…πόσο επαναστάτες και πατριώτες είσαστε.
Έχουμε μιλήσει πολλές φορές για την Παγκόσμια Κρίση Χρέους που ταλανίζει την παγκόσμια οικονομία.
Ας επαναλάβουμε τα βασικά…
Έως το 2008, το σύνολο του Δημόσιου Χρέους των Ανεπτυγμένων κρατών ήταν περίπου το 70 % του συνολικού ΑΕΠ των ανεπτυγμένων κρατών. Μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers και την ανάληψη των τραπεζικών χρεών από τα κράτη και τους κρατικούς προϋπολογισμούς, το σύνολο του Δημόσιου Χρέους των Ανεπτυγμένων κρατών εκτινάχθηκε σχεδόν στο 100% του συνολικού ΑΕΠ των ανεπτυγμένων κρατών, ενώ το 2010 αναμένεται το σύνολο του Δημόσιου Χρέους των ανεπτυγμένων κρατών να ξεπεράσει το συνολικό ΑΕΠ των Ανεπτυγμένων κρατών. Η ανάληψη των τραπεζικών χρεών από τα κράτη και τους κρατικούς προϋπολογισμούς, σηματοδοτεί το τέλος της χρηματοπιστωτικής κρίσης, που όπως έχουμε πει μπορούμε να την θεωρούμε σαν πρώτη φάση της οικονομικής κρίσης και την έναρξη της δεύτερης φάσης της χρηματοπιστωτικής κρίσης, που την ονομάζουμε δημοσιονομική κρίση η κρίση χρέους.
Τι σημαίνει όμως για την παγκόσμια οικονομία να ξεπεράσει το συνολικό δημόσιο χρέος των...
ανεπτυγμένων κρατών, το συνολικό ΑΕΠ των ανεπτυγμένων κρατών;
Πάρα πολύ απλά. Το ΑΕΠ είναι το χαρτονόμισμα. Στο ΑΕΠ περιλαμβάνονταν μέχρι το 2008 ένα ποσοστό χρέους (το δημόσιο χρέος) και ένα ποσοστό πραγματικής αξίας. Όταν το δημόσιο χρέος ξεπέρασε το ΑΕΠ (δηλαδή ήταν μεγαλύτερο από το 100% του ΑΕΠ), τότε στο χαρτονόμισμα υπήρχε μόνο χρέος. Άρα το χαρτονόμισμά δεν είχε καμία αξία και η διαπίστωση του διεθνούς νέο-φιλελεύθερου ιερατείου ήταν εφιαλτική. Το χαρτονόμισμα δεν είχε πλέον καμία πραγματική αξία είχε μετατραπεί σε τοξικό προϊόν.
Οι λύσεις που μπορούσαν να λειτουργήσουν, ώστε να επανέρθει το δημόσιο χρέος στα προ του 2008 επίπεδα (δηλαδή κάτω από το 100% του ΑΕΠ), για να αποκτήσει το χαρτονόμισμα και πραγματική αξία ήταν οι εξής:
• Να μειωθεί δραστικά το Δημόσιο Χρέος, μέσω αυστηρών δημοσιονομικών προγραμμάτων λιτότητας, που θα μηδένιζαν και θα μετέτρεπαν σε πλεονασματικά τα υφιστάμενα έως σήμερα ελλείμματα των κρατικών προϋπολογισμών.
• Η τόνωση της ανάπτυξης μέσω κρατικών ενισχύσεων, άρα αύξηση του ΑΕΠ.
• Συνδυασμός των δύο ανωτέρω τρόπων.
Εκ των ανωτέρω συνάγεται ότι η αύξηση του ΑΕΠ των ανεπτυγμένων κρατών, είναι βασική παράμετρος για την επίλυση της κρίσης χρέους. Εντελώς ενημερωτικά πρέπει να γνωρίζουμε ότι εάν το ΑΕΠ των ανεπτυγμένων κρατών αυξηθεί σε μία χρονιά πχ το 2010 κατά μέσο όρο 8% τότε επιλύεται η κρίση χρέους. Κατανοούμε όλοι ότι η ετήσια αύξηση του ΑΕΠ της Κίνας, παρ’ από μόνη της δεν επαρκεί, είναι όμως σημαντική για την διαμόρφωση του ΑΕΠ των Ανεπτυγμένων κρατών.
