Παρακολουθώ όσα λένε αυτές τις μέρες οι πολιτικοί για τον θάνατο του Αναστάσιου Πεπονή. Τίμιος, ευπατρίδης, άμεμπτος και άλλα πολλά, απ’ αυτά που συνηθίζουμε να λέμε σε κηδείες και μνημόσυνα. Για τον Πεπονή όμως έχουν δίκιο, άσχετα αν οι ίδιοι λένε ψέματα. Ο Πεπονής υπήρξε ένας «ιδιόμορφος» της πολιτικής. Μετά την αποχώρησή του από την πολιτική τον είχα συναντήσει στο δρόμο τυχαία. Οδηγούσε ένα μικρό αυτοκίνητο, αεικίνητος και ανήσυχος. Χωρίς οδηγό, χωρίς κουρσάρες, φαντάζομαι και χωρίς καταθέσεις στις τράπεζες. Του πήρα μάλλον την τελευταία συνέντευξη πριν από λίγους μήνες σε μία εκπομπή που έκανα για το Ελληνικό Δημόσιο. Ήρθε με ταξί στο ραντεβού μας, μίλησε με μεγάλη πίκρα για την κατάντια του ελληνικού Δημοσίου, για τις απειλές και τις συκοφαντίες από τους συναδέλφους του βουλευτές όταν προσπάθησε να δώσει τέλος στο κομματικό κράτος και την αναξιοκρατία με το σύστημα του ΑΣΕΠ. Ο Πεπονής χάλαγε την πιάτσα ενός πολιτικού συστήματος που δούλευε σαν το τζουκ μποξ. Έριχνες ψήφους και μίζες και λειτουργούσε.
Έφυγε πικραμένος από τη συνέντευξη που τα θυμήθηκε όλα αυτά. Με ταξί. Όπως ήρθε. Χωρίς φρουρές και αστυνομικούς. Άλλωστε ήταν λιτοδίαιτος, δεν χρειαζόταν παιδιά για το σούπερ μάρκετ.
Παρακολουθώ λοιπόν αυτούς που τώρα μιλούν για την εντιμότητά του. Οι περισσότεροι ζητούσαν το κεφάλι του επί πίνακι. Εννοούν την εντιμότητα νεκρολογικά, και όχι όπως την εννοούσε ο Πεπονής. Για τραγική ειρωνεία είναι οι ίδιοι που μερικές μέρες πριν χτυπούσαν όλοι μαζί το Ραγκούση για την υπόθεση με τα ταξί. Όχι γιατί έκανε κάτι σωστό ή λάθος, αλλά γιατί δημιουργούσε πολιτικό κόστος. Ο Ραγκούσης, (μοναδική νομίζω φυσική συνέχεια του Πεπονή στην προσπάθεια αναμόρφωσης του Δημοσίου Τομέα) είχε κάνει μάλλον το αυτονόητο.Προσπάθησε να υλοποιήσει αυτό που οι βουλευτές είχαν ψηφίσει: την απελευθέρωση των επαγγελμάτων. Αυτός που μάλλον είχε παρεκκλίνει ήταν ο προκάτοχός του, δημιουργώντας μία «πολιτική» ρύθμιση από τις συνήθεις με τις οποίες ανανεώνεται το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Αυτές δηλαδή με τις οποίες εξαιρούνται ομάδες από νόμους, επαγγελματικές τάξεις από το να πληρώνουν ή επικίνδυνες για το πιθανό πολιτικό κόστος κάστες. Η πλειοψηφία όμως των βουλευτών ίσως και της κοινωνίας τα έβαζε με τον Ραγκούση.
Σήμερα όλοι τους είναι στο βήμα της νεκρολογίας αποχαιρετώντας των τίμιο Πεπονή. Πόσα δεν του είχαν σούρει για αυτό που σήμερα αποκαλούν τιμιότητα και εμμονή στην αλήθεια…
Με τρομάζει που στην Ελλάδα χρειάζεται ο θάνατος για να δικαιώσει όχι μόνο τους νεκρούς αλλά και την εν ζωή πολιτική. Θα θυμάμαι πάντα τον Αναστάσιο Πεπονή σε αυτή την τελευταία του συνέντευξη, να σκύβει λίγο μπροστά και να λέει με πίκρα : «δεν ξέρετε κύριε Βαξεβάνη πόσοι από αυτούς που μιλάνε για αλλαγή στην πολιτική και τιμιότητα με έβριζαν χυδαία γιατί έκανα ένα νόμο που προσπαθούσε απλώς να κάνει το κράτος να λειτουργεί αξιοκρατικά και τίμια»
Τότε το φανταζόμουν. Τώρα τους βλέπω να εκφωνούν επικήδειουςhttp://www.realpolitics.gr/
