Ο ελληνικός κώδικας Da Vinci!!!
Τούρκοι οθωμανοί, Γερμανοί ναζί, Ρώσοι κομμουνιστές και Εβραίοι σιωνιστές ΨΑΧΝΟΥΝ...
τον Πολύτιμο Σταυρό των Κομνηνών!
Από τον ένδοξο καιρό του Βυζαντίου ως τις μέρες μας παίζεται ένα απίστευτο παιχνίδι παρασκηνίου:
* το Μεγάλο Δώρο της βυζαντινής αυτοκρατορικής δυναστείας των Κομνηνών...
* Ευλογία, συνάμα και... Κατάρα!!!
* τι κρύβει το Μεγάλο Μυστικό;
* ένας αδυσώπητος
Αόρατος Πόλεμος για την κυριαρχία του κόσμου!...
δρ. Ησαΐας Κωνσταντινίδης
Γεμάτη μυστήρια και μεγαλεία η ελλαδική επικράτεια, η «ιερή Ελλάδα», σε όλα της τα μήκη και πλάτη και σε όλη της την ιστορική πορεία, από τα βάθη ήδη των αιώνων έως και σήμερα! Στο τόσο βασανισμένο «κορμί» της, αυτή την απόφυση της χερσονήσου του Αίμου που θαρρείς και «στον αιθέρα στέκει και στη θάλασσα μόνη της» – όπως θα έλεγε κι ο ποιητής – ενσωματώνονται ταυτόχρονα ο ανατολίτικος μυστικισμός κι ο δυτικότροπος ορθολογισμός. Η μεταφυσική του Θεού και η διαλεκτική του Ανθρώπου! Δεν είχαν λοιπόν καθόλου άδικο οι πρόγονοί μας όταν θεωρούσαν τον χώρο αυτό ως «τον Ομφαλό της Γης» ή (με σύγχρονους επιστημονικούς όρους) το γεωπολιτικό κέντρο του πλανήτη!...
Από τα τόσα θαυμαστά και αινιγματικά έλαβαν χώρα ανά τους αιώνες στην θεία ελληνική γη δύσκολα μπορεί κανείς να ξεχωρίσει κάτι, αφού όλα όσα απαρτίζουν τον ελληνικό, συμπαντικού χαρακτήρα, πολιτισμό θεωρούνται από τους κορυφαίους διανοούμενους όλου του κόσμου και όλων των καιρών ως κάτι το μοναδικό, ως δημιούργημα ανώτερου νου! Συνεπώς το σύνολο των πολιτισμικών στοιχείων του ελληνισμού πρέπει να ιδωθεί ως μία «εξωγήινη» πραγματικότητα, με την έννοια βέβαια ότι δεν είναι δημιούργημα απλού ανθρώπου και ανήκει σε όλη την ανθρωπότητα.
Ακόμα περισσότερο εντυπωσιάζουν οι κατά καιρούς διαδραματιζόμενες ιστορίες της Ελλάδας όταν αυτές συνδέονται με... τα σύγχρονα παγκόσμια γεγονότα! Μία τέτοια ιστορία υπέπεσε στην αντίληψή μας «τυχαία» (φυσικά δεν ήταν και τόσο «τυχαία», αλλά μάλλον αποτέλεσμα της ιστορικής νομοτέλειας...) και θεωρήσαμε καλό να την ερευνήσουμε εις βάθος. Τα συμπεράσματα που εξάγαμε από την έρευνά μας αυτή είναι εντυπωσιακά και συγκλονίζουν! Στον θρύλο που ερευνήσαμε, και ο οποίος σχετίζεται με την βυζαντινή ιστορία και φτάνει ως τις μέρες μας, πράγματι τα πάντα συνδέονται!... Ένας «αόρατος» μυστικός πόλεμος διαδραματίζεται αιώνες ολόκληρους στο παρασκήνιο και πολύ πιθανό να δίνει εξηγήσεις σε μια σειρά κοσμοϊστορικών γεγονότων που έχουν συμβεί στην πολύπαθη περιοχή μας...
