Έρχεται η “στρατοχωροφυλακή”; Η υπόθεση της -ανεπιτυχούς μέχρι στιγμής- καταδίωξης των Αλβανών δραπετών στα βουνά της Αιτωλοακαρνανίας και της Ηπείρου, έχει προκαλέσει μια έντονη
παρασκηνιακή συζήτηση για την ανάγκη δημιουργίας ενός σώματος που θα μπορεί να αναλαμβάνει επιχειρήσεις “εσωτερικής ασφάλειας” σε επιχειρησιακό περιβάλλον “ανταρτοπόλεμου” σαν κι αυτές που προέκυψαν κατά τη διάρκεια της καταδίωξης των δραπετών. Η αναγκαστική όπως υποστηρίζουν κυβερνητικές πηγές χρησιμοποίηση Ειδικών Δυνάμεων του Λιμενικού αλλά και του Στρατού, έδειξε την ανάγκη “ανασύστασης της χωροφυλακής” ή την δημιουργία κάποιου ανάλογου σώματος.
Η εμπλοκή του στρατού στην επιχείρηση εντοπισμού των δραπετών αποκαλύφθηκε από ένα “ατύχημα”. Η προσγείωση ενός μη επανδρωμένου αεροσκάφους του στρατού σε λάθος περιοχή ,προκάλεσε αναστάτωση και αποκάλυψε σε πρώτη φάση την συμμετοχή των Ενόπλων Δυνάμεων σε μια αποστολή “εσωτερικής ασφάλειας”. Κάτι που νομικά δεν μπορεί να σταθεί αφού η αποστολή τους είναι επακριβώς καθορισμένη και αφορά μόνο στην αντιμετώπιση του “εξωτερικού εχθρού”.
Όμως η στρατιωτική εμπλοκή δεν σταμάτησε εκεί. Ένα ελικόπτερο Chinook ,μετέφερε σε περιοχή της Αιτωλοακαρνανίας μία ομάδα Ειδικών Δυνάμεων του Στρατού και μία της Μονάδας Υποβρυχίων Αποστολών του Λιμενικού Σώματος. Η “δικαιολογία” της παρουσίας τους στην περιοχή που διεξάγονταν οι έρευνες ήταν μια άσκηση με την κωδική ονομασία “Εύηνος”. Κανείς βέβαια δεν πείστηκε από την δικαιολογία και ήταν πλέον σαφές ότι στρατιωτικοί και λιμενικοί είχαν αποστολή να εντοπίσουν τους δραπέτες χρησιμοποιώντας την εμπειρία τους στον ορεινό αγώνα αλλά και τον ανάλογο εξοπλισμό που διαθέτουν.
Όπως κι έγινε τουλάχιστον για τους δύο δραπέτες που σκοτώθηκαν σε ανταλλαγές πυρών. Σύμφωνα με τα όσα ειπώθηκαν οι άνδρες της Μονάδας Υποβρυχίων Αποστολών του ΛΣ εντόπισαν μέσα στη νύχτα τους δύο Αλβανούς και τους “οδήγησαν” στην ενέδρα των ΕΚΑΜ. Ακούστηκαν πολλά άλλα σενάρια για το ποιος αντάλλαξε πυροβολισμούς με τους δραπέτες, αλλά ας παραμείνουμε στην “επίσημη” εκδοχή.
