Το φαινόμενο αυτό θυμίζει με το φαινόμενο του υπέρμετρου ενθουσιασμού που προσφέρει το ίντερνετ σε έναν μεγάλο άνθρωπο και είναι
παρόμοιο με το φαινόμενο των ηλικιωμένων κυρίως ανθρώπων που πηγαίνουν στο
καζίνο και κάθονται για ώρες μπροστά σε έναν κουλοχέρι και κολλάνε ουσιαστικά
από την παραίσθηση που παράγουν τα πολλά μπλιμπλίκια και ήχοι που βγάζει το
μηχάνημα.
Για κάποιους άλλους βέβαια ανθρώπους και κυρίως στους νεότερους, αλλά όχι κατά αποκλειστικότητα βέβαια (για
να μην παρεξηγηθώ), το φαινόμενο του ενθουσιασμού που προσφέρει το ίντερνετ,
των ήχων και των χρωμάτων μίας παιχνιδομηχανής ή την ύπαρξη π.χ. επίσης της
διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής θεωρείται ήδη δεδομένο και δέν κάνει
εντύπωση.
Οι αλήθεια είναι ότι
οι πραγματικά «κεκοιμισμένοι»,
όποιοι και να είναι αυτοί, δυστυχώς θα παραμείνουν σε αυτή την κατάσταση, διότι
δέν υπάρχει πλέον ο επαρκής χρόνος για την λεγόμενη «αφύπνισή» τους. Η
κατάσταση της ύπνωσης έχει καλλιεργηθεί πολλά χρόνια τώρα και από πανταχόθεν και
με την ανοχή όλων. Και δυστυχώς αποδεικνύεται περίτρανα ότι, τελικά η δύναμη της συνήθειας είναι ισχυρότερη και
από την δύναμη της βαρύτητας.
Η αλήθεια είναι επίσης ότι όλοι μας είμαστε σε μια κατάσταση
ύπνωσης, όσο και να ισχυριζόμαστε ή να πιστεύουμε το αντίθετο. Όλοι πιστεύουμε προσωπικά
για τον εαυτό μας ότι είναι «αφυπνισμένος» και ότι κάποιοι άλλοι, οι υπόλοιποι άλλοι κοιμούνται και όχι εμείς. Το «εγώ» όμως και η
μή παραδοχή της πραγματικής αδυναμίας του δικού μας «εγώ» καθιστά και τους αυτό-αποκαλούμενους
«αφυπνισμένους» εν αγνοία τους, σε μία ακόμα πιό εξελιγμένη υπνωτική φάση, την
λεγόμενη «βαθιά ύπνωση του εγώ», η οποία είναι ακόμα πιο δύσκολο να εξέλθει
κάποιος από αυτή. Ξέρει ο διάολος τί κάνει.
Υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι οι οποίοι είναι
εθισμένοι σε δόγματα-νοοτροπίες επειδή, έτσι απλά τους έχουν πεί και έτσι ακριβώς έχουν πεί και στις γενιές
πρίν από αυτούς. Όλοι μας ανεξαιρέτως λοιπόν τίνουμε να αυτοπροσδιορίζουμε την αυθυπαρξία
μας δια μέσω της ταυτοποίησης της ταυτοτήτας μας με την όμοια αυτή, των
προηγούμενων γενεών. Αυτόπροσδιοριζόμαστε επομένως μοιραίως με το πρότερα ενστερνισμένο
δόγμα-νοοτροπία των προηγούμενων γενεών. Έτσι, έχουμε τους Χριστιανούς, τους
Μουσουλμάνους, τους Ινδουιστές, τους Ταλμουδιστές, τους πολιτικούς, τους τραπεζίτες,
τους δημοσίους υπαλλήλλους, τους συνταξιούχους, τους δημοσιογράφους, τους
ελεύθερους επαγγελματίες και παέι λέγωντας.