Θέλουμε εδώ να σημειώσουμε οπωσδήποτε, προς άρση πιθανών παρεξηγήσεων, ότι τα όσα θα καταγράψουμε και θα βγάλουμε στη δημοσιότητα αποτελούν μέρος της ελληνικής λαογραφίας, είναι συνεπώς παραδόσεις του λαού μας. Ο γράφων, επειδή εξειδικεύτηκε επί διετία στην Ιστορία και Θεωρία των Πολιτισμών, λαμβάνοντας και τον σχετικό τίτλο στο εξωτερικό, μπορεί να ασχολείται επιστημονικά με την καταγραφή των λαϊκών παραδόσεων και να σχολιάζει εν συντομία τα όσα κατά καιρούς ερευνεί. Κατά συνέπεια κάθε άλλο παρά αντιεπιστημονικό είναι το αντικείμενο της εν λόγω μελέτης μας, αφού ακολουθεί όλη την απαραίτητη ερευνητική διαδικασία που είναι κοινά αποδεκτή στον χώρο των πανεπιστημίων. Και όσον αφορά κάποια στοιχεία που πολύ πιθανό να ξενίσουν μερικούς ή να θεωρηθούν «ακραία» και «τραβηγμένα», εμείς ακολουθούμε απ’ την αρχή της καριέρας μας την πάγια αρχή: «Είναι προτιμότερο να διαψευσθεί μία ανακρίβεια, παρά να χαθεί μια πιθανή αλήθεια»!...
Δεν είναι καθόλου υπερβολικό να ειπωθεί ότι η ιστορία μας είναι, σε μεγάλο βαθμό, ο... «ελληνικός κώδικας Da Vinci»! Κι αυτό, διότι εμπεριέχει όλα εκείνα τα στοιχεία ενός μεταφυσικού θρίλερ, ενός ελληνικού «γκραν γκινιόλ» που «τσακίζει κόκαλα» και που, επιπρόσθετα, έχει ξεκάθαρα πλανητικό χαρακτήρα (λόγω της ανάμειξης στην υπόθεση εξωελληνικών υπερδυνάμεων!)... Πρόκειται με δυο λόγια για μια ιστορία όπου η θρησκεία ανακατεύεται με την πολιτική και η επιστήμη με την κατασκοπεία... Κι όλα αυτά “made in Greece”!
Η όλη υπόθεση διαδραματίζεται με επίκεντρο τον Πολύτιμο Σταυρό των Κομνηνών, που – εκτός από ανεκτίμητης αξίας πανάκριβο κειμήλιο – θεωρήθηκε από πολύ παλιά ως φορέας υπερφυσικής δύναμης! Ο σταυρός αυτός δόθηκε από τον αυτοκράτορα Ιωάννη Κομνηνό, τον περίφημο «Καλογιάννη», ως δώρο σε συγκεκριμένη μονή του Αγίου Όρους και... έκτοτε ξεκίνησε μια απίστευτη πραγματικά ιστορία! Τόσο στο Ιερό Βουνό όσο και στον πέριξ γεωγραφικό χώρο έλαβαν χώρα απίστευτα πράγματα και καταστάσεις...
Είναι εδώ απολύτως απαραίτητο να δούμε το συνολικό ιστορικό πλαίσιο των απαρχών της όλης υπόθεσης. Η δυναστεία των Κομνηνών ανέβηκε στον θρόνο της ελληνικής αυτοκρατορίας του μεσαίωνα το έτος 1057. Γενάρχης της δυναστείας υπήρξε ο Μανουήλ Κομνηνός και η ονομασία της (Κομνηνοί) οφείλεται στο γεγονός της προέλευσής της από την Κόμνη της Θράκης, κωμόπολη που βρίσκεται κοντά στην Αδριανούπολη. Είναι χαρακτηριστικό ότι η καταγωγή της ήταν εξαιρετικά ταπεινή: ο πατέρας του Μανουήλ δεν ήταν παρά ένας άσημος μικροκαλλιεργητής γης... Πάντως, μία άλλη εκδοχή θέλει την οικογένεια να προέρχεται από την πόλη Κόμανα του Πόντου (κοντά στον ποταμό Ίριο) κι από εκεί και η ονομασία της δυναστείας.
Ιδρυτής της αυτοκρατορικής δυναστείας των Κομνηνών ήταν ο Ισαάκιος ο Α΄, που έγινε αυτοκράτορας το 1057 και παρέμεινε στην εξουσία ως τον Νοέμβριο του 1059, όταν αρρώστησε ξαφνικά από υψηλό πυρετό και αναγκάστηκε να αποσυρθεί σε μοναστήρι, όπου και πέθανε λίγο καιρό αργότερα. Αυτοκράτορα τον είχε ανακηρύξει ο στρατός, στις 8 Ιουνίου του 1057, μετά την εξέγερση κατά του αυτοκράτορα Μιχαήλ Στ΄. Νυμφεύθηκε την Αικατερίνη, πριγκίπισσα της Βουλγαρίας και κόρη του Βούλγαρου τσάρου Ιβάν Βλαντισλάβ.
