Η προαναφερθείσα διαπίστωση δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα, αλλά για όλον τον κόσμο.
Ας δούμε κάποιες από τις οικονομικές μεθόδους «εξαφάνισης» της μεσαίας αστικής τάξης:
Πρώτη και καλύτερη μέθοδος: Αύξηση των φόρων και των χαρατσιών μέσω «άκαμπτων» φορολογικών νομοσχεδίων. Οι επιχειρήσεις αδυνατούν να σηκώσουν πολλά βάρη και κλείνουν, αφήνοντας πίσω τους χιλιάδες ανέργους.
Αύξηση λαθρομετανάστευσης: Η λεγόμενη εισαγωγή φτώχειας, προκειμένου να αυξηθούν οι φτωχοί σε σχέση με την μεσαία τάξη και να αλλάξουν οι κοινωνικές ισορροπίες.
Πληθωρισμός: Ο μεγαλύτερος πονοκέφαλος των εμπόρων.
Εξαγορά επιχειρήσεων από πολυεθνικές: Έτσι ο ιδιοκτήτης γίνεται υπάλληλος στο ίδιο του το μαγαζί.
Μείωση αγοραστικής δύναμης των πολιτών: Μέσω μειώσεων σε μισθούς και συντάξεις μειώνεται η πελατεία στα μαγαζιά και το χρήμα σταματάει να κινείται, γεγονός που επιτείνει την ύφεση στην αγορά.
Δάνεια: Επιπλέον επιβαρύνσεις εξαιτίας των επιτοκίων και των πανωτοκιών. Ο πολίτης γίνεται υπόδουλος των τοπικών τραπεζών, οι οποίες με την σειρά τους υποδουλώνονται στην παγκόσμια τράπεζα που με προθυμία δανείζει αδιαλείπτως.
Να γιατί πρέπει να πέσουν οι φόροι και να απελευθερωθούν οι δημιουργικές δυνάμεις της χώρας. Να γιατί βασικός άξονας της παιδείας θα πρέπει να είναι η προώθηση της δημιουργικότητας και όχι η καθιέρωση του παπαγαλισμού.
Η μόνη αντίσταση στην προγραμματισμένη ισοπέδωση είναι το «σκέπτεσθαι και κατόπιν πράττειν». Γι’ αυτό δημιουργούνται «ψεύτικες» ανάγκες και πληθώρα προβλημάτων, ώστε να μην υπάρχει περιθώριο ελεύθερης σκέψης και προβληματισμού.
ΠΥΓΜΗ.gr
