Το πιο αξιοθαύμαστο προϊόν του ελληνικού δημόσιου τομέα είναι η τεχνογνωσία που έχει αποκτήσει για την παραγωγή ρουσφετιών. Κυρίως αυτών που ευλογούν τα γένια της γραφειοκρατίας.
Οποια απόφαση κι αν σηκώσεις, κάποιο βόλεμα θα βρεις. Αυτά τα ρουσφέτια όμως είναι περίτεχνα, χωμένα σε περίπλοκες διατάξεις και με στρυφνή γλώσσα και γι’ αυτό κατά κανόνα περνούν απαρατήρητα.
Ενα τέτοιο κρούσμα είναι... η απόφαση του κ. Γιάννη Βρούτση για τις αμοιβές των επιθεωρητών Εργασίας όταν κάνουν ελέγχους εκτός ωραρίου. Αυτή ορίστηκε στα είκοσι ευρώ ανά επιθεώρηση, με μέγιστο αριθμό πέντε κάθε μήνα. Η μέγιστη δηλαδή υπερωριακή δαπάνη είναι τα εκατό ευρώ ανά ελεγκτή. Φυσικά, με τη διάχυτη ανομία στους χώρους εργασίας, οι πέντε έλεγχοι τον μήνα είναι λίγοι, αλλά σε περίοδο λιτότητας είμαστε και ας ελπίσουμε ότι ο πατριωτισμός των υπαλλήλων θα λειτουργήσει επ’ ωφελεία των εργαζομένων και της χώρας.
Στον κατάλογο όμως των επιθεωρητών που συνοδεύει την απόφαση μπήκαν και όλοι οι υπάλληλοι διοικητικού του υπουργείου, ακόμη και οι γενικοί του διευθυντές.
Μπορούμε να φανταστούμε στατιστικολόγους να κάνουν έλεγχο σε βιοτεχνίες για την τήρηση της εργατικής νομοθεσίας;
Θα πήγαινε κοτζάμ διευθυντής υπουργείου στο Λιόπεσι για να ελέγξει αν οι γκαρσόνες μιας καφετέρια κολλούν ένσημα;
Φυσικά όχι. Το μυστικό ρουσφέτι κρύβεται σε μία λέξη μόνο της υπουργικής απόφασης. Δεν αμείβεται μόνο η διενέργεια ελέγχου, αλλά προστέθηκε εντελώς «αθώα» η λέξη «συμμετοχή», η οποία μπορεί να είναι ακόμη και... ηθική.
Ποιος προϊστάμενος επιθεώρησης εργασίας δεν θα χαρεί να έχει στον κατάλογο των υπερωριών τον γενικό διευθυντή του, ασχέτως αν δεν έχει κάνει επιθεωρήσεις;
Τα λεφτά δεν είναι πολλά. Εκατό ευρώ ανά υπάλληλο κάθε μήνα γίνονται μερικές χιλιάδες ευρώ σε «συμμετοχικές υπερωρίες» τον μήνα. Το ποσό αυτό είναι σταγόνα στον ωκεανό της αχανούς σπατάλης του κράτους. Βεβαίως, μπορεί να πει κάποιος ότι και οι ωκεανοί από σταγόνες απαρτίζονται, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας. Αυτό που πρέπει να προσέξουμε είναι η φαντασία της ελληνικής γραφειοκρατίας για να πάρει το «κατιτίς» της και η προθυμία των υπουργών να δώσουν κάτι παραπάνω στους υπαλλήλους του.
Αυτό το «κατιτίς» κάποτε ήταν πολλά λεφτά, τώρα είναι λιγότερα. Ανεξαρτήτως του ύψους, όμως, πρέπει να θαυμάσουμε τη δημιουργικότητα του μηχανισμού. Αν μπορούσε αυτή να γίνει θετικό έργο, τώρα οι Σκανδιναβοί θα θαύμαζαν το ελληνικό Δημόσιο...
http://radar-gr.blogspot.gr/2014/02/blog-post_3636.html