Η δυναστεία των Κομνηνών επανήλθε στον θρόνο το 1081, με τον Αλέξιο Α΄, ανιψιό του Ισαάκιου και γιο του Ιωάννη Κομνηνού και της Άννας Δαλασηνής. Την εξουσία την πήρε μετά τη στάση του κατά του αυτοκράτορα Νικηφόρου Γ΄, ο οποίος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον θρόνο. Παντρεύτηκε την Ειρήνη Δούκα, της γνωστής μεγάλης βυζαντινής οικογένειας. Παρέμεινε στον θρόνο έως τον θάνατό του, το έτος 1118, δηλ. 37 ολόκληρα χρόνια ήταν επικεφαλής της Ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Στη διάρκεια των ετών αυτών διαδραματίστηκαν φοβερά και τρομερά γεγονότα, όπως π.χ. η Πρώτη Σταυροφορία, ενώ εξωτερικοί κίνδυνοι απειλούσαν την αυτοκρατορία: οι Νορμανδοί απ’ τη Δύση, οι Πετσενέγκοι απ’ τον Βορρά, οι Τούρκοι απ’ την Ανατολή, αλλά κι οι πειρατές απ’ τον Νότο...
Διάδοχος του Αλέξιου ήταν ο γιος του, Ιωάννης Β΄ Κομνηνός Δούκας, γνωστός και ως «Καλογιάννης». Γεννημένος το 1088, ανέβηκε στον θρόνο με τρόπο περιπετειώδη: η μητέρα του, Ειρήνη, και η αδελφή του, η θρυλική Άννα Κομνηνή, προσπάθησαν να προωθήσουν για αυτοκράτορα τον σύζυγο της τελευταίας, τον στρατηγό Νικηφόρο Βρυέννιο, αλλά δεν τα κατάφεραν. Με έξυπνο τέχνασμα ο Ιωάννης έλαβε τελικά την κορώνα, φέρνοντας τους πάντες προ τετελεσμένου γεγονότος... Νυμφεύθηκε την πριγκίπισσα Ειρήνη της Ουγγαρίας. Στην ιστορία έμεινε ως ευγενής χαρακτήρας, ευσεβέστατος και πιστός, αλλά και με ιδιαίτερες στρατιωτικές αρετές. Είναι χαρακτηριστικό ότι επί των ημερών του οι Έλληνες επανάκτησαν τον έλεγχο σε «χαμένες» από τους βάρβαρους επαρχίες της Ανατολίας κι έτσι στη στρατιωτική ιστορία έμεινε ως ο ηγέτης που κατάφερε να εξαλείψει τις τεράστιες αρνητικές συνέπειες που είχε για το Βυζάντιο η ήττα από τους Τούρκους στο Ματζικέρτ το 1071! Παρέμεινε στον θρόνο της αυτοκρατορίας έως τον θάνατό του το 1143. Αυτός προήλθε, όταν στη διάρκεια ενός κυνηγιού ο αυτοκράτορας χτύπησε ελαφρά. Το πολύ μικρό όμως αυτό τραύμα εξελίχθηκε σε πραγματική γάγγραινα, εξαιτίας μιας σοβαρής μόλυνσης, κι έτσι ο «Καλογιάννης» απεβίωσε σε ηλικία 55 ετών...
Ο Ιωάννης Β΄ Κομνηνός όμως έμεινε και στη μυστική ελληνική ιστορία, εκείνη που λάμβάνει σάρκα και οστά στα παρασκήνια, μακριά απ’ το φως της ημέρας! Μετά από μια πολύ επιτυχημένη του εκστρατεία στη Μικρά Ασία, επισκέφτηκε το Άγιο Όρος και χάρισε σε μια μονή ένα υπερπολύτιμο δώρο: τον Σταυρό των Κομνηνών, τον κοσμημένο με πολύτιμους λίθους αμύθητης αξίας, αλλά και φημισμένο για τις θαυματουργές του ιδιότητες!... Ένα απίστευτο θρίλερ, ένα κυνήγι αιώνων του μοναδικού αυτού θησαυρού, μόλις ξεκινούσε...
