Αυτή
τη στιγμή στην πολιτική πιάτσα κυκλοφορούν αρκετά μέτωπα, ενώ η τάση,
όπως διαφαίνεται είναι να γεννηθούν κι άλλα. Είναι το Μέτωπο Αλληλεγγύης
και Ανατροπής του Αλαβάνου, είναι το Μέτωπο του ΚΚΕ που ανήκει στα μέλη
και οπαδούς του ΚΚΕ, είναι το ΕΠΑΜ του Καζάκη, είναι το Μέτωπο της
Περιεκτικής Δημοκρατίας, είναι το Πατριωτικό Μέτωπο ΠΑΜ και πιθανόν και
κάποια άλλα μικρότερης εμβέλειας που δεν τα έχω ακουστά.
Όπως
βλέπω τα πράγματα απ’ έξω, ο πληθωρισμός αυτός των μετώπων, δεν
αντανακλά παρά τον πληθωρισμό και πιθανόν την παθογένεια των κομμάτων,
κομματιδίων και ομάδων κυρίως της Αριστεράς, και μάλιστα σε εποχές, που
το γενικό αίτημα είναι η συσπείρωση και ενότητα παρά ο κατακερματισμός.
Σε
χαλεπούς και επίμονους καιρούς, ένα μέτωπο έχει πολλά πλεονεκτήματα σε
σχέση με ένα κόμμα, στο βαθμό που μπορεί να απευθυνθεί σε πλατύτερα
στρώματα χωρίς κατ’ ανάγκην να ζητά διαπιστευτήρια κομματικής
ορθοφροσύνης και επάρκεια γνώσεων για τα περιεχόμενα της σοσιαλιστικής ή
κομμουνιστικής βιβλιογραφίας. Τα Μέτωπα έρχονται πρώτα και κύρια να
δώσουν ελπίδα, να φέρουν κοντά τον κόσμο που δοκιμάζεται για να μην
νοιώθει πλέον μόνος και αβοήθητος, έρχονται να επιλύσουν πρακτικά
προβλήματα, οργανώνοντας και διεκπεραιώνοντας σε τοπικό επίπεδο τη
σίτιση, τη θέρμανση, και ίσως τη στέγη.
Το
Μέτωπο δεν είναι κόμμα, δεν χαράζει στρατηγική για τη μέλλουσα ζωή, κι
ούτε πρέπει να είναι το πρόπλασμα ενός νέου κόμματος. Το Μέτωπο έχει
πολύ συγκεκριμένο ρόλο να επιτελέσει, δηλαδή να θέσει τις μάζες σε
κίνηση μέσα από τη συλλογική συμμετοχή και επίλυση επιτακτικών
καθημερινών προβλημάτων. Εκεί οφείλει ένα Μέτωπο να δείξει την ισχύ του
και κει πάνω να ριζώσει. Το τι θα γίνει μετά και το ποια πολιτική λύση
θα δοθεί, αποτελεί μεταγενέστερο πρόβλημα.
Στην
παρούσα φάση της κατακερματισμένης Αριστεράς, μπορώ να κατανοήσω τον
πληθωρισμό αυτό των Μετώπων, ως απλή αναπαραγωγή του υπάρχοντος
κατακερματισμού. Αλλά τότε η έννοια Μέτωπο καθίσταται σχήμα οξύμωρο,
διότι το Μέτωπο είναι η επιτομή της συνένωσης και όχι της διάσπασης.
Τι
θα μπορούσε να γίνει; Μα το ακριβώς αντίθετο αυτού που δεν έχει
καταστεί εφικτό από τα κόμματα της αριστεράς. Ο διάλογος δηλαδή και η
κοινή πορεία. Γιαυτό άλλωστε δεν φτιάχτηκαν; Για να υπερπηδήσουν τις
χρόνιες αριστερές ανεπάρκειες;
Ας μην τις διαιωνίζουν!
http://e-cynical.blogspot.com/
