* Ο όρος λαϊκισμός δεν έχει σαφή προσδιορισμό και τούτο γιατί προσδιορίζεται από το «θυμοειδές» και όχι από το «λογιστικόν». Η αβεβαιότητα του προσδιορισμού του απορρέει από το γεγονός ότι μεταφέρει την ιστορική εμπειρία ως συναισθηματική φόρτιση και όχι ως ιστορική διερεύνηση απαλλαγμένη από στερεότυπα και προκαταλήψεις. Είχε και εξακολουθεί να έχει ο λαϊκισμός ουσιαστική παρουσία στο ιστορικό «γίγνεσθαι», οι δε εμφανίσεις του μπορεί να ιχνηλατηθούν σε βεβαιώσιμες πηγές της αρχαιότητας, όπως στην ιστορία του Θουκυδίδη, προ πάντων, όμως, στην ιστορία του 20ού αιώνα και δη στα τρία επίπεδα ήτοι: στο επίπεδο της πολιτικής, στο πολιτισμικό επίπεδο και τέλος στο λεγόμενο επίπεδο των αξιών.
Είναι δε το παρελθόν του λαϊκισμού τόσο παλαιό αφού και οι δημαγωγοί της αρχαίας Ελλάδας μίλησαν τη γλώσσα του όπως μας πιστοποιεί ο αθηναίος ρήτορας Αισχύνης (389-314 π.Χ.) στη «Δημηγορεία του κατά Τιμάρχου». Δημαγωγοί κάθε εποχής μίλησαν με τον δικό τους τρόπο. Απολυταρχισμοί του 20ού αιώνα όπως ο Υπαρκτός Σοσιαλισμός του Στάλιν, ο Εθνικοσοσιαλισμός του Χίτλερ και ο Φασισμός του Μουσουλίνι καθώς και τα «κρυπτοφασιστικά» και «Κρυπτοκομμουνιστικά» καθεστώτα (Περονισμός στην Αργεντινή και τα κόμματα Μπάαθ και Ερυθροί Χμερ, του λεγομένου Τρίτου Κόσμου) χρησιμοποίησαν ως ιδεολογικό έμβλημα και μέσο άσκησης της εξουσίας τον λαϊκισμό.
Είναι ηλίου φαεινότερον ότι η σημερινή κρίση της κοινωνίας και των αξιών δυναμώνει φαινόμενα παραπλανητικά και επικίνδυνα.
Ο λαϊκισμός ως φαινόμενο συνοδεύει σε κάθε μορφή δημοκρατίας (προεδρευομένη ή μη) πάντα τα κόμματα και τα σωματεία, κυρίως όμως του συνδικαλιστικού κινήματος (τύπου ΓΕΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ - ΓΕΝΟΠ / ΔΕΗ, ΟΤΟΕ κ.λπ.), τα οποία κατέστησαν, μετά την Μεταπολίτευση, η τυραννίδα της ελληνικής κοινωνίας. Σε περίοδο κρίσης ο λαϊκισμός εντείνεται και οδηγεί σε φανατισμό και σε πόλωση ιδιαίτερα σε κοινωνικές ομάδες όπου κυριαρχεί ο ανορθολογισμός και ανεύθυνος απλοϊκός συναισθηματισμός. Ο λαϊκισμός είναι σήμερα τόσο αποτέλεσμα όσο και αιτία της κρίσης. Πολλοί διανοούμενοι και τηλεπαρουσιαστές που διαμορφώνουν την Κοινή Γνώμη αποφεύγουν τεχνηέντως να θέσουν «τον δάκτυλον επί τον τύπον των ύλων» να προτείνουν την θεραπεία της κρίσης, να αποκαλύψουν ότι ο λαϊκισμός (Αριστερός ή Δεξιός) ήταν αυτός που μας οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο.
Το πελατειακό σύστημα προνομίων, οι συντεχνίες στον δημόσιο και ιδιωτικό χώρο, η αδικία συνεπεία αυτού του συστήματος, η συρρίκνωση της οικονομικής παραγωγής, η εχθρότητα που καλλιεργήθηκε, βάσει σχεδίου της Αριστεράς, ανάμεσα στους εργαζομένους και τους εργοδότες συνδέονται άμεσα με τον λαϊκισμό και γι’ αυτό και οι υπαίτιοι φέρουν ιστορικές ευθύνες.
Τα συνθήματα όπως «το δίκαιον του εργάτη», «το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία», «ο λαός είναι υπεράνω των θεσμών» κ.λπ. δείχνουν πόσο ο λαϊκισμός αντιβαίνει στην έννοια του κριτικά και ορθολογικά σκεπτομένου πολίτη.