Στο πρώτο μέρος της έρευνάς μας για τον Πολύτιμο Σταυρό των Κομνηνών και την αναζήτησή του αναφερθήκαμε στο γενικό ιστορικό πλαίσιο της υπόθεσης και τις απαρχές της όλης συγκλονιστικής ιστορίας που ξετυλίχθηκε κατόπιν δια μέσου των αιώνων. Η υπόθεση αυτή, που όπως είπαμε είναι ένας ελληνικός «Κώδικας Da Vinci» (!), διαδραματίστηκε σε διάφορες ιστορικές φάσεις και με τους πλέον διαφορετικούς μεταξύ τους πρωταγωνιστές, που – όπως αναφέρει ο θρύλος – αναζητούσαν το Μεγάλο Μυστικό...
Η όλη αυτή ιστορία αναζωπυρώθηκε κάπου στη δεκαετία του 1950 ή του 1960 από το στόμα ενός ηγούμενου μονής του Αγίου Όρους. Ο Αγιορείτης μοναχός διηγήθηκε το περίγραμμα της υπόθεσης σε συνομιλητές του, κατόπιν διάφορων παράξενων περιστατικών που έλαβαν χώρα πέριξ και μέσα στη χερσόνησο του Άθω και είχαν προκαλέσει την περιέργειά τους. Τότε ήταν που οι εμβρόντητοι ακροατές του ηγούμενου για πρώτη φορά άκουσαν για το «Άλλο» ή το «Αυτό»! Που βέβαια δεν ήταν παρά ο Πολύτιμος Σταυρός των Κομνηνών, ένα από τα πιο θαυμαστά αντικείμενα του κόσμου όλου!...
Εμείς οφείλουμε στο πλαίσιο αυτού του ρεπορτάζ να παραθέσουμε την αφήγηση του εν λόγω ηγούμενου, την οποία πρέπει να σημειώσουμε ότι αποκάλυψε για πρώτη φορά σε ένα βιβλίο του ο μεγάλος λογοτέχνης αστυνομικών θρίλερ Γιάννης Μαρής. Ακολουθεί η ιστορία που είπε ο ηγούμενος στους επισκέπτες του, προσαρμοσμένη από εμάς στο πνεύμα των καιρών και, φυσικά, στις ανάγκες της έρευνάς μας.
Ο ηγούμενος λοιπόν άρχισε την ιστορία του, αναφερόμενος σε κάποιες ιδιαίτερα «παράξενες» κινήσεις Ελλήνων και ξένων (λίγο μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο) μέσα και γύρω απ’ το Ιερό Βουνό, λες και αναζητούσαν «κάτι» το υπερπολύτιμο, το «Άλλο» ή το «Αυτό», όπως κωδικά το ονόμαζαν... Ένα «πράγμα», που εκτός από την ανεκτίμητη αξία που είχε σε χρήμα, λέγεται ότι ήταν φορέας κάποιας υπερφυσικής δύναμης! Τι ήταν όμως ο θησαυρός ετούτος; Ο Πολύτιμος Σταυρός των Κομνηνών, που είχε δωρίσει στο Μοναστήρι ο αυτοκράτωρ Ιωάννης Κομνηνός, ο αποκαλούμενος και «Καλογιάννης» (ή «Καλοϊωάννης»). Ένας σταυρός με πολύτιμους λίθους αμύθητης αξίας, υπόθεση σίγουρα χιλιάδων χρυσών λιρών! Αν και η καλλιτεχνική του αξία ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΑΠΟΤΙΜΗΘΕΙ σε κανένα χρήμα!...
Ήταν το στολίδι της Μονής, το καμάρι της, ο πιο πολύτιμος θησαυρός της! Και ο ηγούμενος συνέχισε την ιστορία του. Όταν, στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, κατέρρευσε το μέτωπο ένα πλήθος Άγγλοι στρατιώτες, που είχαν αποκοπεί από τις μονάδες τους, σκόρπισαν στα δάση της Χαλκιδικής. Τότε ένας Έλληνας γιατρός, μέλος μιας οργάνωσης που φυγάδευε τους Άγγλους στρατιώτες στη Μέση Ανατολή, πήγε και βρήκε τον ηγούμενο με το αίτημα να τον βοηθήσει, διότι τα πράγματα στη Χαλκιδική είχαν στενέψει πάρα πολύ... Το αίτημα: να κρύψουν οι μοναχοί τους Άγγλους στα μοναστήρια του Αγίου Όρους!
