Γιατί έχουν τόσο θράσος το μαύρο μέτωπο και η τρόικα;

της Σοφίας Ελευθερίου

Τις τελευταίες εβδομάδες παρακολουθούμε το θρίλερ του δεύτερου μνημονίου. Όλοι ακούνε από το πρωί μέχρι το βράδυ πόσα θα αφαιμάξουν ακόμα οι δανειστές και οι ντόπιοι μεγαλο-επιχειρηματίες από τους ήδη εξαθλιωμένους εργαζόμενους. Το ερώτημα δεν είναι πλέον το τι θα κάνουν –θα τα κάνουν όλα-- όσοι παρασιτούν πάνω στο σώμα της κοινωνίας, αλλά το γιατί.

Η Τρόικα και οι εσωτερικοί συνεργάτες της ξέρουν πολύ καλά σε ποιο κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον κινούνται.

Οι ηγεσίες των πιο μαζικών εργατικών συνδικάτων, ομοσπονδιών και συνομοσπονδιών συνδέονται με χίλια δυο νήματα με τα κόμματα εξουσίας. Δεν είναι τυχαίο που μέσα στον διετή ορυμαγδό που ζούμε  τα στελέχη τους, παρά τις όποιες ρητορικές επιθέσεις στην κυβερνητική πολιτική, δεν έχουν μετατοπιστεί πολιτικά και οι ελάχιστοι που αντέδρασαν στην πράξη, στη συνέχεια χάθηκαν. Αν δε πιστέψει κανείς τις εφημερίδες του “μαύρου μετώπου” (π.χ. ηλεκτρονικό “Βήμα”, 7/2) η σκιώδης μάχη που γίνεται στο Μαξίμου τις ημέρες αυτές αφορά και αυτό το ζωτικό θέμα: Πώς θα εξασφαλιστεί η συνέχεια αυτής της σχέσης, προσφέροντας τα  κατάλληλα άλλοθι.

Ευθύνη για την κατάσταση αυτή έχουν και οι αριστερές συνδικαλιστικές παρατάξεις και οργανώσεις. Με τον “ψυχρό πόλεμο” που έχουν κηρύξει μεταξύ τους όχι μόνο αδυνατούν να υπερασπιστούν τα στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα, αλλά αφήνουν έρμαια τα συνδικάτα στα χέρια των πασοκο-δεξιών ηγεσιών με αποτέλεσμα να ευτελίζεται καθημερινά το όπλο της απεργίας. Αν δεν λύσουν αυτό το πρόβλημα ΤΩΡΑ, αν δεν πάνε μαζί να συσπειρώσουν τους εργαζόμενους στους τόπους δουλειάς, τουλάχιστον στα ζητήματα που είναι εμφανέστατο ότι συμφωνούν, αν  δεν οργανώσουν την πάλη και την  αλληλεγγύη, δεν θα πρέπει να έχουν μούτρα να μιλάνε για εργατική τάξη και εργαζόμενους.

Η  Τρόικα και η κυβέρνηση αποθρασύνονται  επειδή ακριβώς εκτιμούν, ίσως  με πολύ μεγαλύτερη οξυδέρκεια από ό,τι οι αριστερές δυνάμεις, ότι παίζουν σε ένα πεδίο όπου ο πολιτικός αντίπαλός τους είναι κατακερματισμένος και αδύναμος.

Ασφαλώς δεν έχει διαφύγει της προσοχής τους ότι η πιο ισχυρή αριστερή δύναμη, το ΚΚΕ, παρά τη μαχητικότητά του, έχει οδηγηθεί στην επιλογή της απομόνωσης και συντήρησης της δύναμής του, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί σε κάποιες πιο ευνοϊκές συνθήκες για τους στόχους του, και ότι βασικά κάνει “άμυνα” παρόλο που φωνάζει για αντεπίθεση. Ούτε έχει διαφύγει της προσοχής τους ότι άλλες δυνάμεις της αριστεράς, π.χ. αυτές που συνασπίζονται στον Συν/Σύριζα, δεν τολμούν να θίξουν τα πιο καίρια προβλήματα της σημερινής κατάστασης στη χώρα, όπως η ρήξη με την Ευρωζώνη, πράγμα που τις καθιστά δυνάμεις διαχειρίσιμες και ευεπίφορες στους εκβιασμούς της δραχμοτρομοκρατίας.

