Σαν ένας απλός παρατηρητής των τελευταίων εξελίξεων στην Ελληνική κοινωνία κάνεις δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί ότι έξοδος από το τέλμα που έχει βυθιστεί ένα πολύ μεγάλο μέρος της είναι μάλλον απίθανη υπό τις παρούσες συνθήκες. Με ένα αναξιόπιστο ηγετικό κατεστημένο που έστησε το σκηνικό για να νέμεται την εξουσία με λαϊκιστικές πολιτικές που σπρώχνουν βαθύτερα στον βούρκο και ένα λαό που γαλουχήθηκε την περασμένη γενιά να μένει πολιτικά αδρανής δεν υπάρχουν ελπίδες για το έθνος, εκτός θαύματος. Δεν υπάρχει αντίπαλον δέος.
Καλλιεργείται συστηματικά η εκδοχή ότι όπως πάντα, ξένες δυνάμεις μας οδήγησαν ήδη σε πλήρη υποτέλεια στους πιστωτές τουλάχιστον μέχρι το 2060! Λες και μέχρι τότε η Ευρώπη θα ταλανίζεται σε συμβούλια υπουργών. Και εάν αθετήσουμε θα κατέβουν με τους στόλους τους να καταλάβουν την Ακρόπολη.
Μνήμες που οι νεώτεροι δεν έχουν ζήσει βγαίνουν στην επιφάνεια για να περιγραφούν και να παρομοιαστούν γλαφυρότερα οι κατακτητές. Έτσι οι Αμερικάνοι που δεν μας επέτρεψαν να μπούμε στο σύμφωνο της Βαρσοβίας έχουν αντικατασταθεί από τους πλέον ελκυστικούς για το μένος του λαού Γερμανούς που δεν μας αναγνωρίζουν το δικαίωμα λόγω της μοναδικής ευγενούς μας καταγωγής να ζούμε αενάως με δανεικά. Λες και ήμαστε οι μόνοι κατατρεγμένοι στον πλανήτη. Λες και ο γερμανικός λαός δεν περασε δυό φορες την απόλυτη εξαθλίωση και υποταγή τον προηγούμενο αιώνα. Λες και οι Αγγλοι δεν κατέβηκαν τα σκαλιά της εξαθλίωσης μετά τον δεύτερο πόλεμο καθως η αυτοκρατορία διελύετο. Αλλά και οι δύο αυτοί λαοί υπέμειναν υπομονετικά, υπερήφανα, διατήρησαν την κοινωνική τους συνοχή, εργάστηκαν σκληρά και ανέδειξαν στιβαρές ηγεσίες που υποστήριξαν από όλο το ιδεολογικό τους φάσμα.
Το γεγονός ότι καλώς ή κακώς είμαστε μέλος μιας ομάδας χωρών που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Ένωση, θεωρούμενης όσον αφορά τα κοινωνικά συστήματα και την ελευθερία των πολιτών τους από την πλειονότητα των άλλων λαών του πλανήτη σαν παράδειγμα προς μίμηση, διαστρεβλώνεται. Θεωρείται ως η αρχή μιας διαδικασίας όπου όλες αυτές οι χώρες, ακολουθώντας την Ελλάδα κατά βήμα, θα πέσουν θύματα μιας απόλυτης υποτέλειας μιας Γερμανίας ή του τερατώδους χρηματοοικονομικού συστήματος στην αυτοκρατορία των σκλάβων. Επιμένουν ότι οι Έλληνες, όπως και οι άλλοι λαοί θα παραμείνουν γονυπετείς καθώς η καταιγίδα θα σαρώσει τα πάντα.
Όντας μέλος αυτής της ομάδας χωρών μια σειρά από λογικούς παράγοντες συνεισφέρουν σε ορίζοντα ελπίδας. Δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς μερικούς από αυτούς.
Καταρχήν ζούμε κάτω από το υπέροχο φώς της ευλογημένης πατρίδας μας σε ένα περιβάλλον με πλούσια πολιτιστική κληρονομιά και σύγχρονες υποδομές που ζητάει τόσα λίγα για την υλική επιβίωση του ατόμου και προσφέρει τόσα πολλά για την πνευματική του δημιουργία. Αυτή είναι η αλώβητη στερεή βάση που μπορεί να χτιστεί η Ελλάδα του μέλλοντος ορθάνοιχτη στον παγκόσμιο γίγνεσθαι, παραμερίζοντας μετά από μιας γενιάς άφρονα διαβίωση, τα εφήμερα ερείπια που δημιουργήσαμε εμείς οι γεροντότεροι και κύριοι φταίχτες.
Αυτή τη βάση δεν είναι δύσκολο να δει κανείς. Είμαστε φύλακες μνημείων και ταυτότητας των πηγών της πολιτιστικής κληρονομιάς του σύγχρονου κόσμου. Κατοικούμε σε μια χώρα με ευλογημένο κλίμα που μπορεί να μας δωρίσει αενάως ενέργεια και που ο κάθε άνθρωπος θα ήθελε να ζήσει έστω και για λίγο. Έχουμε δυναμικό παραγωγής των πιο ζηλευτών προϊόντων που η μητέρα γη μπορεί να δώσει. Ζούμε κυριολεκτικά μέσα στην θάλασσα που είναι μέρος της ίδιας μας της ύπαρξης. Αλλά δεν είναι μόνον αυτά τα μοναδικά. Την χώρα σήμερα πρέπει να την δούμε πέρα από την ομίχλη της καταστροφολογίας. Η Ελλάδα έχει οικονομικές υποδομές μιας αναπτυγμένης χώρας. Το τεχνολογικό επίπεδο του ανθρώπινου δυναμικού της είναι υψηλό. Το επικοινωνιακό της δυναμικό σύγχρονο. Έχει σημαντικούς πόρους πρώτων υλών. Και τόσα αλλά. Αυτές είναι βάσεις μοναδικές για μια μικρή χώρα και είναι αυτές που ανήκουν στην κοινωνία και δεν πρέπει να σφετεριστεί κανείς.