Ένα αίτημα καθόλου εύκολο βέβαια... Αλλά οι μοναχοί το δέχτηκαν! Άλλοι από τους Εγγλέζους ντύθηκαν καλόγεροι, άλλοι παρίσταναν τους εργάτες των κτημάτων τους... Και κάθε τόσο ο αντιστασιακός Έλληνας γιατρός κατέφθανε στον Άθω με το καΐκι του, έμπαινε με χίλιες προφυλάξεις στο λιμανάκι του Μοναστηριού και έμπαζε μέσα μερικούς Άγγλους. Κατόπιν τους φυγάδευε είτε για την Τουρκία είτε για τη Μέση Ανατολή. Κι αυτό κράτησε αρκετό καιρό... Ήταν ένα από τα «όμορφα παιχνίδια» του πολέμου.
Όμως, παρ’ όλα αυτά, οι Γερμανοί κάτι είχαν μυριστεί. Έστειλαν λοιπόν στο Άγιο Όρος μερικούς κατασκόπους τους, οι οποίοι όμως έγιναν αμέσως αντιληπτοί απ’ τους καλόγερους, που δεν ανησύχησαν ιδιαίτερα. Άλλωστε η δουλειά τους είχε τελειώσει κι απ’ τους Εγγλέζους στρατιώτες δεν είχε απομείνει πια παρά μόνο ένας, ονόματι «Τιμ». Και τότε συνέβη το κακό: η κλοπή του υπερπολύτιμου κειμηλίου!...
Είχαν κλέψει τον Πολύτιμο Σταυρό των Κομνηνών! Και κλέφτης ήταν αυτός ο «Τιμ», ο Άγγλος στρατιώτης, που δεν τίμησε τη φιλοξενία που του είχαν απλόχερα χαρίσει οι Αγιορείτες μοναχοί... Απ’ την άλλη, οι Γερμανοί, οι οποίοι στο μεταξύ είχαν μάθει για τον Σταυρό, έστησαν παντού ενέδρες. Έψαχναν τους πάντες, και όποιον έμπαινε και όποιον έβγαινε από το Άγιο Όρος. Δεν κατάφεραν όμως να βρουν τίποτα. Αλλά οι κατάσκοποί τους μπόρεσαν και έπιασαν τον γιατρό...
Ακολούθησαν τα βασανιστήρια της ανάκρισης. Οι Ναζί πίεζαν τον γιατρό να μιλήσει για την υπόθεση των Εγγλέζων, αλλά εκείνος δεν μίλησε παρ’ όλα τα μαρτύρια. Μα εκείνο που ενδιέφερε περισσότερο τους Γερμανούς ήταν... «Αυτό», το «Άλλο»! Τότε ο Γερμανός ανακριτής έπιασε τον γιατρό κατά μέρος και του είπε εμπιστευτικά να του φανερώσει τον Σταυρό και αμέσως θα τον άφηνε ελεύθερο, παρακάμπτοντας τις νόμιμες διαδικασίες. Και φυσικά σ’ αυτή την περίπτωση ο ανακριτής θα άρπαζε το υπερπολύτιμο αντικείμενο και... θα ξεχνούσε τον πόλεμο, την πατρίδα και την υπηρεσία του!
Τελικά ο γιατρός δεν λύγισε! Παρά τα επί ημέρες φρικτά βασανιστήρια που υπέστη δεν άνοιξε το στόμα του και στο τέλος τον έστειλαν σε απελπιστική κατάσταση στη Θεσσαλονίκη, σ’ ένα στρατόπεδο. Τον καταδίκασαν σε θάνατο, αλλά – από μια τυχαία σύμπτωση – τελικά τον ξέχασαν!... Όταν έγινε η απελευθέρωση, ο γιατρός βγήκε από τη φυλακή του και έσπευσε για το Άγιο Όρος, όπου και τελικά εγκαταστάθηκε μόνιμα ως καλόγερος...