Στο μικροπεριβάλλον της υπόλοιπης αριστεράς, όπως στο ΝΑΡ που είναι το πιο οργανωμένο τμήμα της, επικρατεί επίσης η λογική της αυτοσυντήρησης και της "προετοιμασίας του υποκειμένου” σε αποστείρωση από τις σημερινές ζέουσες κοινωνικές καταστάσεις και τις απαιτήσεις τους. Ενώ οι προσπάθειες άλλων ρευμάτων να δημιουργηθεί αριστερή συμπαράταξη συναντούν μεγάλες δυσκολίες έως και τείχη.

Όλοι, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο,  αποβάλλουν ως ξένη την προσπάθεια για ένα αριστερό πολιτικό μέτωπο με συγκεκριμένο πρόγραμμα εξόδου από την κρίση. Τη δημιουργία ενός πολιτικού κινήματος, βάσει αυτού του αριστερού προγράμματος, που θα διεκδικήσει οργανωμένα την ανατροπή τούτης της κυβέρνησης ή όποιων συνδυασμών του μαύρου μετώπου  προκύψουν στην πορεία, και την εφαρμογή μιας πολιτικής υπέρ της λαϊκής πλειοψηφίας με μια λαϊκή κυβέρνηση.

Οι απόπειρες να καλυφθεί αυτό το κενό με μορφώματα τύπου Ε.ΛΑ.ΔΑ μπορεί να δίνουν μια πρόσκαιρη συναισθηματική διέξοδο, αλλά δεν προσφέρουν εναλλακτικές πολιτικές λύσεις, και είτε το επιδιώκουν είτε όχι το πιθανότερο είναι να αποτελέσουν  ένα πεδίο άσκησης πολιτικής ορισμένων δυνάμεων που μέσω αυτών αναζητούν εκλογικούς πολλαπλασιαστές της δύναμής τους.

  Όσο τα πράγματα πηγαίνουν έτσι, ο λαός θα κατεβαίνει στους δρόμους, θα αντιστέκεται, θα διαμαρτύρεται, μπορεί και να εξεγείρεται, αλλά όσον αφορά την πολιτική εκπροσώπηση των συμφερόντων του θα υπάρχει κενό. Η αποχή από την πολιτική  θα ακινητοποιήσει ένα μεγάλο τμήμα, και αυτά τα σημάδια είναι ορατά σήμερα στους νέους και όχι μόνο. Τα ακροδεξιά καλέσματα και η ψευδεπίγραφη αίσθηση δύναμης που δίνει η βία κατά αποδιοπομπαίων τράγων –μεταναστών ή στη συνέχεια κάποιων άλλων-- μπορεί να αποκτήσουν ακροατήρια ανάμεσα στους απελπισμένους, όπως και η δράση διεθνών συντηρητικών ή θρησκευτικών οργανώσεων που θα δώσουν ένα πιάτο φαΐ ή ένα μίζερο κατάλυμα σε μια Ελλάδα που βρίσκεται ήδη σε ανθρωπιστική κρίση.      

Η Τρόικα και το μαύρο μέτωπο δεν φοβούνται τις κραυγές για ξεσηκωμό γι' αυτό αποθρασύνονται. Το ενδεχόμενο των λαϊκών ξεσπασμάτων το έχουν καταγραμμένο στα χαρτιά τους, όπως και τα σενάρια για την προσαρμογή των αντιδράσεών τους. Θα φοβούνταν όμως πολύ ένα οργανωμένο πολιτικό κίνημα, ένα αριστερό μέτωπο με πρόγραμμα που να λέει συγκεκριμένα πως υπάρχει ζωή χωρίς μνημόνια, χωρίς αναγκαστικό δανεισμό, χωρίς ευρώ, χωρίς επιτηρητές. 

ΜΑΑ