Παρόλα αλλά συνεχίζουμε να διαχωρίζουμε τον εαυτό μας
σαν «αφυπνιστή» γιατί έτσι μας παρέχεται ένα άλλοθι λόγω της παραδοχής και
επίγνωσης της προδικασμένης και αναπόφευκτης κατάληξης των πραγμάτων και
αδυναμίας ανατροπής αυτής. Χρησιμοποιούμε το πρόβλημα για να
αυτοπροσδιοριστούμε και ταυτόχρονα να
διαφοροποιήσουμε το «εγώ» σε σύγκριση με τους άλλους, ξεχνώντας την ανάγκη όλων
έναντι του προβλήματος αυτού καθ’αυτού. Η αυτοπροβολή μέσω της ανάδειξης του
προφανούς, είναι προβολή του εγώ. Η ουσία είναι ότι, όσο ανύμπορος είναι ο ένας,
ο «εν υπνώση»-«κεκοιμισμένος» έναντι του ιού τόσο ακριβώς ανύμπορος είναι και ο
άλλος, ο «αφυπνισμένος»-«αφυπνιστής».
Όλοι όμως «εν υπνώση» είμαστε ανεξαρτήτου κατάστασης επίγνωσης, λόγω της
πραγματικής μας αδυναμίας καλυτέρευσης των πραγμάτων.
Πραγματική αφύπνιση
όμως σημαίνει λύση. Αφύπνιση δέν είναι η ανάδειξη του εγώ μέσω της υπογράμμισης
του προβλήματος. Εκεί για ακόμα μια φορά, το «εγώ» κερδίζει το «εμείς». Εδώ που
έχουμε φτάσει, από το πολύ «εγώ» έχουμε φτάσει. Η απαραίτητη ναί μεν
υπογράμμιση του κακού δεν συμπεριλαμβάνει την ανάδειξη του «εγώ». Το «εγώ»
κοιμίζει και πρέπει το επώνυμο «εγώ» να
καταστεί «εν υπνώση» και το ανώνυμο εμείς να «αφυπνιστεί». Η λύση-αφύπνιση
δίνεται μόνο μέσω της δύναμης του παραδείγματος. Στην δύναμη του παραδείγματος τα
λόγια περισσεύουν και ακόμα πιο πολύ, τα πολλά τα λόγια τα μεγάλα. Η μοναδική
υποχρέωση του «αφυπνισμένου» είναι να προσφέρει τρόπο αντιμετώπισης δια του
προσωπικού παραδείγματος. Όλοι οι υπόλοιποι δεν δικαιούνται να
αυτο-αποκαλούνται «αφυπνισμένοι»
Επομένως μέχρι στιγμής υπάρχουν οι α) βολικά άλλοι
«κεκοιμισμένοι» β) οι αυτό-αποκαλούμενοι «αφυπνισμένοι», αλλά πραγματικά ακόμα
«ημί-κοιμισμένοι» λόγω της έξαρσης του μεγάλου τους «εγώ» γ) αυτοί που δέν χρειάστηκε ποτέ να κοιμηθούν
διότι κυρίως λόγω του νεαρού της ηλικίας τους ήταν πολύ εύκολα διαχειρίσημοι
και δ) οι πραγματικά «αφυπνισμένοι», οι ανένταχτοι από οποιοδήποτε πρότερο
δόγμα-νοοτροπία, ο ένας στο εκατομύριο
δηλαδή.
Εάν όλοι μπορούσαμε, με το οποιοδήποτε λανθασμένο ή
σωστό δόγμα-νοοτροπία που ακολουθούμε στην ζωή μας, να κάνουμε το πρώτο βήμα ψυλλαφίζωντας
μέσα στο σκοτάδι και να αρχίσουμε να αναζητήσουμε στο πού το εκάστοτε δόγμα, μας ορίζει εξ’αρχής να οδεύσουμε και
πού τελικά θέλει να καταλήξει, θα αρχίζαμε επιτέλους για πρώτη φορά στην ζωή
μας να διαπιστώνουμε την πραγματική διάσταση του «εγώ» και το πόσο πολύ μικρό
τελικά είναι μπροστά στο «εμείς», στην πραγματική δηλαδή έννοια ενός σωστού
δόγματος.