Έχουμε μιλήσει πολλές φορές για την πολιτική της σύσφιγξης που υιοθέτησαν και εφαρμόζουν από την αρχή του 2010 οι νομισματικές αρχές της Κίνας, προκειμένου να ελέγξουν την υπερθέρμανση της οικονομίας και την άνοδο του πληθωρισμού. Ο πληθωρισμός όμως συνέχισε να αυξάνεται κατά 5,1% το Νοέμβριο, ενώ οι σημαντικές πτώσεις των λιανικών πωλήσεων, η ανάπτυξη των εισαγωγών με τον ταχύτερο ρυθμό σε διάστημα έξι μηνών και η ραγδαία αύξηση της προσφοράς χρήματος, δείχνουν ότι η πολιτική της σύσφιγξης αποτυγχάνει. Τι σημαίνει όμως αυτό;
Εφ’ όσον η πολιτική της σύσφιγξής αποτύχει, η κεντρική τράπεζα της Κίνας θα αναγκασθεί να αυξήσει τα επιτόκια. Ήδη κάθε Σαββατοκύριακο που περνάει, η παγκόσμια οικονομία ανασαίνει με ανακούφιση γιατί δεν ανακοινώνεται αύξηση των κινέζικων επιτοκίων. Αύξηση των κινέζικων επιτοκίων σημαίνει αυτόματα μείωση του ρυθμού αύξησης του κινέζικου ΑΕΠ, άρα μείωση του ρυθμού αύξησης του ΑΕΠ των ανεπτυγμένων κρατών, άρα επιδείνωση της διεθνούς κρίσης χρέους.
Τα προαναφερόμενα είναι, σε πάρα πολύ εκλαϊκευμένη και απλή μορφή, αυτά τα οποία αποδέχονται οι έγκριτοι διεθνείς αναλυτές και επενδυτικές τράπεζες, ως τα βασικά στοιχεία που οριοθετούν την παρούσα φάση της οικονομικής κρίσης, η οποία όπως προείπαμε ονομάζεται κρίση χρέους.
Φυσικά τίποτε από αυτά δεν θα ακούσετε στην Ελληνική Βουλή, κατά την πενθήμερη συζήτηση για τον Προϋπολογισμό. Σε αυτήν την συζήτηση, οι Υπουργοί και οι Βουλευτές του Γιώργου Παπανδρέου, θα στιγματίσουν ως υπεύθυνους για την Ελληνική Δημοσιονομική κρίση τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα και γι’ αυτό τους μείωσαν τις αποδοχές.
Άραγε, θα μας πει κάποιος από αυτούς πόσο αυξήθηκε το Ελληνικό Δημόσιο Χρέος από τα χρήματα που έχει δώσει το Ελληνικό Δημόσιο σαν οικονομική ενίσχυση στις Τράπεζες;
Άντε, να σας δούμε «Σύντροφοι» πόσο επαναστάτες και πατριώτες είσαστε…
Έχουμε μιλήσει πολλές φορές για την Παγκόσμια Κρίση Χρέους που ταλανίζει την παγκόσμια οικονομία.
Ας επαναλάβουμε τα βασικά…
Έως το 2008, το σύνολο του Δημόσιου Χρέους των Ανεπτυγμένων κρατών ήταν περίπου το 70 % του συνολικού ΑΕΠ των ανεπτυγμένων κρατών. Μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers και την ανάληψη των τραπεζικών χρεών από τα κράτη και τους κρατικούς προϋπολογισμούς, το σύνολο του Δημόσιου Χρέους των Ανεπτυγμένων κρατών εκτινάχθηκε σχεδόν στο 100% του συνολικού ΑΕΠ των ανεπτυγμένων κρατών, ενώ το 2010 αναμένεται το σύνολο του Δημόσιου Χρέους των ανεπτυγμένων κρατών να ξεπεράσει το συνολικό ΑΕΠ των Ανεπτυγμένων κρατών. Η ανάληψη των τραπεζικών χρεών από τα κράτη και τους κρατικούς προϋπολογισμούς, σηματοδοτεί το τέλος της χρηματοπιστωτικής κρίσης, που όπως έχουμε πει μπορούμε να την θεωρούμε σαν πρώτη φάση της οικονομικής κρίσης και την έναρξη της δεύτερης φάσης της χρηματοπιστωτικής κρίσης, που την ονομάζουμε δημοσιονομική κρίση η κρίση χρέους.
Τι σημαίνει όμως για την παγκόσμια οικονομία να ξεπεράσει το συνολικό δημόσιο χρέος των...
ανεπτυγμένων κρατών, το συνολικό ΑΕΠ των ανεπτυγμένων κρατών;
Πάρα πολύ απλά. Το ΑΕΠ είναι το χαρτονόμισμα. Στο ΑΕΠ περιλαμβάνονταν μέχρι το 2008 ένα ποσοστό χρέους (το δημόσιο χρέος) και ένα ποσοστό πραγματικής αξίας. Όταν το δημόσιο χρέος ξεπέρασε το ΑΕΠ (δηλαδή ήταν μεγαλύτερο από το 100% του ΑΕΠ), τότε στο χαρτονόμισμα υπήρχε μόνο χρέος. Άρα το χαρτονόμισμά δεν είχε καμία αξία και η διαπίστωση του διεθνούς νέο-φιλελεύθερου ιερατείου ήταν εφιαλτική. Το χαρτονόμισμα δεν είχε πλέον καμία πραγματική αξία είχε μετατραπεί σε τοξικό προϊόν.
