Του Γιώργου Κύρτσου
Οι
πολιτικοί μας επιδίδονται στον αγαπημένο τους ρόλο των ψεύτικων φίλων
του λαού. Υποτίθεται ότι δίνουν μάχη για να μη μειωθούν οι αποδοχές των
εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα ενώ έχουν δημιουργήσει τις προϋποθέσεις
για τη μετατροπή της αγοράς εργασίας σε πραγματική ζούγκλα. Η ανεργία
πλησιάζει ήδη στο 20% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, ενώ σύμφωνα
με...
τα επίσημα στατιστικά στοιχεία
ένας στους τρεις εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα δουλεύει ανασφάλιστος
και με αποδοχές κατώτερες του ελάχιστου μισθού τον οποίο υποτίθεται
ότι υπερασπίζονται οι πολιτικοί μας. Το 40% των ανασφάλιστων
εργαζομένων είναι αλλοδαποί, γεγονός που αναδεικνύει το ρόλο που παίζει η
μαζική παράνομη μετανάστευση στη διάλυση της αγοράς εργασίας.Εάν οι πολιτικοί μας είχαν τη στοιχειώδη σοβαρότητα, θα πρότειναν τη μείωση των αποδοχών στον ιδιωτικό τομέα για να «σπάσει» η αυξητική δυναμική της ανεργίας και θα έπαιρναν συμπληρωματικά μέτρα για την ένταξη των νέων στην αγορά εργασίας και τη δραστική αντιμετώπιση της μαύρης εργασίας. Προς το παρόν δίνουν μάχες δήθεν υπέρ των λαϊκών συμφερόντων, κρύβοντας τη σκληρή πραγματικότητα που διαμόρφωσαν με τα λάθη και τις παραλείψεις τους.
Χωρίς συντάξεις
Αφού τίναξαν στον αέρα το ασφαλιστικό, συνταξιοδοτικό σύστημα, προσφέροντας υπερβολικά υψηλές συντάξεις στα πολιτικά, δικαστικά, διοικητικά και συντεχνιακά ρετιρέ και μοιράζοντας πολυτελέστατες πρόωρες συνταξιοδοτήσεις χωρίς ασφαλιστικές προϋποθέσεις, οι πολιτικοί μας χρησιμοποιούν τώρα τους χαμηλοσυνταξιούχους σαν ανθρώπινη ασπίδα για να προστατέψουν το πελατειακό σύστημα που δημιούργησαν.
Υποκρίνονται ότι λένε «όχι» στην περικοπή των κύριων και επικουρικών συντάξεων ενώ με τις επιλογές τους υπέρ κάθε είδους επιτηδείων οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια το συνταξιοδοτικό σύστημα σε παύση πληρωμών εντός του 2012. Απλούστατα δεν υπάρχουν τα λεφτά για να βολεύονται οι συνταξιούχοι βουλευτές, να παίρνουν τα αναδρομικά του 1 δισ. ευρώ οι δικαστικοί, να τραβάνε κάθε χρόνο 800 εκατ. ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό οι συνταξιούχοι της ΔΕΗ, 600 εκατ. ευρώ οι συνταξιούχοι του ΟΤΕ, 1 δισ. ευρώ αυτοί που εντάχθηκαν στο ΝΑΤ με πολιτικά κριτήρια και χωρίς ασφαλιστικές προϋποθέσεις κτλ.
Τα «όχι» των πολιτικών μας είναι στο όνομα των μη προνομιούχων συνταξιούχων που ήταν μια ζωή ασφαλιστικά συνεπείς. Στην πραγματικότητα καλύπτουν πανίσχυρα κυκλώματα συμφερόντων. Θα μπορούσαν οι πολιτικοί μας να εξυγιάνουν, σε μεγάλο βαθμό, το ασφαλιστικό, συνταξιοδοτικό σύστημα αποφασίζοντας ένα πλαφόν στις συντάξεις 2.000 ευρώ μεικτά το μήνα, για όσο διάστημα βρισκόμαστε σε καθεστώς αναγκαστικής διαχείρισης του δημόσιου χρέους.
Με τον τρόπο που κινούνται, το ασφαλιστικό, συνταξιοδοτικό σύστημα θα καταρρεύσει εντός του 2012, εφόσον ο κρατικός προϋπολογισμός δεν θα έχει τα 14-15 δισ. ευρώ που χρειάζονται για την επιδότησή του με τη μορφή που έχει σήμερα, ενώ οι πιστωτές του ελληνικού Δημοσίου δεν θα δεχτούν να προχωρήσουν στη χορήγηση νέων δανείων για να καλυφθούν τέτοιου είδους «ανάγκες».
Πολιτική αστοχία
Ανάλογου επιπέδου είναι και η επιχειρηματολογία των πολιτικών ηγετών για το θέμα της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Στη διάρκεια κάθε τετραετίας τα κόμματα της αντιπολίτευσης καταγγέλουν την εκάστοτε κυβέρνηση για παράνομες και εντελώς άχρηστες προσλήψεις. Στη συνέχεια όμως τα κόμματα, κυβερνητικά και αντιπολιτευόμενα, υποστηρίζουν ότι δεν χρειάζεται η μείωση των δημοσίων υπαλλήλων και των δημοσίων δαπανών, για να μη χάσουν την εκλογική πελατεία στην οποία στηρίζουν την πολιτική επιβίωσή τους.
Είναι φανερό ότι πρέπει να υπάρξουν απολύσεις δεκάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων που προσλήφθηκαν στη διάρκεια της περιόδου συμμετοχής της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Οι απολύσεις αυτές μπορεί να γίνουν με την κατάργηση οργανισμών και υπηρεσιών ή με την απομάκρυνση όσων προσλήφθηκαν εκτός της διαδικασίας του ΑΣΕΠ.
Η εξυγίανση του Δημοσίου με τη μέθοδο που περιγράφουμε θα έπειθε τους Ευρωπαίους εταίρους και πιστωτές ότι σοβαρολογούμε, θα είχε σε βάθος χρόνου σημαντικό δημοσιονομικό όφελος και θα επέτρεπε στη μεγάλη πλειονότητα των δημοσίων υπαλλήλων να προσφέρει αυτά που μπορεί σε καθεστώς δημοσιονομικής και επαγγελματικής σταθερότητας. Και σε αυτό το ζήτημα οι πολιτικοί μας είναι σκόπιμα εκτός θέματος. Με αυτά τα μυαλά αποκλείεται να συμβάλουν στη διαχείριση της κρίσης υπερχρέωσης και να προετοιμάσουν το έδαφος για την ανάκαμψη της πολύπαθης εθνικής οικονομίας.
Μια πολιτική τάξη που δεν μπορεί να προσφέρει στην ενίσχυση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας του ιδιωτικού τομέα, στον περιορισμό της ανεργίας, ιδιαίτερα μεταξύ των νέων, στη δραστική μείωση των δημοσίων δαπανών και στην άμεση εξυγίανση του ασφαλιστικού, συνταξιοδοτικού συστήματος, που είναι υπεύθυνο για τα 2/3 του δημοσιονομικού ελλείμματος, δεν έχει καμία απολύτως χρησιμότητα σε μια χώρα με τα προβλήματα της Ελλάδας.
