Του Γιώργου Δελαστίκ
Κατάντησε
πλέον το πιο σύντομο ανέκδοτο: "Σοσιαλιστής πρωθυπουργός σε χώρα της
Ευρωζώνης"! Οσο και αν ακούγεται ανατριχιαστικό από πολιτική σκοπιά,
αυτή τη στιγμή δεν έχει απομείνει παρά... ένας (!) σοσιαλδημοκράτης
πρωθυπουργός στα 17 κράτη που έχουν ως κοινό νόμισμα το ευρώ - κι
αυτός... "πολιτικός τραβεστί" αφού συγκυβερνά με τη Δεξιά! Πρόκειται για
τον...
Βέρνερ Φάιμαν, τον καγκελάριο
της Αυστρίας, ο οποίος από τα τέλη του 2008 έχει συγκροτήσει "μεγάλο
συνασπισμό" με τους συντηρητικούς δεξιούς. Με εξαίρεση τον αριστερό
Δημήτρη Χριστόφια, τον Πρόεδρο της Κύπρου, οι υπόλοιποι... 15 (!!!)
πρωθυπουργοί των χωρών της Ευρωζώνης είναι δεξιοί. Το σκορ 15-1 εις
βάρος των σοσιαλιστών είναι κυριολεκτικά πρωτοφανές.
Μέσα
σε ένα μόλις εξάμηνο, από τον Ιούνιο έως τον Νοέμβριο, έπεσαν και οι
τρεις πρωθυπουργοί του ευρωπαϊκού Νότου, που ηγούνταν αμιγώς
σοσιαλιστικών κυβερνήσεων στην Ελλάδα, την Πορτογαλία
και την Ισπανία. Απομακρύνθηκαν και οι τρεις ατιμασμένοι και
ταπεινωμένοι για την ίδια αιτία: την πλήρη απάρνηση της ιδεολογίας τους
και την εφαρμογή κατ' απαίτηση της Γερμανίας μέσω ΕΕ πολιτικής
εξοντωτικής λιτότητας εναντίον των λαών τους, με πρόσχημα τον περιορισμό
των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού στο πλαίσιο της πάλης για τη μείωση
δήθεν του δημόσιου χρέους των αντίστοιχων χωρών, το οποίο όμως συνεχίζει
να καλπάζει ασυγκράτητο παρά την πορεία εξαθλίωσης του πληθυσμού.
Ο
Πορτογάλος σοσιαλιστής Ζοζέ Σόκρατες και ο Ισπανός Χοσέ Λουίς
Ροντρίγκεθ Θαπατέρο παραιτήθηκαν ήδη από την ηγεσία των κομμάτων τους
μετά τις συντριπτικές ήττες, στις οποίες οδήγησαν τα κόμματά τους. Ο
Γιώργος Παπανδρέου δεν θέλει βέβαια με τίποτα να παραιτηθεί από την
ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν είναι βέβαιο πως δεν θα το κάνει υπό την
απειλή καρατόμησής του από τους δελφίνους.
Δεν
είναι μόνο το... "πρωθυπουργικό επίδομα ανεργίας" το οποίο πλέον κάνουν
ουρά για να πάρουν οι τέως σοσιαλιστές πρωθυπουργοί, οι οποίοι
συγκροτούν ήδη ένα άκρως πολυμελές "κλαμπ πολιτικών ναυαγίων". Το
χειρότερο είναι η τεράστια ζημιά που κάνουν στην κοινωνική συνείδηση των
λαών της Ευρώπης καταποντίζοντας τα κόμματά τους σε τρομακτικές
εκλογικές αβύσσους. Σκοτώνουν τις ελπίδες των Ευρωπαίων πολιτών για μια
άλλη, υποτυπωδώς καλύτερη και δικαιότερη πολιτική που θα σηματοδοτεί
καλύτερες μέρες.