Πέρασαν τα χρόνια. Κάποια λοιπόν στιγμή, μια εύθυμη συντροφιά βρέθηκε στο Άγιο Όρος. Αποτελούνταν από τα πλέον διαφορετικά μεταξύ τους άτομα, ανάμεσα στα οποία και ένας ξένος, που ήταν Νορβηγός ή Άγγλος ή μήπως... Γερμανός; Η παρέα είχε ταξιδέψει στον Κήπο της Παναγίας για τουρισμό ή για το... «Άλλο»;... Όταν κάποιος από την ομάδα αυτή των επισκεπτών βρέθηκε δολοφονημένος, τότε ξαφνικά τα πάντα απέκτησαν μια άλλη λάμψη, μια άλλη διάσταση: είχαν βρεθεί στη Χαλκιδική, για να βρουν τον Πολύτιμο Σταυρό των Κομνηνών, σ’ ένα μέρος όπου τον είχε κρύψει ο «Τιμ», στην απέλπιδα προσπάθειά του να ξεφύγει τότε απ’ τα μπλόκα των Γερμανών!
Να τι ακριβώς συνέβη. Κάποια χρόνια αφότου ο «Τιμ» έκλεψε και έκρυψε τον Σταυρό κοντά σε μια ακτή της Χαλκιδικής έστειλε πίσω στην Ελλάδα έναν συνεργό του (που παρίστανε τον Νορβηγό, τον Γερμανό κτλ.), ακριβώς για να βρει και να αποσπάσει τον κλεμμένο Σταυρό. Όλη λοιπόν η εκδρομή της μυστηριώδους παρέας οργανώθηκε ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο. Όμως μέσα στη συντροφιά υπήρχε και κάποιος που γνώριζε ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ, ένας Έλληνας υπήκοος (δοσίλογος των Γερμανών επί κατοχής), ο οποίος άφησε τον ξένο να τον οδηγήσει στον Σταυρό και κατόπιν... του τον έκλεψε, χρησιμοποιώντας μία ωραία γυναίκα! Αυτή ξεγέλασε τον απεσταλμένο του «Τιμ», πήρε τον θησαυρό και έσπευσε να βρει τον φίλο της, που μαζί του θα απολάμβανε πλέον μια πολύ πλούσια ζωή. Ο ξένος όμως κατάλαβε το κόλπο: βρήκε τελικά τον παλιό δοσίλογο, τον σκότωσε και του ξαναπήρε τον Σταυρό! Αλλά και το δικό του τέλος ήταν τραγικό, αφού πνίγηκε σε μια ενέδρα της αστυνομίας, στην προσπάθειά του να δραπετεύσει απ’ τη Χαλκιδική και την Ελλάδα...
Σ’ αυτό το τελευταίο μέρος της έρευνάς μας για τον ελληνικό κώδικα Da Vinci θα κάνουμε μία συνοπτική, πλην όμως απολύτως απαραίτητη, αναφορά στο «μεγάλο κυνήγι του θησαυρού», που παίχτηκε επί αιώνες από μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη με επίκεντρο το Ιερό Βουνό της Ελληνορθοδοξίας: το Άγιο Όρος! Ένα παγκόσμιο «παιχνίδι-θρίλερ», που κατά πολλούς συνεχίζεται ακόμη ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ!... Ας κάνουμε λοιπόν αυτή την ιστορική αναφορά, βγάζοντας φυσικά στο φως της δημοσιότητας μόνο τα στοιχεία εκείνα που μας επιτρέπεται να βγάλουμε! Αυτά τουλάχιστον για την ώρα...
Ήδη από την περίοδο του μεσαίωνα ο Πολύτιμος Σταυρός των Κομνηνών, που ο αυτοκράτορας «Καλογιάννης» είχε δωρίσει σε μονή του όρους του Άθω, φερόταν να έχει όχι απλά τεράστια χρηματική και καλλιτεχνική αξία, αλλά εθεωρείτο και ως... «πομπός» απίστευτων υπερφυσικών και θαυμαστών δυνάμεων! Ειπώθηκε για παράδειγμα ότι επρόκειτο για ένα ανίκητο «υπερόπλο» (γι’ αυτό και ποτέ οι διάφοροι κατακτητές και επιδρομείς δεν πάτησαν το πόδι τους στο Άγιο Όρος!...) ή ακόμα και για ένα μέσο ευλογημένης από τον Κύριο θεραπείας διαφόρων ανίατων – κατά τα άλλα – ασθενειών... Η φήμη λοιπόν που συνόδευε τον Σταυρό τον έκανε από τότε περιζήτητο σε όλα τα τότε γνωστά μήκη και πλάτη της υφηλίου...
