Να σας πω τι θα γίνει.
Θα ανοίξουμε τα κανάλια, θα μιλάνε για “σκληρές διαπραγματεύσεις”.
Η συγκυβέρνηση Σαμαρά θα “δώσει μάχες με την τρόικα”, θα θέσει “κόκκινες γραμμές” ο Κουβέλης ο ψευτοαριστερός και μετά θα κάνουν δηλώσεις περί αντίστασης στις απαιτήσεις της τρόικας. Η επόμενη πράξη του θεατρικού, περιλαμβάνει... “δραματικές συσκέψεις” των πολιτικών αρχηγών. Θα κλειστούν στα γραφεία τους για να κάνουν συζητήσεις επί συζητήσεων, θα δραματοποιήσουν το σενάριο με την προσθήκη έντονων διαλόγων με υπουργούς και απειλές άλλων για παραιτήσεις.
Έπειτα θα βγουν με ιδρωμένα πουκάμισα και με περισσή “παλικαριά” και συναίσθηση των συνθηκών και της ευθύνης, θα πάρουν το “πολιτικό κόστος” πάνω τους. Ποιο είναι το πραγματικό κόστος; Μα η μεγαλύτερη εξαθλίωση και φτωχοποίηση των Ελλήνων, ο γενικότερος κοινωνικός εξευτελισμός και διάλυση.
Κάποιοι ταλαίπωροι που είναι άνεργοι ή παίρνουν 500 ευρώ, θα διαδηλώσουν και θα συγκρουστούν με ένστολους χρυσαυγίτες που έχουν μηνιάτικο 600 ευρώ και παίρνουν εντολές από χαρτογιακάδες με εισόδημα τετραψήφιο κάθε μήνα. Θα πέσουν χημικά, θα υπάρξουν προβοκάτσιες, κάποιοι θ’ αναρωτηθούν “μα αφού ξέρουν ποιοι είναι κουκουλοφόροι γιατί δεν τους πιάνουν;”, άλλοι θα διαμαρτυρηθούν για την αστυνομική βία, τα συνδικάτα θα κάνουν μια βόλτα και θα φύγουν στο δρομολόγιο Ομόνοια-Σύνταγμα.
Θα παρθούν επιπλέον οικονομικά μέτρα, θα ακούσουμε για αύξηση της ανεργίας “σε ιστορικά επίπεδα”, θα συγκινηθούμε με αυτοκτονίες, θα σοκαριστούμε με πόσοι ψάχνουν στα σκουπίδια, θα κοιταζόμαστε μεταξύ μας για το “ποιος τους ψήφισε”. Κάπου ενδιάμεσα, θα γίνονται συζητήσεις για την επόμενη δόση, έτσι για να υπάρχει μια υποτιθέμενη αγωνία.
Όχι δεν είμαι κανένας προφήτης, ούτε διεκδικώ τίτλο αναλυτή και κάποιου που βλέπει μπροστά. Απλά έχει τύχει να ξαναδώ το έργο. Αλλά όχι ως θεατής.
Και ζήσανε αυτοί καλύτερα…για εμάς δεν ξέρω.
Θα ανοίξουμε τα κανάλια, θα μιλάνε για “σκληρές διαπραγματεύσεις”.
Η συγκυβέρνηση Σαμαρά θα “δώσει μάχες με την τρόικα”, θα θέσει “κόκκινες γραμμές” ο Κουβέλης ο ψευτοαριστερός και μετά θα κάνουν δηλώσεις περί αντίστασης στις απαιτήσεις της τρόικας. Η επόμενη πράξη του θεατρικού, περιλαμβάνει... “δραματικές συσκέψεις” των πολιτικών αρχηγών. Θα κλειστούν στα γραφεία τους για να κάνουν συζητήσεις επί συζητήσεων, θα δραματοποιήσουν το σενάριο με την προσθήκη έντονων διαλόγων με υπουργούς και απειλές άλλων για παραιτήσεις.
Έπειτα θα βγουν με ιδρωμένα πουκάμισα και με περισσή “παλικαριά” και συναίσθηση των συνθηκών και της ευθύνης, θα πάρουν το “πολιτικό κόστος” πάνω τους. Ποιο είναι το πραγματικό κόστος; Μα η μεγαλύτερη εξαθλίωση και φτωχοποίηση των Ελλήνων, ο γενικότερος κοινωνικός εξευτελισμός και διάλυση.
Κάποιοι ταλαίπωροι που είναι άνεργοι ή παίρνουν 500 ευρώ, θα διαδηλώσουν και θα συγκρουστούν με ένστολους χρυσαυγίτες που έχουν μηνιάτικο 600 ευρώ και παίρνουν εντολές από χαρτογιακάδες με εισόδημα τετραψήφιο κάθε μήνα. Θα πέσουν χημικά, θα υπάρξουν προβοκάτσιες, κάποιοι θ’ αναρωτηθούν “μα αφού ξέρουν ποιοι είναι κουκουλοφόροι γιατί δεν τους πιάνουν;”, άλλοι θα διαμαρτυρηθούν για την αστυνομική βία, τα συνδικάτα θα κάνουν μια βόλτα και θα φύγουν στο δρομολόγιο Ομόνοια-Σύνταγμα.
Θα παρθούν επιπλέον οικονομικά μέτρα, θα ακούσουμε για αύξηση της ανεργίας “σε ιστορικά επίπεδα”, θα συγκινηθούμε με αυτοκτονίες, θα σοκαριστούμε με πόσοι ψάχνουν στα σκουπίδια, θα κοιταζόμαστε μεταξύ μας για το “ποιος τους ψήφισε”. Κάπου ενδιάμεσα, θα γίνονται συζητήσεις για την επόμενη δόση, έτσι για να υπάρχει μια υποτιθέμενη αγωνία.
Όχι δεν είμαι κανένας προφήτης, ούτε διεκδικώ τίτλο αναλυτή και κάποιου που βλέπει μπροστά. Απλά έχει τύχει να ξαναδώ το έργο. Αλλά όχι ως θεατής.
Και ζήσανε αυτοί καλύτερα…για εμάς δεν ξέρω.
Strange Journal