Πίσω από αυτά κρύβονται ο κοινωνικός φθόνος και ο ισοπεδωτισμός, η ασυδοσία και η αναξιοπιστία, η υστερία και η εμπάθεια, η αυθορμητιστική αυθαιρεσία και ανευθυνότητα, ο ανορθολογισμός και η διγλωσσία. Σήμερα ο λαϊκισμός προωθείται μέσα στο πλαίσιο του μεταμοντέρνου μηδενισμού για τον οποίο δεν υπάρχουν αξίες, όπως η Δημοκρατία ή ο σεβασμός του Νόμου. Μιλάει επίσης για τη μεταπολιτική (φιλοσοφική μελέτη της πολιτειακής σύνθεσης των κοινωνιών) και τη «μεταπολιτική». Αυτοί που είχαν ως «αιχμή του δόρατους τους κουκουλοφόρους και εξευτέλιζαν την δημοκρατία όλα τα χρόνια τώρα προσποιούνται τους δημοκράτες και νομοταγείς.
Ο αριστερός λαϊκισμός δεν είναι διαφορετικός από τον δεξιό. Στον δεξιό ισχύει ένας «εκλεκτικός εθνοκεντρισμός». Ο δεξιός λαϊκισμός επικεντρώνεται στους λαθρομετανάστες, στους ομοφυλόφιλους και τους αλλόθρησκους. Ο αριστερός λαϊκισμός, εδραζόμενος στον Διεθνισμό του Υπαρκτού Σοσιαλισμού, επικεντρώνεται ανάμεσα στον μικροαστικό αναρχισμό και τον λενινιστικό, επιμένει σε μια εξωπραγματική ολική άρνηση και κριτική σε κάθε αλλαγή, δαιμονοποιεί το Μνημόνιο, σαμποτάρει κάθε παραγωγική επένδυση και δεν προτείνει καμιά ρεαλιστική εναλλακτική λύση.
Η παραμονή στην Ευρώπη δίχως το Μνημόνιο δεν γίνεται. Αν έλθει στην εξουσία η αριστερά με τις νεφελώδεις και εν πολλοίς αντιφατικές θέσεις της θα οδηγήσει την χώρα σε γενικευμένη ανομία, αναρχία και χρεοκοπία. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι: ριζικές μεταρρυθμίσεις της δημόσιας διοίκησης και της οικονομίας, παραγωγικές επενδύσεις με στόχο τη δημιουργία θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό χώρο, αξιοπιστία στις σχέσεις με τους εταίρους μας.
Οι οικονομικές επιδόσεις της χώρας μας από την δεκαετία του 1950 μέχρι την Μεταπολίτευση παρουσιάζουν όλα τα χαρακτηριστικά μιας περιόδου αξιοσημείωτης επιτυχίας, την οποίαν δυστυχώς διαδέχθηκε μια περίοδος εξίσου αξιοσημείωτης οπισθοδρόμησης, η τοιαύτη της Μεταπολιτεύσεως και δη από της ανόδου του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το έτος 1981.
Η κρίση κατέδειξε τις αδυναμίες και τον φενακισμό (εξαπάτηση) της μεταδημοκρατίας, όσες καλύπτονταν ή ελάνθαναν, κάτω από την ευμάρεια των δανεικών. Κατέδειξε δραματικά τις ανισότητες, τα δημοκρατικά ελλείμματα στην αντιπροσώπευση, ακόμη και την απειλητική αποκατάσταση της ισοπολιτείας από την κυριαρχία ανεξελέγκτων ελίτ κατ’ ευφημισμών αρίστων. Την στιγμή της ρήξης, οι ελίτ αναδιπλώθηκαν, αλλά όχι για ανανέωσή τους με νέες δυνάμεις και νέες ιδέες, αλλά για να επιβάλλουν μια τεχνοκρατική διακυβέρνηση έναντι μιας πολιτικής κυβέρνησης, δηλαδή για να επιβάλουν ένα κλειστό αυτοαναπαραγόμενο σύστημα εξουσίας που λογοδοτεί περιορισμένα ή και καθόλου και να αποκλείσουν ένα ανοιχτό, διαρκώς ανανεούμενο και ανακλητό σύστημα εξουσίας.
Ας κινηθούμε λοιπόν προς τα εμπρός, πέραν των διαχωριστικών γραμμών. Το μέγα πολιτικό πρόβλημα της Ελλάδος δεν είναι μόνο το δίπολο λαϊκισμός – αντιλαϊκισμός αλλά και η επαναφορά πολιτικής στο προσκήνιο, δραστικής, και η επαναθεμελίωση της δημοκρατίας και της υπευθυνότητας του κάθε πολίτη να εργάζεται συνειδητά και να τοποθετεί το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου, υπεράνω του ατομικού συμφέροντος, να ασκεί κριτική αλλά να σέβεται τις αποφάσεις της πλειοψηφίας, αλλά και να μη διστάζει να επαινεί τις καλές πράξεις των πολιτικών αντιπάλων του.
.proinoslogos.gr
http://www.ellanodikis.net/2012/12/blog-post_4141.html