Ο εντοπισμός έστω δύο δραπετών προκάλεσε ικανοποίηση στην κυβέρνηση ,όχι όμως και στους στρατιωτικούς επιτελείς ή τουλάχιστον στους περισσότερους απ΄ αυτούς. Η εμπλοκή τους σε τέτοιου είδους επιχειρήσεις δεν τους είναι ευχάριστη για πολλούς λόγους :
•πρώτα απ΄ όλα “ψυχολογικούς”. Η πλειοψηφία των στρατιωτικών που την εποχή της χούντας ήταν στη Σχολή Ευελπίδων , “βίωσε” τις συνέπειες του “στίγματος” μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 80. Και δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να “κατηγορηθούν” για εμπλοκή τους στα “εσωτερικά της χώρας”
•η ανησυχία και η δυσαρέσκειά τους έχει να κάνει με το γεγονός ότι τους τελευταίους μήνες παρατηρείται μία επιμονή στην χρησιμοποίηση στρατιωτικών δυνάμεων σε αποστολές “αστυνομικού χαρακτήρα”. Ξεκινώντας από τα μέτρα ασφαλείας στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης ,συνεχίζοντας με την χρησιμοποίηση της επίλεκτης 71ης Αερομεταφερόμενης Ταξιαρχίας σε ρόλο “σεκιούριτι” του ΥΠΕΘΑ και τώρα με την αποστολή για τους δραπέτες. Τι άλλο μπορεί να ακολουθήσει;
Οι στρατιωτικοί επιτελείς μπορεί να καταννοούν την άποψη ότι η αστυνομία δεν έχει εκπαιδευμένες μονάδες για “ορεινό αγώνα”, αλλά επισημαίνουν ότι “δεν σημαίνει αυτό ότι πρέπει ο στρατός να εμπλακεί σε τέτοιου είδους επιχειρήσεις”. Η δικαιολογία κυβερνητικών παραγόντων ότι “η αστυνομία δεν μπορεί” προκαλεί κι ένα εύλογο ερώτημα σε “μάχιμους” στρατιωτικούς : “Κι αν αύριο πουν ότι η αστυνομία δεν μπορεί να διαχειριστεί επεισόδια σε κάποιο αστικό κέντρο τι θα κάνουν; Θα ζητήσουν τη συνδρομή μας”;
Το ερώτημα δεν τίθεται τυχαία. Αντιθέτως. Τον Δεκέμβριο του 2008 ,όταν η Αθήνα φλεγόταν από τα επεισόδια μετά από την δολοφονία Γρηγορόπουλου, υπουργός της κυβέρνησης Καραμανλή είχε προτείνει να κατέβει ο στρατός στο κέντρο! Οι φωνές του τότε Α/ΓΕΕΘΑ Δημήτρη Γράψα ακούγονταν ...μέχρι τη Μεσογείων και τα όσα έλεγε δεν μεταφέρονται.
Συζητάνε την στρατοχωροφυλακή.
Προς το παρόν έχει αρχίσει να “φουντώνει” μια συζήτηση για την δημιουργία μιας “στρατοχωροφυλακής” η οποία θα έχει βαρύ εξοπλισμό και κατάλληλη εκπαίδευση για να επιχειρεί στην δύσκολη ελληνική ύπαιθρο.
Οι συζητήσεις μπορεί να γίνονται αλλά για να γίνει πράξη το σχέδιο δεν είναι εύκολο. Γιατί όπως είναι κατανοητό χρειάζονται χρήματα που δεν υπάρχουν. Και αυτό αναζωπυρώνει τις ανησυχίες των στρατιωτικών που “φοβούνται” την χρησιμοποίησή τους σε αποστολές εκτός του αντικειμένου τους και στο μέλλον.
Αρκετοί ισχυρίζονται ότι τα δεδομένα παντού έχουν αλλάξει και φέρνουν ως παραδειγματα περιπτώσεις άλλων ευρωπαϊκών χωρών όπου ο στρατός βγήκε στους δρόμους . Στην Ιταλία και στην Γαλλία για παράδειγμα. Συγκρίσεις βέβαια μ΄ αυτές τις χώρες δεν μπορούν να γίνουν αφού έχουν διαφορετική κουλτούρα και μνήμες. Εκτός αν κάποιοι θέλουν να αρχίσουν να κάνουν συσγκρίσεις και με την Αίγυπτο.
Από τον πολύ έντονο διάλογο που γίνεται πάντως μέσω διαδικτύου προκύπτει ότι υπάρχει κι ένα κομμάτι της κοινής γνώμης που δεν βλέπει διόλου αρνητικά την αξιοποίηση δυνατοτήτων των Ενόπλων Δυνάμεων σε αποστολές που έχουν να κάνουν με την ασφάλειά του.
Οι πρώτοι πάντως που έχουν αντιρρήσεις και αναμένεται να την διατηρήσουν είναι οι στρατιωτικοί και κυρίως τα νεότερα στελέχη που θεωρούν ότι ακόμη και η συζήτηση του θέματος βλάπτει. Δεν μπρούμε να πούμε το ίδιο για την στρατιωτική ηγεσία η οποία δείχνει πολύ ευέλικτη να συζητήσει το θέμα “αξιοποίησης” των ΕΔ. Μέχρι τουλάχιστον να έρθει η “στρατοχωροφυλακή”...
