Η αλήθεια πίσω από τον μύθο

(του Φωτάκη Βασίλη)
Πάμπολλα άρθρα αλλά και εκπομπές επιχείρησαν να δώσουν μια ερμηνεία στην σύγκρουση  μνημονιακών - αντιμνημονιακών που ξέσπασε από αρχής της Κρίσης (ιοκονομικής, κοινωνικής, ηθικής, πολιτικής).
Από το 2008 έως σήμερα έχουν ειπωθεί και γραφτεί και από τις δύο πλευρές απίστευτα πράγματα, αγγίζοντας τα όρια της φαντασιοπληξίας, της συνομωσιολογίας … του παραλογισμού. Η ερμηνεία που θα προσπαθήσω να αποδώσω στο παρόν άρθρο είναι μια και μόνο, προσδοκώντας να μην πέσω και εγω θύμα των λεγομένων γραφικών, αυτό της ωμής αλήθειας για το τι πραγματικά συντελέστηκε στη χώρα 4 χρόνια αλλά και το τι ίσχυε και ισχύει εν πολλοίς ακόμη.
Η Ελλάδα το διάστημα αυτό με θυσίες κατάφερε να μειώσει το Δημοσιονομικό έλλειμμα κατά 9 % ως ποσοστό του ΑΕΠ με στόχο την επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων ώστε να μην χρειασθούν άλλα δανεικά και άρα νέα μέτρα τούδε και στο εξής. Φυσικά δυστυχώς το βάρος το σήκωσαν οι ασθενέστεροι. Ως αποτέλεσμα αδράνειας και αδυναμίας των ιθυνόντων για περιορισμό του σπάταλου δημοσίου τομέα αλλά και των αναγκαίων διαρθρωτικών αλλαγών. Αρνήθηκαν την σύγκρουση με το πελατειακό κράτος και την διαφθορά που γεννά, με αποτέλεσμα οι μειώσεις και οι θυσίες να γίνουν σε αυτούς που δεν μπορούσαν να αντισταθούν. Παρ’ όλα αυτά ο κύκλος των παραγομένων ελλειμμάτων κλείνει και πρέπει να δούμε πώς η χώρα και η οικονομία θα γίνει βιώσιμη. Πώς θα επέλθει η πολυπόθητη ανάπτυξη. Χρειάζονται όμως αλλαγές σε μια χώρα που ο ενεργός πληθυσμός της είναι μικρότερος του ανενεργού. Όπου οι συνταξιούχοι είναι όσοι σχεδόν οι εργαζόμενοι και αμείβονται και καλύτερα από τους δεύτερους  σε πολλές περιπτώσεις.
Αποφύγαμε την χρεωκοπία με βαρύ όμως τίμημα. Με ένα ιδιωτικό τομέα σε αποσύνθεση και το  δημόσιο...

