Αριστεράς. Αραγε αυτό θέλουν;
Ο ελληνικός λαός κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες και ατέλειωτες θυσίες, σε αντίθεση με την (πρώην) κυβέρνηση Παπανδρέου, που έριξε την Ελλάδα σε ωκεανούς ψεύδους μην εφαρμόζοντας το Μνημόνιο. Ομως, δεν πρέπει να τιμωρηθεί γι’ αυτό. Η Ευρωζώνη δεν είναι ριάλιτι, όπου τα μέλη της μπορούν να διώχνουν τον πιο αδύναμο κρίκο, σπρώχνοντάς τον στον κοινωνικό Αρμαγεδδώνα.
Είναι πλέον ζήτημα επιβίωσης να δοθεί στην Ελλάδα το περιθώριο να ανασάνει. Τώρα που η άρρωστη οικονομία μας εξαναγκάζεται να υιοθετήσει και άλλα επώδυνα μέτρα, εκτινάσσεται αναμφίβολα ο κίνδυνος της κοινωνικής έκρηξης, που θα θέσει όλα τα άλλα ζητήματα σε δεύτερη μοίρα. Ηδη η πολιτική και η κοινωνική σταθερότητα έχουν αρχίσει να χάνονται. Μια πλαστική σφαίρα να ξεφύγει αρκεί για να μετατρέψει την επόμενη διαδήλωση σε πραγματικό εμφύλιο πόλεμο. Οπως σαρκαστικά έλεγε ο Τζον Μέιναρντ Κέινς, «μακροπρόθεσμα, είμαστε όλοι νεκροί» («In the long run we are all dead»). Ωστόσο, όμως, η επίμονη εστίαση των Ευρωπαίων ηγετών στο δόγμα «έγκλημα και τιμωρία» όντως σημαίνει την αναγγελία ακαριαίου θανάτου του ελληνικού λαού...
Χθες, ο Αντώνης Σαμαράς, με επιστολή του προς το ΔΝΤ, την ΕΚΤ, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Eurogroup, δεσμεύεται για πλήρη εφαρμογή του νέου προγράμματος (δηλαδή του νέου Μνημονίου). Πιο συγκεκριμένα, ο κ. Σαμαράς αναφέρει στο κείμενο της επιστολής ότι το κόμμα του δεσμεύεται: Να προωθήσει την ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη και να υποστηρίξει τις ριζικές διαρθρωτικές αλλαγές στις αγορές εργασίας, προϊόντων και υπηρεσιών, καθώς και το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων. Να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη των αγορών και τη δημοσιονομική βιωσιμότητα, προστατεύοντας όμως τα ευάλωτα τμήματα του πληθυσμού. Να διασφαλίσει τη δημοσιονομική σταθερότητα.
«Εκφράζουμε τη δέσμευσή μας για ταχύτατη εφαρμογή της χρηματοπιστωτικής στρατηγικής, που περιλαμβάνει τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα (PSI) μαζί με τους Ευρωπαίους εταίρους μας», αναφέρει και διαβεβαιώνει τους εταίρους ότι, αν η Ν.Δ. κερδίσει τις εκλογές, θα μείνει προσηλωμένη στους στόχους και στις βασικές πολιτικές του προγράμματος όπως περιλαμβάνονται στο Μνημόνιο. Αραγε, τι περισσότερο θέλουν από έναν αστό έντιμο πολιτικό με αρχές και αξίες;
Επαναλαμβάνει, πάντως, ότι δίνει μεγάλη έμφαση στην ανάκαμψη, ώστε να προκύψουν δημόσια έσοδα που θα επιτρέψουν την επίτευξη των στόχων. Και, τέλος, δηλώνει, όπως και στην προηγούμενη επιστολή του, ότι μπορεί να απαιτηθούν τροποποιήσεις που να εγγυηθούν την πλήρη εφαρμογή του προγράμματος, επαναλαμβάνοντας την πρόθεσή του να φέρει τα ζητήματα αυτά προς συζήτηση μαζί με τις βιώσιμες εναλλακτικές πολιτικές, αυστηρά πάντα μέσα στο πλαίσιο του προγράμματος, ώστε να μην τεθεί σε κίνδυνο η επίτευξη των στόχων.
Ο σπουδαίος Γιούργκεν Χάμπερμας σημειώνει ότι «η ηθική αναβάπτιση του καπιταλισμού αποτελεί υποκρισία. Οι κερδοσκόποι δρουν στο πλαίσιο των νόμων, ακολουθώντας την κοινωνικά αποδεκτή λογική τους για μεγιστοποίηση του κέρδους. Η πολιτική ευτελίζεται σε ηθικολογία... Είναι η πολιτική και όχι ο καπιταλισμός που πρέπει να επωμισθεί την ευθύνη για το κοινό καλό». Απλώς η στήλη συμφωνεί...
Πάντως, οι οπαδοί της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αν δεν υπήρχαν οι Γερμανοί, θα έπρεπε να τους είχαν εφεύρει. Γιατί, μέσα από τις στάχτες που άφησε πίσω της η Γερμανία, μετά το αιματοκύλισμα της ηπείρου σε δύο παγκόσμιους πολέμους, γεννήθηκε σε κάποιους η ιδέα μιας ενωμένης Ευρώπης. Μήπως ήταν αιθεροβάμονες;
Για να σωθεί το σύστημα του ευρώ, η Γερμανία θέτει στους λαούς των χωρών που ενδεχομένως θα βοηθήσει όρους σκληρούς, που θυμίζουν τους όρους που είχαν θέσει στον γερμανικό λαό οι νικητές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η Βρετανία, η μεγάλη υπέρμαχος του φιλελευθερισμού, ήταν φιλελεύθερη όποτε τη συνέφερε να ανοίξει τις αγορές των ανταγωνιστών της και προστατευτική όποτε αυτοί απειλούσαν τις αγορές της. Η Γαλλία ανακάλυψε τον φιλελευθερισμό αργά. Το ίδιο και η Γερμανία, που, όπως έχει γράψει ο οικονομολόγος Φρίντριχ Λιστ, απέκτησε τη μεγάλη εθνική βιομηχανία της χάρη στον προστατευτισμό. Αυτά συνέβαιναν πριν από έναν - δύο αιώνες στην Ευρώπη. Υπάρχει λόγος να συμβαίνουν και σήμερα;
Η Γερμανία, κυρίαρχη δύναμη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που άνοιξε τις πόρτες (και τις αγορές) των κρατών–μελών με μια ενιαία νομισματική ζώνη, αναδεικνύει το σκληρό της πρόσωπο. Και οι υπόλοιποι το αποδέχονται!