Έπειτα, με τα πικρά μαθήματα των δύο προηγούμενων αιώνων η Ευρώπη ολόκληρη, της οποίας είμαστε αναπόσπαστο μέρος, προχωρεί με μικρά πολύ δύσκολα αλλά σταθερά βήματα προς μια πραγματική πολιτική ενοποίηση. Καθώς η λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης και η χρηματοοικονομική απειλή αλλάζουν τους κανόνες του παιχνιδιού, καθίσταται προφανές ότι η ευημερία και διατήρηση των κοινωνικών κεκτημένων των λαών της γηραιάς ηπείρου μπορεί να προστατευθεί μόνον με μια ομοσπονδοποίηση, στηριζόμενη στην κοινή πολιτιστική τους κληρονομιά και την διατήρηση ισχυρών δεσμών με τις άλλες χώρες του δυτικού κόσμου που την έχουν κοινή. Σε αυτήν την επίπονη διαδικασία πρέπει να συμεθέξουμε δυναμικά. Αυτό που θα προκύψει θα έχει μικρά και μεγάλα μέλη, ισχυρά και αδύνατα σε διάφορους αλλά όχι ίδιους τομείς. Αυτό όμως που δεν μπορεί να έχει είναι ένα μέλος επικυρίαρχο που θα μας έκανε να επαναλάβουμε τα λάθη της ιστορίας.
Και μέσα στο πλαίσιο αυτών των δύο διαστάσεων υπάρχει και μια τρίτη, που αφορά ειδικά την χώρα μας. Ζούμε στον αιώνα της συνεχούς πληροφόρησης των λαών. Και η Ευρώπη είναι μπροστά σε αυτόν τον χώρο. Ο μέσος Ευρωπαίος πλέον παρακολουθεί με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις εξελίξεις στη χώρα μας. Αναγνωρίζει ότι λόγω της παγκόσμιας κρίσης, από δικά της λάθη, έκανε και συνεχίζει να κάνει το πειραματόζωο σε ένα πείραμα που έχει να κάνει με την διάσωση των αδύναμων από ένα Ευρωπαϊκό σύστημα που επιθυμεί να βοηθήσει μαθαίνοντας ταυτόχρονα. Φοβάται ότι μια αποτυχία θα έχει άμεσες επιπτώσεις στον ίδιο. Έτσι βοηθά για την συνοχή της Ευρώπης αλλά και για το δικό του συμφέρον. Και ακόμη βοηθά γιατί πρόκειται για μια χώρα που γνώρισε από την βρεφική του ηλικία από τα παραμύθια της γιαγιάς του και που η έννοια της ταυτίζεται με το Ευρωπαϊκό όραμα.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον το να λαϊκίζουμε για τις μπότες των κατακτητών και να συνεχίζουμε να θεωρούμε την χώρα μας σαν ψωροκώσταινα είναι παραφροσύνη και αδικία. Το θαύμα μιας αναγέννησης είναι εφικτό.
Αν πολεμήσουμε τον φόβο και τα μέσα παραπλάνησης και λαϊκισμού τότε η ελπίδα θα ανατείλει λαμπερή. Θα διακρίνουμε ποιο είναι πραγματικά το εθνικό μας συμφερον. Τα πράγματα θα φανούν στις πραγματικές τους διαστάσεις. Η χρηματοοικονομική, η πολιτική και η κοινωνική κρίση θα γίνουν διάφανες. Θα αντιληφθούμε ότι οι ξένοι με τις ανάλογες ευθύνες τους δεν είναι το κύριο πρόβλημα. Θα δούμε ότι η πρόκληση είναι αποκλειστικά δική μας, ότι δεν μπορούμε σαν άτομα να παραμείνουμε αμέτοχοι παρατηρητές, πως πρέπει να δράσουμε σε όλα τα επίπεδα δουλεύοντας σκληρά και δημιουργικά με τις βάσεις που μας προσφέρει τόσο άπλετα η πατρίδα. Θα καταλάβουμε γιατί η συνεισφορά του κάθε ενός, όσο και μικρή, είναι το απόλυτα απαραίτητο πετραδάκι για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας. Γιατί ότι και να επιφέρει η προσπάθεια πρέπει να μοιραστεί δίκαια ανάμεσα με τους συμπολίτες μας. Και γιατί αυτή η μοιρασιά για να είναι ρεαλιστική πρέπει να αρχίσει από τους γύρω μας, την οικογένεια, τους φίλους, τη ενορία, την γειτονιά η το χωριό. Και ότι όσο το κράτος βρίσκεται εν διαλύσει πρέπει εμείς να βρούμε τον τρόπο να γίνει σίγουρα αυτό.
Ευτυχώς τα σημάδια κινητοποίησης σε αυτήν την κατεύθυνση γίνονται έντονα εσχάτως (*). Υπεύθυνοι και σοβαροί πολίτες κινητοποιούνται, συσπειρώνονται. Αλλά άλλοι πολλοί που πραγματικά αγαπούν την πατρίδα πρέπει να ακολουθήσουν. Πρέπει εμείς οι απλοί πολίτες και ιδίως οι νεώτεροι από εμάς να χτίσουμε το αντίπαλο δέος
Κ.Π.Βλαχοδήμος 23.12.2012
http://www.diplomatikoperiskopio.com/
