Γράφει ο Γιώργος Σκαφιδας
Με προσφορές ευρωπαϊκής αλληλεγγύης στις αποσκευές του φτάνει αύριο στην
Αθήνα ο Β. Σόιμπλε. Δεν απομακρύνεται από τη γραμμή της λιτότητας και
της δημοσιονομικής πειθαρχίας.Στο άτεγκτο, σχεδόν ανέκφραστο βλέμμα του και στο σκληρό του ύφος, το πλούσιο σε γερμανικά «νάιν», έμελλε να βρει τον αρχετυπικό της εκφραστή η ανελαστική λιτότητα που ταλανίζει καιρό τώρα την Ευρώπη.
Εάν η δημοσιονομική πειθαρχία είχε πρόσωπο, αυτό θα ήταν σίγουρα του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Σκληρός, ψυχρός και ενίοτε... προκλητικός, χωρίς το παραμικρό ίχνος αδυναμίας, παρά την καθήλωσή του σε αναπηρικό καροτσάκι, ο 71χρονος υπουργός έμελλε να ταυτιστεί με τη «σκληρή γραμμή στην οικονομία» όσο κανείς άλλος Ευρωπαίος πολιτικός, προτού εσχάτως μαλακώσει βάζοντας νερό (εν προκειμένω αναπτυξιακές υποσημειώσεις) στο κατά τα άλλα πικρό κρασί του.
Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο άνθρωπος που δίχασε την Ευρώπη εξαιτίας των δημοσιονομικών/αντιπληθωριστικών του εμμονών, με αποτέλεσμα να δαιμονοποιηθεί περισσότερο κι από την ίδια τη Μέρκελ, καταφθάνει αύριο στην Αθήνα, προσκεκλημένος του κ. Γιάννη Στουρνάρα, τούτη τη φορά κομίζοντας στις αποσκευές του μηνύματα ευρωπαϊκής ενότητας και αλληλεγγύης, χωρίς ωστόσο να έχει απολέσει τη σκληρότητά του (σε μέτωπα όπως για παράδειγμα αυτά των αποζημιώσεων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και του ενδεχομένου ενός νέου «κουρέματος» του ελληνικού χρέους). Οι γερμανικές ομοσπονδιακές εκλογές πλησιάζουν και οι επιλογές της κυβέρνησης Μέρκελ έχουν ανάγκη από «παραστάσεις δικαίωσης» στην τελική ευθεία προς την κάλπη.
Ποιος είναι όμως πραγματικά και επί της ουσίας αυτός ο φαινομενικά στρυφνός άνδρας πάνω στο διάσημο αναπηρικό καροτσάκι; Χαρακτηρίζοντάς τον απλώς εκφραστή της λιτότητας, προφανώς τον αδικούμε. Αποδίδοντάς του τον χαρακτηρισμό του «αιωνίως δεύτερου» της γερμανικής πολιτικής (όπως έκανε προσφάτως το περιοδικό «Spiegel») επίσης τον αδικούμε.
Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είναι πολλά περισσότερα. Κοιτώντας καλύτερα την πορεία του, οι περισσότεροι συμφωνούν πως είναι «ο καλύτερος καγκελάριος που ουδέποτε είχε η Γερμανία». Πρόκειται για έναν ακούραστο και επίμονο μαχητή της πολιτικής, ο οποίος πέρασε διά πυρός και σιδήρου για να φτάσει στο σημείο σήμερα, έπειτα από τέσσερις δεκαετίες κοινοβουλευτικής θητείας, να θεωρείται ο πιο ισχυρός άνδρας στην Ευρωζώνη κι ένας από τους σημαντικότερους πολιτικούς στα χρονικά της Ενωμένης Ευρώπης.
«Δεξί χέρι» και μέντορας
Μέλος της Μπούντεσταγκ αδιαλείπτως από το 1972 και μετά, «δεξί χέρι» του Χέλμουτ Κολ, πολιτικός μέντορας της ίδιας της Μέρκελ, ηγέτης των Χριστιανοδημοκρατών, «αρχιτέκτονας» της γερμανικής επανένωσης και πρωτεργάτης της ευρωπαϊκής ενοποίησης, ο Σόιμπλε βρίσκεται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερα άμεσα, πίσω από σχεδόν όλες τις μεγάλες εξελίξεις των τελευταίων δεκαετιών σε Γερμανία και Ευρώπη.
Ο πρωταγωνιστικός ρόλος που αυτός έχει διαδραματίσει τα τελευταία χρόνια στο μέτωπο της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους (στο ελληνικό PSI κ.α.) έρχεται απλώς να επιστεγάσει μια πολιτική καριέρα πλούσια σε δυσκολίες και εμπόδια, εμπόδια μέσα από τα οποία ωστόσο ο Γερμανός έβγαινε πάντοτε δυνατότερος και περισσότερο αποφασιστικός.
