς διαζύγιο με το δντ αλλά φάση "θα κρατήσουμε καλές σχέσεις για το καλό των παιδιών" και η μέρκελ έλεγε κάτι άλλα-λόγια-να-αγαπιόμαστε για γερμανούς τουρίστες που πάνε με χαρά στην ελλάδα. Επίσης, πτώση του χρηματιστηρίου.
Στη συνέχεια, προχωρησαν τις διαπραγματεύσεις αλλά ζητηθηκαν απο την τρόικα μέτρα που δεν ήθελε η κυβέρνηση να λάβει, ενόψει και προεδρικής εκλογής τον φεβρουάριο (τότε), άρα επίσης πιθανων εκλογών και μαύρου από τον μπαιλντισμένο κοσμάκη. Σταματάν τις διαπραματεύσεις, πέφτει το χρηματιστήριο. Ακούγονται ξανά σενάρια για grexit, δραχμή, πτώχευση. Επισπεύδουν τις διαδικασίες για εκλογή προέδρου, πέφτει το χρηματιστήριο. Ανακοινώνουν την υποψηφιότητα δήμα, πέφτει το χρηματιστήριο.
Μέσα σε όλο αυτό το σύστριγκλο, επιχαίρουν κιόλας: εχουν, λέει, σχέδιο: αν εκλεγεί πρόεδρος, ωραία, τις γλίτωσαν τις εκλογές. Αν δεν εκλεγεί, και πάμε τελικά σε κυβέρνηση αριστεράς, ο συριζα θα πρέπει σε dt να υπογράψει τα μέτρα που ζητάει η τρόικα, τα οποία είναι αβάσταχτα σκληρά. Αρα θα θυμώσει ο κόσμος με τον συριζα (που εύχονται γενικώς να τα θαλασσώσει όσο καλύτερα μπορεί), δε θα έχουμε αριστερή κυβέρνηση αλλά αριστερή παρένθεση, η πτώση του θα γίνει εντός λίγων μηνών και να, η εθνοσωτήριος σε κάποια αλλη ίσως version θα είναι πάλι "σύντομα κοντά μας μετα από τις διαφημίσεις". Για να είναι σίγουροι ότι θα ευδοκιμήσει ένα από τα δύο σενάρια, με το δεξί χέρι περνάν ευνοικές τροπολογίες για συγκεκριμένες συνομοταξίες εκλογικά ενδιαφέρουσες και με το αριστερό σπέρνουν πανικό για bank run, λιμό, λοιμό, σεισμό και καταποντισμό αν πέσουν τούτοι οι "ικανοί" και μας έρθουν οι αλλοι που "δεν τους εμπιστεύονται οι αγορές". Και μετράμε κουκιά για τους 180 και κοιτάμε σενάρια για αλλαγή δήμα στην τρίτη ψηφοφορία και πέφτει, πέφτει, πέφτει το χρηματιστήριο.
Συμπέρασμα. Ακόμα και με κίνδυνο ο σοφός ελληνικός λαός να ξαναεκλέξει αυτούς τους ανεκδιήγητους τύπους, ένα είναι πια το αίτημα: απελευθέρωση των εκλογών. Δεν είναι τοξική η προσφυγή στη λαική βούληση. Προβλεπόμενη ειναι. Η παρούσα κυβέρνηση απέδειξε ότι είναι ικανή να κάνει ό, τι περνάει από το χέρι της για να σώσει το τομάρι της.
Θα ήθελα να μας δοθεί η ευκαιρία να ελέγξουμε μήπως υπάρχει κυβέρνηση που θα έκανε ό, τι περνάει από το χέρι της για να σώσει τη χώρα.