Αλλά, παρ’ όλα αυτά, οι μοναχοί που είχαν επιφορτιστεί το βάρος της φύλαξης του κυριολεκτικά «ασήκωτου» αυτού πνευματικού (και όχι μόνο) θησαυρού έκαναν καλά τη δουλειά τους, αφού επί αιώνες ολόκληρους τον προστάτευαν πιο πολύ κι «από τα μάτια τους» τα ίδια, εγκαθιστώντας μια μυστηριακή παράδοση, που ο καθένας μετέφερε πιστά στον διάδοχό του. Έτσι, υπήρξαν στιγμές και εποχές, στις οποίες ο θρύλος που είχε στο μεταξύ αποκτήσει ο Σταυρός των Κομνηνών ήταν τόσο πολύ καλυμμένος πίσω από μια θολή και παχιά «ομίχλη» μυστηρίου, ώστε πολλοί έφτασαν στο σημείο ν’ αμφισβητήσουν ακόμα και την ίδια του την ύπαρξη...
Όμως οι διεκδικητές του θησαυρού αυτού δεν έθεταν υπό αμφισβήτηση την ύπαρξή του! Γνωρίζοντας ότι υπάρχει και φυλάσσεται πολύ καλά σε συγκεκριμένη μονή του Αγίου Όρους, μεσαιωνικοί Σαρακηνοί πειρατές προσπάθησαν κάποτε να τον πάρουν στην κατοχή τους! Ανήσυχοι είδαν μια μέρα οι καλόγεροι πέρα στο πέλαγος να ανεμίζει η μαύρη σημαία με τη νεκροκεφαλή... Κατάλαβαν ότι ο θάνατος πλησίαζε στο μοναστήρι τους, ένας θάνατος βίαιος και μαρτυρικός!... Οι πειρατές, σκληροί και άσπλαχνοι, καθόλου δεν αστειεύονταν! Μα οι μοναχοί δεν έχασαν το κουράγιο τους: έπεσαν καταγής και άρχισαν μια προσευχή προς τον Κύριο, που ήταν μεν βουβή και υπόκωφη, «έσχιζε» όμως τα ουράνια με τις θερμές παρακλήσεις των πιστών του Θεού! Και Εκείνος έκανε και πάλι το θαύμα του: σύντομα το πειρατικό πλοίο δεν υπήρχε!... Το κατάπιαν άραγε τα κύματα του Θρακικού πελάγους; Άλλαξε ρότα ξαφνικά για κάποιον άγνωστο λόγο; Συνέβη κάτι άλλο, που δεν μπορεί να συλλάβει νους ανθρωπινός; Γεγονός είναι ότι οι πειρατές δεν επιτέθηκαν ποτέ στη μονή, για να κλέψουν το υπερπολύτιμο κειμήλιο...
Αργότερα, τα χρόνια πέρασαν και η οθωμανική εξουσία σκίασε την Ελλάδα απ’ άκρου σ’ άκρο... Μα το Άγιο Όρος παρέμενε περήφανα όρθιο, παρ’ όλες τις τρομερά δύσκολες συνθήκες που επικρατούσαν ολόγυρα! Όλα αυτά μέχρι την ώρα που ο σουλτάνος ζήτησε από τους υποτελείς του να του φέρουν όσο πιο γρήγορα γίνεται τον Πολύτιμο Σταυρό των Κομνηνών!... Έσπευσαν λοιπόν στην ανατολική απόφυση της Χαλκιδικής οι γενίτσαροι και, κρατώντας κοφτερά σπαθιά στα χέρια, μπήκαν στη χερσόνησο του Άθω και στη μονή που φύλαγε καλά κρυμμένο το μεγάλο μυστικό. Αλλά τότε, λίγο προτού οι άπιστοι φτάσουν στο ιερό δώρο του παλιού αυτοκράτορα, κεραυνοβολήθηκαν εντελώς απρόσμενα από τον ουρανό τον ίδιο! Η θεία βούληση προστάτεψε και σ’ αυτή την περίπτωση τον θρυλικό θησαυρό... Και, φυσικά, ο σουλτάνος – μαθαίνοντας «με το νι και με το σίγμα» τα όσα είχαν συμβεί – δεν τόλμησε να ξαναζητήσει τον Σταυρό και να τα βάλει με το θέλημα του Κυρίου!...