Αν και πολιτικά συντηρητικός, ο Σόιμπλε έχει μια «προοδευτική» ικανότητα. Μπορεί, όπως έχει αποδείξει στην πορεία του, να βάζει το κοινό/κομματικό/δημόσιο συμφέρον πάνω από το στενά προσωπικό και μικροκομματικό, παραμένοντας προσηλωμένος σε ευρύτερους πολιτικούς στόχους. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς πως μιλάμε για έναν πολιτικό ο οποίος έχει «προδοθεί» επανειλημμένως από το κόμμα του, καθώς και από στενούς του συνεργάτες.
Αρχικά ήταν ο ίδιος ο Χέλμουτ Κολ τη δεκαετία του 1990 που δίστασε να παραδώσει στον Σόιμπλε τη σκυτάλη της διαδοχής του στην καγκελαρία. Εν συνεχεία, το 2001, ήρθε το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα να απορρίψει την υποψηφιότητα Σόιμπλε για τη δημαρχία του Βερολίνου.
Η Προεδρία
Και για να «τριτώσει το κακό», το 2004 η Μέρκελ (την οποία ο ίδιος ο Σόιμπλε είχε εν τω μεταξύ χρίσει γενική γραμματέα του CDU) προτίμησε να προτείνει για πρόεδρο της Δημοκρατίας όχι τον Σόιμπλε, αλλά τον Χορστ Κέλερ. Κι όμως, ο Γερμανός, παρά τη δεδηλωμένη πικρία του, δεν ανταπέδωσε τα «μαχαιρώματα».
Αντιθέτως, στάθηκε στο πλευρό της Μέρκελ και συνέχισε να την υπηρετεί «με μια προτεσταντική αίσθηση καθήκοντος». Οι σχέσεις των δύο, Μέρκελ και Σόιμπλε, πέρασαν στην πορεία από διακυμάνσεις και στιγματίστηκαν από έντονες διαφωνίες, αλλά παρέμειναν ζωντανές, κυρίως χάρη στη συγκροτημένη στάση του υπουργού Οικονομικών, ο οποίος αξίζει να σημειωθεί πως δηλώνει πρώτα και πάνω απ' όλα βαθύτατα... ευρωπαϊστής.
Μονόδρομος η Ευρωζώνη
Οι ανθελληνικές κορώνες του πρόσφατου παρελθόντος και η προθυμία του ακόμη και να πετάξει την Ελλάδα εκτός ευρώ μπορεί να τον κατέταξαν αυτομάτως στο ευρωσκεπτικιστικό στρατόπεδο, αλλά στην πραγματικότητα ο Σόιμπλε τυγχάνει μέγας ευρωπαϊστής. Για τον Γερμανό η Ευρωζώνη αποτελεί μονόδρομο και η τύχη της Γερμανίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πορεία συνολικότερα της Γηραιάς Ηπείρου.Υπό αυτήν την έννοια η επιτυχής έξοδο της Ευρώπης από την κρίση χρέους αποτελεί απαρέγκλιτο στόχο και συνάμα «προσωπικό στοίχημα» για τον 71χρονο υπουργό.
Οι σταθμοί της ζωής του
1961: Ως φοιτητής της Νομικής, ο νεαρός Σόιμπλε εντάσσεται στις τάξεις της Νεολαίας της Χριστιανοδημοκρατικής Ενωσης (CDU).
1972: Εκλέγεται για πρώτη φορά βουλευτής στη Δυτική Γερμανία με το CDU.
1989: Αναλαμβάνει το υπουργείο Εσωτερικών σε κυβέρνηση υπό τον Χέλμουτ Κολ. Από αυτό το πόστο διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην επανένωση των δύο Γερμανιών, καθώς και στη μεταφορά της πρωτεύουσας από τη Βόννη στο Βερολίνο.
1990: Γίνεται στόχος δολοφονικής επίθεσης από έναν ψυχικά διαταραγμένο άνδρα. Δέχεται τρεις σφαίρες και μένει παράλυτος από τη μέση και κάτω.
1991: Αναλαμβάνει επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του CDU, θέση την οποία διατηρεί έως το 2000.
1998: Γίνεται πρόεδρος του CDU και χρίζει τη Μέρκελ γενική γραμματέα.
2000: Χτυπημένος από το σκάνδαλο παράνομων/κρυφών χρηματοδοτήσεων του CDU από επιχειρηματίες, ο Σόιμπλε παραιτείται από την ηγεσία του κόμματος.
2001: Εκφράζει την επιθυμία να βάλει υποψηφιότητα για τη δημαρχία του Βερολίνου, πράγμα που ωστόσο δεν εγκρίνεται από το CDU.
2004: Εκφράζει την επιθυμία να γίνει πρόεδρος της Δημοκρατίας, αλλά η Μέρκελ προτείνει τον Χορστ Κέλερ για το εν λόγω αξίωμα.
2005: Επιστρέφει στο υπουργείο Εσωτερικών, με καγκελάριο τη Μέρκελ, στο πλαίσιο του μεγάλου συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών/Σοσιαλδημοκρατών.
2009: Τίθεται στην κεφαλή του υπουργείου Οικονομικών, γεγονός το οποίο δίνει νέα πνοή αλλά και νέους μεγαλεπήβολους στόχους στην καριέρα του.
ethnos.gr