Η πλειονότητα όμως των δόγματων διδάσκουν να φοβόμαστε τον εαυτό με
αποτέλεσμα να αναπτύσουμε σάν άμυνα το μεγάλο μας «εγώ», που στην πράξη
κοιμίζει. Μας μαθαίνουν ότι η πραγματική δύναμη-αλήθεια είναι έξω από εμάς και
ότι πρέπει να σκάψουμε πάρα πολύ κάπου εκεί έξω, στους άλλους, ώστε να αρχίσουμε
να αντιλαμβανόμαστε ποιά είναι κάν η «οσμή» αυτής. Αυτό στην πραγματικότητα
είναι μια μεταδιδόμενη αρρώστια, είναι μιά αρρώστια που θέλει καιρό να
αποκατασταθεί, σαν έναν ιό υπολογιστών που δέν μπορείς να απαλλαχθείς από αυτόν
έτσι εύκολα με το να πατήσεις μερικά κουμπιά από εδώ και από εκεί.
Δέν απαλλάσεσαι από έναν ιό πιστεύωντας ότι ο
εξωτερικός σκληρός δίσκος που εσύ επέλεξες σε δεύτερο χρόνο δεν έχει πρόβλημα
ενώ ο υπολογιστής συνεχίζει να βγάζει μπλέ οθόνη και να «κρασάρει». Πρέπει να
τον ελέγξεις και αυτόν. Το «εγώ» δεν θεραπεύει. Δεν απαλλάσεσαι από τον ιό
υποδεικνύωντας ακόμα πιο εμφατικά το πόσο πολύ ο σκληρός δίσκος είναι μολυσμένος
με ιό. Η υπερβολή επίσης δεν θεραπεύει. Ο υπολογιστής «κρασάρει» τέλος. Το ότι
ο υπολογιστής συνεχίζει να «κρασάρει» είναι τόσο προφανές που ακόμα και οι
τυφλοί το βλέπουν.
Όλοι μας όμως
καλούμαστε να αντιληφθούμε την καταστάση
στην οποία έχουμε περιέλθει χωρίς επαρκές φώς, μέσα στο σκοτάδι και απαραιτήτως
χωρίς υπέρμετρες συναισθηματικές παρεμβολές οι οποίες παράγουν
συμπεριφορές που οδηγούν σε
αυτό-κατασταλτικές τάσεις αγανάκτησης, απελπισίας, θυμού, απογοήτευσης,
τιμωρίας, φυγής, φόβου, φρίκης, απραξίας, εγωπάθειας, εγωκεντρισμού τύπου
μεσσία ή Πάπα, νοοτροπίας ότι κάτι είναι
πολύ μεγάλο για να ανατραπεί ή πολύ τρομακτικό για να αντιμετωπιστεί ή κάτι πολύ
πέρα από εμάς.
Λύση: Εδώ ακριβώς η δύναμη του «μοναχικού
αμφισβητία» αναδυκνύεται. Ποιός είναι
αυτός «ο μοναχικός αμφισβητίας»; Σας δίνω ένα τρανταχτό παράδειγμα ενός τέτοιου
ανθρώπου, ο οποίος έσωσε στην κυριολεξία πολλές ζωές συνανθρώπων του, μέσω του
προσωπικού παραδείγματος του. Διαβάστε το παρακάτω άρθρο παρακαλώ: http://www.dailymail.co.uk/news/article-136382/9-11--Survivors-Twin-Towers.html
(Εάν ζητηθεί θα
περιγράψω σε επόμενο κείμενο την εμπειρία δύο επιζώντων στους δίδυμους πύργους
και τί διαδραματίστηκε εκεί μεταξύ των ανθρώπων σε εκείνη την έκτακτη κατάσταση.
Υπάρχει απαράμιλλος συσχετισμός με το δικό μας σήμερα)
Εάν όλα αυτά τα θεωρήσετε άρες μάρες κουκουνάρες,
μπορεί και να έχετε και δίκιο και ωφείλεται αποκλειστικά στην δική μου
προσωπική ανικανότητα να μεταφέρω την δική μου εκδοχή της πραγματικής
λύσης-θεραπείας της κατάστασης που όλοι έχουμε τόσο ανάγκη.
Αυτά από κάποιον «τιμωρημένο μικρό» μπροστά στην
μεγαλειότητα των «αφυπνισμένων – κεκοιμισμένων» και προδικασμένων
«κεκοιμισμένων».
Δια Χριστόν σάλος.
Βασίλης Παπαδόπουλος