Η ιστορία επαναλήφθηκε και πολύ αργότερα, επί γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα (στη διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου), όταν Γερμανοί Ναζί κυνηγούσαν Άγγλους στρατιώτες, που υποτίθεται πως είχαν πάρει στην κατοχή τους τον Σταυρό των Κομνηνών! [βλ. και στο προηγούμενο σχετικό άρθρο της έρευνάς μας, για την ιστορία ενός ηγούμενου σχετικά με τα γεγονότα που έλαβαν χώρα τότε] Τελικά, εκείνη η αναζήτηση κράτησε χρόνια μετά τον πόλεμο και κατέληξε με τραγικό τρόπο: την κλοπή του Σταυρού, μια δολοφονία, έναν πνιγμό μετά από αστυνομική καταδίωξη...
Στην αναζήτηση του Σταυρού υπήρξε η εκδοχή ότι αναμείχθηκαν ακόμα και δυνάμεις του παρασκηνίου, με χαρακτηριστικότερη την περίπτωση της σοβιετικής KGB, αλλά και εβραϊκών-σιωνιστικών κύκλων... Όλες αυτές οι μυστικές δυνάμεις θέλησαν φυσικά να αρπάξουν το πολύτιμο κειμήλιο του ελληνισμού και να εκμεταλλευτούν προς «ιδίον όφελος» τις θαυμαστές του δυνάμεις. Έτσι, στον κόσμο που βρίσκεται πίσω από το «παραπέτασμα» που χωρίζει τον ορατό κόσμο από τα παρασκήνια, ειπώθηκαν δυο ιστορίες, που παραθέτουμε κάτωθι.
Η πρώτη αφορά την εμφάνιση κάποτε στο Άγιο Όρος πρακτόρων της σοβιετικής φοβερής και τρομερής υπηρεσίας πληροφοριών KGB, οι οποίοι παρουσιάστηκαν ως... δήθεν Ορθόδοξοι Χριστιανοί καλόγεροι, «κυνηγημένοι» από το άθεο σταλινικό καθεστώς! Αυτοί παρέμειναν για ένα διάστημα σε συγκεκριμένη μονή, ώσπου κάποια μέρα εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς και τελικά θεάθηκαν μες στη μονή που φύλασσε τον ανεκτίμητης αξίας θησαυρό της πίστης μας!... Πολλά έχουν ειπωθεί στο παρασκήνιο για την τελική έκβαση της απίστευτης μάχης που δόθηκε τότε ανάμεσα στους σπιούνους της Μόσχας και τους Ελληνορθόδοξους καλόγερους... Πολλά και διάφορα, που κυμαίνονται από το ότι υπήρξαν ανθρώπινα θύματα (!) έως και την πρόκληση «καυτού» διπλωματικού – παρασκηνιακού – επεισοδίου ανάμεσα στις δύο χώρες! Γεγονός όμως είναι η τελική αποτυχία αυτών των «κόκκινων σατανάδων», που τόλμησαν να φορέσουν ράσα, μόνο και μόνο για να κλέψουν έναν ανεκτίμητο θησαυρό του ελληνισμού...
Την ίδια κατάληξη είχε και η επί πολλά έτη προσπάθεια Εβραίων φανατικών εθνικιστών (σιωνιστών), οι οποίοι – χρησιμοποιώντας διάφορες ιουδαϊκές «μαγγανείες», αλλά και τη βοήθεια «ειδικών» ατόμων της ισραηλινής υπηρεσίας ασφαλείας, κατόρθωσαν να μπουν (ως δήθεν «Ελληνορθόδοξοι» επισκέπτες από την ομογένεια των ΗΠΑ!...) μέσα στο μοναστήρι και σχεδόν να αρπάξουν τον Πολύτιμο Σταυρό!!! Να όμως τι λέει η παράδοση του πανελληνισμού για την τύχη τους: όλη την ώρα οι ενέργειές τους επιβλέπονταν από μία «ανώτερη δύναμη» και, στο τέλος, εκεί πάνω που νόμιζαν ότι είχαν «θριαμβεύσει» και κλέψει τον ελληνικό αυτό θησαυρό, βρέθηκαν προ (αρνητικής για τους ίδιους...) εκπλήξεως! Έτσι, ο Σταυρός παρέμεινε σε ελληνικά χέρια και οι απόγονοι του Ιούδα τιμωρήθηκαν σκληρά από τη θεία παρέμβαση,
μέσω θανατηφόρας αρρώστιας, που – απ’ ότι λέγεται – τους... «σκουλήκιασε»!!!
volcanotimes