σε πλήρη αποδιοργάνωση ενόψει επιχειρούμενων αλλαγών (εφεδρεία, διαθεσιμότητα, νέα οργανωτική δομή). Ως χώρα κατέχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό ιδιωτικής δαπάνης στην ευρωζώνη σε υπηρεσίες υγείας παιδείας, δικαιοσύνης, ασφάλειας παρόλο που οι δαπάνες του προϋπολογισμού είναι δυσανάλογες των παρεχομένων υπηρεσιών. Η ανεργία καλπάζει, με χιλιάδες επιχειρήσεις να κλείνουν αφού το μοντέλο 35 χρόνων με τις κρατικές αναθέσεις εκλείπει., ενώ οι ελεύθεροι επαγγελματίες επιβιώνουν διότι φοροδιαφεύγουν  ακόμα εις βάρος όλων προκλητικά. Οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις της χώρας είναι κρατικές, με μονοπωλιακό πολλές φορές χαρακτήρα και ακριβείς τιμολογήσεις, ενώ οι παρεχόμενες υπηρεσίες τους όχι ανάλογες του συνολικού κόστους. Η αυτοδιοίκηση επίσης καταχρεωμένη από τις άστοχες και προκλητικές ενέργειες όσων κατείχαν τα ηνία της, με εμφανή σημάδια κακοδιαχείρισης, οσμές σκανδάλων και δημιουργία πλήθους εταιρειών και σταθμών (ραδιοτηλεοπτικών), αλλά με παρεχόμενες υπηρεσίες προς τους πολίτες ελλιπείς έως ανύπαρκτες.
Αυτές οι διαπιστώσεις που δεν αποτελούν φυσικά ανακάλυψη του γράφοντος, αποτελούν απορίες όλων των πολιτών: Γιατί όλα αυτά δεν αντιμετωπίζονται, δεν διορθώνονται, δεν αλλάζουν;
Για να ομαλοποιηθεί πλήρως η κατάσταση πρέπει στο εσωτερικό να υπάρξει ηρεμία και σχέδιο. Όσο οργανωμένες μειοψηφίες δρουν ανεξέλεγκτα, όσο οι συντεχνίες εμποδίζουν επιχειρούμενες αναγκαίες αλλαγές πραξικοπηματικά, όσο η Δημοκρατία απειλείται, όσο οι πολιτικοί δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες, όσο η ανομία βασιλεύει και όταν ο Λαός ανέχεται, κωφεύει και εθελοτυφλεί…. τότε η πιθανότητα της απομάκρυνσης από την κόκκινη γραμμή είναι θολή.
Έχουμε χρέος όμως μετά όσων βιώσαμε να μην επιτρέψουμε να χαθεί η ευκαιρία.
Τέσσερα  χρόνια τώρα η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας καθυστερεί. Άχρηστοι και ελλειμματικοί οργανισμοί συνεχίζουν στο ίδιο καθεστώς λειτουργίας. Η συγχώνευση φορέων δεν προχωρά ή προχωρά με ρυθμούς χελώνας. Το περιουσιολόγιο και το κτηματολόγιο επίσης δεν προχωρά, ώστε να αυτοματοποιηθούν οι συναλλαγές των πολιτών και να μειωθεί η γραφειοκρατία. Η απογραφή των συνταξιούχων… έχει συνδεθεί με το μύθο του γεφυριού της Άρτας. Χιλιάδες δικαστικές και φορολογικές υποθέσεις λιμνάζουν στα δικαστήρια με ότι συνεπάγεται αυτό. Τα ληξιαρχεία και τα ασφαλιστικά ταμεία καθώς και τα νοσοκομεία δεν έχουν ηλεκτρονική διασύνδεση. Το λαθρεμπόριο παντός είδους βασιλεύει, ενώ η πάταξη της φοροδιαφυγής είναι όνειρο απατηλό. Επιπλέον η αξιολόγηση των πανεπιστημίων επίσης δεν προχωρά όπως δεν προχωρά και η ηλεκτρονική διασύνδεση των φορέων με την ενιαία αρχή προμηθειών αλλά και πληρωμών. Όλα αυτά όμως συντηρούν την γραφειοκρατία την διαφθορά και την ανομία.
Το χειρότερο δε, κρατούν την χώρα όμηρο σε μια λογική που χρεοκόπησε με πολιτικές άκρατου λαϊκισμού και ασυδοσίας μα πάνω απ΄όλα δανεικών. Μια ζωή επίπλαστη και δανεική από αυτούς που ακόμη αρνούνται τις μεταρρυθμίσεις, που ηρνούντο να παραδώσουν την εξουσία .
Είναι πιο εύκολο για όλους αυτούς το αντάρτικο πόλεων, οι εμφυλιακού τύπου συγκρούσεις από το να επιτρέψουν στον Λαό να ελπίζει και να δημιουργεί.
Χρειαζόμαστε ένα νέο κοινωνικό και πολιτικό συμβόλαιο ώστε να αντέξουμε.
Διαφορετικά και λυπάμαι που το λέω «οι διαπιστώσεις εάν δεν αλλάξουμε, θα μείνουν διαπιστώσεις». Ενώ η ύφεση θα μετατραπεί σε καταστροφή Εθνική.


 http://online-pressblog.blogspot.gr/