Αν
το σκεφτεί κανείς, είναι εξωφρενικό το πού οδήγησε τους Ισπανούς η
πολιτική λιτότητας του Θαπατέρο και των Ισπανών σοσιαλιστών. Οχι μόνο να
τιμωρήσουν τους Ισπανούς σοσιαλιστές με το χαμηλότερο ποσοστό της
ιστορίας τους, αλλά και να δώσουν στην ισπανική Δεξιά, στο κόμμα δηλαδή
που συμπεριέλαβε και όλες τις φιλοδικτατορικές δυνάμεις της εποχής του
Φράνκο, το μεγαλύτερο ποσοστό που είχε ποτέ και απόλυτη πλειοψηφία στην
350μελή Βουλή των Αντιπροσώπων για δεύτερη μόλις φορά στην ιστορία της.
Με
άλλα λόγια οι σοσιαλιστές ακολούθησαν πολιτική τόσο εχθρική προς τα
λαϊκά στρώματα και τους μικρομεσαίους, ώστε οδήγησαν έναν ολόκληρο λαό
να αναζητήσει φιλολαϊκή πολιτική σωτηρίας του στους πολιτικούς
κληρονόμους του δικτάτορα Φράνκο! Αν αυτό δεν είναι πολιτικό έγκλημα,
τότε τι είναι; Ευτυχώς πάντως μόνο μισό εκατομμύριο και κάτι από τα...
4.300.000 ψήφους και πάνω που έχασαν οι σοσιαλιστές πήγαν απευθείας στη
Δεξιά. Στην Ενωμένη Αριστερά πήγαν 700.000 ψήφοι, σε μια διάσπαση του
Εργατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος όδευσαν άλλες 800.000, κάπου 500.000
ψηφοφόροι απείχαν, πολλές εκατοντάδες χιλιάδες ψήφους απέσπασαν τα
τοπικά εθνικιστικά κόμματα...
Τέτοιον
εκλογικό και πολιτικό εφιάλτη όπως τον σημερινό δεν έχουν περάσει ποτέ
στο παρελθόν οι Ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες, οι οποίοι έχουν πια χάσει
εντελώς την ιδεολογικοπολιτική τους ταυτότητα, με αποτέλεσμα να χάνουν
τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους τους, χωρίς όμως να τους έχουν
αντικαταστήσει με καινούργιους σταθερούς, μόνο περιστασιακούς.
Παρ'
όλα αυτά ελπίζουν η αναμενόμενη εκλογή του Φρανσουά Ολάντ ως προέδρου
της Γαλλίας την άνοιξη να σηματοδοτήσει την πολιτική ανάσταση της
ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας - αν φυσικά ακολουθήσει άλλη πολιτική.
ΘΑΠΑΤΕΡΟ
Ανάσταση Αριστεράς λόγω της ήττας του
Ανάσταση Αριστεράς λόγω της ήττας του
ΩΦΕΛΗΜΕΝΗ
εξαιρετικά από τον εκλογικό καταποντισμό των σοσιαλιστών βγήκε η
ισπανική Αριστερά. Παρ' όλο που κέρδισε 700.000 ψήφους, το αποτέλεσμά
της σε απόλυτο ποσοστό δεν ήταν κάτι εξαιρετικό. Εχει σημειώσει πέντε
καλύτερα και πέντε χειρότερα ποσοστά στη μετά Φράνκο εποχή από το 6,92%
που πήρε την Κυριακή. Το σημαντικότατο όμως από ψυχολογική σκοπιά είναι
πως αυτή η άνοδος ήρθε μετά το χειρότερο ποσοστό που είχε σημειώσει ποτέ
(3,77%) και το οποίο είχε σημειωθεί στις προηγούμενες βουλευτικές
εκλογές του 2008. Εξαιρετική επιτυχία πρωτοφανών εκλογικών διαστάσεων
σημείωσε αντιθέτως η βασκική Αριστερά, η συνδεόμενη με την ΕΤΑ, η οποία
μετά τη διάλυση της ένοπλης οργάνωσης πήρε 333.000 ψήφους, 7 βουλευτές
και βγήκε πρώτο κόμμα στη Χώρα των Βάσκων.