Οι λύσεις που μπορούσαν να λειτουργήσουν, ώστε να επανέρθει το δημόσιο χρέος στα προ του 2008 επίπεδα (δηλαδή κάτω από το 100% του ΑΕΠ), για να αποκτήσει το χαρτονόμισμα και πραγματική αξία ήταν οι εξής:
• Να μειωθεί δραστικά το Δημόσιο Χρέος, μέσω αυστηρών δημοσιονομικών προγραμμάτων λιτότητας, που θα μηδένιζαν και θα μετέτρεπαν σε πλεονασματικά τα υφιστάμενα έως σήμερα ελλείμματα των κρατικών προϋπολογισμών.
• Η τόνωση της ανάπτυξης μέσω κρατικών ενισχύσεων, άρα αύξηση του ΑΕΠ.
• Συνδυασμός των δύο ανωτέρω τρόπων.
Εκ των ανωτέρω συνάγεται ότι η αύξηση του ΑΕΠ των ανεπτυγμένων κρατών, είναι βασική παράμετρος για την επίλυση της κρίσης χρέους. Εντελώς ενημερωτικά πρέπει να γνωρίζουμε ότι εάν το ΑΕΠ των ανεπτυγμένων κρατών αυξηθεί σε μία χρονιά πχ το 2010 κατά μέσο όρο 8% τότε επιλύεται η κρίση χρέους. Κατανοούμε όλοι ότι η ετήσια αύξηση του ΑΕΠ της Κίνας, παρ’ από μόνη της δεν επαρκεί, είναι όμως σημαντική για την διαμόρφωση του ΑΕΠ των Ανεπτυγμένων κρατών.
Έχουμε μιλήσει πολλές φορές για την πολιτική της σύσφιγξης που υιοθέτησαν και εφαρμόζουν από την αρχή του 2010 οι νομισματικές αρχές της Κίνας, προκειμένου να ελέγξουν την υπερθέρμανση της οικονομίας και την άνοδο του πληθωρισμού. Ο πληθωρισμός όμως συνέχισε να αυξάνεται κατά 5,1% το Νοέμβριο, ενώ οι σημαντικές πτώσεις των λιανικών πωλήσεων, η ανάπτυξη των εισαγωγών με τον ταχύτερο ρυθμό σε διάστημα έξι μηνών και η ραγδαία αύξηση της προσφοράς χρήματος, δείχνουν ότι η πολιτική της σύσφιγξης αποτυγχάνει. Τι σημαίνει όμως αυτό;
Εφ’ όσον η πολιτική της σύσφιγξής αποτύχει, η κεντρική τράπεζα της Κίνας θα αναγκασθεί να αυξήσει τα επιτόκια. Ήδη κάθε Σαββατοκύριακο που περνάει, η παγκόσμια οικονομία ανασαίνει με ανακούφιση γιατί δεν ανακοινώνεται αύξηση των κινέζικων επιτοκίων. Αύξηση των κινέζικων επιτοκίων σημαίνει αυτόματα μείωση του ρυθμού αύξησης του κινέζικου ΑΕΠ, άρα μείωση του ρυθμού αύξησης του ΑΕΠ των ανεπτυγμένων κρατών, άρα επιδείνωση της διεθνούς κρίσης χρέους.
Τα προαναφερόμενα είναι, σε πάρα πολύ εκλαϊκευμένη και απλή μορφή, αυτά τα οποία αποδέχονται οι έγκριτοι διεθνείς αναλυτές και επενδυτικές τράπεζες, ως τα βασικά στοιχεία που οριοθετούν την παρούσα φάση της οικονομικής κρίσης, η οποία όπως προείπαμε ονομάζεται κρίση χρέους.
Φυσικά τίποτε από αυτά δεν θα ακούσετε στην Ελληνική Βουλή, κατά την πενθήμερη συζήτηση για τον Προϋπολογισμό. Σε αυτήν την συζήτηση, οι Υπουργοί και οι Βουλευτές του Γιώργου Παπανδρέου, θα στιγματίσουν ως υπεύθυνους για την Ελληνική Δημοσιονομική κρίση τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα και γι’ αυτό τους μείωσαν τις αποδοχές.
Άραγε, θα μας πει κάποιος από αυτούς πόσο αυξήθηκε το Ελληνικό Δημόσιο Χρέος από τα χρήματα που έχει δώσει το Ελληνικό Δημόσιο σαν οικονομική ενίσχυση στις Τράπεζες;
Άντε, να σας δούμε «Σύντροφοι» πόσο επαναστάτες και πατριώτες είσαστε…
