Η κοινωνική ανισορροπία ανάμεσα στις εύπορες ευρωπαϊκές χώρες και τις πολλές χώρες της νότιας και νοτιοανατολικής Ευρώπης έχει ενταθεί σημαντικά κατά τη διάρκεια της κρίσης.
Σε Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία και Ουγγαρία έχει αυξηθεί η κοινωνική ανισότητα, με χώρες όπως η Σουηδία, η Φινλανδία, η Δανία και οι Κάτω Χώρες να βρίσκονται στον αντίποδα, καθώς υπάρχει υψηλό επίπεδο κοινωνικής ένταξης.
Στα κράτη που έχουν υποστεί περισσότερο τις συνέπειες της κρίσης, δεν έχει καταστεί δυνατό να διαχειριστούν τις μαζικές περικοπές με ισορροπημένο τρόπο.
Αυτό είναι το αποτέλεσμα ενός νέου δείκτη που συγκρίνει τη δικαιοσύνη ανάμεσα στα 28 κράτη της ΕΕ, όπως δημοσιεύεται από το γερμανικό ίδρυμα Bertelsmann Stiftung.
Εκτός από το χάσμα ανάμεσα σε Βορρά και Νότο, η ανάλυση είναι ιδιαίτερα επικριτική για την αυξανόμενη ανισορροπία μεταξύ των γενεών.
Οι νέοι είναι αυτοί που έχουν πληγεί περισσότερο από την κοινωνική αδικία, με το 28% παιδιών και νέων να απειλούνται από τη φτώχεια ή τον κοινωνικό αποκλεισμό σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Η φτώχεια, αντίθετα, μεταξύ των ηλικιωμένων έχει μειωθεί σε πολλές περιπτώσεις.
"Το αυξανόμενο κοινωνικό χάσμα μεταξύ των κρατών - μελών και των γενεών μπορεί να οδηγήσει σε εντάσεις και σημαντική απώλεια εμπιστοσύνης. Σε περίπτωση που η κοινωνική ανισορροπία διαρκέσει περισσότερο ή αυξηθεί ακόμα περισσότερο, το μέλλον του σχεδίου της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης θα απειληθεί", σημειώνει ο Δρ. Jörg Dräger, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Ιδρύματος.
Η Ελλάδα, όπως σημειώνει το bertelsmann-stiftung.de, υποφέρει από το εξαιρετικά υψηλό ποσοστό ανεργίας των νέων (αγγίζει το 60%), την ταχεία αύξηση του κινδύνου φτώχειας, ένα σύστημα υγείας που χτυπήθηκε από τα μέτρα λιτότητας, τις διακρίσεις έναντι των μειονοτήτων και ενός χρέους - βουνό ως υποθήκη για τις επόμενες γενιές.
Παρόμοια η εικόνα και στις άλλες χώρες της νότιας Ευρώπης, με την ανεργία των νέων να αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα δικαιοσύνης στην Ισπανία.
Το θέμα της κοινωνικής δικαιοσύνης θα πρέπει, σύμφωνα με τη μελέτη, να διαδραματίσει μεγαλύτερο ρόλο στην ευρωπαϊκή πολιτική μελλοντικά.
Η ΕΕ δεν θα πρέπει να εκληφθεί μόνο ως θεματοφύλακας της οικονομικής σταθερότητας, αλλά να αναπτύξει μια ολοκληρωμένη στρατηγική που θα περιλαμβάνει μαι σφαιρική πολιτική για την καταπολέμηση της κοινωνικής αδικίας πέρα από τις προοπτικές ανάπτυξης.
